Ο «στρατηγός άνεμος» είναι ξανθός;

Είναι βέβαιο πως οι πολλές ταυτόχρονες εστίες φωτιάς δεν είναι τυχαίες. Κάποιο ανθρώπινο χέρι τις έβαλε. Το γιατί ουδείς γνωρίζει, καθώς δεν γνωρίζει την ταυτότητα του δράστη ή των δραστών. Διότι αν δεν γνωρίζουμε την ταυτότητά τους, δεν γνωρίζουμε και τα κίνητρά τους. Πάνω σε αυτή την άγνοια –που δεν ξέρω αν είναι μόνο των απλών πολιτών ή και αυτών που θα έπρεπε να γνωρίζουν– εξυφαίνονται διάφορα σενάρια. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, όσο πιο ευφάνταστο είναι το σενάριο τόσο πιο ελκυστικό γίνεται· είθισται να έχει και πολιτικές προεκτάσεις, γεωστρατηγικού χαρακτήρα. Ο Ζεράρ ντε Βιλιέ είχε δημιουργήσει σχολή, της οποίας μαθητές φαίνεται πως είναι οι σύγχρονοι Μάλκο (Μάλκο ονομαζόταν ο ήρωας του συγγραφέα).

Ένα καλό σενάριο είναι αληθοφανές. Δηλαδή, αναφέρεται σε ένα υπαρκτό περιβάλλον, αλλά τα πρόσωπα κινούνται στον χώρο της μυθοπλασίας. Όσο πιο ικανός ο συγγραφέας τόσο πιο πολύ ο μύθος μετατρέπεται σε πραγματικότητα στο μυαλό του αναγνώστη. Αν μάλιστα κατορθώσει να του

κεντρίσει το συνωμοσιολογικό του ένστικτο, τότε πρόκειται περί αριστουργήματος. Η φαντασία του αναγνώστη –που είναι η καλύτερη σύντροφος στις μοναχικές στιγμές του– τρέχει στον χώρο των μυστικών υπηρεσιών, των σκοτεινών θαλάμων εξουσίας, των πάσης φύσεως οργανώσεων και των εξωτικών καλλονών. Εννοείται πως στο τέλος θριαμβεύουν οι καλοί, θριαμβεύουν οι φίλιες δυνάμεις.

Οσο πιο ευφάνταστο είναι το συνωμοσιολογικό σενάριο, τόσο πιο ελκυστικό γίνεται· είθισται να έχει και πολιτικές προεκτάσεις, γεωστρατηγικού χαρακτήρα.

Αυτές τις σκέψεις κάνω διαβάζοντας πως πίσω από τις φωτιές του φετινού καλοκαιριού κρύβεται μια υπερδύναμη, που πριν από ενάμιση χρόνο είχε εισβάλει σε μια γειτονική της χώρα. Και γιατί καίει τα δάση μας και τις αποθήκες πυρομαχικών μας; Για να τιμωρήσει την Ελλάδα, διότι υποστήριξε από την πρώτη στιγμή το θύμα της εισβολής. Προσωπικά, δεν πιστεύω τέτοια σενάρια. Δεν μπορεί ένα κράτος που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, που σέβεται την ανθρώπινη ζωή, που αγωνίζεται για την παγκόσμια ειρήνη, να μετέρχεται τέτοια μέσα. Δεν μπορώ να παραδεχτώ πως στις διεθνείς σχέσεις επικρατεί η εκδικητικότητα. Δεν γίνεται ένα ομόδοξο και ομόθρησκο έθνος να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Αλλωστε, και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο –που για μία ακόμη φορά λέω πως αυτή την εκδοχή την απορρίπτω μετά βδελυγμίας– οι αρμόδιες υπηρεσίες μας θα εντόπιζαν πάραυτα τους δράστες και θα τους εξουδετέρωναν. Το «ξανθό γένος» εντοπίζεται από μακριά σε μια μεσογειακή χώρα. Δύσκολο, αλλά και επικίνδυνο συγχρόνως, είναι να εντοπίσουμε τους μελαψούς παραβάτες των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Υπάρχουν, αλλά είναι σαν να μην υπάρχουν. Ορατοί-αόρατοι. Είναι κάτι σαν τη γάτα του Σρέντινγκερ.

Προσωπικά, ασπάζομαι τη θεωρία του «στρατηγού άνεμου». Είναι μια πολύπλοκη θεωρία, για δυνατά μυαλά και το 2007, όταν ανακοινώθηκε, ήταν πρωτοποριακή και παραμένει τέτοια μέχρι σήμερα. Τώρα, αν ο «στρατηγός άνεμος» έγινε πύργος στη σκακιέρα του μεγάλου ξανθού σκακιστή, αυτή είναι μια εικασία προς απόδειξη.

 Σ. Μουμτζής-Καθημερινή