Φίλος του αρχηγού

Ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι το σούσουρο και δεν συμμερίζομαι την αναταραχή. Από πού κι ώς πού ειναι έκνομο και πρωτοφανές; Εγώ λέω ότι σε παλαιότητα χτυπάει και αυτό ακόμη το λεγόμενο «αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου». Αν μάλιστα δεχτούμε ότι πρώτα στήθηκε η ιεραρχία και η κοινωνία των καταμερισμών και πολύ αργότερα ο Θεός έπλασε την ελεύθερη γυναίκα, τότε ο φίλος του αρχηγού είναι σίγουρα αρχαιότερος κι από τις πυραμίδες.

Πώς αλλιώς να το πω για να γίνω κατανοητή; Ο αρχηγός για να είναι αρχηγός, θέλει οπωσδήποτε τη λεζάντα του. Από αυτήν ορίζεται, από αυτήν εμπνέεται και από αυτήν συνήθως την πατάει.

Ποιος δεν θυμάται φερ' ειπείν τους φίλους του Ανδρέα Παπανδρέου τον καιρό της φυσικής ακμής και παρακμής του; Ποιος μπορεί να λησμονήσει τη φούρια των κολλητών του Κώστα Καραμανλή του μικρού και το πικρό τέλος κάποιων από τους πολιτικούς φίλους του Κώστα Σημίτη; Ακόμη κι αυτή η Αλέκα η σκληρή, κατάφερε να εναρμονιστεί και να τακιμιάσει με τη θεοσέβεια, την πατριδογνωσία και τον λαϊκότροπο τσαμπουκά της Λιάνας της σκληρότερης.

Αν εξαιρέσουμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον πραγματικό) που δεν έδινε θάρρητα ούτε στον εαυτό του τον ίδιο, η πρόσφατη πολιτική ιστορία σημαδεύτηκε από πλείστες όσες συγκινητικές φιλίες σε όλες τις δυνατές παραλλαγές και παραμορφώσεις.

Η πιο συγκινητική πάντως και η πιο διδακτική ήταν η περίπτωση ενός παλιού βουλευτή της ΝΔ. Ο άνθρωπος, αντί να χάνει τον χρόνο του σφίγγοντας χέρια σε λαϊκές και γαλάζια καφενεία, είχε διαλέξει κάτι απείρως πιο αποδοτικό. Σύχναζε στο Α' Νεκροταφείο, σε μνημόσυνα και κηδείες αγνώστων. Στηνόταν στην ουρά για τα συλλυπητήρια, έπινε κονιάκ με παξιμάδι στο κυλικείο και συστηνόταν σαν «φίλος του νεκρού». Αθάνατος!

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου-ΤΑ ΝΕΑ