«Η αραχνοΰφαντη γύμνια του βασιλιά»

Μεγάλη έκπληξη, αντίστοιχη με εκείνη που δοκίμασε ο πρωταγωνιστής του παιδικού παραμυθιού «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», όταν ένα μικρό παιδί αναφώνησε το περίφημο «ο βασιλιάς είναι γυμνός», πρέπει να αισθάνθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά την τελευταία κοινοβουλευτική αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών.

Στη θέση του αραχνοΰφαντου φορέματος, «που το δέρμα δε νοιώθει το άγγιγμά του», όπως, κατά τον μεγάλο Δανό παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, είχαν πείσει τον αυτοκράτορα κάποιοι αετονύχηδες από το περιβάλλον του, βρέθηκαν οι υποτιθέμενες «παρεμβάσεις» στη λειτουργία στη Δικαιοσύνη που κάποιοι έπεισαν τον κ. Τσίπρα ότι είχαν γίνει επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης και που, αν ο ίδιος τις αποκάλυπτε, το κοινό θα τις έβλεπε ως «την πιο υπέροχη φορεσιά στον κόσμο» και θα τον αποθέωνε.
Δεν εξηγείται αλλιώς το αλαζονικό ύφος με το
οποίο ανέβηκε στο βήμα της Βουλής, επιχειρώντας, με στόμφο παλαιού κομφερασιέ και με ευρήματα δανεισμένα από τηλεπαιχνίδια, όπως το «επιτρέψτε μου να σας κρατήσω λίγο ακόμα σε αγωνία που, από ό,τι καταλαβαίνω, από τη στάση σας όλο αυτό το διάστημα είχατε περισσή», να δημιουργήσει σασπένς με την πλέον αργόσυρτη απαρίθμηση -δεκατριών στον αριθμό- «παρεμβάσεων».

Ενδιαμέσως, μάλιστα, και σε πείσμα της απορίας από την οποία φαινόταν να διακατέχονται περισσότερο οι δικοί του βουλευτές, που δεν έδειχναν να ενθουσιάζονται από τις «αποκαλύψεις», ο κ. Τσίπρας δεν το έβαζε κάτω και πάσχιζε να ανεβάσει το ενδιαφέρον για τα λεγόμενα του με ισχυρισμούς όπως «όλες αυτές οι παρεμβάσεις τις οποίες προανέφερα -και πραγματικά έχουν δημιουργήσει μια αναστάτωση στο εκ δεξιών μου ακροατήριο- είναι πραγματικά πταίσματα μπροστά στα αίσχη που ακολουθούν ευθύς αμέσως».

Ματαίως, όμως, αφού όλες μα όλες οι «παρεμβάσεις» -και οι πριν και οι μετά- στις οποίες αναφερόταν δεν ήταν παρά διατάξεις νόμων που όχι μόνον είχαν ψηφιστεί από την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου, αλλά στο σύνολό τους είχαν δημοσιευτεί στο ΦΕΚ, από όπου, όπως ήταν σαφές τις είχαν αντλήσει οι συνεργάτες του κ. Τσίπρα και μάλιστα, όπως κατέστη γνωστό από τα άμεσα ανακλαστικά της ιδίας που έκανε σχετικές αναρτήσεις στο Διαδίκτυο, ενώ ακόμη μιλούσε ο πρωθυπουργός, ήταν έργο της τέως προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Μπορεί ορισμένες από αυτές τις νομοθετικές ρυθμίσεις να ήταν -με την πολιτική διάσταση του όρου- «σκανδαλώδεις» ή και «προκλητικές», ωστόσο είχαν ψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων και, όπως συμβαίνει με όλους ανεξαιρέτως τους νόμους, η συνταγματικότητά τους κρίνεται από την ίδια τη Δικαιοσύνη και μάλιστα από τον κάθε δικαστή που ελεύθερα αποφασίζει αν θα τις εφαρμόσει ή όχι.

Κατά έναν παράδοξο λόγο, ωστόσο, ο πρωθυπουργός ήταν τόσο πεισμένος (γιατί και από ποιον άραγε;) για τους ισχυρισμούς του, που ούτε η αμήχανη υποδοχή την οποία είχαν στην αίθουσα της Βουλής οι στομφώδεις καταγγελίες του, τον πτόησε. Σαν τον παρευλάνοντα ενώπιον του κοινού αυτοκράτορα του παραμυθιού του Άντερσεν, που πίστευε ότι φορούσε «την πιο υπέροχη φορεσιά στον κόσμο», επέμεινε να διαβάζει όσα του είχε ετοιμάσει το επιτελείο του.
«Αυτές είναι πραγματικές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη και όχι το γεγονός ότι μία εισαγγελέας ζήτησε να συνομιλήσει με τον αναπληρωτή υπουργό, αρμόδιο για τις υποθέσεις διαφθοράς, ο οποίος την παρακίνησε (sic!) να μην βάλει στο αρχείο μία υπόθεση που απασχολεί την κυπριακή δικαιοσύνη και, φυσικά, την ελληνική κοινή γνώμη. Αυτές είναι παρεμβάσεις, χωρίς προσχήματα, χωρίς ντροπή και χωρίς αυταπάτες», ισχυρίστηκε.

Με λίγα λόγια, ο πρωθυπουργός έχει την πρωτότυπη άποψη και την υποστηρίζει από το βήμα της Βουλής ότι οι υπουργοί του μπορούν να «παρακινούν» εισαγγελικούς λειτουργούς, χωρίς αυτό να συνιστά παρέμβαση στη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και στην καθολικά αναγνωρισμένη στις δυτικού τύπου δημοκρατίες διάκριση των εξουσιών. Αντιθέτως, ο ίδιος θεωρεί ως παρεμβάσεις στη λειτουργία της Δικαιοσύνης τις ψηφισμένες από το Κοινοβούλιο νομοθετικές διατάξεις.

Το ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας διάβασε όλα αυτά που είχε γραμμένα μπροστά του, χωρίς να αντιληφθεί ότι κάποιος –ακόμη και λιγότερη αφέλεια από εκείνη που είχε το μικρό παιδί του παραμυθιού που αποκάλυψε την γύμνια του βασιλιά- θα τον ρωτούσε το αυτονόητο: «Και γιατί, κύριε Τσίπρα, δεκατέσσερις μήνες αφότου αναλάβατε την εξουσία δεν καταργήσατε αυτές τις ρυθμίσεις ώστε να πάψουν να υφίστανται οι “παρεμβάσεις” στη Δικαιοσύνη;».
Άξιζε, πραγματικά, να υπάρχει μια κάμερα στην αίθουσα της Βουλής για να καταγράψει τις αμήχανες αντιδράσεις στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ όταν η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης αναρωτήθηκαν τι εμποδίζει την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να φέρει «ένα νόμο με ένα άρθρο», όπως ισχυρίζονταν για το Μνημόνιο, για να καταργήσει όλα αυτά. Έδειχναν σα να μην το είχαν σκεφτεί, αλλά στην πραγματικότητα εκείνο που μάλλον βάρυνε στις σκέψεις τους ήταν η συνειδητοποίηση ότι τα πυρομαχικά που είχαν πέσει στην υποτιθέμενη μάχη για την καταπολέμηση της διαπλοκής είχαν αποδειχθεί απλά πυροτεχνήματα.

Η «D Day», που πομπωδώς είχαν προαναγγείλει  τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, προσομοίαζε περισσότερο με «Βατερλό», αφού η κυβέρνηση, παρά τις πρόσκαιρες επικοινωνιακές επιτυχίες που κατέγραψε -με τον συνεχή θόρυβο γύρω από υπαρκτές και ανύπαρκτες λίστες και με το μονομερές κυνήγι όσων συνεργάστηκαν με την προηγούμενη κυβέρνηση και δεν έσπευσαν να δώσουν γην και ύδωρ στην παρούσα- φαίνεται πλέον να χάνει τη μάχη της ουσίας στην υποτιθέμενη αντιμετώπιση της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Όταν τα έσοδα από τις κάθε λογής εστίες διαφθοράς και διαπλοκής, που κάποιοι κάποτε πίστευαν ότι θα αρκούσαν για να χρηματοδοτήσουν το διαβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», αντί να αυξάνονται, μειώνονται σε σχέση με εκείνα που απέφεραν τα μέτρα τα οποία στην πλειονότητά τους ελήφθησαν επί των ημερών των προηγούμενων κυβερνήσεων, τότε, όσες παραπλανητικές καταγγελίες και αν κάνουν οι νυν κυβερνώντες, η πραγματικότητα θα βοά και θα αποκαλύπτει την αραχνοΰφαντη γύμνια του βασιλιά. 
Γρ. Τζιοβάρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ