Χρειάζεται πολλή υπομονή –και λίγη διαστροφή– για να παρακολουθήσει κανείς τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ. Το εναπομείναν κόμμα εξακολουθεί να συνεδριάζει και να διχάζεται και μάλιστα, φαίνεται, με μεγαλύτερη σφοδρότητα απ’ ό,τι πριν, αφού δεν υπάρχει κέντρο βάρους. Δεν υπάρχει ούτε ενοποιητική ηγεσία· ούτε το διακύβευμα της διεκδίκησης της εξουσίας· ούτε και η παλιά προσοχή των media. Υπάρχουν όμως οι παλιοί εγωισμοί, που συγκρούονται για τα ξέφτια του κομματικού φάσματος – πότε θα γίνει το συνέδριο, ποιος θα το «στήσει», πότε θα ανανεωθεί η αποδεκατισμένη Κεντρική Επιτροπή.
Σε τέτοιο ενυδρείο είναι μάλλον εύκολο να επικρατούν γαλβανισμένες πολιτικές οντότητες, όπως αυτή του Νίκου Παππά. Ο βετεράνος υπασπιστής του Τσίπρα είναι ο πιο περπατημένος από τις φευγαλέες φιγούρες που υποτίθεται ότι συνθέτουν το νέο «προεδρικό περιβάλλον» στην Κουμουνδούρου. Γι’ αυτό και, απ’ ό,τι εκμυστηρεύονται οι άσπονδοι σύντροφοί του στον Τύπο, ο Παππάς καταφέρνει να πάρει θέση μαριονετίστα πίσω από τον Κασσελάκη και να κινεί ο ίδιος τα νήματα της εσωκομματικής ζωής.
Απέναντι σε αυτόν τον καταθλιπτικό συνωστισμό στη στενή Κουμουνδούρου, ο αναχωρητισμός μοιάζει με υγιή στάση. Αναχωρητισμός θεμιτός στην περίπτωση του Τσίπρα, αφού η λίγη προσπάθεια που κατέβαλε για να μη διαλυθεί το δημιούργημά του δεν ήταν ικανή να αναχαιτίσει την αποδόμηση που είχε πυροδοτήσει η δική του πολιτική χρεοκοπία. Αναχωρητισμός αλλόκοτος στην περίπτωση του Κασσελάκη, αφού η επιλογή του να
«δραπετεύσει» από την κομματική μιζέρια με μια διεθνή περιοδεία απλώς επιβεβαιώνει το στερεότυπο της ελαφρότητας που έχει προλάβει να σημαδέψει τη δημόσια εικόνα του.Ποια ψάρια επικρατούν όταν στενεύουν οι δεξαμενές.
Αν πιστέψει κανείς τις πρώτες δημοσκοπήσεις, κανείς δεν διασώζεται από το διαφαινόμενο εκλογικό ναυάγιο. Ούτε αυτοί που πόνταραν στον Κασσελάκη και έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ· ούτε εκείνοι που μένουν, ποντάροντας ότι ο Κασσελάκης έχει ημερομηνία λήξεως τις ευρωεκλογές· ούτε οι άλλοι που δεν έμειναν, για να αυτοπροστατευθούν από τον φαντασμαγορικό εκφυλισμό του κόμματος. Με τη φορά που έχουν τα πράγματα, δεν θα είναι έκπληξη αν κανένα από τα δύο μετατσιπρικά σχήματα δεν καταφέρει στις κάλπες του Ιουνίου να αποσπάσει ποσοστό διψήφιο.
Γιατί; Δεν θα μπορούσε ο νέος πρόεδρος να εξαργυρώσει τουλάχιστον κάτι από τη μιντιακή του ακτινοβολία; Δεν θα μπορούσαν οι σαραντάρηδες τεχνοκράτες να ξεπεράσουν τουλάχιστον το όριο της εκλογικής ανυπαρξίας του 2-και-κάτι, που τους δίνουν οι πρώτες μετρήσεις;
Θα μπορούσαν, αν δοκίμαζαν αληθινή ανανέωση. Η Νέα Αριστερά όμως λανσαρίστηκε –και αυτοπεριορίστηκε– ως «Αριστερά», αποκλείοντας μόνη της από το βεληνεκές της το μεγάλο ακροατήριο του Κέντρου. Και ο νέος πρόεδρος, που απηλλάγη από τη δογματική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε υπόσταση «συνιστώσας» στον Παππά και τον Πολάκη. Το ενυδρείο στενό. Και το νερό προχθεσινό.
Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.