Με αφορμή την ιστορία του Κιμούλη, σκέφτομαι ότι στην ηλικιακή μου ωριμότητα (προς γεράματα μεριά), η ζωή έχει βαλθεί να κονιορτοποιήσει όλους τους ζωτικούς μύθους της νεότητας μου. Κάθε γενιά, ξέρετε, μεγαλώνει με μια σειρά από θέσφατα και μεταφυσικές βεβαιότητες, που καταλήγουν να μοιάζουν με τα έπιπλα του σπιτιού μας. Αν τα αλλάξουμε ξαφνικά ή τα μετακινήσουμε όλα μαζί, νομίζουμε πως δεν μπορούμε πια να ζήσουμε σ’ αυτή την εστία. Τόσο πολύ θαρρούμε ότι ανατρέπεται η ζωή μας. Το ίδιο δύσκολη είναι και η ανατροπή των νεανικών μας βεβαιοτήτων.
Εμείς της πρώτης μεταπολιτευτικής γενιάς (και πολύ περισσότερο αυτή που μεγάλωσε μέσα στην χούντα), είχε τέτοιο αντιδεξιό σύνδρομο και παραλλήλως τόση πίστη στις ιδέες της αριστεράς, που αυτός ο τρόπος σκέψης δεν περιοριζόταν στην πολιτική σφαίρα. Επεκτεινόταν αδιακρίτως στο σύνολο της κοινωνικής και προσωπικής μας ζωής. Είχαμε προφανώς την στοιχειώδη ικανότητα να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς χαρακτήρες, σε σοβαρούς και φαιδρούς ή σε έντιμους και ανέντιμους, πιστεύαμε όμως ακραδάντως ότι
υπήρχε και δεύτερη σοβαρότερη αξιολόγηση. Ο χειρότερος αριστερός ήταν πάντα και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, τουλάχιστον ένα σκαλί ανώτερος από τον καλύτερο δεξιό.Οποία πλάνη μας διακατείχε και σε πόσα λάθος συμπεράσματα ή συμπεριφορές μας είχε οδηγήσει κατά καιρούς. Μετρώντας και κρίνοντας προκαταβολικά τους ανθρώπους μόνο με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, θεωρούσαμε κάθε αριστερό de facto ειλικρινή, έντιμο και αξιοσέβαστο. Αντιστοίχως, κάθε δεξιός ήταν αυτόχρημα ύποπτος για όλα τα κακά της οικουμένης, άρα εχθρός μας. Στην καλύτερη περίπτωση ήταν άτομο που καλύτερα να αποφεύγουμε τις επαφές μαζί του. Για να είμαι ακριβοδίκαιος, συνάντησα συχνά την ίδια ακριβώς αντίληψη και σε δεξιούς, που απέφευγαν τις συναναστροφές ή τις φιλίες με αριστερούς, όπως ο διάολος το λιβάνι. Ο φανατισμός δεν ήταν προνόμιο μόνο της μιας πλευράς.
Χρειάστηκαν δεκαετίες για να αντιληφθώ ότι ο άνθρωπος δεν είναι αυτά που λέει, αλλά αυτά που κάνει. Επίσης, ότι συχνά-πυκνά οι ιδεολογίες είναι ο φερετζές των πιο κακόβουλων σκέψεων και των πιο άθλιων προθέσεων. Και ότι τελικά, αυτό που έχει σημασία στον άνθρωπο δεν είναι τι ψηφοδέλτιο ρίχνει στην κάλπη, αλλά τι είδους χαρακτήρα διακονεί. Θέλω να πω –αν δεν το καταλάβατε– ότι δυο δεκαετίες νωρίτερα, θα θεωρούσα αδιανόητα όσα αποκαλύφθηκαν για τον Κιμούλη και για τον κάθε αριστερό Κιμούλη. Τέτοια άθλια καμώματα θα τα θεωρούσα «προνόμιο» μόνο κάποιων δεξιών.
Τώρα μου φαίνονται τόσο μα τόσο φυσιολογικά. Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Κι ένα μέρος αυτής της μαθητείας ομολογώ ότι το οφείλω στο παρεάκι του Αλέξη. Τους το αναγνωρίζω αυτό. Μου (και μας) άνοιξαν τα μάτια.
Δημ. Καμπουράκης-liberal.gr
Η αντιπολίτευση και δη αυτή που έχει ελάχιστες πιθανότητες να κληθεί να κυβερνήσει έχει το πλεονέκτημα να εξιδανικεύει αυτά που λέει. Το πρόβλημα για αυτή ξεκινάει αν κληθεί να τα εφαρμόσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε κρίνονται όλα αυτά που ο λαός μας συμπυκνωμένα εννοεί με τις παροιμίες, πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του καθενός, πόσα τραγούδια ξέρει τώρα πού ναι στο χορό και το αρχαιότερο ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.
Τα τέσσερα και χρόνια της προηγούμενης κυβέρνησης αυτό ακριβώς μας δίδαξαν πως όταν έλεγαν για ηθικό πλεονέκτημα εννοούσαν ή τα ανθρωπιστικά ιδεώδη των κατά συρροή δολοφόνων ή τα νταηλίκια να μας χώσουν τρία μέτρα κάτω από τη γη, εμάς που δεν τους αποθεώνουμε ή τις άπειρες δολοφονίες χαρακτήρων με χυδαιότητες με βρισιές και στοχοποιήσεις. Γ.Κ.
Εκφραζεις βαθεια, ακατανοητα πραγματα ητοι αλλα νταλλα κι ο λουλας!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αριστερά έχει απόψεις και δόγματα που ενίοτε είναι αντίθετες στους νόμους της φύσης. Μιλάει για ισότητα όταν δεν υπάρχει τέτοια φυσική παράμετρος. Αυτό που δημιουργεί την ισότητα δεν είναι η επιβολή νόμων να είμαστε όλοι ίσοι, αλλά ισότητα δημιουργείται μέσα από την ενεργοποίηση της δικαιοσύνης. Ο ευφυής δεν μπορεί να εξισώνεται με τον μη ευφυή, αλλά δεν μπορεί να τον αδικεί εκμεταλλευόμενος την ευφυια
ΑπάντησηΔιαγραφήτου. Ο ευφυής πρέπει να προσφέρει και να βοηθάει τον μη ευφυή. Ο γιατρός, ο μηχανικός ο δικηγόρος, ο καθηγητής πρέπει να είναι προσβάσιμος σε όλη τη κοινωνία, και τότε έχουμε ισότητα.
Ο ευφυείς οφείλει όταν ''γεράσει'' να γίνει σοφός. Τα προτερήματα και ταλέντα που η φύσει μας χαρίζει οφείλουμε να τα προσφέρουμε στην κοινωνία. 'Οταν αυτό το κάνουμε, λέγετε αχαριστία και ιδιοτέλεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή... κ΄καλά να πάθεις Καμπουράκη !
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πραγματικοί ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ αφήσαν τα κόκαλά τους στα βουνά κ΄στις Ανατ Χώρες ...
Η πλειοψηφία αυτών που μείναν ... ψευτοΑΡΙΣΤΕΡΟΙ του βολέματος ...
Απλώς κλείνανε το ρήμα ΓΛΕΙΦΩ πότε στη ΔΕΞΙΑ κ΄πότε στο ΠΑΣΟΚ ...
ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ (πρέπει να) είναι τρόπος ζωής ...
Είδες ποτέ κάποιον απ αυτούς, να δίνει έστω κ΄... δίφραγκο σε ζητιάνο ?
Εγώ όχι !
Εμ τότε τι σκατά Αριστεροί είναι αυτοί ?
Κ΄μάλιστα οι περισσότεροι με χοντρές τσέπες !
Κ πως έγινε τούτο ?
Δίχως να εκμεταλευτούν Ανθρώπους, Σύστημα, Εξουσία κλπ κλπ ?
Εγώ παρακαλούσα να Κυβερνήσουν, για να τους μάθουν κάποιοι ... σαν κ΄σένα ...