Το σύμπλεγμα της κατωτερότητας

Ξ​​εκίνησαν πριν από πέντε μήνες με τον αέρα του ανθρώπου που έχει συνηθίσει να πολιτεύεται εναντίον της πραγματικότητας. Συμπεριφέρθηκαν σαν να περιφρονούν τους λογαριασμούς, τους αριθμούς και τις πράξεις. Ηταν υπεράνω της μικρότητας των συνομιλητών τους, που δεν τολμούσαν να λύσουν τις γραβάτες τους και να βγάλουν το σακάκι τους, εγκλωβισμένοι μέσα στις συμβάσεις και στους τύπους ευγενείας. Αυτοί ήθελαν να αλλάξουν τη Γηραιά Ηπειρο. Δεν ζητούσαν χρήματα. Ζητούσαν αξιοπρέπεια.
Τους εκπροσωπούσε ένας περίεργος, ναρκισσευόμενος τύπος που παρίστανε τον εκκεντρικό – λες και τους λείπουν οι εκκεντρικοί. Αυτός έχει σταδιοδρομήσει ως καθηγητής Οικονομίας σε διάφορα πανεπιστήμια του αγγλοσαξονικού κόσμου, πληρώνεται σε
δολάρια για να εξηγεί στους φοιτητές του τις αρχιτεκτονικές αστοχίες του κοινού νομίσματος. Πριν γίνει υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας διαβεβαίωνε το κοινό του πως το ευρώ πνέει τα λοίσθια, πως όπου να ’ναι θα καταρρεύσει. Και τώρα, αρχές του 2015, του δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσει στους ομολόγους του πώς λειτουργεί το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα. Αυτοί του ζητούσαν κάποιους λογαριασμούς για να καταλάβουν τι εννοεί, όμως είναι σαν να βάζεις καθηγητή φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο να διδάσκει αλφαβήτα στο Δημοτικό. Αν είναι ποτέ δυνατόν.
Οσοι δεν καταλάβαιναν πού το πάνε κατά βάθος πίστευαν, ή ήλπιζαν, πως κάπου το πάνε και προσπαθούσαν να καταλάβουν αυτό που δεν καταλάβαιναν. Στην πραγματικότητα, έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Συνέχισαν να πολιτεύονται εναντίον της πραγματικότητας θεωρώντας πως με τις φωνές τους και την αδιαλλαξία τους, με τις υπεκφυγές τους και τις γενικολογίες τους, θα την εξορκίσουν. Ηταν τόσο βέβαιοι πως οι συνομιλητές τους θα υποχωρήσουν μπροστά στην επιμονή τους, που δεν μπήκαν καν στον κόπο να οργανώσουν ένα σχέδιο, να βάλουν στόχους, να δημιουργήσουν δυνατότητες υποχώρησης.
Είναι κοινοτοπία να πω πως πίσω από κάθε σύμπλεγμα ανωτερότητας κρύβεται ένα αίσθημα της κατωτερότητας που εξιδανικεύεται. Αίσθημα κατωτερότητας; Ελάτε τώρα. Δεν το είχαν και οι προηγούμενοι, ο πληκτικός Σαμαράς, ο αφελής Γιωργάκης, που πήγαιναν με τα χέρια σηκωμένα ψηλά ζητώντας ό,τι είχαν την ευχαρίστηση να τους δώσουν; Εκείνοι όμως, όσο ελάχιστοι πολιτικοί κι αν είναι, είχαν τουλάχιστον την ευφυΐα να αναγνωρίζουν κάποια δικαιώματα στην πραγματικότητα – την οποία την ξεχνούσαν στις αποσκευές τους μόλις επέστρεφαν απ’ τα ταξίδια τους.
Το σύμπλεγμα της κατωτερότητας, όμως, της παρ’ ημίν αριστεράς είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στην πολιτική της, που δεν τολμάει να δεχθεί ούτε στιγμή να κοιτάξει την πραγματικότητα για να μην αντικρίσει τις δικές της ελάχιστες διαστάσεις. Και συνέχισε να πολιτεύεται πιστεύοντας ότι η Ευρώπη θα υποχωρήσει για να μη διαλυθεί, και συνέχισε ο ανεκδιήγητος νάρκισσος να δίνει διαλέξεις στους ομολόγους του.
Το αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο δυσάρεστο, γιατί είναι πραγματικό, κοινώς ανυπόφορο για όσους προτιμούν να φαντάζονται την πραγματικότητα παρά να τη βλέπουν. Και από εκεί που θα έσωζαν την αξιοπρέπεια όχι μόνον της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, πασχίζουν τώρα να σώσουν τα προσχήματα της δικής τους.
Τάκης Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή