Από αυτή την προεκλογική εκστρατεία, που κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί τον πρώτο γύρο της ανάδειξης νέας κυβέρνησης, μπορεί να εξαχθούν μερικά συμπεράσματα ακόμα (σε συνέχεια της προηγούμενης Κυριακής, για όσους μας διαβάζουν συχνά)
Αν έχουν λοιπόν δίκιο οι δημοσκόποι (όλοι πλέον), υπάρχει μια τάση
συσπείρωσης των δύο μεγάλων κομμάτων αλλά και διεύρυνση της διαφοράς
τους, στασιμότητα στο ΠΑΣΟΚ και μια σταθερότητα στα ιστορικά ποσοστά του
ΚΚΕ, σε αντίθεση με ένα εντελώς ασταθές περιβάλλον για τα δύο κόμματα
της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς, του Βελόπουλου και του Βαρουφάκη.
Η εικόνα αυτή θεωρώ ότι δεν πρόκειται να αλλάξει για τα τέσσερα πρώτα κόμματα, είναι «προϊόν τετραετίας», έχει δημιουργηθεί -με τα πάνω και τα κάτω της- η εντύπωση ότι ο Μητσοτάκης είναι σαφώς ο μόνος συγκροτημένος πολιτικός με σχέδιο για την επόμενη τετραετία. Ναι, έκανε λάθη, υπήρξαν αβλεψίες και αστοχίες, αλλά συνολικά αν το κρίνεις τα πήγε καλά. Κράτησε όρθια την Ελλάδα και τον πολύ κόσμο πάνω στην κρίση της πανδημίας, έκανε το ίδιο και στην ενεργειακή κρίση με την επιδότηση του ρεύματος και του φυσικού αερίου.
Μείωσε τους φόρους και τις εισφορές, έριξε την ανεργία από το 17% στο 11%, έφερε ανάπτυξη και επενδύσεις που δίνουν ελπίδες και δουλειές στον κόσμο. Θωράκισε τη χώρα με σύγχρονα όπλα, αλλά και με τον φράχτη του Εβρου έκοψε τις ροές των μεταναστών. Δεν εκσυγχρόνισε και δεν επιτάχυνε της απονομή της Δικαιοσύνης, δεν περιόρισε τη διαφθορά στην Αστυνομία, δεν έκανε τομές στην Υγεία, αλλά ειδικά για το τελευταίο υπάρχει η εξαιρετικά σοβαρή δικαιολογία ότι έπεσε πάνω στη μεγαλύτερη παγκόσμια υγειονομική κρίση του αιώνα. Ο κόσμος όλα αυτά τα βάζει, θεωρώ, σε μια ζυγαριά και φυσικά συγκρίνει και τι άλλο έχει να ψηφίσει «απέναντι» και αποφασίζει.
Ο «απέναντι» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, και η εναλλακτική -και στους δύο- το ΠΑΣΟΚ. Τέσσερα χρόνια ο Τσίπρας δεν έδειξε ούτε ένα νέο πρόσωπο, ούτε για τα προσχήματα, για την εικόνα και για χάρη της επικοινωνίας έστω. Εκανε μια προσπάθεια δύο μήνες πριν τις εκλογές για μια στροφή προς το Κέντρο, την οποία «υπηρέτησε» δύο εβδομάδες και όταν είδε ότι δεν απέδωσε δημοσκοπικά, ξαναγύρισε πίσω στα ίδια. Σκάνδαλα, διαφθορά, υποκλοπές και γενικώς την καλλιέργεια ότι όλα είναι μαύρα και άραχλα στη χώρα, χειρότερα από την εποχή των μνημονίων.
Είναι άραγε έτσι τόσο άσχημα και τα «πετσωμένα» Μέσα τον αδικούν; Ας κρίνει ο καθένας μόνος του αν τα Μέσα Ενημέρωσης, που ποτέ στην ιστορία τους δεν έχουν υβριστεί τόσο από άλλο κόμμα όσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, συλλήβδην σχεδόν στο σύνολό τους πλην των «ημετέρων», μπορούν να φέρουν ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας ή στήριξη των εισοδημάτων. Αυτό όμως είναι το λιγότερο, το θέμα των Μέσων Ενημέρωσης αφορά κυρίως τον μικρόκοσμό μας και όχι την κοινή γνώμη.
Αν λοιπόν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει... χάσει το θέμα των εκλογών που δεν είναι η αντίθεση, αλλά η θέση. Εχω την αίσθηση ότι μετά από μια δεκαετία μνημονίων και μιζέριας ο κόσμος πλέον δεν δίνει δεκάρα για το «πετροβόλημα» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για το πώς θα βελτιώσει τη ζωή του, πώς θα δουλέψει καλύτερα και θα αμειφθεί πιο καλά, θα βγάλει κάποια χρήματα (γιατί, κακό είναι;) να βελτιώσει τη ζωή της οικογένειάς του, να πάρει ένα σπίτι, να κάνει ένα όνειρο.
Ο τρίτος της «παρέας» επίσης μοιάζει να έχει έλλειψη πολιτικού προσανατολισμού, να έχει χάσει το θέμα των εκλογών. Για ένα κόμμα του 10% είναι απολύτως λογικό να θέλει να παίξει τον ρόλο του ρυθμιστή σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, ειδικά όταν το πρώτο και το δεύτερο του «ρίχνουν» 10-15 μονάδες, να θέσει όρους και «κόκκινες γραμμές», να ελέγξει την εξουσία στην οποία θα συμμετάσχει και τέλος πάντων να κάνει ό,τι συνήθως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη με το τρίτο κόμμα.
Ο κ. Ανδρουλάκης ήταν και είναι ξεκάθαρος, θεωρώ ότι τώρα δεν μπορεί να κάνει πίσω, δεν θέλει πρωθυπουργό τον αρχηγό του πρώτου κόμματος, που φαίνεται μάλιστα να επιτυγχάνει και αρκετά ικανοποιητικά έως υψηλά ποσοστά. Αυτά δεν γίνονται στις Δημοκρατίες. Αρα λοιπόν γιατί να τον ψηφίσει κάποιος, αφού δεν θέλει να συγκυβερνήσει ελέγχοντας την εξουσία, αν πρόκειται για ψήφο διαμαρτυρίας... θα μπορούσε και να ψηφίσει ΚΚΕ.
Τέλος, για τα δύο μικρά ακραία κόμματα πρόβλεψη δεν μπορεί να γίνει στ’ αλήθεια, αφού είναι στα όρια του στατιστικού λάθους η είσοδός τους στη Βουλή. Αν δεν μπουν στη δεύτερη κάλπη, θα ανέβουν οι έδρες για όλα τα κόμματα και κυρίως για το πρώτο κόμμα η αυτοδυναμία θα είναι πιο εύκολη υπόθεση.
Στο σημερινό γκάλοπ της Marc για το «Πρώτο Θέμα» υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα που θεωρώ ότι δίνει το στίγμα αυτών των εκλογών. Το 37,7% των ερωτηθέντων απαντά ότι ο κόσμος πρέπει να δώσει μια δεύτερη θητεία να κυβερνήσει ο Μητσοτάκης, να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία ο Τσίπρας κατά 27,1%, ενώ το 30,2% πιστεύει ότι πρέπει να ενισχυθεί κάποιο άλλο κόμμα ανεξαρτήτως αν θα κερδίσει τις εκλογές. Σε αδρές γραμμές, αυτό το ερώτημα μοιάζει να συνοψίζει το αποτέλεσμα όλης της δημοσκόπησης.
Η εικόνα αυτή θεωρώ ότι δεν πρόκειται να αλλάξει για τα τέσσερα πρώτα κόμματα, είναι «προϊόν τετραετίας», έχει δημιουργηθεί -με τα πάνω και τα κάτω της- η εντύπωση ότι ο Μητσοτάκης είναι σαφώς ο μόνος συγκροτημένος πολιτικός με σχέδιο για την επόμενη τετραετία. Ναι, έκανε λάθη, υπήρξαν αβλεψίες και αστοχίες, αλλά συνολικά αν το κρίνεις τα πήγε καλά. Κράτησε όρθια την Ελλάδα και τον πολύ κόσμο πάνω στην κρίση της πανδημίας, έκανε το ίδιο και στην ενεργειακή κρίση με την επιδότηση του ρεύματος και του φυσικού αερίου.
Μείωσε τους φόρους και τις εισφορές, έριξε την ανεργία από το 17% στο 11%, έφερε ανάπτυξη και επενδύσεις που δίνουν ελπίδες και δουλειές στον κόσμο. Θωράκισε τη χώρα με σύγχρονα όπλα, αλλά και με τον φράχτη του Εβρου έκοψε τις ροές των μεταναστών. Δεν εκσυγχρόνισε και δεν επιτάχυνε της απονομή της Δικαιοσύνης, δεν περιόρισε τη διαφθορά στην Αστυνομία, δεν έκανε τομές στην Υγεία, αλλά ειδικά για το τελευταίο υπάρχει η εξαιρετικά σοβαρή δικαιολογία ότι έπεσε πάνω στη μεγαλύτερη παγκόσμια υγειονομική κρίση του αιώνα. Ο κόσμος όλα αυτά τα βάζει, θεωρώ, σε μια ζυγαριά και φυσικά συγκρίνει και τι άλλο έχει να ψηφίσει «απέναντι» και αποφασίζει.
Ο «απέναντι» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, και η εναλλακτική -και στους δύο- το ΠΑΣΟΚ. Τέσσερα χρόνια ο Τσίπρας δεν έδειξε ούτε ένα νέο πρόσωπο, ούτε για τα προσχήματα, για την εικόνα και για χάρη της επικοινωνίας έστω. Εκανε μια προσπάθεια δύο μήνες πριν τις εκλογές για μια στροφή προς το Κέντρο, την οποία «υπηρέτησε» δύο εβδομάδες και όταν είδε ότι δεν απέδωσε δημοσκοπικά, ξαναγύρισε πίσω στα ίδια. Σκάνδαλα, διαφθορά, υποκλοπές και γενικώς την καλλιέργεια ότι όλα είναι μαύρα και άραχλα στη χώρα, χειρότερα από την εποχή των μνημονίων.
Είναι άραγε έτσι τόσο άσχημα και τα «πετσωμένα» Μέσα τον αδικούν; Ας κρίνει ο καθένας μόνος του αν τα Μέσα Ενημέρωσης, που ποτέ στην ιστορία τους δεν έχουν υβριστεί τόσο από άλλο κόμμα όσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, συλλήβδην σχεδόν στο σύνολό τους πλην των «ημετέρων», μπορούν να φέρουν ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας ή στήριξη των εισοδημάτων. Αυτό όμως είναι το λιγότερο, το θέμα των Μέσων Ενημέρωσης αφορά κυρίως τον μικρόκοσμό μας και όχι την κοινή γνώμη.
Αν λοιπόν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει... χάσει το θέμα των εκλογών που δεν είναι η αντίθεση, αλλά η θέση. Εχω την αίσθηση ότι μετά από μια δεκαετία μνημονίων και μιζέριας ο κόσμος πλέον δεν δίνει δεκάρα για το «πετροβόλημα» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για το πώς θα βελτιώσει τη ζωή του, πώς θα δουλέψει καλύτερα και θα αμειφθεί πιο καλά, θα βγάλει κάποια χρήματα (γιατί, κακό είναι;) να βελτιώσει τη ζωή της οικογένειάς του, να πάρει ένα σπίτι, να κάνει ένα όνειρο.
Ο τρίτος της «παρέας» επίσης μοιάζει να έχει έλλειψη πολιτικού προσανατολισμού, να έχει χάσει το θέμα των εκλογών. Για ένα κόμμα του 10% είναι απολύτως λογικό να θέλει να παίξει τον ρόλο του ρυθμιστή σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, ειδικά όταν το πρώτο και το δεύτερο του «ρίχνουν» 10-15 μονάδες, να θέσει όρους και «κόκκινες γραμμές», να ελέγξει την εξουσία στην οποία θα συμμετάσχει και τέλος πάντων να κάνει ό,τι συνήθως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη με το τρίτο κόμμα.
Ο κ. Ανδρουλάκης ήταν και είναι ξεκάθαρος, θεωρώ ότι τώρα δεν μπορεί να κάνει πίσω, δεν θέλει πρωθυπουργό τον αρχηγό του πρώτου κόμματος, που φαίνεται μάλιστα να επιτυγχάνει και αρκετά ικανοποιητικά έως υψηλά ποσοστά. Αυτά δεν γίνονται στις Δημοκρατίες. Αρα λοιπόν γιατί να τον ψηφίσει κάποιος, αφού δεν θέλει να συγκυβερνήσει ελέγχοντας την εξουσία, αν πρόκειται για ψήφο διαμαρτυρίας... θα μπορούσε και να ψηφίσει ΚΚΕ.
Τέλος, για τα δύο μικρά ακραία κόμματα πρόβλεψη δεν μπορεί να γίνει στ’ αλήθεια, αφού είναι στα όρια του στατιστικού λάθους η είσοδός τους στη Βουλή. Αν δεν μπουν στη δεύτερη κάλπη, θα ανέβουν οι έδρες για όλα τα κόμματα και κυρίως για το πρώτο κόμμα η αυτοδυναμία θα είναι πιο εύκολη υπόθεση.
Στο σημερινό γκάλοπ της Marc για το «Πρώτο Θέμα» υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα που θεωρώ ότι δίνει το στίγμα αυτών των εκλογών. Το 37,7% των ερωτηθέντων απαντά ότι ο κόσμος πρέπει να δώσει μια δεύτερη θητεία να κυβερνήσει ο Μητσοτάκης, να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία ο Τσίπρας κατά 27,1%, ενώ το 30,2% πιστεύει ότι πρέπει να ενισχυθεί κάποιο άλλο κόμμα ανεξαρτήτως αν θα κερδίσει τις εκλογές. Σε αδρές γραμμές, αυτό το ερώτημα μοιάζει να συνοψίζει το αποτέλεσμα όλης της δημοσκόπησης.
Τ. Καραμήτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.