Οι υποκριτές της χρονιάς

Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Τόνι Μπλερ, ο Λούλα, οι τραπεζίτες, οι άνδρες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και οι Βρετανοί δικαστές που εξέδωσαν ένταλμα σύλληψης για την Τζίπι Λίβνι;

Οίκοι αξιολόγησης: «Γνωρίζουν την τιμή των πάντων και την αξία κανενός»

Είναι οι πέντε μεγαλύτεροι υποκριτές του 2009, σύμφωνα με τον διευθυντή του περιοδικού Foreign Ρolicy Μοϊσές Ναΐμ. Ο πρώτος επειδή δεν χάνει ευκαιρία να εκφράσει την απέχθειά του προς τους δικτάτορες, αλλά στο πρόσφατο ταξίδι του στο Αζερμπαϊτζάν έσπευσε να συναντηθεί με τον δικτάτορα Ιλχάμ Αλίεφ- στενό φίλο, κατά σύμπτωση, του επιχειρηματία που πλήρωσε το ταξίδι και τις διαλέξεις του. Ο δεύτερος επειδή διαμαρτύρεται για τις εκλογές στην Ονδούρα, αλλά δεν βρήκε τίποτα να πει για τις εκλογές στο Ιράν όταν δέχθηκε πρόσφατα με τιμές τον Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ. Ούτε θεώρησε καλό να αναφερθεί στην αυταρχική πλευρά του Ούγκο Τσάβες όταν τον χαρακτήρισε τον καλύτερο πρόεδρο που είχε η Βενεζουέλα τα τελευταία εκατό χρόνια.
Οι τραπεζίτες είναι υποκριτές επειδή μέχρι να ξεσπάσει η οικονομική κρίση εξέφραζαν τον θαυμασμό τους για τις αγορές και την περιφρόνησή τους προς το κράτος, και όταν τα βρήκαν μπαστούνια στράφηκαν στο ίδιο αυτό κράτος για βοήθεια. Οι Ρεπουμπλικανοί είναι υποκριτές γιατί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τις οικογενειακές αξίες, ενώ οι ίδιοι μπλέκονται κάθε τόσο σε σεξουαλικά σκάνδαλα. Οι Βρετανοί δικαστές είναι υποκριτές επειδή ενδιαφέρθηκαν ξαφνικά για τα εγκλήματα πολέμου της πρώην υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ, χωρίς να δείξουν ανάλογη ευαισθησία για τα εγκλήματα πολέμου του Πούτιν ή του Μπους. Σκέφτεται κανείς τι θα γινόταν αν διέταζαν τη σύλληψη της Άνγκελα Μέρκελ επειδή τα στρατιωτικά αεροπλάνα της χώρας της βομβάρδισαν και σκότωσαν μια ομάδα αμάχων στο Αφγανιστάν; Ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση του αρθρογράφου, θα καταθέσουμε τη δική μας συνεισφορά στον κατάλογο. Και βγάζοντας το άχτι μας, θα ανακηρύξουμε υποκριτή της χρονιάς τους τρεις μεγάλους οίκους αξιολόγησης του πλανήτη: Μoody΄s, S&Ρ και Fitch. Όχι για «εθνικούς» λόγους: το πιθανότερο είναι ότι η ελληνική οικονομία αξίζει τη μεταχείριση που της έχουν επιφυλάξει. Αλλά για τέσσερις άλλους λόγους, όπως τους αναλύει στην Ελ Παΐς ο Βιθέντε Παγιαρντό, από το Παρατηρητήριο της Διεθνούς Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Βαλένθιας. Πρώτον, οι οίκοι αυτοί πληρώνονται γενναιόδωρα από τις ίδιες εταιρείες που υποτίθεται ότι αξιολογούν. Δεύτερον, όποτε ο ανταγωνισμός είναι μικρός (οι τρεις αυτοί οίκοι μοιράζονται το 90% της «τούρτας») συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Τρίτον, η κλίμακα που χρησιμοποιείται για τα κρατικά μεγέθη και για τα τραπεζικά προϊόντα είναι η ίδια: ΑΑΑ για το γερμανικό χρέος, ΑΑΑ και για ένα ενυπόθηκο δάνειο. Τέταρτον, και σπουδαιότερον: η αξιοπιστία τους δεν συμβιβάζεται με τα λάθη του παρελθόντος. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι οι ίδιοι οίκοι που εκθείαζαν τον Μέιντοφ, τα subprimes και τη Lehman Βrothers...
Όπως έλεγε (με άλλη ευκαιρία) και ο Όσκαρ Ουάιλντ, «γνωρίζουν την τιμή των πάντων και την αξία κανενός».
Μ. Μητσού-ΤΑ ΝΕΑ