Λούστρο

Δεν το επιδίωξε κανένας μηχανισμός της Κουμουνδούρου. Πρόκυψε.

 Και εφόσον αποκλειστεί η ιδέα μιας «εγγενούς σκοπιμότητας», το επέβαλαν οι συμπτώσεις, οι ατομικές φιλοδοξίες, το επικοινωνιακό μάρκετινγκ.

Ένα διπλά και συντριπτικά ηττημένο κόμμα του οποίου το πρόσφατο μετεκλογικό μέγεθος δεν το καθιστά πλέον αντιπροσωπευτικό διεκδικητή της εξουσίας, είχε στη μαραζωμένη συγκυρία του την ανάγκη μιας ατραξιόν.
Ένα βεγγαλικό, ένα ζογκλερικό, ένα τούβλο ριγμένο ορμητικά στο τέλμα θα ήταν καλοδεχούμενο. Ευπρόσδεκτο όπως και η αιφνίδια εμφάνιση ενός από μηχανής ουρανοκατέβατου για να ξεκολλήσει την υπναλέα του παράσταση από το αδιέξοδο.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρειαζόταν επειγόντως κάποιο επωφελή ντόρο. Κάτι πρωτάκουστο, αστραφτερό, κομψό και αναπάντεχο για να προσελκύσει το δημόσιο ενδιαφέρον, να αναζωογονήσει τη προσοχή, να ξαφνιάσει την εσωστρεφή του νιρβάνα. Ένα πρόσωπο για talk of the town, τέλος πάντων.

Ικανό να διασκεδάσει το εξαρθρωμένο επικοινωνιακό του σύστημα που πορεύεται μουδιασμένο σε αναζήτηση νέας ηγεσίας υπό την κρίση της κομματικής βάσης, Απαραίτητο να φρεσκάρει το κάδρο με τις πολιτικά χρεωκοπημένες φιγούρες του. Χρήσιμο να παίξει, σχεδόν ντετερμινιστικά, το ρόλο του αντίδοτου στο στερεοτυπικό μείγμα του εσωτερικού του σπαραγμού.
Αυτό το εργαλείο αφύπνισης του περιορισμένου κομματικού ακροατηρίου πρόεκυψε μάλλον απρόοπτα στο πρόσωπο κάποιου αμερικανοτραφούς και αμερικανοσπουδαγμένου, εκ Μαϊάμι ορμώμενου εφοπλιστή, ονόματι Κασσελάκης με Κρητική καταγωγή. Ενός ακόμη υποψήφιου για τη κομματική προεδρία Στέφανου, εκτός του αειθαλούς Τζουμάκα.

Ενός 35χρονου χωρίς δοκιμασμένα πολιτικά διαπιστευτήρια, οργανωτικό στίγμα και εγχώριο κοινωνικό αποτύπωμα. Απλώς εξοπλισμένου με τη φανταχτερή ουρά ενός καινοφανούς διάττοντα. Στην ανεξερεύνητη υφή και την αχαρτογράφητη τροχιά του οποίου μπορούν να εναποτεθούν πλήθος προσδοκιών, ίσως και φαντασιώσεων.

Στη πραγματικότητα, όμως, ο επίδοξος ηγέτης της ριζοσπαστικής Αριστεράς κάνει γκέλ στο βάλτο της φετιχοποιημένης της μιζέριας, Νέος, ευκατάστατος, ευπαρουσίαστος, αυτοδημιούργητος, μορφωμένος, πολύγλωσσος και ανοιχτά γκέι με σύμφωνο συμβίωσης με τον σύντροφο του, είναι ένας ασυνήθιστος υποψήφιος για τα στάνταρ κλισέ της κομματικής ιεραρχίας.

Διαθέτει όλο το πακέτο ενός φανταχτερού golden boy με επιχειρηματικές επαφές και ντιλ, φοράει μπίζνες γραβάτες και Γουίντσεστερ πουκάμισα που συνηθίζουν οι περάν του Ατλαντικού τραπεζίτες για χρηματιστές. Αποπνέει ακόμη την αισθητική διάσταση και το κοσμοπολίτικο ύφος ενός ιδανικού πρωταγωνιστή μιας τηλεοπτικής σαπουνόπερας με το τίτλο «Ελληνικό Όνειρο».

Μόνο που οι κληρονομικές καταβολές του από μη πολιτικό τζάκι δεν ισοφαρίζουν τις φτωχές πολιτικές του περγαμηνές. Δεν τη λέει κανείς πολιτική εμπειρία τη συμμετοχή του στο πρόσφατο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ως εκπρόσωπος των αποδήμων. Παρομοίως, δεν ονομάζει κανείς ως ογκώδες πολιτικό βίωμα την εθελοντική ανάμειξη του πριν 15 χρόνια στην αποτυχημένη καμπάνια του Τζο Μπάιντεν για το χρίσμα των Δημοκρατικών.

Ούτε, φυσικά, οι μάλλον πλαδαρές δικαιωματικές προτάσεις της ιδεολογικοπολιτικής του πλατφόρμας συνεπαίρνουν μαζικά όσους από τους κομματικούς στρατούς θα προσέλθουν στο παραβάν της εσωκομματικής αναμέτρησης. Οι θέσεις του ,παρότι τις επικροτεί ο αψύς Πολάκης, τους φαντάζουν σαν πρόβα συγκρότησης άλλου, Μαρξιστικά ασύμβατου και μη μεροληπτικά ταξικού, κόμματος.

Ωστόσο, στις τρέχουσες συνθήκες η υποψηφιότητα του για αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει δελεαστικά μια στιλπνότητά με λαμπερές αποχρώσεις στο άχρωμο και θαμπό γκράφιτι των υπολοίπων διεκδικητών του κορυφαίου κομματικού πόστου. Χαρίζει επί του παρόντος το αναγκαίο βερνίκι για το στίλβωμα των διαχρονικών οπών μιας σαρακοφαγωμένης κομματικής απελπισίας.

Μένει να αποδειχθεί αν το λούστρο του Κασσελάκη συνιστά ένα μακροπρόθεσμα βιώσιμο και θεραπευτικό επίχρισμα ανασυγκρότησης από τη φθορά ή αποτελεί ένα εφήμερο πασάλειμμα γυαλάδας σε παλιά, ταλαιπωρημένα και πολυτσακισμένα κομματικά παπούτσια. Αυτά που κάποτε έμοιαζαν επιδεικτικά ρωμαλέα σαν φαντεζί πολιτικά λουστρίνια. Και ξέμειναν ζαρωμένα, τρύπια, αφόρετα και απανωτά αβάδιστα.

Δημ. Παγαδάκης- ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ