Υποκλοπές στον ανεμιστήρα

Η επόμενη μέρα της χορταστικής συζήτησης στη Βουλή για την ΕΥΠ και παρά την οξύτατη αντιπαράθεση μεταξύ Κυριάκου Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα, τα «εσύ είσαι ψεύτης» «όχι, εσύ είσαι μεγαλύτερος ψεύτης», ή και την έκρηξη της Φωτεινής Πιπιλή, δεν φέρνει το κλείσιμο της ιστορίας. Το αντίθετο. Εγκαινιάζει μια νέα φάση αντιπαράθεσης με εκατέρωθεν βολές αλλά και νέα «πυρομαχικά» που αρχίζουν δειλά-δειλά να εμφανίζονται —αυτή τη φορά και από την κυβερνητική πλευρά (θα εξηγηθεί).

Αυτή η νέα φάση καθιστά πλέον βέβαιο ότι, αν δεν υπάρξει μορατόριουμ, θα πάμε στις εκλογές όχι μόνο με κραυγές και τοξικότητα –αυτό πια είναι αναπόφευκτο–, αλλά με τόσα υπονοούμενα, ονόματα και απειλές για κασέτες και δημοσιεύματα, με κίνδυνο το πολιτικό σύστημα –στο σύνολό του και όχι μόνο αυτό που αποκαλείται «παλιό» έναντι του νέου και δήθεν άφθαρτου– να περάσει σε μια νέα φθοροποιό κατάσταση απαξίωσης.

Η εκλογική περίοδος θα

είναι διπλή και θα διαρκέσει δύο τουλάχιστον μήνες. Επομένως, αν προσθέσει κανείς και το τρίμηνο ως τις αρχές Μαρτίου που θα μπορούσαν να στηθούν οι πρώτες κάλπες, η πολιτική ζωή της χώρας θα βρίσκεται επί πέντε μήνες βουτηγμένη στη λάσπη. Και το πρόβλημα είναι ότι η «λάσπη στον ανεμιστήρα», φράση που όλοι πιπιλίζουν ως κλισέ χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι σημαίνει, αν εικονογραφηθεί βρωμίζει όλους –ο ανεμιστήρας δεν κάνει διακρίσεις.

Για να μην πούμε ότι η λάσπη είναι ένας βολικός ελληνικός ευφημισμός. Οι Βρετανοί που δεν ωραιοποιούν τις εκφράσεις όταν θέλουν να γίνουν παραστατικοί (έχουν άλλωστε κι έναν Τσόρτσιλ στην πολιτική τους γενεαλογία) δεν λένε «λάσπη στον ανεμιστήρα» λένε πιο απλά: «shit hits the fan». 

Η ώρα που ο ανεμιστήρας θα αρχίσει να τους βρωμίζει όλους –με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις αντοχές του πολιτικού συστήματος και για τα (ακροδεξιά) τέρατα που ορέγονται χώρο και διαφημίζουν τη δική τους «καθαρότητα»– ίσως να μην αργεί.

Αλλά πριν δούμε τι σημαίνει μια κλιμάκωση της ιστορίας, ας δούμε ορισμένα μόνο σημεία που πιστοποιούν ότι μπήκαμε ήδη σε μια νέα, ακόμη πιο άγρια περίοδο αντιπαράθεσης.

Καταρχάς, τα «πυρομαχικά» εμπλουτίζονται καθώς ήδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας υπόνοιες για τον αν ο ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούσε μέσω της ΕΥΠ σειρά προσώπων, πέραν δηλαδή του Στέργιου Πιτσιόρλα, προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ και αν. υπουργού Οικονομίας.   

Είναι χαρακτηριστικό ότι όπως σημείωσαν «Τα Νέα» την Παρασκευή, τίθεται το ερώτημα αν ανάμεσα στις 75.000 επισυνδέσεις που έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη διάρκεια της θητείας της παρακολουθούσε ή όχι «υπουργούς και μάλιστα δύο κορυφαίους», «τις συζύγους τους και μάλιστα του ενός που είχε και μια δραστηριότητα πέραν της επαγγελματικής της ιδιότητας», «δικαστικούς και μάλιστα χειριστές κρίσιμων για το αφήγημά της περί τη Novartis μερών της δικογραφίας» και δημοσιογράφους «οι οποίοι του ασκούσαν κριτική». 

Και οι αναλύσεις με όρους κατασκοπευτικής εικοτολογίας τροφοδοτούνται με νέα ερωτήματα που έρχονται μετά από πέντε εβδομάδες με λίστες ονομάτων -χωρίς στοιχεία- για το Predator που επιβάρυναν το ήδη πολωμένο πολιτικό κλίμα. Τα ερωτήματα αυτή τη φορά είναι τι εννοούσε ο Πρωθυπουργός στη Βουλή όταν ρωτούσε τον κ. Τσίπρα, «γιατί πέντε μέρες πριν από τις εθνικές εκλογές αλλάξατε τον Ποινικό Κώδικα;» ή «ποιες άλλες παρακολουθήσεις, κ. Τσίπρα, γίνονταν επί ημερών σας, πέραν εκείνων του κ. Πιτσιόρλα;». 

Και τι εννοούν ορισμένα γαλάζια στελέχη που επέμεναν την Παρασκευή, ότι ο κ. Τσίπρας δεν απάντησε στον Πρωθυπουργό αν είχαν γίνει νόμιμες επισυνδέσεις της ΕΥΠ σε «πολιτικούς, δημοσιογράφους ή ανώτατους δικαστές»; Και γιατί ο κ. Τσίπρας δεν έκανε τις «μεγάλες αποκαλύψεις» με «στοιχεία» που είχαν προαναγγείλει στελέχη της Κουμουνδούρου την περασμένη Δευτέρα;

Καθαρό συμπέρασμα βγαίνει; Προφανώς όχι. Αυτό όμως που δεν αντιλαμβάνονται οι αντιμαχόμενες πλευρές μέσα στην έξαψη της μάχης είναι ότι η λάσπη –για να μην πούμε τα περιττώματα και αηδιάσουμε– έχει φύγει πια από τον ανεμιστήρα και ψάχνει αδιακρίτως παραλήπτη.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, που βλέποντας από την τηλεόραση τη μάχη Τσίπρα – Μητσοτάκη στη Βουλή, έπιασε το κλίμα και εντάσσοντας το φυσικά στην ασφαλή γραμμή του «ούτε με τον έναν, ούτε με τον άλλον» κατηγόρησε και τους δύο για συμψηφισμό και υπονόμευση των θεσμών. Αν βάλει κανείς στην άκρη την αμήχανη γραμμή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η αλήθεια είναι ότι διέγνωσε ορθώς τη νέα φάση. Διότι η σύγκρουση της Πέμπτης και οι διαρροές-πληροφορίες-υπαινιγμοί που τη συνοδεύουν εγκαινίασε ένα πεντάμηνο με χαρακτηριστικά 1989. Μόνο που η ημι-τριτοκοσμική Ελλάδα του τότε τύπωνε ακόμη δραχμές και επίσης δεν ζούσαμε σε ένα παγκόσμιο χωριό —όπου οι ειδήσεις ότι μια χώρα βυθίζεται σε κλίμα παρακμής ταξιδεύουν αμέσως. 

Αν δεν θέλουμε να γυρίσουμε «στο όλοι ίδιοι είναι» που ευνοεί τους μαχαιροβγάλτες που είδαμε πριν δέκα χρόνια το κακό πρέπει να σταματήσει.

 Αλ. Παπαναστασίου-protagon.gr