Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πιο απολίτικο παρά ποτέ. Το νεαρό σε ηλικία στελεχιακό δυναμικό που αποτελεί τους σωματοφύλακες του Νίκου Ανδρουλάκη, θα μπορούσε να στελεχώνει με ευκολία οποιοδήποτε κόμμα. Διότι απλώς, δεν διαθέτει πολιτικές θέσεις. Αντιλαμβάνεται την πολιτική σαν μια συρραφή από έξυπνες ατάκες, κατηγορίες, διαμαρτυρίες και καταγγελίες. Όμως η πολιτική είναι πρωτίστως προοπτική, όραμα και ελπίδα.
Ωραίος και χρήσιμος ο θυμός. Δυνατή και ηχηρή η οργή. Ωστόσο, το κύμα που έχουν δημιουργήσει αυτά τα ισχυρά συναισθήματα στην χώρα μας τους τελευταίους μήνες και πάνω στα οποία ταξιδεύει το ΠΑΣΟΚ, δείχνει να υποχωρεί και να τραβιέται πίσω σαν την άμπωτη.
O θυμός και η οργή των πολιτών, θα έπρεπε να έχουν οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε μια βαθιά και ενδελεχή ανάλυση της πραγματικότητας. Ώστε να καταλήξει σε επεξεργασίες και συμπεράσματα που με τη σειρά τους θα οδηγούσαν σε πολιτικές προτάσεις. Όμως αυτό που βλέπουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι την αναπαραγωγή της οργής και του θυμού των δρόμων και των ψηφιακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, από τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στους τηλεοπτικούς φακούς.
Έτσι το ΠΑΣΟΚ αντί να διδαχθεί από το φιάσκο της στάσης του για τα Τέμπη με τα εξαφανισμένα βαγόνια και τα
