Εκλογές: Ζητούνται καθαρές λύσεις

Τι αναζητούμε ενόψει των εθνικών εκλογών της 21ης Μαΐου; Το προφανές – καθαρές λύσεις. Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να ψάχνεται σε ένα περιβάλλον που μυρίζει μπαρούτι σε όλα τα επίπεδα.

Το ΔΝΤ – ναι, το περιβόητο Ταμείο που μας έκανε τη ζωή πατίνι για μία δεκαετία – προειδοποιεί ότι έρχεται μία δύσκολη πενταετία για όλον τον πλανήτη. Δεν είμαστε στο επίκεντρο του «σεισμού», όπως το 2010, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι εύκολα για μία χώρα που είχε πολεμικού τύπου απώλειες του ΑΕΠ για να ξεπεράσει, όσο την ξεπέρασε, μία κρίση χρέους. Κάνει λάθος το ΔΝΤ; Έρχεται μία εποχή ευημερίας και δεν το έχει αντιληφθεί; Μπορεί – αλλά συνήθως τέτοιοι Οργανισμοί πέφτουν μέσα στα κακά νέα, όχι στα καλά.
Πώς μπήκαμε στην ελληνική κρίση; Με μία κυβέρνηση ισχνής αυτοδυναμίας – η ΝΔ νίκησε στις εκλογές του 2007, αλλά δεν είχε την ισχύ να λάβει αποφάσεις που θα θωράκιζαν στην πράξη και όχι στα λόγια την ελληνική οικονομία. Κατέληξε να κάνει φαντασιακές συμφωνίες σε χαρτοπετσέτες την ώρα που οι αγορές έψαχναν το επόμενο θύμα – και το θύμα ήμασταν εμείς.

Πόσο πιθανό είναι να έχουμε μια κυβέρνηση ισχνής αυτοδυναμίας μετά από τις δεύτερες εκλογές, τις οποίες έχει άλλωστε προαναγγείλει ο πρωθυπουργός; Πολύ μεγάλες – αν οι δημοσκοπήσεις πιάνουν τον σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας και αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά ως τις 2 Ιουλίου, το πιθανότερο είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει μία αυτοδυναμία αλά 2007.

Θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας αν μπορούσε να εξασφαλίσει μία πιο άνετη αυτοδυναμία; Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς – η ΝΔ είχε την άνεση να κάνει σχεδόν ό,τι επιθυμούσε για μία τετραετία, με επιτυχίες αλλά και με σοβαρές αποτυχίες. Χρειάζεται άλλη μία λευκή επιταγή για να κάνει όσα δεν έκανε; Για να επιτύχει σε όσα απέτυχε; Ενδεχομένως – αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση για αυτό.

Η ΝΔ συμπεριφέρεται σα να μην απέτυχε πουθενά, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ σα να μην έχει κυβερνήσει. Πόσο ρεαλιστικό είναι όλο αυτό το έργο; Και πόσο μακριά μπορεί να πάει τη χώρα σε μία διεθνή συγκυρία πολύ δύσκολη;

Αν έχει δίκιο το ΔΝΤ, είμαστε μπροστά σε μία νέα δεκαετία του '30 – που όλοι γνωρίζουμε ότι κατέληξε στην δεκαετία του '40 και στα δεινά του Β! Παγκοσμίου πολέμου. Μπορεί η Ελλάδα να αντέξει υπό τέτοιες συνθήκες με μία κυβέρνηση ισχνής πλειοψηφίας;

Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε επισήμως με την εθιμική δημοσιοποίηση σκανδάλων, ένθεν και ένθεν: στην περίπτωση ενός αναπληρωτή υπουργού της ΝΔ, με μία δήθεν χαριστική ρύθμιση χρέους που δεν έγινε ποτέ και στην περίπτωση ενός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ με μία υπόθεση καραμπινάτης φοροδιαφυγής που εξελίχθηκε σε «δολοφονία χαρακτήρα» που αφορά τα παιδιά και την πρώην σύζυγό του.

Έτσι θα φτάσουμε στις κάλπες; Και όταν φτάσουμε, ποιος θα είναι ο νικητής; Η ελληνική κοινωνία; Εδώ γελάνε. Τα τρία πρώτα κόμματα στις δημοσκοπήσεις έχουν ψηφίσει Μνημόνια. Η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει να το ξεχνά, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν μπορεί να «πουλάει» συγκυβέρνηση με τον Γιάνη Βαρουφάκη, επειδή έτσι μπορεί και να βγαίνουν τα «κουκιά» - ή επειδή θέλει να δίνει την εντύπωση ότι βγαίνουν.

Η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση για το επόμενο διάστημα. Πραγματικά ισχυρή κυβέρνηση, που δεν θα υπολογίσει το πολιτικό κόστος, ούτε θα συνεχίσει τις επιδοματικές πολιτικές που δεν έχουν αύριο. Μία κυβέρνηση που δεν θα υπόσχεται σεισάχθειες και άλλα παρόμοια, αλλά θα προσπαθήσει να αποφύγει τα χειρότερα.

 Στεφ. Τζανάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ