«Όλα τα γάμου δύσκολα…»

Του Θανάση Κ. 

Η παροιμία αυτή έχει και συνέχεια: “…και η νύφη γκαστρωμένη”!

Παραπέμπει σε καταστάσεις που είναι δύσκολες από μόνες τους και κάποιοι, χωρίς λόγο, τις κάνουν ακόμα δυσκολότερες…

Σαν να “ρίχνουν λάδι στα φωτιά”.

Η διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα “ανθρώπινα δικαιώματα” αναφέρεται στο δικαίωμα του γάμου ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, και θέτει τρείς προϋποθέσεις: Να ΜΗ συνάπτουν γάμο “υποχρεωτικά” (ενάντια στη θέλησή τους), 

να ΜΗ υποχρεώνονται σε σύναψη γάμου πριν την ενηλικίωσή τους, 

και να έχουν ίσα δικαιώματα κατά τη διάρκεια του γάμου τους. 

Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε “γάμους” ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου. Αντίθετα η ρητή αναφορά σε “άνδρες” και “γυναίκες” και την ισότητά ανάμεσά τους, σηματοδοτεί ότι αναγνωρίζει δύο φύλα και αναφέρεται σε σχέση ανάμεσα σε άτομα διαφορετικού φύλου…

Τώρα όμως έχουμε την διεθνή της “πολιτικής ορθότητας” να διακηρύσσει πως δεν υπάρχουν δύο “φύλα” υπάρχουν…”67 φύλα”, κι ότι οι βιολογικοί άνδρες μπορούν να δηλώνουν “γυναίκες” και να παίρνουν μέρος σε γυναικεία αγωνίσματα, ή να δηλώνουν “γυναίκες” και μπαίνουν σε… γυναικείες τουαλέτες!

Έτσι με τη θεωρία των δεκάδων φύλων, όλη η νομοθεσία περί γάμου, βρέθηκε στον αέρα…

Το “κενό” αυτό επιχειρήθηκε να καλυφθεί σε κάποιες κοινωνίες, με το “σύμφωνο συμβίωσης”, που θεσμοθετήθηκε σε αρκετές – δυτικές κυρίως – κοινωνίες αρχικά για ετερόφυλα ζευγάρια, και θεωρήθηκε “χαλαρότερο”, από τον ίδιο το θεσμό του γάμου. 

Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του γάμου, είναι τριών κατηγοριών κυρίως: Φορολογικά, ασφαλιστικά και κληρονομικά. 

Αν και τα σύμφωνα συμβίωσης, ως “χαλαρότερες μορφές” από το γάμο, διαφέρουν από χώρα σε χώρα, κατά κανόνα, καλύπτουν τα φορολογικά δικαιώματα του γάμου, κάπως λιγότερο τα ασφαλιστικά και ακόμα λιγότερο τα κληρονομικά. 

Σε διάφορες χώρες, το σύμφωνο συμβίωσης επεκτάθηκε στη συνέχεια και σε νομιμοποίηση σχέσεων ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου. 

Οπότε καλύφθηκε και μια πραγματική ανάγκη, να “συμβιώνουν νόμιμα” και με “κοινωνικά αποδεκτό” τρόπο, άτομα που βιολογικά τουλάχιστον ανήκουν στο ίδιο φύλο. 

Έτσι νομιμοποιήθηκε πλήρως η “συμβίωση” ετερόφυλων ζευγαριών εκτός γάμου. Νομιμοποιήθηκε ακόμα η “συμβίωση” ομόφυλων ζευγαριών”. 

Η περαιτέρω επέκταση σε πλήρη θεσμοθέτηση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, δεν καλύπτει καμία ανάγκη που δεν καλύπτεται ήδη. Απλώς εξισώνει τη νόμιμη “συμβίωση” μεταξύ ερωτικών συντρόφων με την Οικογένεια. Που είναι πράγμα εντελώς διαφορετικά. Ιστορικά, κοινωνικά και θεσμικά. 

“Γάμος” σημαίνει δημιουργία Οικογένειας. Όλο το οικογενειακό Δίκαιο, σε όλες τις χώρες, θεσμοθετεί υποχρεώσεις και δικαιώματα για την ανατροφή των παιδιών. 

Μπορεί ένα ζευγάρι να είναι άτεκνο. Μπορεί να μην μπόρεσε να κάνει παιδιά. Μπορεί να μην ήθελε να κάνει παιδιά. Μπορεί να έχασε τα παιδιά του. Αλλά όλος ο θεσμός του γάμου, αφορά τη δημιουργία οικογένειας ως δυνατότητα. Ακόμα και ο γάμος ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα που λόγω ηλικίας ή άλλου αιτίου δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, εμπεριέχει τη δυνατότητα να υιοθετήσουν ένα παιδί. 

Αλλά ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου που έχουν επιλέξει ερωτικές σχέσεις που αποκλείουν τη δημιουργία παιδιών, δεν έχει νόημα η θεσμική κάλυψη του γάμου.

Ο γάμος ΔΕΝ είναι απλώς νομιμοποίηση ερωτικής σχέσης. Αυτή την έχουν ήδη πλήρως. 

Ο γάμος είναι ίδρυση οικογένειας. Κι αυτό οι ίδιοι επέλεξαν ότι δεν το μπορούν ή δεν το θέλουν. 

Και αν αναγνωριστεί η συμβίωσή τους ως “γάμος”, αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα και στο δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά. 

Αν άτομα του ιδίου φύλου μπορούν να “παντρεύονται” κανονικά, γιατί τάχα να μην μπορούν να υιοθετούν και παιδιά, όπως τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που παντρεύονται; 

Διότι τα παιδιά, για να μεγαλώσουν χρειάζονται στο άμεσο περιβάλλον τους δύο γονεϊκά πρότυπα διαφορετικού φύλου: ένα πατέρα και μια μητέρα!

Ασφαλώς υπάρχουν βιολογικοί γονείς που ΔΕΝ είναι θετικά πρότυπα.

Υπάρχουν “κακοί” πατεράδες και “κακές” μανάδες. 

Αυτό δεν μπορεί ο νόμος να το προβλέψει. Μπορεί απλώς να το τιμωρήσει εκ των υστέρων, αν αποδειχθεί δικαστικώς. 

Αλλά στην αφετηρία τουλάχιστον, υπάρχει η δυνατότητα για δύο πρότυπα διαφορετικού φύλου. Πράγμα που ΔΕΝ υπάρχει στην περίπτωση των ομόφυλων ζευγαριών. Εδώ αυτή η ΑΝΑΓΚΗ των παιδιών έχει καταστρατηγηθεί ΕΞΑΡΧΗΣ.

Ακόμα υπάρχουν “μονογονεϊκές” οικογένειες. Γυναίκες που έχασαν τον άνδρα τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν ορφανά από πατέρα. Αυτό ο νόμος δεν μπορεί να το προβλέψει. 

Ή γυναίκες που έκαναν παιδί εκτός γάμου. Μπορούν, όμως – δυνητικά τουλάχιστον – να παντρευτούν αργότερα, και να δώσουν “πατέρα” στο παιδί τους. 

Και ο άνδρας, αν χάσει τη γυναίκα του, μπορεί να παντρευτεί μιαν άλλη γυναίκα. 

Ο νόμος δεν μπορεί να εμποδίσει τίποτα απ’ όλα αυτά. Αλλά θεσμικά υπάρχει πάντα η δυνατότητα αναπλήρωσης του “κενού” – της μάνας που δεν υπάρχει πια, ή του πατέρα που δεν υπήρξε ποτέ – με άλλα άτομα, ώστε στο τέλος τα παιδιά να μεγαλώσουν με “γονεϊκά” πρότυπα και των δύο φύλων. 

Σε περίπτωση υιοθεσίας από “παντρεμένα” ζευγάρια του ίδιου φύλου, αυτή η δυνατότητα ΔΕΝ υπάρχει εξαρχής!

Η Πολιτεία, όταν συναινεί σε “τεκνοθεσία” θέτει – και πολύ σωστά – πολύ αυστηρές προϋποθέσεις (να μην έχουν “πάθη” οι θετοί γονείς, να μην έχουν ποινικό μητρώο κλπ.). Δεν μπορεί, λοιπόν, να κλείσει τα μάτια στην απουσία αυτής της κρίσιμης προϋπόθεσης: ότι τα παιδιά θα μεγαλώσουν με “δύο μπαμπάδες” (χωρίς μάνα) ή “με δύο μανάδες” (χωρίς πατέρα), δηλαδή χωρίς γονεϊκά πρότυπα και των δύο φύλων.

‘Η πολύ περισσότερο, με άτομα του ιδίου φύλου που θα εναλλάσσονται στο ρόλο του “πατέρα” ή της “μάνας”. Προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση στα παιδιά…

Όποιος σπεύδει να θεσμοθετήσει “γάμο ομοφυλοφίλων” ουσιαστικά αποδέχεται την τεκνοθεσία και σε ομόφυλα ζευγάρια. 

(Πράγμα που ήδη συμβαίνει στην “γκρίζα ζώνη” του νόμου. Τώρα θα γίνεται ανοικτά…)

 

Εδώ δεν συζητάμε πια για τα “δικαιώματα” των ομοφύλων ζευγαριών. 

Εδώ μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό: για τα δικαιώματα των παιδιών! 

Και μάλιστα των παιδιών που κάποιοι διεκδικούν να “υιοθετήσουν”…

Οι ομοφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα να κάνουν στο σπίτι τους ό,τι θέλουν και να ζουν όπως επιλέγουν, με το άτομο που επιλέγουν.

Με πλήρη αξιοπρέπεια. Χωρίς να υφίστανται bulling! 

Χωρίς διακρίσεις σε βάρος τους. 

Αυτά όλα είναι απολύτως σεβαστά. Και απολύτως αυτονόητα πια… 

Αλλά το να υιοθετούν παιδιά ΔΕΝ είναι “αυτονόητο δικαίωμα”. Γιατί η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι “δικαίωμα” – είναι πρωτίστως ΥΠΟΧΕΩΣΗ!

Και γιατί τα παιδιά χρειάζονται πρότυπα και των δύο φύλων! 

Τα ομόφυλα ζευγάρια – από επιλογή τους – δεν μπορούν να τα προσφέρουν.

 

Το αίτημα να θεσμοθετηθεί ο γάμος των ομοφυλοφίλων, δεν είναι “κοινωνικό αίτημα”. Δεν το βροντοφωνάζει η κοινωνία “στα πεζοδρόμια”…

Δεν είναι καν αίτημα των ίδιων των ομοφυλοφίλων.

Κάποιοι απ’ αυτούς είναι ήδη παντρεμένοι με άτομα του αντίθετου φίλου. 

Άλλοι απλώς ενδιαφέρονται να βρουν κάποιο άτομο του ίδιου φύλου να κάνουν “σχέση” και να συζήσουν. 

Κάποιοι θέλουν ο/η σύντροφός τους να μπορεί να ασφαλιστεί μαζί τους ή να τρέξει στο νοσοκομείο να τους συνδράμει αν τους συμβεί κάτι. Όπως συμβαίνει και με τα ετερόφυλα ζευγάρια. 

Αυτά όλα τα καλύπτει το σύμφωνο συμβίωσης. 

Το ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ αίτημα, να μπορούν να “υιοθετούν” παιδιά, το αποδέχεται πολύ μικρό μέρος. 

Ο γάμος των ομοφυλοφίλων, λοιπόν, αφορά μια μειοψηφία της μειοψηφίας!

Αποδυναμώνει το γάμο, δεν ενισχύει τα “δικαιώματα” κάποιων…

 

Δείχνει και κάτι άλλο, ωστόσο:

Όταν έχουμε ως κοινωνία πρόβλημα σοβαρής δημογραφικής κάμψης – και συνεχούς γήρανσης του πληθυσμού – αντί να ενισχύουμε την “πυρηνική οικογένεια” κι αντί να ενθαρρύνουμε και να βοηθάμε τα νέα ζευγάρια, να κάνουν παιδιά δικά τους, ασχολούμαστε με το πώς θα δώσουμε το δικαίωμα να κάνουν “οικογένεια” αυτοί που ΔΕΝ μπορούν να φέρουν στον κόσμο δικά τους παιδιά!

Κι ακόμα χειρότερα: Αντί να δώσουμε έμφαση στο να υπάρχουν σωστά γονεϊκά πρότυπα – πατέρα και μάνας – υπάρχει η τάση να ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ συνολικά τα γονεϊκά πρότυπα! Για την ακρίβεια να τα “ισοπεδώσουμε” με ανοησίες του τύπου: “γονέας νούμερα ένα” και “γονέας νούμερα δύο”.

Πράγμα το οποίο η “κοινωνία” ΔΕΝ το θέλει με τίποτα!

Αλήθεια, για ποιόν λόγο κάποιοι βάλθηκαν να αποδομήσουν την έννοια της “μάνας” και του “πατέρα”;

Αλήθεια, πόσες γυναίκες παραιτούνται οικειοθελώς από τη μητρότητα και δέχονται τα παιδιά τους να μην τις αποκαλούν “μαμά”, αλλά… “γονέα νούμερο δύο”;

Όσοι τα εισηγούνται αυτά, δεν θέλουν να “διευρύνουν” την έννοια του “γάμου” και της “οικογένειας”. 

Προσπαθούν να αποδομήσουν πλήρως την Οικογένεια! 

— Κάποιοι πριν ενάμιση αιώνα, επικαλούμενοι τις αδυναμίες της οργανωμένης Εξουσίας, ήθελαν να καταργήσουν κάθε μορφή εξουσίας και κήρυτταν την “Αναρχία”. Οδήγησαν σε κοινωνική διάλυση…

— Κάποιοι άλλοι, πριν ένα αιώνα, επικαλούμενοι τις κοινωνικές αδικίες της ελεύθερης οικονομίας, ήθελαν να ανατρέψουν τον Καπιταλισμό γενικά! Όπου τα κατάφεραν οδηγήθηκαν σε ακόμα χειρότερα: τυραννία, καταπίεση και οπισθοδρόμηση. Και σε καθεστώτα που κατέρρευσαν. Όλα!

Τώρα κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά…

— Έτσι και σήμερα, κάποιοι επικαλούμενοι τις αδυναμίας της παραδοσιακής οικογένειας, προσπαθούν να καταργήσουν την… “Πατριαρχία”! Και οδηγούνται σε δυσλειτουργικές σχέσεις ανάμεσα στα νέα παιδιά, σε γενίκευση της καχυποψίας ανάμεσά τους και της κατάθλιψης που έχει γίνει ενδημική – τελικά σε απροθυμία των ζευγαριών να κάνουν Οικογένεια και παιδιά.

Αυτός ο “Πόλεμος κατά της Πατριαρχίας”, αυτός ο στιγματισμός της αρρενωπότητας ως… “τοξικής”, δημιούργησε γενιά αγοριών που φοβούνται να φλερτάρουν και κοριτσιών που δεν βρίσκουν αγόρι – και “ευνουχισμένων” ανδρών και “νευρωτικών” γυναικών…

  

Κάθε φορά εμφανίζονται κάποια ακραία ιδεολογήματα, που επικαλούνται ένα “κακό” και οδηγούν σε κάτι πολύ χειρότερο. 

Αντί να θεραπεύσουν τα προβλήματα και να εξελίξουν τους θεσμούς διακηρύσσουν την κατάργηση: 

— πότε της Εξουσίας γενικά (λες και μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς οργανωμένες εξουσίες)

— πότε της Ελεύθερης Οικονομίας (λες και μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη  χωρίς αγορές) 

— πότε της Οικογένειας γενικά (λες και μπορεί να σταθεί κοινωνία, χωρίς οικογενειακούς πυρήνες).   

 

Πρόκειται για ακραίες ιδεολογικές εμμονές, που κάθε τόσο “θεωρητικοποιούναι” και κάποιες φορές κυριαρχούν, προκαλώντας τεράστιο κοινωνικό κόστος. Μέχρι να κάνουν τον “κύκλο” τους και να ξεπεραστούν. 

Αφήνοντας, συνήθως, πίσω τους “συντρίμμια”.

 

— Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τι είναι πράγματι, “πρόοδος” και τι ακραία εμμονή. 

— Τι είναι “ανθρώπινο δικαίωμα” κάποιων και τι οδηγεί σε καταστρατήγηση δικαιωμάτων κάποιων άλλων. 

— Τι είναι μεταρρύθμιση και τι είναι αποδόμηση των πάντων.

— Τι είναι αληθινό αίτημα των καιρών και της Ιστορίας, και τι είναι απλώς “ιδεολογική μόδα”. Συνήθως επικίνδυνη “μόδα”…

 

Ο γάμος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών ΔΕΝ είναι αυτό που μας λείπει! 

Απλώς διχάζει την κοινωνία. 

Για την ακρίβεια, δεν τη “διχάζει”. Τη στέλνει απέναντι…

Η ενίσχυση της πυρηνικής οικογένειας ΕΙΝΑΙ αυτό που χρειαζόμαστε επειγόντως. 

Αλλά αυτό θέλει διορατικότητα και κότσια. Και θυσίες…

 

Και συνήθως αυτοί που δεν τολμούν δύσκολες μεταρρυθμίσεις προσχωρούν σε “εφήμερες μόδες”…

Αντί να ανακουφίσουν την ίδια την κοινωνία, που αγωνιά για τα παιδιά της, προσπαθούν να μαζέψουν χειροκροτήματα από τη “Διεθνή” της “Πολιτικής Ορθότητας”…

Που δεν είναι… “ορθή”, δεν είναι καν “Πολιτική”, είναι απλώς μια σύγχρονη μορφή “τυραννίας”!

 

ΥΓ. Στις τελευταίες εκλογές, χάσαμε τελικά 2 εκατομμύρια 300 χιλιάδες ψηφοφόρους! Από τα 7,5 εκατομμύρια περίπου που είναι οι δικαιούμενοι ψήφου (και τόσοι περίπου ψήφιζαν μετά το 2000 ως το 2007…

Αν τώρα αρχίσουμε να τσακωνόμαστε για “μεταρρυθμίσεις” που αφορούν ελάχιστους και που η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας αδιαφορεί ή είναι αντίθετη, αυτό ΔΕΝ θα βοηθήσει τους πολίτες να επιστρέψουν στην πολιτική. 

Θα απομακρύνει κι άλλους!

 

Οπότε το: “όλα τα γάμου δύσκολα…”, θα ταιριάζει γάντι. 

(Ακόμα και χωρίς “γκαστρωμένη νύφη”!)

 dailypost.gr