Μάχες

Τα ευχάριστα νέα είναι ότι ο φασισμός την έχει βαμμένη.

Ανακοινώθηκε επιτέλους ότι οι οργανώσεις «Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας», «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα», «Ανταρσία σε κυβέρνηση – ΕΕ – κεφάλαιο» και «Ανυπότακτη Αθήνα» συγκρότησαν την «Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα».

Στόχος είναι «να αγωνιστούμε και να τσακίσουμε τον φασισμό σε κάθε γειτονιά» (ανακοίνωση 27/8) ενώ επικεφαλής τέθηκε ένας «μαχόμενος δικηγόρος».

Λογικό. Πώς θα αγωνιστείς, αν δεν έχεις μαζί κι έναν μαχόμενο;

Καλαμπούρια, ίσως πείτε. Ε, λοιπόν δεν είμαι βέβαιος.

Την Κυριακή η «Αυγή» είχε μια σχεδόν ολοσέλιδη (και πρωτοσέλιδη) φωτογραφία του Μητσοτάκη με τον τίτλο «Υπεύθυνος για το έγκλημα. Σπόνσορας του εκφασισμού» (27/8). Ψύχραιμα και αντικειμενικά.

Στο ίδιο φύλλο μαθαίναμε ότι «η ΝΔ λειαίνει τον φασισμό» (Σία Αναγνωστοπούλου) κι ότι «σηκώνει κεφάλι ο φασισμός» (Θ. Καρτερός) – υποθέτω πριν του το κόψει ο «μαχόμενος δικηγόρος»…

Θα μου πείτε καλοκαίρι έχουμε και καμία φορά ξεφεύγουμε στον μπάφο.

Συμβαίνουν δηλαδή αυτά. Αλλά όχι μόνο το καλοκαίρι. Οχι μόνο στην Αθήνα. Κι ούτε μόνο στον Εβρο.

Αύριο θα μας επισκεφθεί η (κατά τους αντιφασίστες μαχητές…) «ακροδεξιά» πρωθυπουργός της Ιταλίας.

Πριν από μερικές εβδομάδες μας πλάκωσαν κάτι μαχαιροβγάλτες κροάτες χούλιγκαν που τελικά ήταν «νεοναζί».

Ενώ (για όσους δεν το έχουν πάρει χαμπάρι) την Ουκρανία κυβερνάει ολόκληρη «κλίκα νεοναζί» υπό τον Ζελένσκι με το ναζιστικό «τάγμα του Αζόφ» από δίπλα.

Με τόσους ναζί και φασίστες γύρω μας αναρωτιέμαι ποιος κέρδισε τελικά τον Πόλεμο. Λέτε να τον κέρδισαν οι άλλοι και τόσα χρόνια να μας το κρύβουν;

Η μία εξήγηση είναι ότι σε δημοκρατία ζούμε κι άρα από όλα τα λουλούδια έχει ο μπαξές.

Και φασίστες και αντιφασίστες. Και ναζιστές και κομμουνιστές. Και «πολιτοφύλακες» και αντιεξουσιαστές. Και ακροδεξιούς και ακροαριστερούς. Υπομονή να υπάρχει και κουράγιο.

Η άλλη εξήγηση είναι ότι ο καθένας βρίσκει ή φτιάχνει εκείνο που χρειάζεται για να υπάρχει ο ίδιος. Τι νόημα θα είχαν οι αντιφασίστες αν δεν υπήρχε φασισμός για να τσακίσουν;

Κι αν δεν τον τσακίσουν στις γειτονιές της Αθήνας πού θα τον τσακίσουν; Στο Μέγαρο Μουσικής;

Κι αν δεν ήταν νεοναζί οι Ουκρανοί, τι θα έλεγε ο Πούτιν; Πάω να τσακίσω κάτι φιλελεύθερους κεντρώους;

Και τι θα έγραφε η «Αυγή» στο πρωτοσέλιδο «Καλύτερα Μητσοτάκη, παρά τον Κασσελάκη»;

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πόσοι στην ιστορία μας έχουν βγάλει το ψωμί τους «φυλάγοντας Θερμοπύλες».

Υπό κανονικές συνθήκες, οι Θερμοπύλες δεν θα ήταν μάχη αλλά διόδια.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ