Η ωδή του τέλους

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ «προχωράνε δημοκρατικά στο έκτακτο συνέδριο και την εκλογή προέδρου του κόμματος», κατά πως λέει η χθεσινή απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας. Τόσο πολύ δημοκρατικά, που απέκλεισαν τον πρόεδρο Κασσελάκη, τον οποίο είχε εκλέξει η βάση του κόμματος.

Εκτός από δημοκρατικά, η απόφαση της Π.Γ. ισχυρίζεται ανενδοίαστα ότι γίνεται και με «απόλυτη τήρηση των καταστατικών διατάξεων», κάτι που ουδόλως συμβαίνει. Και εντάξει η δική μας γνώμη δεν έχει εγκυρότητα. Καθηγητές Νομικής όμως έχουν γνωματεύσει ότι με βάση το καταστατικό, ο Κασσελάκης θα έπρεπε να παραμείνει πρόεδρος και να οδηγήσει το κόμμα στο συνέδριο.

Σύμφωνα με την απόφαση της Π.Γ: «Μετά την παρέλευση της προθεσμίας για την υποβολή υποψηφιοτήτων για την προεδρία του κόμματος και σύμφωνα με τις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, οι υποψηφιότητες προς έγκριση στο συνέδριο είναι των: Απόστολου Γκλέτσου, Παύλου Πολάκη, Σωκράτη Φάμελλου, Νίκου Φαραντούρη».

Ο ίδιος πέρασε στην αντεπίθεση μετά τον τελικό αποκλεισμό του από την Π.Γ. καταλογίζοντας στα μέλη της «φόβο»:

Ξεμπέρδεμα

Κάθε γλέντι τελειώνει όταν έλθει ο λογαριασμός. Κι όταν φτάσει η ώρα του λογαριασμού, καλά ξεμπερδέματα.

Παρακολουθώ τον πανικό που έχει καταλάβει μετά την άρση της προστασίας των κουκουλοφόρων μαρτύρων όσους πόνταραν, μόνταραν, υποστήριξαν ή εκμεταλλεύτηκαν την «υπόθεση Novartis». Μερικά δημοσιεύματα κινούνται στα όρια του παροξυσμού.

Λογικό. Φτάσαμε στο ξεμπέρδεμα.

Να βάλουμε λοιπόν μια τάξη. Το λεγόμενο «σκάνδαλο Novartis» έκλεισε ως προς το πολιτικό σκέλος του με την αρχειοθέτηση και των δέκα υποθέσεων κατά πολιτικών προσώπων που είχαν δρομολογηθεί επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Τίποτα δεν βρέθηκε εναντίον τους και η υποτιθέμενη εμπλοκή τους αποδείχτηκε ένα πρωτοφανές φιάσκο.

Αντιθέτως, ο φάκελος για τη «σκευωρία Novartis» ανοίγει μόλις τώρα. Και περιμένουμε να μάθουμε ποιοι έστησαν μια σκευωρία που αποδείχτηκε φιάσκο.

Ποιοι δηλαδή τη σχεδίασαν, πώς τη μεθόδευσαν αλλά και γιατί την υποστήριξαν, αν βάλουμε μέσα και τους αβανταδόρους.

Τόσο απλό. Και θέλω να πιστεύω πως αυτό το ξεκαθάρισμα και τη συνακόλουθη απόδοση ευθυνών τα προσδοκά όλη η ελληνική κοινωνία.

Είναι αδιανόητο να

Ζητούν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ του κουνούν το δάχτυλο!

 

Έχουν και εκπλήξεις οι προτιμήσεις του κοινού. Ο αεί θυμωμένος και «μουχρός» Νίκος Ανδρουλάκης ξαφνικά εμφανίστηκε ως ο πιο δημοφιλής αρχηγός στη δημοσκόπηση της Metron Analysis!

Συγκεκριμένα, συγκέντρωσε 41% ποσοστό δημοφιλίας, ξεπερνώντας τον συνήθη δημοφιλέστερο Κυριάκο Μητσοτάκη, που αρκέστηκε στην 4η θέση με 34% ενώ τον υπερκερνούν ο δεύτερος Δημ. Κουτσούμπας  (38%) ακολουθούμενος από την... Ζωή Κωνσταντοπούλου στην τρίτη θέση!

Φυσικά, αυτό δεν αντιστοιχεί σε εμπιστοσύνη κυβερνησιμότητας. Άλλωστε, σε επίπεδο πρωθυπουργικής καταλληλότητας καταλαμβάνει θέση που τον αδικεί. Δεν του αξίζει να έρχεται τριτοδεύτερος, μοιραζόμενος το ίδιο ποσοστό καταλληλότητας του κυβερνάν, με τον… ταχυδρόμο του Ιησού, Κυριάκο Βελόπουλο.   

Προφανώς, στην δημοφιλία εκταμιεύει τον απόλυτα δημοκρατικό και συντεταγμένο τρόπο με τον οποίο διεξήχθησαν οι εσωκομματικές εκλογές, παρά τις αψυχολόγητες παραφωνίες του Χάρη Δούκα.  

Βέβαια, δεν ηττήθηκε μόνον ο Δούκας αλλά και η σιγουριά των πάσης φύσεως Συριζαίων, ότι

Η γάτα του ’40

Δεν έχω πρόβλημα με όσους ανησυχούν, ακόμη κι όταν ανησυχούν αδίκως.

Δεν έχω πρόβλημα ούτε με όσους κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, ακόμη κι αν κινδυνεύουμε να μας πιάσουν με κατεβασμένα παντελόνια.

Εχω όμως μια δυσκολία να ανησυχώ ή να εφησυχάζω χωρίς να μου εξηγούν γιατί πρέπει να ανησυχώ ή να εφησυχάζω.

Πάμε στο πρώτο. Ο Α. Σαμαράς είπε από την Κύπρο ότι «ακούγεται πως μαγειρεύονται λύσεις άδικες και καταστροφικές» για το Κυπριακό (16/10).

Και πιστεύει ότι «η διάλυση του κυπριακού κράτους θα φέρει τον διαμελισμό του Αιγαίου» και «θα αρχίσει η συρρίκνωση της ίδιας της Ελλάδας».

Η καταγγελία είναι προφανώς ανησυχητική αλλά πού ακριβώς «ακούγεται» και τι «ακούγεται»; Διότι, ούτε εγώ προσωπικά, ούτε κανείς άλλος στις εφημερίδες όπου εργαζόμαστε, έχει ακούσει κάτι σχετικό.

Αντιθέτως, κάτι τέτοια κυκλοφορούν κυρίως μεταξύ ψεκασμένων και ακροδεξιών εντύπων, όπως για παράδειγμα ότι ο Μητσοτάκης «στρώνει το έδαφος για προδοσία!» («Δημοκρατία», 17/10).

Αν το κάνει πάντως το κάνει πολύ στο μουλωχτό. Αποκλείεται να το είχαν πάρει χαμπάρι μόνο οι ψεκασμένοι.

Και για να είμαι ακριβοδίκαιος ξεψάχνισα τις δηλώσεις του

Βγαίνουν οι κουκούλες της Νοβάρτις

Είναι σημαντική η απόφαση της Οικονομικής Εισαγγελίας να αρθεί η προστασία των προστατευομένων μαρτύρων της υπόθεσης Νοβάρτις. Αυτή τη δυνατότητα την έδωσε η προσθήκη στο άρθρο 218 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας της παραγράφου 7, μια πρόβλεψη που προηγουμένως δεν υπήρχε και ρυθμίστηκε με τον ν. 5090/2024. Δηλαδή, αν δεν το καταλάβατε, είναι έργο του Γιώργου Φλωρίδη. 

Ποιες είναι οι συνέπειες της χθεσινής απόφασης; Θα δοθεί στα θύματα των «προστατευομένων» μαρτύρων η ευκαιρία να ζητήσουν δικαιοσύνη για τα όσα υπέστησαν λόγω της ψευδομαρτυρίας τους. Συγχρόνως, ο εισαγγελέας που θα χειριστεί την υπόθεση θα έχει τη δυνατότητα να διερευνήσει πώς στήθηκε όλη αυτή η σκευωρία. Ποιοι μάζεψαν αυτούς τους μάρτυρες που ήδη είχαν καταθέσει στις ΗΠΑ αποβλέποντας σε υψηλά οικονομικά οφέλη, ποιοι και πώς τους καθοδήγησαν, για να μετατρέψουν ένα οικονομικό σκάνδαλο σε πολιτική πλεκτάνη σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ και της δεξιάς συνιστώσας του. 

Θέλω να πιστεύω πως δε θα εμφανιστεί κάποιο μακρύ, σκοτεινό χέρι που θα μεθοδεύσει η υπόθεση να κινηθεί στην επιφάνειά της, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα. Ο φόβος είναι υπαρκτός.

Η έννοια του προστατευόμενου μάρτυρα είναι

Σύντομα θα θυμίζει τον Φειδία

Μέσα σε πενήντα χρόνια, μια φορά το πέτυχε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κι άλλη μια φορά ο Ανδρέας Παπανδρέου. Να φύγουν από την εξουσία και να ξαναγυρίσουν μετά βαΐων και κλάδων. Το 'χε πετύχει παλιότερα και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν μια και μοναδική πολιτική ευκαιρία. Κέρδισαν, έγιναν πρωθυπουργοί, έκαναν όποιο καλό ή κακό ή αδιάφορο στη χώρα και παρέδωσαν στον επόμενο. Έμειναν για λίγο στο περιθώριο της πολιτικής, ως «τέως», κι έπειτα γύρισαν οριστικά στο σπίτι τους ως «πρώην».

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς ονειρεύτηκαν ότι κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσουν. Ήλπισαν ότι θα κάνουν την κίνηση «ματ» που θα τους επαναφέρει στην κορυφή που απώλεσαν. Ή πίστεψαν ανοήτως, ότι το κόμμα τους ή ο λαός ή το έθνος θα επανεκτιμήσουν την αξία τους και θα τους ξανακαλέσουν αυτοβούλως να αναλάβουν πάλι την τύχη τους. Όνειρα θερινής νυκτός που δεν ευοδώθηκαν.

Η Ιστορία δεν τους έκανε τη χάρη να τους δώσει δεύτερη ευκαιρία. Οι εποχές προχώρησαν γρήγορα προς τα εμπρός, ξεπερνώντας τη δήθεν σοφία που

Το σχέδιο προχωρά, ο Τσίπρας κάνει προθέρμανση

Εδώ και αρκετό καιρό φαινόταν πως οι σταλινικές μεθοδεύσεις κατά του Στέφανου Κασσελάκη ήταν μέρος ενός σχεδίου που η κατάληξή του θα ήταν η επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα, με τη μορφή του Κιγκινάτου. Του απόμαχου, που το πλήθος τον καλεί να επιστρέψει για να σώσει την παράταξή του. Ήταν τόσο κραυγαλέος αυτός ο σχεδιασμός που και ένας ελάχιστα ενημερωμένος θα τον υποψιαζόταν. 

Πρώτα ο Α. Τσίπρας δημιούργησε, ως πρώην πρωθυπουργός, το Ίδρυμά του, στη συνέχεια οι πολιτικοί του υπήκοοι μεθόδευσαν κάποιες βραβεύσεις για το πρωθυπουργικό έργο του από φορείς που προέκυψαν από το πουθενά και χθες το Ίδρυμα διοργάνωσε μια συζήτηση με θέμα την Ελληνική Οικονομία. Το ξέρω, στο σημείο αυτό πέφτει πολύ γέλιο. Αλλά η εκδήλωση έγινε, σήμερα έχει εξασφαλισμένο ένα ακόμα ολοσέλιδο της πρώτης σελίδας, ενώ οι γνωστοί σχολιαστές θα αναλύουν τις εμβριθείς εισηγήσεις των ομιλητών της εκδήλωσης. 

Το ερώτημα είναι ένα: δεν βλέπουν οι φίλοι του πως δεν υπάρχει πλέον χώρος για αυτόν; Δεν βλέπουν πως το μαγαζί έχει χρεοκοπήσει; Δεν βλέπουν πως η χρεοκοπία δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά κυρίως ηθική; Δεν βλέπουν πως οι

Η υπόσχεση Τσίπρα ότι θα γίνει Μητσοτάκης

 

Η ραγδαία αποσάθρωση του ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική ταχύτατης ισχυροποίησης του ΠΑΣΟΚ, συμπαρασύρουν και αλλάζουν τους ρυθμούς στην εν εξελίξει διαδικασία, «αναμόρφωσης» του προφίλ του κ. Τσίπρα. Τα στάδια του rebranding γίνονται λίγο πιο πυκνά και μάλλον πιο αγχώδη. Φαίνεται πως ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός και το περιβάλλον του, τείνουν να συμμεριστούν την εκτίμηση ότι δεν υπάρχει επαρκής χρόνος και ο ρόλος του «απέχοντος» δεν του διασφαλίζει το ρόλο του πρωταγωνιστή στην αναβίωση της πληθυντικής Αριστεράς. Σενάριο στο οποίο εξακολουθούν να βάζουν τα λεφτά τους κύκλοι και κέντρα, που ζορίζονται από την ανελαστικότητα της επιτελικής διακυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Η εκδήλωση του Ινστιτούτου και η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα το απόγευμα της Τρίτης στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, σπονσονάρονται ως μια «πολιτική παρακαταθήκη για το μέλλον». Μια αχρείαστη υπερβολή, καθώς όσοι θα πάνε γνωρίζουν σε γενικές γραμμές τι περιμένουν να ακούσουν και από τον  κ. Τσίπρα και από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Λέγεται και γράφεται δε, ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα εμφανίσει μια πλήρη πρόταση ανάκαμψης και σύγκλισης με την Ευρώπη, υποδεικνύοντας έναν άλλο δρόμο, μέσω του οποίου θα οδηγηθούμε σε μεγαλύτερη σύγκλιση με «το σκληρό πυρήνα της Ευρώπης». 

Ο πολιτικός, που στη νιότη του ανέβηκε στην εξουσία ως κακέκτυπο του Ανδρέα Παπανδρέου καταφερόμενος λόγω και έργω κατά της Ευρώπης, και του σκληρού πυρήνα της, και έβλεπε δελεαστικό προορισμό το…

Ποιος ποντάρει στην «κουρελού»

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι εδώ και μια τριετία έχει τεθεί θέμα εκλογικού νόμου στη χώρα, υπό την έννοια ότι ο υφιστάμενος νόμος που έφτιαξε η πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη μόλις ήρθε στην εξουσία το 2019 απαιτεί μια εξόχως αυξημένη πλειοψηφία της τάξεως του 39% για να βρεθούν 151 βουλευτές.

Από τότε που ξεκίνησε η συζήτηση, δηλαδή στις αρχές του 2022, πέρασαν περίπου τρία χρόνια και φυσικά ο Μητσοτάκης δεν άλλαξε τον νόμο και στο τέλος θριάμβευσε με 40% το καλοκαίρι του 2023
Αυτά όλα είναι ιστορία και φυσικά παρελθόν, η κυβέρνηση διανύει τη δεύτερη τετραετία και ό,τι και να γίνει, πάντοτε η δεύτερη τετραετία είναι πολύ «βαρύτερη», πολύ πιο δύσκολη, είτε γιατί ο μηχανισμός που κυβερνά φθείρεται (αλλά και ενίοτε κάποιοι διαφθείρονται), είτε γιατί ο κόσμος βαριέται σχετικά εύκολα στην Ελλάδα το ίδιο πολιτικό σχήμα -τους ίδιους ανθρώπους- μετά από μερικά χρόνια.
Σήμερα λοιπόν και ενώ δεν έχουμε φτάσει βέβαια ούτε στο μέσο της δεύτερης τετραετίας, υπάρχει άπλετος χρόνος διακυβέρνησης, έχει ανοίξει μια συζήτηση για τον εκλογικό νόμο κυρίως όσον αφορά το «κάτω όριο», δηλαδή το 3%, και αν αυτό θα πρέπει να γίνει 4% ή 5% για να μπαίνει ένα κόμμα στη Βουλή. Να σημειωθεί ότι στην Ευρώπη υπάρχει σε 18 χώρες ανώτερο από την Ελλάδα όριο εισόδου στη Βουλή, δηλαδή είναι 4% ή 5%, σε επτά ισχύει ό,τι στην Ελλάδα, ενώ στην Ολλανδία δεν υπάρχει κανένα όριο, οπότε μπορεί να γίνει βουλευτής και ένας μόνος του.
Αυτά μάλιστα συμβαίνουν στην Ευρώπη, όπου

Το πραγματικό αδιέξοδο

Κάποτε ο Ζακ Σιράκ είχε ερωτηθεί ποιος είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να κερδίσεις μια εκλογική αναμέτρηση.

Σκέφτηκε, απαρίθμησε όπως συνήθιζε διάφορες κοινοτοπίες και κατέληξε στο ψητό.

– Ο πιο σίγουρος τρόπος είναι να κάνουν μαλακίες οι αντίπαλοι.

Είχε δίκιο. Μπορεί να μην αποδίδει πάντα, έχουμε δει και εξαιρέσεις. Αλλά αποδίδει συνήθως.

Το τελευταίο διάστημα πρέπει να είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή δημοκρατία στην οποία η πολιτική επικαιρότητα δεν καθορίζεται από την κυβερνητική δραστηριότητα αλλά από τις αναταράξεις της αντιπολίτευσης.

Αυτή η μετατόπιση του ενδιαφέροντος έχει δύο πιθανές εξηγήσεις.

– Είτε η κυβέρνηση έχει διευθετήσει όλα τα ζωτικά ζητήματα της χώρας και η πολιτική πλέον είναι μια πολυτελής ενασχόληση αργόσχολων που έχουν χρόνο και όρεξη να τσακωθούν για τον Φαραντούρη ή τον Δούκα.

– Είτε τα πραγματικά ζωτικά ζητήματα έχουν τεθεί εκτός συζήτησης και ο δημόσιος διάλογος εξελίσσεται γύρω από ασημαντότητες που δεν δικαιολογούν τα πάθη που τροφοδοτούν.

Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο.

Προφανώς σε κάθε δημοκρατία η επικαιρότητα παράγεται πρωτίστως από τη δράση της κυβέρνησης. Η εξουσία παίρνει τις αποφάσεις και εκείνη χαράσσει τις

Βαρύ το πένθος της Αριστεράς για τον Σινουάρ

Τα στάδια του πένθους είναι πέντε. Κάποια δημόσια πρόσωπα της Αριστεράς μόλις πληροφορήθηκαν τον εξόντωση του Σινουάρ βίωσαν το πρώτο στάδιο: την άρνηση. Δεν πίστευαν πως το λιοντάρι τους μπορεί να σκοτώθηκε. Έτσι, είτε αγνόησαν την είδηση είτε έβαλαν ένα ερωτηματικό. Με τους Εβραίους όλα είναι δυνατά και κράτησαν και μια πισινή. 
Κάποιοι πέρασαν κατευθείαν στο δεύτερο στάδιο, στον θυμό. Εξοργίστηκαν γιατί εξοντώθηκε ένας «μαχητής» από έναν υπερσύγχρονο στρατό, ενώ η σορός του επιδεικνυόταν θριαμβευτικά από τους δολοφόνους του. (Αυτά όλα έχουν γραφτεί).  Είναι εξοργισμένοι με όλους αυτούς που στάθηκαν απέναντι σε έναν κυνικό δολοφόνο 1200 αμάχων και ηθικό αυτουργό βιασμών και απαγωγών. Τα γραφτά τους στο Διαδίκτυο βγάζουν πολλή χολή και μίσος. Επώνυμοι και ανώνυμοι της Αριστεράς, οι οποίοι βεβαίως είναι πάντα θυμωμένοι -ένας Αριστερός είναι εξ ορισμού θυμωμένος- τώρα που διαπιστώνουν ότι ο Τσε των ημερών τους κείτεται νεκρός, θυμώνουν δυο φορές διότι σήμερα δεν μπορούν να φορέσουν μπλουζάκια με στάμπα τον Γιαχία. Ούτε αφίσες να κρεμάσουν στους τοίχους των σπιτιών τους με το πρόσωπό του. Δεν προσφέρεται. Αβάστακτος ο πόνος που μετατρέπεται σε τυφλό θυμό.
Πάμε παρακάτω. Στάδιο τρίτο: Διαπραγμάτευση.
Κάποιοι άλλοι, μεταξύ των οποίων και προβεβλημένος δικαιωματιστής δικηγόρος ανέκραξε το «θανάτω θάνατον πατήσας» σε στιγμές επικολυρικού οίστρου, ενώ ανακάλυψε την ηθική υπεροχή της παλαιστινιακής αντίστασης. Όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης η ηθική υπεροχή περιφέρεται μεταξύ

Σταυρόλεξο το μεταναστευτικό για την Ευρώπη

Έπρεπε να αυξηθούν δραματικά οι ακροδεξιές δυνάμεις στις εκλογές της Θουριγγίας, της Σαξονίας και του Βρανδεμβούργου, καθώς και του κόμματος της αριστερής Βάγκεκνεχτ με τις αντιμεταναστευτικές θέσεις, για να θορυβηθεί η αρειμάνια κυβέρνηση Σολτς και να κλείσει τα σύνορα.

Βέβαια, το κλείσιμο ήταν πρακτικά αναποτελεσματικό και μικροπολιτικής στόχευσης, αλλά είχε τον συμβολισμό της κατά βούλησιν υπονόμευσης της Σένγκεν.

Τα αποτελέσματα, όμως, των εκλογών όπως και εκείνα της Γαλλίας με την Λεπέν και των βορειοευρωπαϊκών κρατών, καταδεικνύουν τις σοβαρές μετατοπίσεις που συντελούνται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Δεν τρελάθηκαν π.χ. ξαφνικά οι σκανδιναβικές κοινωνίες που επί δεκαετίες ψήφιζαν τους σοσιαλδημοκράτες, να ψηφίζουν τώρα ακροδεξιούς πολιτικούς.

Η στροφή καταδεικνύει την πίεση που αισθάνονται, καθώς τα πλήθη των μεταναστών, και ιδιαίτερα οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί (αυτοί είναι το κυρίως πρόβλημα) αρνούνται συνειδητά να ενταχθούν στις πολιτισμικές συντεταγμένες των χωρών υποδοχής. Δημιουργούν δικές τους παράλληλες κοινότητες, και όταν ξεπεράσουν ένα κρίσιμο ποσοστό, απαιτούν να παρέμβουν στη θεσμική συγκρότηση των χωρών υποδοχής.

Η έλξη του μουσουλμανικού ριζοσπαστισμού είναι αρκετά γοητευτική και μπολιάζει ακόμη και νεότερες γενιές, των οποίων οι γονείς ήλθαν νόμιμα στις ευρωπαϊκές χώρες από τις πρώην αποικίες τους (π.χ Βρετανία, Γαλλία, Βέλγιο), εξωθώντας τους εκτός αποδεκτού κοινωνικού πλαισίου.

Θεωρούν, για παράδειγμα, το Κοράνι σημαντικότερο από τους νόμους του κράτους, στο οποίο διαβιούν.

Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Εγκληματολογικών Ερευνών της Κάτω Σαξονίας (KFN), το 67,8% των μουσουλμάνων μαθητών που φοιτούν σε σχολεία της Γερμανίας δηλώνουν ότι

Ρετάλια και ξέφτια

«Κάτω η Χούντα της Αριστεράς»

Από τους κλακαδόρους του κατατρεγμένου εφοπλιστή ακούστηκε και αυτό. Κακόγουστο μεν, αναμενόμενο δε. Γιατί περιείχε μια διαχρονικά κουκουλωμένη αλήθεια.
Τα οργανωτικά σχήματα της Αριστεράς δεν είχαν ποτέ καλή, ή ουδεμία σχέση, με την δημοκρατία . Στην εσωκομματική καθημερινότητα των μηχανισμών τους δέσποζαν ανέκαθεν ολοκληρωτικές πρακτικές.

Θα ερχόταν κάποτε ο καιρός που αυτή την παρακμιακή παρωδία δημοκρατικών διαδικασιών θα τη λούζονταν. Για να ραντίσουν σε δημόσια θέα την υστερία της αυτοκαταστροφής τους.
Μια πλειοψηφική μερίδα από τα υπολείμματα του στελεχιακού απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ το επιβεβαίωσε. Ενεργοποίησε το σταλινισμό με τον οποίο γαλουχήθηκε. Εφάρμοσε κατασταλτικά τη ρετσινιά, τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση εναντίον όποιου δεν γουστάρει. ‘Η φοβάται.

Αναπόδραστα μαγείρεψε κυνικά μια λασπωμένη σούπα υποκρισίας. Υλοποίησε ένα ξέφρενα τραγελαφικό μπάχαλο. Δρομολόγησε τη μίζερή ρευστοποίηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μέχρι αυτό να θαφτεί ξοφλημένο στη χωματερή του εξευτελισμού.
Σύμφωνοι. Δεν τους έκανε για αρχηγός ο πολιτικά ανέπαφος, κομματικά άσχετος, οργανωτικά απαίδευτος, με μηδενική προηγούμενη δημόσια παρουσία Κασσελάκης. Δικαίωμα τους να τον μέμφονται να

Αντώνης και Νίκος διδάσκουν πολιτικό πολιτισμό

Αντώνης Σαμαράς και Νίκος Παππάς αποφάσισαν να ξεχάσουν τις όποιες διαφορές τους χώριζαν στο παρελθόν και να διδάξουν πολιτικό πολιτισμό. Κι έτσι αντάλλαξαν μία θερμή χειραψία σε μια εκδήλωση για κάτι επιχειρηματικά βραβεία. Αφήστε που κοιτώντας ο ένας τον άλλον έσκασαν από ένα ζεστό χαμόγελο. Αυτά είναι! Όχι εκείνα τα «θα τους πάω μέχρι το τέλος», με αφορμή τις…  «τροχήλατες βαλίτσες». Τι θα θέλατε, δηλαδή, φίλοι και φίλες; Να έβλεπε ο ένας τον άλλον και να μοιράζανε σφαλιάρες; Ένα πράγμα λείπει! Να δούμε τον κ. Σαμαρά αγκαλιά με τον Μίμη!

Η αλήθεια είναι ότι ο κ.  Σαμαράς είχε ήδη σπάσει τον πάγο. Ας μην ξεχνάμε μια αντίστοιχη θερμή χειραψία με την κα Θάνου. Και βεβαίως – βεβαίως την συμμετοχή του στην  εκδήλωση ενός εκδοτικού Ομίλου που τον έχει περάσει γενεές δεκατέσσερεις. Κι αυτό με τον Μίμη το θεωρούμε πολύ πιθανό κι ας αποτέλεσε ο άνδρας αυτός στο παρελθόν σημείο τριβής στην σχέση του Αντώνη με τον Κώστα Καραμανλή της Ραφήνας.

Ο οποίος Κώστας ανησυχεί ιδιαίτερα για τα εθνικά θέματα και πολύ καλά κάνει. Δεν είχε ανησυχήσει πολύ όταν είχε γίνει το γνωστό σκηνικό με τον κουμπάρου του Ταγίπ και τον επιστήθιο φίλο του Πάκη. Αλλά θα είχε, προφανώς, τους λόγους του που

Ενα θρασύτατο σκάνδαλο και οι ακόμα πιο θρασείς πρωταγωνιστές του

Οι αναγνώστες του «Πρώτου Θέματος» τις τελευταίες εβδομάδες έχουν παρακολουθήσει τη δικαστική πλέον εξέλιξη του μείζονος σκανδάλου κατάχρησης δημοσίου χρήματος με τη σύμβαση ανακατασκευής των άχρηστων αεροπλάνων P-3B Orion, αντί 500 εκατ. δολαρίων, επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία ως γνωστόν εννιά χρόνια μετά σαπίζουν κάπου στα πάρκινγκ της ΕΑΒ

Προσθέτω μερικά στοιχεία για όσους αναγνώστες δεν έχουν παρακολουθήσει το θέμα, το οποίο είχε αναδείξει εξαρχής προ εννιαετίας το «Πρώτο Θέμα». Την άνοιξη του 2015 η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. υπέγραψε σύμβαση ύψους 500 εκατ. δολαρίων για να ανακατασκευαστούν 4 ή 5 (δεν διευκρινίζεται στη σύμβαση!) κατασκοπευτικά αεροπλάνα ηλικίας 55-60 ετών τότε (τώρα 70 ετών) και να «ξαναπετάξουν» για την εξυπηρέτηση στρατιωτικών αναγκών του Πολεμικού Ναυτικού.
Η σύμβαση αυτή, που αξίζει να σημειωθεί ότι είχε ξεκινήσει προ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., ήρθε στο ΚΥΣΕΑ την άνοιξη του 2015 εν μέσω δημοσιονομικής ασφυξίας και μέσα στο καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, ενώ η χώρα «μπαινόβγαινε από το ευρώ εν μέσω κλειστών τραπεζών», οριστικοποιήθηκε. Μέχρι το τέλος του 2020, μάλιστα, είχε δοθεί και η τελευταία δόση του μισού δισ. δολαρίων.
Τις τελευταίες ημέρες, λοιπόν, και με αφορμή την εισαγγελική παραγγελία για τη διερεύνηση του σκανδάλου από την ίδια την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κυρία Γεωργία Αδειλίνη, υπήρξε αρκετή αντίδραση από εμπλεκόμενες πλευρές, δημοσίως μάλιστα από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργό ναύαρχο Αποστολάκη, ο οποίος επιχειρηματολόγησε σε δικό μας δημοσίευμα του συναδέλφου Τάκη Τσιμπούκη ότι δεν έχει αυτός ευθύνη, παρότι κατείχε τότε κρίσιμες θέσεις κ.λπ.
Προσωπικά δεν γνωρίζω αν ο κ. Αποστολάκης έχει ευθύνη, άλλωστε δεν είναι και δουλειά μας αυτή, αλλά των ανακριτικών αρχών. Η δουλειά μας, όμως, είναι μία και ξεκάθαρη:

H νίκη Ανδρουλάκη, νίκη της πολιτικής σταθερότητας

Το μόνο που θα έλειπε από το υπάρχον σκηνικό της πολιτικής ρευστοποίησης θα ήταν μια νίκη στο ΠΑΣΟΚ εκείνου του υποψηφίου που θα έθετε σε κατάσταση ρευστοποίησης και το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι η συνεργασία του με τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε το ΠΑΣΟΚ, με μαθηματική ακρίβεια, στη διάσπαση. 
Σήμερα, η καθαρή νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη αποτελεί εγγύηση πως: πρώτον, το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει ενωμένο και δεύτερον, θα συνεχίσει τη σταθερή ανοδική του πορεία. Το πώς θα αξιοποιήσει ο επανεκλεγείς αρχηγός τη νίκη του, αυτό μένει να φανεί. Υποθέτω ότι δε θα αγνοήσει τους μεγάλους ηττημένους του πρώτου γύρου. 
Πολλά ειπώθηκαν σε βάρος του Νίκου Ανδρουλάκη από το ίδιο κιόλας το βράδυ των ευρωεκλογών. Ως παρατηρητής- σχολιαστής από την πρώτη στιγμή κατέθεσα την απορία μου πώς γίνεται να αμφισβητείται ένας αρχηγός που διπλασίασε τα ποσοστά του κόμματός του. Πάντως, η βάση μίλησε και του έδωσε σήμερα μια άνετη πλειοψηφία. Και άριστα έπραξε.
Ξέρω ότι θα ακούσω τα γνωστά πως «δεν υπάρχουν ηττημένοι» και τα συναφή αγαπησιάρικα. Θα μου επιτρέψουν όσοι τα

Προνουντσιαμέντο κατά του εκλεγμένου Κασσελάκη

Η κόλαση δεν είναι οι άλλοι, κατά τη γνωστή ρήση του υπαρξιστή φιλοσόφου. Η κόλαση ήταν οι σύντροφοι στη χθεσινή δραματική συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, που φέρνει ίλιγγο στο κόμμα και τροχοδρομεί τη διάσπαση. 
Με απόφαση της Κ.Ε. σε μια κολασμένη ατμόσφαιρα, μπλοκάρεται η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη για την προεδρία. Έτσι κατά  την ανακήρυξη  των υποψηφιοτήτων στις 24 Οκτωβρίου, ενδεχομένως ο Στέφανος  να μην μπορεί να καταθέσει υποψηφιότητα!
Η αιτιολογία δεν ήταν μόνο η ποινικοποίηση του κόμματος και των διαδικασιών του (με το εξώδικο το οποίο απέσυρε), αλλά η επιμονή του να δηλώνει  πρόεδρος  αφού η Κ.Ε. τον είχε καθαιρέσει  (αλλά τον είχε αναδείξει ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ).
Τη σχετική τροπολογία που κατέθεσε ο Γιάννης Μουζάλας και τέθηκε σε ψηφοφορία,  ψήφισαν 138 μέλη. Από την ψηφοφορία απείχαν μέλη της Κ.Ε.  που στηρίζουν την υποψηφιότητα Πολάκη, όπως και ο ίδιος.  
Για υψηλή επάρκεια  της Κ.Ε. παρότι έγινε προσπάθεια να

Οι Παλαιστίνιοι είχαν κράτος και το κατέστρεψαν

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι στη Γάζα οι Παλαιστίνιοι επί 17 χρόνια είχαν ένα κράτος με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά. Υπήρχε έδαφος, υπήρχε λαός και υπήρχε κυβέρνηση πουν ασκούσε εξουσία. Οι ελάχιστοι Ισραηλινοί έποικοι, περίπου 5000, εγκατέλειψαν τους οικισμούς τους και αποχώρησαν το 2006 μαζί με τα ισραηλινά στρατεύματα.
Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας στις μοναδικές εκλογές που διεξήχθησαν, έδειξαν την προτίμησή τους στη Χαμάς, η οποία μετά την αιματηρή διαμάχη με την Παλαιστινιακή Αρχή θεώρησε καλό να μην ξανακάνει εκλογές. Κάτι που το δέχθηκαν οι κάτοικοι αδιαμαρτύρητα και αυτό ήταν φυσικό, διότι οι ελεύθερες εκλογές ήταν κάτι πρωτόγνωρο για αυτούς. Όμως στη συνέχεια, ακόμα και όταν το καθεστώς της Χαμάς έδειχνε το στυγνό καταπιεστικό του πρόσωπο, όχι μόνον δε διαφώνησαν, αλλά συντριπτικά οι περισσότεροι εξακολουθούσαν να το στηρίζουν. 
Όποιος δει τον χάρτη θα διαπιστώσει πως η Γάζα έχει μια ακτογραμμή που αν την εκμεταλλευόταν η κυβέρνησή της θα μπορούσε να γίνει ένα πρότυπο, κοσμοπολίτικο θέρετρο της Μεσογείου. Δισεκατομμύρια δολάρια και πετροδολάρια εισέρρευσαν στην περιοχή, αλλά οι κάτοικοί της ζούσαν μέσα στη μιζέρια, διότι

Φάρσα

Δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν το έργο που παίζεται καθημερινά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι φαρσοκωμωδία ή μελόδραμα. Αν είναι διασκεδαστικό ή αποκρουστικό. Αν έχει πλάκα ή κλάμα – εκτός αν έχει και τα δυο.

Σίγουρα όμως στερείται δημοκρατικότητας και αισθητικής.

Ποιο είναι το ζουμί; Μια ομάδα συριζαίων δεν θέλει αρχηγό τον Κασσελάκη αλλά φοβούνται ότι τον θέλει ο κόσμος τους. Και προσπαθούν να τον κόψουν με κάθε τρόπο.

Πότε τον κηρύσσουν έκπτωτο στην ψύχρα και του παίρνουν το γραφείο. Πότε βγάζουν στα μανταλάκια το «πόθεν έσχες» που οι ίδιοι του ζήτησαν να καταθέσει. Πότε απειλούν ότι θα τον  διαγράψουν. Σε λίγο θα τον λιθοβολήσουν.

Κι εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα ζόρι αν οι συριζαίοι θέλουν ή δεν θέλουν τον Κασσελάκη. Θέμα τους.

Αλλά και η μία και η άλλη επιλογή οφείλουν να υπηρετούν έστω μια επίφαση δημοκρατικότητας κι ένα στοιχειώδες ψήγμα πολιτικής αισθητικής.

Ούτε το ένα υπάρχει. Ούτε το άλλο. Και μεταξύ μας, δεν πέφτω από τα σύννεφα.

Πάμε όμως στην ουσία του πράγματος. Η οποία συνοψίζεται στο απλό ερώτημα:

Οι αρχιτέκτονες του «χάους» και ο «αμνός» Κασσελάκης

Είναι τόσο πυκνές και τόσο απροσδόκητα ανατρεπτικές οι εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που η καταγραφή τους και μόνο καθίσταται μπαγιάτικη και ξεπερασμένη το αμέσως επόμενο λεπτό.

Ο Παύλος Πολάκης σε κόντρα ρόλο, σε αυτόν του ενδιάμεσου γεφυροποιού, ανέλαβε πρωτοβουλία να συναντηθούν σήμερα στην Κουμουνδούρου όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι, ώστε να ρυθμίσουν τα του προεκλογικού αγώνα και να συμφωνήσουν στο debate.

Το προσκλητήριο έφυγε από τον κ. Πολάκη, χωρίς προηγουμένως ο Στέφανος Κασσελάκης να έχει δηλώσει ότι μαζεύει το εξώδικο που έστειλε στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε να έχει ανακαλέσει, δημοσίως τουλάχιστον, τις απειλές ότι θα στείλει τον εισαγγελέα στην Κουμουνδούρου, αν δεν πουν ποιος διέρρευσε το Πόθεν Έσχες του. Ο Κασσελάκης ανταποκρίθηκε και δήλωσε ότι θα παραβρεθεί, όμως ο Σωκράτης Φάμελος, υποψήφιος πρόεδρος της ομάδας των «87» έθεσε όρους χωρίς βεβαίως να τους βαφτίσει «όρους». Βασικός όρος το απαράδεκτο εξώδικο να ανακληθεί.

Αρχικά εκ μέρους του κ. Πολλάκη δόθηκε η πληροφορία ότι η συνάντηση έκλεισε, και θα γίνει παρόντων των Νίκου Παππά με την ιδιότητα του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της γραμματέως του κόμματος, Ράνιας Σβίγκου.

Λίγο αργότερα πηγή της Κουμουνδούρου διαβεβαίωνε πως

Υγεία

 

3 Σεπτεμβρίου, Ζάππειο. 50 χρόνια ΠαΣοΚ. Ολοι στην πρώτη σειρά. Ο Σημίτης κοτσονάτος στα 88 του με την κυρία Δάφνη (και στα 100, πρόεδρε, κι ακόμη παραπάνω!), ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, ο Ανδρουλάκης και άλλοι.

4 Οκτωβρίου, Ρηγίλλης. 50 χρόνια ΝΔ. Εκεί, έχει άδειες θέσεις. Κάτι πρώην πρωθυπουργών και κάτι αρχηγών.

Αδιάφορο ίσως, αλλά η πρώτη είναι μια εικόνα παράταξης. Η δεύτερη είναι ένα άθροισμα προσωπικών λογαριασμών. Μου είπες, σου είπα, γιατί μου είπες, πώς το είπες αυτό.

Τα υπόλοιπα λόγια είναι περιττά.

Το ΠαΣοΚ είναι μικρό μαγαζί, αλλά είναι μαγαζί. Η ΝΔ είναι ίσως το μεγαλύτερο μαγαζί της δημοκρατίας μας, αλλά τα γκαρσόνια τρώγονται με τη διεύθυνση και γκρινιάζουν.

Χωρίς προφανή λόγο. Η ΝΔ είναι για έκτο χρόνο στην κυβέρνηση. Εχει κερδίσει τρεις συνεχόμενες εκλογές κι άλλες πεντέξι από δίπλα.

Εχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τους δήμους, τις περιφέρειες, τα σωματεία, τους συλλόγους. Κυριαρχεί. Και δεν έχει καμία σχέση με το ηττημένο κόμμα που παρέδωσαν οι προηγούμενοι αρχηγοί της.

Ο ιδρυτής της δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί καλύτερη εικόνα στα πεντηκοστά γενέθλια του κόμματος που ίδρυσε.

Το ΠαΣοΚ σωριάστηκε το 2011, πήγε να διαλυθεί, μίκρυνε, διασπάστηκε, πλακώθηκε, αλλά στο Ζάππειο έδωσαν το «παρών» και όσοι δεν μιλιούνται μεταξύ τους.

Πάμε στα ουσιώδη. Διότι η υγεία των κομμάτων είναι πολύ ουσιαστικό στοιχείο για την υγεία της δημοκρατίας μας.

Το μαλλιοτράβηγμα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ασφαλώς πλάκα, και καλά κάνουμε και το διασκεδάζουμε σαν νούμερο επιθεώρησης. Αλλά αν το σκεφτείς σαν

Έντεκα συμπεράσματα για τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ

Οι διαφορές ανάμεσα στους υποψηφίους και η επόμενη ημέρα – Πώς μεταφράζονται τα ποσοστά των διεκδικητών της ηγεσίας και τι σημαίνουν για την επόμενη Κυριακή - Η συμμετοχή των 300.000 πολιτών

Ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ για την ανάδειξη ηγεσίας ολοκληρώθηκε τα ξημερώματα, με τους Νίκο Ανδρουλάκη και Χάρη Δούκα περνούν στο δεύτερο γύρο και να δίνουν τη «μάχη» την ερχόμενη Κυριακή 13 Οκτωβρίου.
Πρώτος σε σταυρούς ήρθε ο Νίκος Ανδρουλάκης με ποσοστό 29,64%, ενώ δεύτερος μετά από ένα θρίλερ και πολύ κοντά στον τρίτο, ήρθε ο Χάρης Δούκας με ποσοστό 21,41%. Στην τρίτη θέση ο Παύλος Γερουλάνος ο οποίος συγκέντρωσε ποσοστό 21,12% και έμεινε εκτός του δεύτερου γύρου των εκλογών.
Τα πρώτα συμπεράσματα από την χθεσινή διαδικασία εκλογής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν να συνοψιστούν στα κάτωθι:
1) Οι 300.000 που πήγαν στις κάλπες είναι ένας ικανοποιητικός αριθμός, αλλά δεν είναι θρίαμβος. Μπορεί να μην πήγαν να ψηφίσουν 350.000 ή και 400.000, όπως περίμενε η πλειονότητα των ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όμως είναι 10% περισσότεροι από την προηγούμενη εκλογή αρχηγού. Η συμμετοχή είναι σημαντική και για έναν ακόμη λόγο. Επειδή κοντράρεται με την αποχή στις ευρωεκλογές.
2) Οι 300.000 παρέχουν ευρεία νομιμοποίηση στον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ είτε αυτός είναι πάλι ο Ανδρουλάκης είτε είναι ο Δούκας. Νομιμοποίηση και στο κόμμα του για να το

Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στα σαλόνια της πολιτικής

α φαινόμενα δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ … επιστρέφει! Αυτό που δεν ήταν αρκετό στο πρόσφατο παρελθόν, η μεγάλη προσέλευση κόσμου στις εσωκομματικές εκλογές, ίσως αποδειχτεί αρκετό από εδώ και πέρα! Τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΣΟΚ δεν είχε την ταυτότητα εξουσίας, καθώς του την είχε κλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Ο λαός διαλέγει ομάδα με βάση τις πιθανότητες που έχει να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Αλλιώς θα είχε γίνει πρωθυπουργός ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος.
Δεν ξέρουμε ακόμη το αποτέλεσμα της δεύτερης Κυριακής. Σύμφωνοι! Αλλά πολλές φορές η συγκυρία αποδεικνύεται καθοριστική και έρχονται πλέον τα πρόσωπα για να την υπηρετήσουν. Και κάπως έτσι εμφανίζονται ως νικητές άνθρωποι που σε κάποια άλλη στιγμή είχαν πετύχει ελάχιστα. Δεν ήταν ο χρόνος τους, σύμφωνα με τους βιογράφους τους. Δεν τους χρειαζότανε η ιστορία, θα ήταν ίσως μια πιο σωστή ερμηνεία.
Πάρτε για παράδειγμα τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μέχρι το καλοκαίρι του 2015 ο κόσμος της ΝΔ αναρωτιότανε ποιος θα διαδεχότανε τον Αντώνη Σαμαρά. Και λίγους μήνες αργότερα ο Κυριάκος κέρδιζε πανηγυρικά τις εσωκομματικές εκλογές και στη συνέχεια έγινε ένας από τους πιο πετυχημένους πρωθυπουργούς των τελευταίων δεκαετιών. Ο Μητσοτάκης του 2016 ήταν ο ίδιος με εκείνον του 2015. Αν κάτι άλλαξε ήταν η συγκυρία.
Σήμερα η συγκυρία ευνοεί το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο κοντά

Η κατάσταση στο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεφύγει από κάθε όριο, ενισχύοντας το κλίμα διχασμού και η Κεντρική Επιτροπή του Σαββάτου έδειξε ότι η διάσπαση είναι όλο και πιο κοντά.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, το ενδεχόμενο να φθάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριό ενωμένος φαντάζει σενάριο ουτοπικό, εξωπραγματικό.

Οι κασσελίστας και οι αντικασσελίστας συνεχίζουν με μεγαλύτερη ένταση τον πόλεμο και η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ανέδειξε πόσο βαθιά διχασμένο είναι το κόμμα που πνέει τα λοίσθια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πως έχει τελειώσει όπως τον γνωρίζαμε και η αποχώρηση των κασσελίστας, υποστηρικτών του Στέφανου Κασσελάκη, καταγγέλοντας τη διαδικασία ως μέρος της ίντριγκας και της εκτροπής όπως έλεγαν, ισχύει τα σενάρια περί διάσπασης πριν ακόμα φθάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο.

Τα όσα έγιναν στην Κ.Ε απλά επιβεβαίωσαν ότι ο βαθμός σοβαρότητας στο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ χαμηλός με τα όσα πράττουν κορυφαία του στελέχη.

Μόνο θλίψη προκαλούν τα όσα γίνονται για ένα κόμμα που κυβέρνησε τον τόπο σε μια δύσκολη χρονική στιγμή. Όμως ήταν κάτι αναμενόμενο και απλά ο τρόπος που

Τι θα ψήφιζα στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μέλος του ΠΑΣΟΚ για να ψηφίσει στις εσωκομματικές του εκλογές. Αρκεί να δηλώσει «φίλος»! Τι θα ψήφιζα αν έφτανα μέχρι την κάλπη; Αν ήθελα  να «τιμωρήσω» τον Κυριάκο, θα ψήφιζα Άννα. Αν ήθελα μια ακόμη τετραετία Κυριάκου, θα ψήφιζα Χάρη. Αν ήθελα να παραμείνει το ΠΑΣΟΚ το ΚΚΕ του Κέντρου, θα επέλεγα Νίκο. Κι αν ψήφιζα με την καρδιά μου, θα το έριχνα στον Παύλο. Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο ένας νεοφιλελεύθερος να αποφασίζει για το μέλλον του σοσιαλισμού…

Την «ανοικτή διαδικασία» την άνοιξε ο Γιώργος ο Παπανδρέου. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι έχει κάποια πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, αν η διαδικασία δεν ήταν ανοικτή στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ και ψήφιζαν μόνο τα εγγεγραμμένα μέλη, τότε θα είχαμε ακόμη κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου. Ένα δεύτερο θετικό είναι ότι η εκλογή της ηγεσίας ενός κόμματος από την «κοινωνία», απ’ όποιον δηλαδή περνάει εκείνη την στιγμή απέξω, συνέβαλε τα μέγιστα στη διάλυση της αριστεράς. Δεν θα μπορούσε διαφορετικά να εκλεγεί ο κ. Κασσελάκης, ένας άνθρωπος που ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα και επέστρεψε στις ΗΠΑ με ένα κόμμα στις αποσκευές του.

Κάτι ξέρουν οι original αριστεροί τύπου ΚΚΕ που κρατούν τις

Ο «Στέφανος σκέτο» προωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ μια… διάσπαση σκέτη!

«Είμαι ο Στέφανος. Σκέτο» συστήθηκε εκ νέου ο Στέφανος Κασσελάκης στα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και στην ελληνική κοινωνία, με ένα βίντεο που ήταν γεμάτο «γλυκερές» αγαπησιάρικες φράσεις, αλλά και αδιευκρίνιστα σιβυλλικά μηνύματα.

Αρχικά, ζήτησε συγγνώμη από όσους απογοήτευσαν, από τους νέους «που μας έφεραν πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές», αλλά και… «από τις οικογένειες των παλιών αγωνιστών που μοιράζονταν συντροφικά στα δύο μια μπουκιά ψωμί, όχι μια χούφτα αξιώματα» (σ.σ. είδατε τι μαθαίνει κανείς στο Μαϊάμι!)

Δήλωσε ότι επιδίωξή του είναι μια πατρίδα που θα παρέχει κοινωνική προστασία, ασφάλεια, καλά αμειβόμενη εργασία, και ίσες ευκαιρίες σε όλες και σε όλους, να διεκδικήσουν τα όνειρά τους.

Ωστόσο, απέφυγε να απαντήσει ευθέως στο «καυτό» ερώτημα, εάν θα είναι υποψήφιος πρόεδρος. Απλώς έδωσε στίγμα ότι είναι εδώ. Όσο για την αναγκαία διευκρίνηση, εάν αποδέχεται την καθαίρεσή του, την ξεπέρασε με το καφενειακό «φιλοσόφημα» λέγοντας «γεννηθήκαμε άνθρωποι, όχι αξιώματα».

Τη μη ευθεία ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του εντόπισε η Π.Γ., ενώ ο Κώστας Ζαχαριάδης έγραψε στο «Χ»:

Το τελευταίο σύνορο

Το Ισραήλ είναι το τελευταίο σύνορο  απέναντι στον ισλαμοφασισμό και ο πόλεμος που διεξάγει αυτήν τη στιγμή είναι πόλεμος επιβίωσης για ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό. Δεν θέλουμε να σκεφτούμε τι θα σημαίνει η ήττα και η «εξαφάνιση» του Ισραήλ, όπως απειλούν οι εχθροί του. Διότι αυτό ακριβώς επιδιώκουν οι μουλάδες του Ιράν  και οι σύμμαχοί τους: Να σβήσουν το Ισραήλ από τον χάρτη. Να μην έχουμε αμφιβολία, ότι σειρά έχουν μετά άλλοι «άπιστοι»! Μαντέψτε! Στις πρώτες γραμμές της λίστας είμαστε εμείς!

Με το Ισραήλ και χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς «ναι μεν αλλά» και «δεύτερες σκέψεις». Κι όσοι έχουν αμφιβολίες, ας σταθούν σε δύο περιπτώσεις. Η πρώτη είναι ο χάρτης που είχε δημοσιευτεί από το Ισλαμικό κράτος με τις μελλοντικές εδαφικές κατακτήσεις τους. Σωστά θυμάστε! Η Ελλάδα ήταν μέσα στον χάρτη αυτών των «διεκδικήσεων». Και ύστερα ήρθαν τα «σύνορα της καρδιάς» της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Ερντογάν. Και πάλι σωστά μαντέψατε. Η Ελλάδα ήταν και πάλι «μέσα».

Ένας πόλεμος είναι πάντοτε δυσάρεστος. Η μαύρη προπαγάνδα των πουτινόδουλων και των εχθρών του δυτικού κόσμου (δηλωμένοι κομμουνιστές ή ακροδεξιοί) θέλει το Ισραήλ να είναι ένα «κράτος τρομοκράτης» και γι αυτό μας λένε ότι πρέπει να ηττηθεί. Συντάσσονται πλήρως με τους ισλαμοφασίστες. Είναι τέτοιο το μίσος τους για τη Δύση που δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς υποστηρίζουν. Μας είναι αδιανόητο να υποστηρίζουν την μεταφορά του τελευταίου συνόρου της Δύσης από το Ισραήλ που είναι σήμερα στην Ελλάδα!

Επιπλέον, όσοι ενδιαφέρονται για τα

Αγωνία

Ο Κασσελάκης έγινε τραγούδι. Το λένε οι κούκοι στα βουνά, οι πέρδικες στα πλάγια, το λέει κι ο πετροκότσυφας στα κλέφτικα λημέρια.

Το τραγούδι θυμίζει λίγο Ρουβά, προσδιορίζεται ως soft rock μπαλάντα και έχει μια στιχουργική δεινότητα, την οποία και παραθέτω.

«Είμαστε φλόγα μέσα στην καρδιά,

Είμαστε φως μέσα στο σκοτάδι

Αυτός είναι ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ

Και εγώ είμαι εδώ!»

Ο «εγώ» που «είμαι εδώ» είναι υποθέτω ο ίδιος ο Κασσελάκης. Τα υπόλοιπα είναι λίγο «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα».

Ο Δούκας δυστυχώς δεν πρόλαβε να αποκτήσει τραγούδι. Μάλλον τον άφησε τέζα η «εργολαβία δολοφονίας χαρακτήρα» που είχαν αναλάβει οι συνεργάτες του Ανδρουλάκη.

Τραγούδι δεν απέκτησε ούτε ο Νικήτας Κακλαμάνης. Παρόλο που (όπως δήλωσε ο ίδιος) είναι ανάμεσα στους «τριάντα πιο θαρραλέους βουλευτές» κι έχει «την ίδια αγωνία με τον Σαλμά» («ΤΑ ΝΕΑ», 28-29/9).

Την αγωνία του Σαλμά πάντως δεν