Oι τιμητές του καναπέ

Όλοι οι Έλληνες έγιναν ξαφνικά αδάμαντες ηθικής, βράχοι που επάνω τους σκάνε τα κύματα διαφθοράς, τιμητές του καναπέ και του πληκτρολογίου. Έθεσε κανένας το ερώτημα στον εαυτό του τι θα έκανε αν βρισκόταν στη θέση της κυρίας Καϊλή; Αν βρισκόταν μπροστά σε δεκάδες «τούβλα» από ευρώ; Πώς θα αντιδρούσε; Θα ράπιζε τον επίδοξο διαφθορέα της συνείδησής του ή θα το καλοσκεφτόταν, υπολογίζοντας πως με αυτά τα χρήματα λύνει το πρόβλημα της ζωής της δικής του και της οικογένειάς του;

Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ο δημόσιος λόγος με τον οποίο γινόμαστε κήρυκες της ηθικής, άσπιλοι και αμόλυντοι σε κάθε υλικό πειρασμό, αλλά συγχρόνως υπάρχει και ο ιδιωτικός λόγος, αυτός της παρέας. Εδώ, μακριά από τη δημοσιότητα, ακούγεται, είτε χαμηλόφωνα είτε πιο δυνατά, πως το αμάρτημα της κυρίας Καϊλή ήταν ότι τη συνέλαβαν. Κάτι που υπονοεί με σαφήνεια πως η κριτική δεν αφορά την πράξη χρηματισμού της –αν βεβαίως αποδειχθεί–, αλλά το γεγονός πως δεν

οργάνωσε καλά όλο το κόλπο. Αυτό το λέμε και υποκρισία, η οποία κρύβεται κάτω από έναν καθωσπρεπισμό που φροντίζουμε να χαρακτηρίζει τη δημόσια εικόνα μας.

Πολλοί έκαναν πως έπεφταν από τα σύννεφα όταν πληροφορήθηκαν ότι τα κράτη των πετροδολαρίων μετέρχονται αθέμιτες πρακτικές για την προώθηση των συμφερόντων τους. Ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν στενές σχέσεις ευρωβουλευτών με πολυεθνικές εταιρείες, με το αζημίωτο.

Αυτό που λέμε διαπλοκή στην Ελλάδα, ας μη νομίζουμε πως είναι ένα τοπικό φαινόμενο. Κυριαρχεί σε όλον τον πλανήτη, καθώς μέσω αυτού του φαινομένου κλείνονται δουλειές, κινείται χρήμα, αυξάνεται ο πλούτος.

Οσοι βρίσκονται έξω από το κόλπο καταγγέλλουν τη διαφθορά, αλλά πιστεύω ότι θα έκαναν τα πάντα για να είναι και αυτοί μέσα σε τέτοια κόλπα.

Ισως, σε στιγμές ενός ειλικρινούς εσωτερικού μονολόγου, πολλοί από τους τιμητές της κυρίας Καϊλή πιθανόν να παραδέχονταν ότι θα ενεργούσαν έτσι όπως φέρεται να ενήργησε αυτή, αν βρίσκονταν στη θέση της.

Η πρόκληση πως με μια πράξη λύνεις το πρόβλημα της ζωής σου απαιτεί ισχυρό μέταλλο χαρακτήρα για να πεις το «όχι». Πολύ περισσότερο, δε, αν δεις τα «τούβλα» μπροστά σου.

 Σ. Μουμτζής-Καθημερινή