Κατακαλόκαιρο, επικαιρότητα δεν υπάρχει, ουδείς εχέφρων άνθρωπος ασχολείται με το Διαδίκτυο, όλοι είναι στη χαλάρωση και στην ξενοιασιά. Για αυτό κι εγώ είπα να γράψω σήμερα ένα κείμενο που το είχα απωθημένο. Να συμπλέξω ποδοσφαιριστές και πολιτικούς ή μάλλον μεγάλους ποδοσφαιριστές με μεγάλους πολιτικούς. Απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση του κειμένου είναι ο αναγνώστης να είναι ποδοσφαιρόφιλος.
Θα παρομοιάσω τέσσερις Έλληνες πολιτικούς ηγέτες με τέσσερις παγκοσμίου κλάσεως ποδοσφαιριστές. Είναι λογικό να υπάρξουν ενστάσεις όχι μόνο για την αυθαιρεσία του άρθρου, αλλά και για την ουσία του. Κατά πόσον δηλαδή είναι εύστοχος ο παραλληλισμός του συγκεκριμένου πολιτικού με τον συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό αστέρα. Εν πάση περιπτώσει, ποδοσφαιρόφιλος παιδιόθεν, διεκδικώ το αλάθητο της κρίσης μου και θα το υπερασπιστώ.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Φραντς Μπεκενμπάουερ. Ο Φραντς αποκαλείτο ο Κάιζερ του γερμανικού ποδοσφαίρου. Έπαιζε πάντα με το κεφάλι ψηλά, έβλεπε δηλαδή όλο το γήπεδο και δεν ήταν μόνο αυτό. Είχε ανά πάσα στιγμή εποπτική εικόνα του χώρου. Ήταν απόλυτα δωρικός στην αγωνιστική του συμπεριφορά, χωρίς περιττές ενέργειες, αποτελώντας έτσι την
εγγύηση είτε για την ομάδα του είτε για την Εθνική Γερμανίας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο πολιτικός με τη στρατηγική σκέψη. Δηλαδή έβλεπε πάντα τη μεγάλη εικόνα και τη διάβαζε σωστά. Ήταν λιτός τόσο στον λόγο του όσο και στη ζωή του, χωρίς να προκαλεί. Η παρουσία του - όπως και του Μπεκενμπάουερ - προσέφερε αυτό το αίσθημα ασφάλειας που χαρακτηρίζει όλους τους ηγέτες.Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο Μαραντόνα της πολιτικής. Στο ίδιο παιχνίδι μπορούσε να βάλει γκολ με το χέρι και να το πανηγυρίσει κιόλας και λίγο αργότερα να βάλει γκολ περνώντας όλη την αντίπαλη ομάδα. Όπως και ο Ντιέγκο, λατρεύτηκε από τους οπαδούς του, αλλά τους λάτρεψε και αυτός. Η σχέση του Ανδρέα με το πλήθος ήταν βαθύτατα ερωτική, δηλαδή αμφίδρομη.
Δεν εισέπραττε μόνο την αγάπη τους, φρόντιζε και αυτός με την πολιτική του να μην τους απογοητεύσει, κάνοντας ακόμα και ζαβολιές. Να υπενθυμίσω στον αναγνώστη πως ο Ντιέγκο δεν αγαπήθηκε μόνον από τους Αργεντίνους. Θεοποιήθηκε και από τους Ναπολιτάνους. Έτσι, στο Μουντιάλ του 1990, στα ημιτελικά όπου συναντήθηκε η Ιταλία με την Αργεντινή, οι φανατικοί οπαδοί της Νάπολη - και όλοι οι οπαδοί της Νάπολη είναι φανατικοί - υποστήριζαν την Εθνική Αργεντινής λόγω Μαραντόνα.
Να βάλω στο κάδρο και τον Λεωνίδα Κύρκο. Ο αείμνηστος Λεωνίδας ήταν ο Χατζηπαναγής της πολιτικής. Μεγάλος παίκτης σε μικρή ομάδα. Ο Κύρκος μπορούσε να αναλύσει την πολιτική κατάσταση με τον πλέον διαυγή τρόπο και να χαράξει συγχρόνως και την πολιτική γραμμή. Αλλά ανήκε σε μικρό κόμμα. Για τον Βάσια ό,τι και να πω είναι περιττό. Κάποιοι Αθηναίοι αθλητικογράφοι υποστήριζαν πως αν ο Χατζηπαναγής έπαιζε σε ομάδα του Π.Ο.Κ. δε θα είχε αυτή την απόδοση. Δηλαδή ευνοήθηκε που έπαιζε σε μικρή ομάδα. Λάθος! Κάθε φορά που έπαιζε εναντίον των τριών «μεγάλων», διέσυρε τις άμυνές τους.
Άφησα για το τέλος τον Κώστα Σημίτη, κάτι σαν τον Λόταρ Ματέους. Ο Ματέους ήταν ένα πολυεργαλείο, χωρίς εξάρσεις, με παραγωγικό και ανασταλτικό έργο και διακρινόταν για τη μεθοδικότητά του. Κάτι σαν το μπλοκάκι του Σημίτη και τις μακέτες του που όμως έγιναν έργα.
Σταματώ εδώ, γιατί το κείμενο ξέφυγε σε λέξεις. Θα υπάρξει, εν ευθέτω χρόνω, και συνέχεια.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.