Να λέµε πού και πού και κανένα «όχι», παιδιά

Το τραγούδι το λέει ένα παλικάρι, ονόµατι Αντύπας, και δεν είναι να πεις από αυτά που θα τα ακούσεις σε συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, του ΣΥΡΙΖΑ (κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόνοµες συγκεντρώσεις; Να τοδω κι αυτό και τίποτε άλλοστον κόσµο), του ΠΑΜΕ ή όσων, τέλος πάντων, δίνουν ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας για µια πορεία, ένα συλλαλητήριο, µια διαµαρτυρία. Το βρήκα όµως πολύ επίκαιρο και είπα να το µεταφέρω εδώ – µη φανταστείς ολόκληρο, τους δύο πρώτους στίχους – έτσι, για να αντιληφθείς ότι ο λαϊκός στιχουργός τα έχει πει µε τον τρόπο του εδώ και χρόνια – αλλά ποιος τον άκουγε; Απλώς εµείς, εµείς λέω οι εθισµένοι στη βαριά κουλτούρα (Μίκης και ξερό ψωµί, κι από κοντά οι άλλοι) σηµασία δεν δίνουµε στο πώς εκφράζεται ο απλός λαός! Απολογούµαι εµπράκτως γι’ αυτό και καταγράφω το άσµα του Αντύπα, που επισηµαίνει: «Πωλείται όπως είναι επιπλωµένο µε χιλιάδες αναµνήσεις φορτωµένο»!..
(Δεν) πωλείται όπως είναι επιπλωµένο
Ο καλλιτέχνης περιγράφει, είναι προφανές, την αδυναµία του να παραµείνει σε ένα σπίτι από το οποίο αποχώρησε η οικοδέσποινα και εκείνος, µε ένα διαζύγιο στην πλάτη και ό,τι προηγήθηκε του διαζυγίου, θέλει να τα πουλήσει όλα γιατί.. δεν αντέχει να ζει σε τέσσερις τοίχους, µόνος κι έρηµος. Στην περίπτωσή µας, τα πράγµατα είναι κάπως διαφορετικά και φαντάζοµαι ουδείς εξ ηµών έχει δηλώσει την πρόθεσή του να αποχωρήσει από τη χώρα, άρα να επιθυµεί να πωληθεί το «σπίτι» όπως είναι επιπλωµένο. Μπορεί ο άλλος, πάνωστα νεύρα του ή έστω σε µια στιγµή αδυναµίας µε όλα αυτά που συµβαίνουν γύρω του,να είπε «να φύγω ρε παιδί µου από αυτή τη χώρα, να µην ξαναγυρίσω ποτέ». Μετά, που θα τοσκεφτεί καλύτερα, θα ανακαλέσει πάραυτα. ∆ιότι πού αλλού θα βρει τέτοιο ήλιο, τέτοιο αραλίκι – φραπές και πέντε καρέκλες να απλώνεται, µία για τον κορµό, δύο για τα πόδια και δύο γιατα χέρια –, τέτοια ζωή, µε βόλτες, ξενύχτια, καλαµπούρια, ανεµελιά;

Απολύτως λογικό που δεν µας χωνεύουν
Ναι το ξέρω, το διάβασα και εγώ, οι Ελληνες εµφανίζονται – λέω εµφανίζονται... – να εργάζονται περισσότερο από κάθε άλλον στην Ευρώπη, 42 ώρες εβδοµαδιαίως, ενώ οι πολύ εργατικοί Γερµανοί µόλις36. Προφανώς, η έρευνα αφορά τους... άλλους. Γενικώς, τους άλλους.Τους δίπλα. Οχι Εσένα. Ούτε αυτούς που ξέρεις!

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέµα µας. Το θέµαµας είναι ότιέτσι όπως περνάµε εµείς εδώ, και περνάνε αυτοί εκεί, θεωρώ απολύτως λογικό που δεν µας χωνεύουν. Αν είσαι, ας πούµε, ο Ολι Ρεν και πέρασες όλη τη ζωή σου στη Φινλανδία να ξηµερώνει στις δέκα το πρωίκαι να νυχτώνει (νύχτακανονική) στιςδύο το µεσηµέρι, γιαποιο ακριβώς λόγο να συµπαθείς τους Ελληνεςπου ζουν τη ζωή που ζουν, έστω και τώρα σε συνθήκες κρίσης; Γι’ αυτό σας λέω, δεν φεύγει κανείς. Ολοι εδώ θα µείνουµε...

Ευτυχώς που σώσαµε την Ακρόπολη
Και καλά θακάνουµε, εδώ είναι η πατρίδα µας. «Τιείναι ηπατρίδα µας; Μην είναιοι κάµποι; Μηνείναι τ’ άπαρτα ψηλά βουνά;Μην είναι ο ήλιοςτης που χρυσολάµπει; Ολα πατρίδα µας, κι αυτάκι εκείνα και τ’ άλλα», έγραψε ο ποιητής και τα έγραψε µια χαρά. Τώρα, γιατίεµείς βαλθήκαµε να την «αξιοποιήσουµε» ντε και καλά αυτή την πατρίδα, δεν το έχω καταλάβει. Κάποτε, θυµάµαι, που ο Μητσοτάκης είχεαποπειραθεί ως πρωθυπουργός κάτι ανάλογο, του είχαµε κρεµάσει κουδούνια. Και όταν έπεσε µε το καλό, µετά τιςµεγάλες επιτυχίες που είχε καταγάγει, κάναµε τον σταυρό µας που η Ακρόπολη ήταν ακόµη στη θέση της όπως την ξέραµε από την ώρα που γεννηθήκαµε. Ακόµη πιο παλιά, όταναρχηγός ήταν ο Ανδρέας (µεγάλη η χάρη του!) και µια άλλη κυβέρνηση της ∆εξιάς τα είχε ουσιαστικά εκχωρήσει όλα στις Βρυξέλλες πάνω στην έγκαψή της να µαςβάλει στην ΕΟΚ,το ΠΑΣΟΚ είχε κυκλοφορήσει µια αφίσα µε τον τίτλο: «Πωλείται» – επιπλωµένο φυσικά...

Κάτι πρέπει να γίνει για να µη βυθιστούµε
Τι θυµήθηκα κι εγώ τώρα, ε; Και τι τα σκαλίζω; Αντε ντε, πες κι εσύ. Ισως γιατί περνάω κι εγώ φάση. Από αυτές που καµιά φορά σε ταρακουνάνε συθέµελα καιλες σεισµός είναι αυτός που νιώθω ή του µυαλού µου γεννήµατα;

Ναι, το ξέρω επίσης, ότι εδώ που έχουµε φτάσει,κάτι πρέπει ναγίνει για να µη βυθιστούµεκαι ύστερα από αιώνες µας ψάχνουν ως κακέκτυπο της αρχαίας Ατλαντίδας. Αλλά να γίνει µε σχέδιο, ρε παιδιά. Με οργάνωση. Με προσοχή. Και µε όρθια τη µέση. Οχι στα γόνατα. Οχι στα τέσσερα. Να λέµε πού και πού κανένα «παιδιά, ξεχάστε το, αυτό δεν γίνεται». Πώς είπε ο Γιώργος ότι «δεν πουλάµε σπιθαµή ελληνικής γης»;

Ετσι ακριβώς. Να ξέρουν και τα παλικάρια της τρόικας µέχρι πού είναι τα όριά τους. Αλλιώς, µαςπήρε και µας σήκωσε. Ασε που αν λέµε συνέχεια «ναι» σε αυτούς,στο τέλος θα µας συλλάβουν ως υπεύθυνους για την κατάσταση της ελληνικής οικονοµίας. Ειδικά ο ένας, που δεν υπάρχει υπουργός που να µην µου τον έχει χαρακτηρίσει χουλιγκάνο! 

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ-ΤΑ ΝΕΑ