«Τα αυτιά έχουν τοίχους»

Έχω πεισθεί πλέον ότι δεν μπορεί να υπάρξει ήρεμος πολιτικός διάλογος -καν διάλογος θα έλεγα- με το σύνολο των ετερόκλητων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως των όψιμων κάθε ηλικίας. Το ισχυρότερο επιχείρημα που διατυπώνουν σε μία απλή αντιπαράθεση, είναι «Να στείλουμε στο διάβολο αυτούς που μας κυβέρνησαν επί δεκαετίες» -κι αυτή είναι η ευγενέστερη εκδοχή. Από δω και πέρα, κατανοείτε ότι οποιαδήποτε απόπειρα αντίλογου είναι άχρηστη, διότι ατυχώς «τα αυτιά έχουν τοίχους».
Έστω και αν τους παραθέσεις όχι δικές σου απόψεις, αλλά τις αλληλοαναιρούμενες θέσεις των κάθε επιπέδου στελεχών της Κουμουνδούρου, που κι αυτές αλλάζουν μέρα παρά μέρα, ακόμα κι αν τους δείξεις επίσημα στοιχεία, αναλύσεις και μελέτες, η επωδός είναι μόνιμη: «Διαστρεβλώνετε(!) τις θέσεις του κόμματος… Είσαστε προβοκάτορες…» Αλλά τα πράγματα έχουν ζορίσει και δεν μένουν μόνο σ’ αυτές τις επιθετικές και ταυτόχρονα αμήχανες απαντήσεις. Διαβάζω σχόλια χούλιγκαν του ΣΥΡΙΖΑ στο Διαδίκτυο και νοιώθω ότι πάρα πολλοί έχουν μπει για τα καλά στο φάσμα του μίσους. Κάποιοι ειδικοί επιστήμονες θα έλεγαν ότι
μισούν πρωτίστως τον εαυτό τους για διάφορους λόγους, αλλά αυτή την ανάλυση δεν μπορεί να την κάνει ένας δημοσιογράφος.
Τέλος, λοιπόν, ο διάλογος. Αλλά αν μπω αναγκαστικά σε συζήτηση, θα κουνώ με κατανόηση το κεφάλι μου πάνω κάτω, θα τους επαναλαμβάνω μονότονα «βεβαίως… βεβαίως» και θα απέρχομαι μειδιώντας καθώς θα μου σαλπίζουν το τελευταίο ατού: « Ο Τσίπρας τουλάχιστον μας δίνει ελπίδα…» Η «ελπίδα», αν δεν το έχουμε καταλάβει εμείς, τα άθλια φερέφωνα των δανειστών – τοκογλύφων, είναι το νόμισμα που έχει ήδη τυπώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το φυλάει στα υπόγεια της Κουμουνδούρου για να το μοιράσει στο τέλος του Ιουνίου, που τα δημόσια ταμεία θα είναι άδεια.
Είπαμε πως δεν έχουν νόημα τα επιχειρήματα, υπάρχει όμως ανάγκη να ευθυμήσουμε και σ’ αυτούς τους καιρούς δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες. Ζητώντας συγνώμη από όσους ήδη έχουν ευφρανθεί με τη συνέντευξη του γνωστού ηθοποιού Θοδωρή Αθερίδη (ΒΗΜΑ, Κυριακή 27 Μαϊου), θα ήθελα να παραθέσω ελάχιστα αλλά ενδεικτικά αποσπάσματα για όσους την αγνοούν. Ο Αθερίδης, λοιπόν, δηλώνει ότι θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ παρότι δεν θέλει. «Γιατί θα ψηφίσετε κάτι που δεν θέλετε;» τον ρωτάει εύλογα η δημοσιογράφος Αφροδίτη Γραμμέλη. Και ο Θοδωρής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν αναλάμβανε να κυβερνήσει, θα τα έκανε χειρότερα από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. Δεν έχουν ιδέα. Όχι μόνο δεν υπάρχει plan B, αλλά ούτε plan A. Θέλω να ανεβεί, να αναλάβει και να αυτοδιαλυθεί μέσα σε τρείς μήνες. Άλλα έταξε, άλλα θα κάνει, οι συνιστώσες του θα φύγουν και τότε θα μπορέσουμε να κάνουμε μία οικουμενική κυβέρνηση της προκοπής. Ενώ τώρα, όσο δυναμώνει και γίνεται αντιπολίτευση, θα έχει μόνο επαναστατικό λόγο ο οποίος θα παραλύσει όλη την κοινωνία.(…) Ο Αλέξης Τσίπρας συντηρεί ένα προφίλ Ανδρέα Παπανδρέου με λαϊκισμό, με δύναμη, τάζει στον κόσμο αυτά που δεν γίνονται.(…) Κατ’ εμέ το καλύτερο θα ήταν να είχε η Δημοκρατική Αριστερά ένα 20% και 5% ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η Δημοκρατική Αριστερά είναι σοβαρή απέναντι στην πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι».

Προφανώς εξουθενωμένη η συνάδελφος, προσπαθεί να πιστέψει στ’ αυτιά της και ρωτάει: «Δεν είναι σοβαρός ο ΣΥΡΙΖΑ;» Και ο Θοδωρής στη χαριστική βολή: «Καθόλου. Δύο είναι οι τάσεις: το ΚΚΕ και οι άλλοι. Το ΚΚΕ έχει καθαρή θέση, όλοι οι άλλοι απλώς σκοτώνονται για τις καρέκλες».

Καταλάβατε τώρα; Ψηφίζει εκείνο το κόμμα και τον αρχηγό του, που τους θεωρεί κίνδυνο-θάνατο! Γι’ αυτό πρότεινα πιο πάνω το δραστικότερο παυσίπονο: Μακριά από διάλογο, κούνημα του κεφαλιού πάνω κάτω με κατανόηση, πολλά «βεβαίως… βεβαίως» και απόδραση με χαμόγελο.
Κώστας Ρεσβάνης -δημοσιογράφος-http://metarithmisi.gr/