«Ήρωες», θύματα και άλλα τινά...

Εν όψει της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, λέω να ξεκινήσω σήμερα με την παρουσίαση ενός σημαντικού κειμένου στο οποίο ένας σύγχρονος ήρωας του έθνους μας αυτοβιογραφείται. Πρόκειται για τον ωραιότερο ενδεχομένως (για τον ίδιον, οπωσδήποτε) Ελληνα, ο οποίος θα μπορούσε να έχει κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ, την πασαρέλα ή την πίστα, αλλά αυτός προτίμησε να γίνει ο μεγαλύτερος εν ζωή Ελληνας οικονομολόγος. Είναι, φυσικά, ο Γιάννης Βαρουφάκης, κυρίες και κύριοι. Το προερχόμενο από την επίσημη ιστοσελίδα του αυτοβιογραφικό σημείωμα έχει γραφεί στην αγγλική και εγώ απλώς το μεταφράζω, φροντίζοντας να αποδίδεται κατά το δυνατόν η λογοτεχνική αξία του, καθώς ανήκει στο ιδιαίτερο genre που ονομάζεται βαρούφα.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, πίσω στην καταχνιά του 1961. Η Ελλάδα πάλευε τότε να αποτινάξει το μετεμφυλιακό πέπλο του ολοκληρωτισμού. (Σ.σ.: μα δεν είχαμε νικήσει τους κομμουνιστές το 1949;). Αλίμονο, αυτές οι ελπίδες τσακίστηκαν μετά από
μια σύντομη περίοδο ελπίδας και υπόσχεσης. Έτσι, τον καιρό που ήμουν έξι ετών, τον Απρίλιο του 1967, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα μας έριξε στα βάθη μιας φρικώδους νεοναζιστικής δικτατορίας». (Σ.σ.: Βλάχικη καραδεξιά, ναι. Νεοναζιστική όμως, από πού κι ώς πού;). Η αποκατάσταση της δημοκρατίας συνέπεσε με την εφηβεία του, γεγονός σημαντικό, διότι από τις μνήμες αυτές ο ήρωάς μας άντλησε δύναμη ώστε, όπως γράφει, «να αντισταθώ στον προσηλυτισμό στους τρόπους του αγγλοσαξονικού κυνισμού στα χρόνια που ακολούθησαν».
«Οταν ήρθε η ώρα», συνεχίζει, «να αποφασίσω για τις μεταλυκειακές σπουδές μου, γύρω στο 1976, η προοπτική μιας ακόμη δικτατορίας δεν είχε εκλείψει ακόμη. Δεδομένου ότι οι σπουδαστές ήταν ο πρώτος και κύριος στόχος των στρατιωτικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι ήταν παρακινδυνευμένο για εμένα να μείνω στην Ελλάδα και να πάω εκεί στο πανεπιστήμιο. Ετσι, έφυγα το 1978 να σπουδάσω στη Βρετανία». (Σ.σ.: πολιτικός πρόσφυγας, δηλαδή, αλλά λόγω σεμνότητας δεν το διαλαλεί...).
Στη συνέχεια, μας λέει πόσο ανόητοι ήσαν οι καθηγητές του στην Αγγλία και πόσο τριτοκλασάτες οι θεωρίες τους, πώς κατευθύνθηκε στα Μαθηματικά και από εκεί έπεσε στην παγίδα των Οικονομικών, ώσπου έρχεται το τρομερό 1987! «Το ρήγμα με τη Βρετανία συνέβη το 1987, τη νύχτα της τρίτης εκλογικής νίκης της κ. Θάτσερ. Ηταν πάρα πολύ για να το αντέξω. Αμέσως άρχισα να σχεδιάζω την απόδρασή μου. Πού όμως; Η ηπειρωτική Ευρώπη ήταν τότε κλειστή στους ετερόχθονες πανεπιστημιακούς και η Ελλάδα με περίμενε με ανοικτές αγκάλες για να με κατατάξει στον στρατό της. Οχι, ευχαριστώ, είπα στον εαυτό μου. Ακόμη και ο Θατσερισμός είναι προτιμότερος».
Εδώ σταματάμε διότι φθάσαμε ήδη στο ηθικό δίδαγμα του πονήματος, που είναι το εξής: ήρωας στα λόγια, ναι· κορόιδο, όχι. Βαθιά ελληνικό! Γι’ αυτό και ελπίζω, όταν έλθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το κείμενο να διδάσκεται στα σχολεία. Να μαθαίνουν τα παιδιά τι κερδίζουν αν μπορούν να αντισταθούν στον «αγγλοσαξονικό κυνισμό»...
 Στ Κασιμάτης-Καθημερινή