Νέα Δημοκρατία: αποστρατεία κλάσεων;

Αναντίρρητα, η Νέα Δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό κόμμα, καθώς κράτησε σταθερά την ελάχιστη δύναμη της γύρω στο 30%, ακόμα και στις συνθήκες της μνημονιακής κρίσης. Ιστορικά δε, είναι η παράταξη  που δεν επέτρεψε οι κρίσεις κορυφής, που κατά καιρούς εμφανίσθηκαν, να πάρουν την μορφή της διάσπασης. Και αυτό επιτεύχθηκε χάρη στην ενότητα της βάσης του κόμματος που υποστήριζε σταθερά τον εκάστοτε αρχηγό, που τον θεωρούσε φορέα της κομματικής νομιμότητας.

Από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν οι ιδεολογικές αρχές και ο πολιτικός λόγος της Νέας Δημοκρατίας δεν αμφισβητήθηκαν από το στελεχικό δυναμικό, καθώς η καταλυτική προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν το επέτρεψε. Ο μετασχηματισμός  της από εκφραστή της

παραδοσιακής δεξιάς στην μεγάλη παράταξη της κεντροδεξιάς έγινε χωρίς κραδασμούς και οι περιθωριακές διαφοροποιήσεις απορροφήθηκαν αμέσως. Σήμερα όμως αυτός ο πολιτικός λόγος τίθεται εν αμφιβόλω, γιατί θεωρήθηκε πως ο κρατισμός που πρέσβευε ήταν από τις βασικές βαθύτερες αιτίες της στρεβλής ανάπτυξης.

Έτσι, η νέα ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας καλείται να επιλύσει δύο βασικά ζητήματα: 1) Θα αναθεωρήσει την βασική καταστατική αρχή του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού που εκφράζει το μοντέλο με το οποίο το κόμμα κυβέρνησε την χώρα; Και επειδή στις μεγάλες παρατάξεις οι αλλαγές γίνονται σταδιακά, με συναινέσεις και συμβιβασμούς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε πρώτη φάση, θα τονίσει τον φιλελεύθερο χαρακτήρα του κόμματος σε βάρος του, κενού περιεχομένου, ριζοσπαστισμού; Μέχρι ποίου σημείου οι εσωκομματικοί συσχετισμοί δυνάμεων θα του το επιτρέψουν; 2) Αυτήν την νέα πολιτική, ποιά στελέχη θα την εφαρμόσουν; Μπορεί η «παλιά φρουρά» να υπηρετήσει νέες πολιτικές; Στελέχη που φθάρθηκαν από τον χρόνο και από τις συμπεριφορές τους, είναι δυνατό να επανεμφανισθούν στην πρώτη γραμμή του πυρός; Τι πρόσβαση έχουν στους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ψηφοφόρους;  μήπως η παρουσία τους ήταν μια από τις αιτίες της μεγάλης αποχής των φιλελεύθερων πολιτών στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015;

Γνωρίζω τον αντίλογο:στην πολιτική δεν υπάρχει επετηρίδα και τις αποστρατείες τις κάνει ο λαός με την ψήφο του.Νομίζω πως ο ψηφοφόρος έχει ως βασικό κριτήριο της σταυροδότησης  την συντήρηση της σχέσης του, άμεσης ή έμμεσης, με την εξουσία.Γι΄αυτό και τα πελατειακά δίκτυα διατηρούνται για πολλές δεκαετίες, ανακυκλώνοντας τα ίδια πρόσωπα και πολλές φορές και τους κληρονόμους τους. Η δε ανανέωση ενός κόμματος γίνεται σταδιακά ή ριζοσπαστικά, ανάλογα με την πολιτική κατάσταση και τις απαιτήσεις των καιρών. Οι κρίσιμες στιγμές επιβάλλουν και τις μεγάλες αλλαγές. Τις μεγάλες δε αποφάσεις τις λαμβάνει ή δεν τολμά να τις λάβει ο αρχηγός. Είναι η καθοριστική στιγμή που ή θα γίνει ο ηγέτης ή θα παραμείνει αρχηγός.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σίγουρα γνωρίζει πως η κορυφή φέρνει δόξα, αλλά έχει και την μοναξιά της. Ο ηγέτης δεν έχει φίλους, δεν έχει συγγενείς. Αποκλειστικός γνώμονας των ενεργειών του είναι το συμφέρον της πατρίδας του και της παράταξης του. Όσο σκληρές και χωρίς συναισθηματισμό πρέπει να είναι οι αποφάσεις του, άλλο τόσο πρέπει να είναι δίκαιες κι αντικειμενικές. Ή έτσι να φαίνονται. Πολλές φορές τα «όχι» και οι απορρίψεις είναι πολύ πιο αποτελεσματικά από τους φθοροποιούς συμβιβασμούς  και τις συμβατικές καταφάσεις.

Το πώς θα επιλύσει αυτά τα δύο προβλήματα ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα καθορίσει και το μέλλον της. Θα πρέπει να συνθέσει την ριζική ανανέωση με την ενότητα, τον καινούργιο προγραμματικό λόγο με τις ρίζες της κεντροδεξιάς παράταξης. Γιατί δεν αρκεί μόνον η νίκη στις εκλογές. Είναι απαραίτητο το άλμα για να τελειώνουμε με τον εφιάλτη που ζούμε. Για να μπορέσει η Νέα Δημοκρατία να είναι μια καλή κυβέρνηση.

Σ. Μουμτζής-liberal.gr