Γιατί απορρίπτουν τη συγκυβέρνηση

Με ταπεινά κίνητρα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ζητούν -αυτήν την ύστατη ώρα- συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων. Είναι οι ίδιοι, οι οποίοι μέχρι πρότινος απέρριπταν κάθε ιδέα διαμοιρασμού της εξουσίας, ενώ τώρα δηλώνουν ότι αδυνατούν να επωμισθούν μονοκομματικά το πολιτικό κόστος των «πρόσθετων μέτρων», που ανακοινώνει... περίπου ανά 3μηνο η κυβέρνησή τους. Δηλαδή, θέλουν να συμπαρασύρουν στη διαφαινόμενη εκλογική αποδοκιμασία μιας αποτυχημένης κυβέρνησης και τους «συναδέλφους» τους της Ν.Δ. Ετσι τουλάχιστον εκλαμβάνουν την πασοκική «προσφορά» οι τελευταίοι. Για τον λόγο αυτόν η προ πολλού αναγκαία πολιτική συναίνεση δεν υπάρχει περίπτωση να συντελεσθεί εκ των κάτω. Διότι όσο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ φοβούνται την απώλεια της εξουσίας και της έδρας τους, άλλο τόσο οι συνάδελφοί τους της Ν.Δ. βλέπουν το κόμμα τους να «θριαμβεύει» στις επόμενες εκλογές και να σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δυστυχώς αυτός είναι ο τρόπος σκέψεως των βουλευτών μας, που υποδηλώνει και την ευθύνη με την οποία αντιλαμβάνονται τούτες τις ώρες το λειτούργημά τους.
Ταπεινά όμως είναι και τα κίνητρα των κ. Παπανδρέου και Σαμαρά, βάσει των οποίων
απορρίπτουν κατηγορηματικά μια κυβέρνηση συνεργασίας ή έστω μια ευρεία πολιτική συναίνεση, που αποτελεί και αξίωση των Ευρωπαίων εταίρων μας. Κατά πρώτο λόγο σε μια τέτοια περίπτωση ανακύπτει θέμα πρωθυπουργού. Φυσικά ο κ. Παπανδρέου δεν θα παραχωρήσει την πρωθυπουργία στον κ. Σαμαρά ούτε ο δεύτερος θα την αποδεχόταν, συγκυβερνώντας με το ΠΑΣΟΚ. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αναζητηθεί πρόσωπο κοινής αποδοχής και μάλλον τεχνοκράτης. Ομως η «λύση» αυτή θεωρείται επώδυνη και απευκταία από τους δύο πολιτικούς αρχηγούς. Για τον κ. Παπανδρέου «σημαίνει» αποδοχή της πρωθυπουργικής του αποτυχίας και μάλλον τον θέτει εφεξής εκτός του πολιτικού παιχνιδιού. Από τον κ. Σαμαρά εκλαμβάνεται ως ακύρωση της διετούς αντιπολιτευτικής του στρατηγικής, η οποία «θα καταγραφεί» ως λανθασμένη και αδιέξοδη. Συνεπώς τίθεται και για τον ίδιο θέμα ηγετικού κύρους και πολιτικής αξιοπιστίας.
Βάσει της ίδιας συλλογιστικής ο κ. Σαμαράς έθεσε προ ημερών και τον στόχο της αυτοδυναμίας, η οποία -με τα σημερινά δεδομένα- θα ήταν καταστρεπτική για τον ίδιο, για το κόμμα του, αλλά -πρωτίστως- για τη χώρα. Διότι φυσικά οι Ευρωπαίοι δεν θα σπεύσουν να του δώσουν το μείζον (την επαναδιαπραγμάτευση), όταν, απηυδισμένοι από την πολιτική μας στάση, αρνούνται στον κ. Παπανδρέου το έλασσον. Ούτε το ΠΑΣΟΚ θα του προσφέρει την απαιτούμενη ευρεία συναίνεση, αφού ο ίδιος το αντιπολιτεύθηκε εφ’ όλης της ύλης και «ανένδοτα». Κατά τα άλλα, οι πρόωρες εκλογές καθίστανται ήδη πολύ πιθανές, με ό,τι τούτο συνεπάγεται για την έκτη δόση του δανείου. Ισως, όμως, το ενδεχόμενο αυτό να αποφέρει και μια κάποια λύση στο πολιτικό μας πρόβλημα. Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, που είναι και η πιθανότερη, τα δύο μεγάλα κόμματα θα υποχρεωθούν να συγκυβερνήσουν. Διότι η Ν.Δ. και αν ακόμη ανακύψει η αριθμητική δυνατότητα, δεν θα δεχθεί να «συμμαχήσει» με τον κ. Καρατζαφέρη ή με την κ. Μπακογιάννη, εφ’ όσον το κόμμα της εισέλθει στη Βουλή. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ να παραμείνει πρώτο κόμμα (η αυτοδυναμία δεν συζητείται) σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ελπίζει σε συμμάχους από τον χώρο της Αριστεράς. Υστατη ελπίδα μας, λοιπόν, το ανάγκα και θεοί πείθονται…
Στ. Ζούλα-Καθημερινή