Α χου δεν με νοιάζει!

Τα πράγματα είναι απλά. Όπως εγώ τα προσεγγίζω. Ο ρόλος διπλός. Από τη μια πλευρά ο άνθρωπος ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ.

Προέρχομενος από τον Οίκο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ, ο οποίος είναι κυρίως γνωστός ως Οίκος του Γκλύξμπουργκ. Ενας Δανογερμανικός κλάδος του Οίκου του Όλντενμπουργκ, μέλη του οποίου βασιλεύουν ή έχουν βασιλεύσει κατά καιρούς στη Δανία, τη Νορβηγία, την Ελλάδα και αρκετά βόρεια Γερμανικά κράτη
Από την άλλη το «επάγγελμα»: τέως βασιλεύς των Ελλήνων. Που σημαίνει πως για την απώλειά του ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Η ανθρώπινη πλευρά. Την οποία βιώνουν βασανιστικά και καθημερινά εκατομμύρια πλάσματα αυτού του ανθρώπινου πλανήτη. Όλοι τα περάσαμε και θα τα περάσουμε αυτά. Ουδείς αθάνατος

Όμως από την άλλη το παρελθόν φυγείν αδύνατον. Οι σκιές, οι εφιάλτες και οι Ερινύες διαρκώς θα υπενθυμίζουν πολλές, μα πάρα πολλές θεοσκότεινες, μαύρες σελίδες αυτού του τέως βασιλιά

Κι όμως. Εκατοντάδες πρώην και νυν εστεμμένοι απ όλα τα γεωγραφικά σημεία του ορίζοντα θα παραβρεθούν στην κηδεία του. Κι όμως ο αρχιεπίσκοπος Ελλάδος θα τελέσει την σχετική τελετή. Κι όμως η κηδεία θα γίνει στην Μητρόπολη

Ταυτόχρονα με όλες αυτές τις λαμπερές, κοσμοπολίτικες όσο και εκκλησιαστικές λάμψεις, όλα τα δελτία ειδήσεων και όλα τα Media όλων των αποχρώσεων επιδίδονται σε βομβαρδισμό σχολίων, παρασκηνιακών διαβουλεύσεων και ιστορικών αναφορών σχετικά με την περίπτωση του

Αν τώρα μετρήσουμε στη ζυγαριά, με κριτήρια ουδέτερα, ψύχραιμα και αντικειμενικά, την πολιτεία του τέως με τον μόχθο, τον ιδρώτα, το έργο και την προσφορά κάθε απλού εργαζόμενου πολίτη, τότε ως αποτέλεσμα θα λάβουμε μια πικρή, τραγική αλήθεια. Μια αλήθεια που λέει οι «πρώτοι» είναι έσχατοι και οι έσχατοι τελευταίοι

Με απλά λόγια τα ράσα κάνουν τον παπά. Αφού, σου λέει, ο εκλιπών υπήρξε βασιλιάς τότε όλοι οφείλουμε να υποκλιθούμε στο όνομά του και το βασιλικό του παρελθόν. Και αφού κάθε απλός πολίτης είναι «ανώνυμος», προερχόμενος από το τάδε χωριό, από οικογένεια αγροτών η κτηνοτρόφων, ε τότε έσχατος, τελευταίος και περιφρονημένος αυτός

Είναι γεγονός. Που το διαπιστώνουμε σε κάθε φάση της ζωής μας. Που το συναντάμε καθημερινά. Να περιφρονούμε τον απλό άνθρωπο. Και μάλιστα, ακόμα χειρότερα, να περιφρονούμε τον έσχατο. Τον απλό εργαζόμενο. Η κλίμακα αξιών πάει κάπως έτσι: οι απλοί και τα εκατομμύρια στον πάτο. Στη μέση οι επιστήμονες, δικηγόροι, γιατροί και άλλοι επαγγελματίες. Και στην κορυφή οι επώνυμοι, οι διάσημοι και οι πλούσιοι. Και στην κορυφή της κορυφής οι βασιλιάδες
Πλήρης αντιστροφή και διαστροφή των πραγματικών αξιών της ζωής. Τι έχουμε να θυμηθούμε, φερ ειπείν, από τον εκλιπόντα; Τα χειρότερα. Η Ιστορία έχει αποφανθεί. Κι όμως, ακόμα και τώρα, από τον τάφο του, μας απασχολεί

Όμως όπως λένε και οι ευαγγελιστές, πράγμα που ο Αρχιεπίσκοπο θέλει να λησμονεί «οι έσχατοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι έσονται έσχατοι»

Θα γίνει; Θα γίνει. Και θα ναι ντάλα μεσημέρι. Οσο για την κηδεία και όλα αυτά τα κοσμικά μία φράση από ελληνική κωμωδία ταιριάζει στην περίσταση και με εκφράζει: α χου δεν με νοιάζει! Τη μια μέρα στην κορυφή και την επομένη περίγελος. Είδε η ψείρα αλώνι περπατάει και καμαρώνει!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ