Οι δημοσκοπήσεις ενδέχεται να «χάνουν» κάτι. Έχει συμβεί στο παρελθόν, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την καταγραφή της αντισυστημικής ψήφου. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι τα ευρήματά τους είναι σωστά και η Ν.Δ. προηγείται με ένα σημαντικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ και ότι το ΚΙΝΑΛ παραμένει καθηλωμένο. Πώς εξηγείται αυτό; Σε μεγάλο βαθμό από το πώς σκέπτεται ένας, ας τον πούμε έτσι, βαθιά προβληματισμένος ψηφοφόρος του μεσαίου χώρου. Ο οποίος έχει θυμώσει με τις βαριά αντιθεσμικές συμπεριφορές, την αλαζονεία κάποιων υπουργών και κάποια φαινόμενα που δεν συνάδουν με τις προσδοκίες που είχε από αυτή την κυβέρνηση.
Αυτός ο ψηφοφόρος φοβάται πρώτα απ’ όλα το μπάχαλο. Δεν θέλει νέους πειραματισμούς, συγκυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον Βαρουφάκη, εγκλωβισμό της χώρας στον αέναο κύκλο της ακυβερνησίας μέσω απλής αναλογικής. Ο κ. Ανδρουλάκης δεν έχει καταφέρει να τον πείσει ότι αποτελεί μια σοβαρή λύση μπαλαντέρ. Γιατί έχει μια θολή και μπερδεμένη ρητορική για το αν θα κυβερνήσει με τη Ν.Δ. ή τον ΣΥΡΙΖΑ· και γιατί δεν
έχει παρουσιάσει πρόσωπα και θέσεις που να πείθουν ότι θα είναι ένας αξιόπιστος κυβερνητικός μπαλαντέρ. Ο κ. Τσίπρας επίσης δεν πείθει ότι έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με το προπατορικό 3%. Προσπαθεί, αλλά το χάνει σε επίπεδο εντυπώσεων όταν λόγω κάποιων προσώπων ή θέσεων βρίσκεται απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Βρίσκεται προφανώς σε δίλημμα, όπως φάνηκε με το μπόνους στο προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας. Το πρόβλημα είναι πως όταν παίρνει μία θέση που, στο μυαλό του μικροκομματικού μικρόκοσμου ή στα social media σπάει αυγά, το κάνει αδύναμα και συνήθως αργά.Ο κ. Τσίπρας έχει χάσει και ένα άλλο ατού. Ενα κομμάτι της κοινωνίας θεωρούσε ότι ο κ. Μητσοτάκης ποτέ δεν θα το «φρόντιζε» ή, τουλάχιστον, στον βαθμό που θα το έκανε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τον κορωνοϊό και την ενεργειακή κρίση, ωστόσο, το στερεότυπο αυτό έχει αποδυναμωθεί αισθητά. Πολύς κόσμος έχει πάρει πολλά χρήματα και ενισχύσεις τα τελευταία χρόνια.
Αυτά υπάρχουν στο μυαλό ενός κεντρώου ψηφοφόρου που μπορεί, το ξαναλέμε, να νιώθει θυμωμένος ή εγκλωβισμένος. Ο οποίος όμως θέλει τη σταθερότητα, απεχθάνεται την περιπέτεια και ψηφίζει στο τέλος της ημέρας για κυβέρνηση και πρωθυπουργό. Υπάρχουν, βέβαια, αντίστοιχοι ψηφοφόροι στα δεξιά. Η διαφορά είναι ότι αντιμετωπίζουν τα πράγματα λιγότερο εγκεφαλικά από τους κεντρώους, ο θυμός τους είναι αντισυστημικός και οδηγεί συχνά σε ένα πολιτισμικό διαζύγιο με τα κόμματα εξουσίας, τη Ν.Δ. στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι μια μικρή αλλά κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων, που σπανίως δημοσκοπήσεις ή αναλυτές μπορούν να προβλέψουν με ακρίβεια τι θα ψηφίσουν.
Αλέξης Παπαχελάς-Καθημερινή
κ. Παπαχελα η σταθεροτητα απο ατομο σε ατομα εχει διαφορετικο περιεχομενο. Σταθεροτητα για μενα ειναι να ξερω οτι τα νεα παιδια μας δεν διακινδυνευουν να βιαστουν στα σχολεια, τα εθνικα μας ιδρυματα και τα ορφανοτροφεια. Να ξερω οτι μια φωτια στν Νοτια και ανατολικη Ευβοια θα καταπολεμηθει απο τα πυροσβεστικα αεροπλανα μας . Να χερω οτι υπαρχει ασφαλεια και οτι τα τουρκικα αερολανα δεν σουλατσαρουν πανω απο τα κεφαλια μας καταμεσης στο Αιγαιο..... Το φεγγαρι Κουλη περασε, ο,τι φως; ειψζε να σκορπισει σκορπισε,,, , καιρος τωρα για τον ηλιο, τον Αλεξη μας :!!
ΑπάντησηΔιαγραφή