Η όξυνση ως (αδιέξοδη) στρατηγική

Αν ο Τσίπρας έφτασε στις ημέρες μας να κατηγορεί τον Μητσοτάκη για αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης, τι θα του πει ως τον Μάιο που θα γίνουν οι δεύτερες εκλογές; Τέσσερις προεκλογικοί μήνες είναι πολύ μεγάλο διάστημα, υπάρχει φόβος να στερέψουν τα λεξικά από χαρακτηρισμούς, να μην υπάρχουν άλλες κατηγορίες στον Ποινικό Κώδικα για να επιστρατευτούν. Νωρίς ξεκίνησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τη σφοδρή επίθεση και ενδέχεται να έχει ξεμείνει από βόλια το κρισιμότερο διάστημα, όταν θα έχουν αναδυθεί τα πραγματικά διλήμματα της εκλογικής μάχης.

Ο Μητσοτάκης δεν έχει ανάγκη την όξυνση. Φυσικά, οι εκλογές είναι power game, οπότε υποχρεωτικά θα απαντά στις προκλήσεις, δεν έχει όμως κανέναν λόγο να επιλέξει τη σύγκρουση ως τακτική. Αυτός που προηγείται, αβαντάρεται από το ήπιο κλίμα και το πολιτισμένο επίπεδο πολιτικού διαλόγου, τον βολεύει να συνεχιστεί η κατάσταση ως έχει. Αντιθέτως, αυτός που βλέπει την πλάτη του αντιπάλου οξύνει επίτηδες την αντιπαράθεση, μήπως και καταφέρει να

σπάσει την πρωτιά του με βιαιότητες και ασύμμετρα χτυπήματα. Αυτοί είναι απαράβατοι νόμοι εκλογικής στρατηγικής, που ακολουθούνται υποχρεωτικά από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, παντού στην υφήλιο.

Η στρατηγική του Τσίπρα, όμως, κατατρύχεται από μια βαριά εσωτερική αντίφαση. Τα στρώματα που προσπαθεί να αποκόψει βίαια από την εκλογική πελατεία Μητσοτάκη σιχαίνονται όπως ο διάολος το λιβάνι τις αγριότητες και τους κομματικούς παροξυσμούς. Είναι η περίφημη μεσαία τάξη (οικονομικοταξικά κοιτάζοντάς την) ή οι κεντρώοι (πολιτικά εξετάζοντάς τους). Κοντολογίς, ο Τσίπρας προσπαθεί να πλησιάσει τους λεγόμενους κυρ-Παντελήδες, τους μικρομεσαίους ή τους νοικοκυραίους που σήμερα συνεχίζουν να αποτελούν προνομιακή πελατεία του Μητσοτάκη, χρησιμοποιώντας όπλα που τους φέρνουν αλλεργία.

Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να φέρει κοντά του ένα πρόβατο καλώντας το μ’ ένα χασαπομάχαιρο που κρατά στο χέρι. Και χαζό να είναι το ζωντανό, θα λακίσει από αυθόρμητο ένστικτο επιβίωσης. Αλλά ο Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή. Αν κάτσει ήσυχος-ήσυχος, κάνοντας έναν πολιτισμένο και ήπιο προεκλογικό αγώνα με το «σεις και με το σας», θα πάει ο ίδιος σαν πρόβατο στη σφαγή. Θα μείνει χαλαρός παρατηρητής μιας παγιωμένης διαφοράς 7-8 μονάδων, που όσο θα πλησιάζει η κάλπη ενδέχεται να αυξάνεται. Αρα, επίθεση, όξυνση, πόλωση και γαία πυρί μειχθήτω.

Και πώς θα μπορούσε να λυθεί αυτό για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ; θα ρωτήσει κάποιος. Δεν θα μπορούσε, είναι η απάντηση. Άργησε. Το κουνούπι που πιάνεται στον ιστό της αράχνης δεν έχει άλλη επιλογή από το να χτυπιέται μέχρι να εξαντληθεί, όμως η λύση βρισκόταν στην πτήση που είχε διαλέξει πριν κατευθυνθεί ανοήτως για να κολλήσει στον ιστό. Μετά είναι αργά, «δεν έχει πλοίο γι’ αυτόν, δεν έχει οδό», για να παραφράσουμε ελαφρώς και τον μεγάλο Αλεξανδρινό.

 Δημ. Ευθυμάκης-protagon.gr