Ο τελευταίος πίνακας

Χάρηκα που δεν έγινε η παρέλαση στην Θεσσαλονίκη. Θα χαιρόμουν ακόμα περισσότερο αν δεν γινόταν η παρέλαση στην Αθήνα. Τους νεκρούς του ένα έθνος δεν τους τιμά με στρατιωτικής εμπνεύσεως φιέστες. Τους τιμά φυλάσσοντας σε μια άκρη της μνήμης του την εικόνα, τον αγώνα, τον θάνατο τους.Τους τιμά κατανοώντας τον λόγο που αναγκάστηκαν να πεθάνουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες πολεμώντας για μια ελπίδα. Τους τιμά μιλώντας στα παιδιά του χωρίς φανατισμό και συνθήματα, που ποτέ δεν ειπώθηκαν, για το δίκαιο του αγώνα τους.
 Οι γελοιότητες των σημερινών επεισοδίων στην Θεσσαλονίκη και σε πολλές πόλεις της χώρας δεν προσβάλλουν μόνο τον θεσμό του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Προσβάλλουν την λογική όλων των Ελλήνων και κυρίως αυτών που συμμετείχαν σε αυτά τα πανηγύρια. Σε καμία περίπτωση δεν αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου όπως περήφανα δήλωσε το αντίθετο ο άνθρωπος που συμβολίζει το θάρρος των Ελλήνων, ο Μανώλης Γλέζος.  Στο σημείο που έχει φτάσει η χώρα πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι δεν υπάρχουν αριστεροί δεξιοί κεντρώοι κ.ο.κ. Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν στην ελπίδα και εκείνη που προσπαθούν να την σκοτώσουν. Αυτός είναι ο νέος διχασμός.  Δεν έχω ζήσει στην χούντα. Γεννήθηκα όταν η Ελλάδα γιόρταζε την πτώση της. Όταν ακούω συνομήλικους μου και, αρκετές φορές πια, νεώτερους να μιλούν για χούντα προβληματίζομαι με την αφέλεια τους. Όταν δε, ακούω από ανθρώπους που την έζησαν και υπέφεραν θρηνώντας νεκρούς εξαιτίας της να την επικαλούνται με πιάνει δέος από το μέγεθος της ηλιθιότητας τους.

 Σε ένα τοίχο στο σπίτι μου κρέμεται ένας πίνακας. Σε αυτόν απεικονίζονται τέσσερις Έλληνες στρατιώτες με τα ζώα τους που ανεβαίνουν έναν λόφο. Τα πρόσωπα τους είναι φοβισμένα. Ένας από αυτούς κάτι φωνάζει και ο πρώτος στην σειρά φαίνεται να του απαντά. Όμως ο πρώτος στην σειρά δεν είναι σωστά ζωγραφισμένος. Ενώ το σώμα του έχει χρώμα, ξεχωρίζεις την στολή του, την κίνηση του κορμιού του, ο κορμός και το κεφάλι του με το στόμα ανοικτό που μιλά είναι ζωγραφισμένα με μολύβι. Δεν έχουν χρώμα.

Αυτός που ζωγράφισε αυτόν τον πίνακα δεν πρόλαβε να τον ολοκληρώσει. Πέθανε ξαφνικά. Ξέρω ότι αυτός ο πίνακας ήταν μια μνήμη από τη νεότητα του. Από μια μάχη που συμμετείχε σε μια πλαγιά της Πίνδου το 1940. Εκείνος είχε καταφέρει να επιβιώσει. Δεν πέθανε από το κρύο και την πείνα όπως αρκετοί από τους συναγωνιστές του. Έζησε και μέσα από την τέχνη του τίμησε τους νεκρούς του. Τους φίλους του.
 Σήμερα εγώ, ο εγγονός του, παρατηρώ τη γενιά μου να φτύνει αυτούς τους νεκρούς στα μούτρα.
 ΣτΣ: Το κείμενο το έγραψα όταν διάβασα ένα tweet της @Galaxy_FarAway

http://mementumvivere.blogspot.com