Καμία ανοχή στη βία, στους άνανδρους και στους εχθρούς της Δημοκρατίας

Η χυδαία επίθεση που δέχθηκε η Δόμνα Μιχαηλίδου από το γνωστό, ρυπαρό και άρρωστο μεν έντυπο, αλλά κυρίως εργαλείο για τη δολοφονία ιδεών, αρχών και χαρακτήρων, επανέφερε στην επιφάνεια το μεγάλο ερώτημα τι κάνει η δικαιοσύνη για να προστατεύσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η συκοφαντία σε πρώτο πλάνο

Προέκταση αυτού του φαινομένου και μία σειρά από αντίστοιχες επίσης βρώμικες, στο νου και στην εκτέλεση, ίντριγκες, σκευωρίες και μεθοδεύσεις, συνοδευόμενες επίσης από συκοφαντίες.
Πόσο κοντά βρίσκεται παραδείγματος χάριν ακροδεξιός εκδότης με αριστεριστή και λαϊκιστή βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και με παραδικαστικά κυκλώματα; Πόσο κοντά βρίσκεται αριστερός εκδότης, που συχνά εξαπολύει εμμονικές επιθέσεις κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Μαρέβας Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη, με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Πόσο κοντά βρίσκεται ο “εκδότης” του ρυπαρού “Μακελειό” με παρακρατικά συστήματα και λούμπεν επιχειρηματίες;

“Πληρωμένο πιστόλι”

Το “Μακελείο”, το οποίο λειτουργεί ως “πληρωμένο πιστόλι”, προσβάλλει βάναυσα και ευθέως το αξιακό πλαίσιο της Δημοκρατίας, ξερνώντας χολή και μίσος, μέσα από τις συκοφαντίες του για εκείνους που οι “εργοδότες” του θεωρούν αντιπάλους και που δεν μπορούν να

αντιμετωπίσουν πολιτικά, με βάση τις αξίες του δημοκρατικού πολιτισμού, που για πολλά χρόνια το ελληνικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί, ματαίως, να εισάγει στο δημόσιο πολιτικό λόγο και την πολιτική συμπεριφορά.

Ήγγικεν η ώρα της κρίσεως

Μπορεί, μέσα από μια ιδιότυπη “ασυλία”, να «προστατεύονται» όσοι ασελγούν πάνω στη δημοκρατία, την πολιτεία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, από την άλλη μεριά όμως το ερώτημα παραμένει. Πώς μπορεί η πολιτεία με τους θεσμούς και η δικαιοσύνη με τους νόμους να ανακόψει αυτό το τόσο απειλητικό, για όλους, μικρό μεν σε έκταση αλλά επικίνδυνο ρεύμα.

Φαίνεται, δυστυχώς, ότι κάποιοι πολιτικοί και μέρος της ΕΣΗΕΑ είναι εγκλωβισμένοι και σε μεγάλο βαθμό υποτεταγμένοι στο φόβο και η δικαιοσύνη μέσα από τη βαθιά κρίση, που την έχει βάλει το παραδικαστικό- παρακρατικό κύκλωμα, που νοσηροί εγκέφαλοι έστησαν στην εποχή Τσίπρα-Καμμένου, έχει ρίζες και βέβαια τους ανθρώπους της, που είναι γέννημα θρέμμα αυτή της νοσηρής περιόδου και οι οποίοι, ακόμη εξοφλούν τα γραμμάτια της εύνοιας της παραεξουσίας.

Η δικαιοσύνη έχει ακόμα, ευτυχώς, άξιους, ευσυνείδητους και υπεύθυνους λειτουργούς που έχουν αγκαλιάσει ιδεολογικά την αποστολή τους. Σε έναν ιδιότυπο όμως εσωτερικό εμφύλιο που έχει ξεσπάσει, αυτοί βάλλονται από εκείνους που τους θεωρούν εμπόδιο στα δικά τους ανέντιμα και ανήθικα σχέδια και ανάχωμα στην κλιμάκωση του φαινομένου.

Πολίτες και πολιτικοί

Την ίδια στιγμή τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου πρέπει να εντείνουν τη μάχη κατά του λαικισμού για να προστατέψουν τη Δημοκρατία, το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μεγάλο μέρος των ισχυρών οικονομικών παραγόντων και συμφερόντων ταυτίζεται ή προσπαθεί να ταυτιστεί κάθε φορά με την εκάστοτε εξουσία καλώντας την να τους υπηρετήσει, ασκώντας μεθοδεύσεις πίεσης, όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται, που αγγίζουν πλέον τα όρια της αξιοπρεπούς λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος από το οποίο η κοινωνία των πολιτών δικαίως απαιτεί να ανταποκριθεί στην αποστολή του.

Οι πολίτες όμως έχουν και αυτοί το δικό τους μέρισμα ευθύνης. Γιατί συνειδητά ή ασυνείδητα γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης των λαϊκιστών, οι οποίοι στο όνομα του πρόσκαιρου πολιτικού τους οφέλους, τους δελεάζουν και τους παρασύρουν με την εύκολη συνθηματολογία και με ευχάριστα στα αυτιά τους συνθήματα.

Εκεί στηρίχθηκε η κατ΄επίφαση «αντισυστημική» κίνηση, που την είδαμε από τον κ. Τσίπρα το 2015 και μετά και από τον πολιτικό συνεταίρο του σε όλα κ. Καμμένο, που παραλίγο να οδηγήσουν τη χώρα στην άβυσσο πάντοτε στον απόηχο των κλαρίνων, των χορών και των αλαλαγμών στην πλατεία Συντάγματος.

Αν ποτέ, ερευνηθεί το 2015 που άνοιξε ο οχετός της ελληνικής μετάλλαξης του λαϊκισμού, θα αποδοθούν μεγάλες ευθύνες, που εξαθλίωσαν τον ελληνικό λαό και έδωσαν τη χαριστική βολή στη ψυχορραγούσα αλλά σε τάση ανάταξης, το 2014, ελληνική οικονομία.

Ως εδώ

Όλα τα παραπάνω, έχουν ένα κοινό παρονομαστή.
Ότι η δημοκρατία μας ναι μεν λειτουργεί αλλά δεν είναι ισχυρή.
Ότι η δικαιοσύνη μας διέρχεται υπαρξιακή κρίση.
Ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αμφισβητούνται από τους πολίτες και εξακολουθούν στη μεγάλη τους πλειοψηφία να υποτάσσονται στη δύναμη των ισχυρών και σκοτεινών συμφερόντων, ενώ τέλος, ότι ο λαϊκισμός δηλητηριάζει το πολιτικό σύστημα και με εκφραστικά όργανα τους συνειδητά συκοφάντες, χυδαιολόγους και εκβιαστές, κάτω από διαπλεκόμενη ομπρέλα προστασίας, επιχειρούν να εκτρέψουν την κοινωνία, τη δημοκρατία από το δρόμο της αξιοπρέπειας, της ευθύνης και του θεμιτού πολιτικού ανταγωνισμού, προαναγγέλλοντας ιδιαίτερα επικίνδυνες εξελίξεις, που θα είναι πλέον αργά, αν το φαινόμενο αυτό πάρει διαστάσεις.

Είναι ήδη αργά, αλλά όχι τόσο αργά, ώστε να μην αποδώσει μία δυναμική συντονισμένη παρέμβαση με οδηγό τους κανόνες δικαίου, από την πολιτεία και τη δικαιοσύνη.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, η Δόμνα Μιχαηλίδου, ο Σταύρος Παπασταύρου, η σύζυγος του Πρωθυπουργού, πολιτικές προσωπικότητες και πολλοί άλλοι, που στοχοποιήθηκαν από τα άρρωστα και επικίνδυνα αυτά κυκλώματα, συνιστούν μια ακόμη πτυχή της θεώρησης που κάναμε, αν πράγματι θέλουμε να κοιτάξουμε στα μάτια τη ζοφερή αυτή πραγματικότητα.

Η Ελλάδα, η ελληνική δημοκρατία δεν κινδυνεύουν παρά από τα εσωτερικά αυτά καρκινώματα και που οι καιροί απαιτούν άμεση παρέμβαση για να περάσει το μήνυμα, ότι η δημοκρατία, και πάνω από όλα οι πολίτες δεν φοβούνται, δεν πτοούνται, δεν υποτάσσονται στέλνοντας τα μηνύματά τους στο σύνολο της πολιτικής και θεσμικής εκπροσώπησης της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού μας συστήματος.

Γι αυτό η πολιτεία με τους θεσμούς της και η κοινωνία με τη στάση της πρέπει να τολμήσουν και να χτυπήσουν αλύπητα αυτά τα φαινόμενα πριν γιγαντωθούν.

Tomanifesto.gr