Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ

 

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, όποιος και να είναι ο αρχηγός του που θα προκύψει από τις εκλογές του Δεκεμβρίου, το κόμμα αυτό οδεύει προς την απόλυτη περιθωριοποίηση ή και την εξαφάνιση εφόσον μείνει εκτός Βουλής στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Αυτό το έχει αντιληφθεί ο ίδιος ο δημιουργός του, ο Τσίπρας, έστω και κάπως αργά, αλλά πάντως και σήμερα στους συνομιλητές του -απ’ ό,τι γνωρίζω- αναφέρεται σε κάτι καινούριο, πάντοτε εντός του πολιτικού χώρου όπου κινείται. Αλλωστε, δεν είναι και κάτι πρωτόγνωρο, ανά μεγάλα αλλά σταθερά χρονικά διαστήματα οι πολιτικοί χώροι διευρύνονται ή διασπώνται σε μεγαλύτερα ή μικρότερα κόμματα με νέα ονόματα και συσχετισμούς.
Μπορεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να συρρικνωνόταν λόγω απουσίας σοβαρού πολιτικού λόγου, δομημένης πολιτικής πρότασης και, κυρίως, έλλειψης προσώπων μετά τα μνημόνια, αλλά δεν θα ευτελιζόταν κατά τέτοιον τρόπο όπως τώρα, κάτι που μόνο ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου θα μπορούσε να το κάνει όπως ο Κασσελάκης. Karma is a bitch, λένε οι Αγγλοσάξωνες, ομάδες που βρίζουν και λιντσάρουν πολιτικούς στον δρόμο δεν συναντά κανείς παρά μόνο στα ακραία φασιστικά κόμματα.
Σταδιακά, λοιπόν, αλλά με πάσα βεβαιότητα το 8%-10% του ΣΥΡΙΖΑ και με δεδομένο ότι έχουμε μπροστά μας τουλάχιστον 24-30 μήνες για τις επόμενες κάλπες θα φθίνει σε σταθερά μονοψήφια νούμερα αρκετά πιο χαμηλά από σήμερα. Συνεπώς, μαθηματικά το κενό που θα δημιουργηθεί στον χώρο θα είναι ακόμα πιο μεγάλο. Ουσιαστικά, αν αθροίσουμε τα

Όχι δάκρυα για τον ΣΥΡΙΖΑ

Η φαρσοκωμωδία της αυτοδιάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει και παρακολουθείται με αμείωτο και εύλογο ενδιαφέρον από την κοινή γνώμη, την πολιτική τάξη, τα πολιτικά κόμματα και ποικίλα άλλα κέντρα οικονομικής ισχύος και ομάδων συμφερόντων. Διότι, εκτός των άλλων, πρόκειται για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ιδιαίτερα βέβαια παρακολουθείται από τα ΜΜΕ, που τροφοδοτούνται συνεχώς καθημερινά από τα ευτράπελα, τις ενδοκομματικές διαμάχες, τις χυδαίες αντεγκλήσεις, τον κυνισμό, τον τυχοδιωκτισμό, τις συκοφαντίες, την κτηνωδία της κομματικής νομενκλατούρας, τις προπηλακίσεις, τις συκοφαντίες, τις ίντριγκες, τις ύβρεις, τις φατρίες και φράξιες ων ουκ έστι αριθμός. Ανελέητος πόλεμος για το διαμερισμό των ιματίων.    

Αποκαλύπτεται σε όλο το μεγαλείο της, το πραγματικό περιεχόμενο του ανύπαρκτου «ηθικού πλεονεκτήματος» των ατόμων και της παράταξης που αποκαλείται Αριστερά, ένα λαϊκιστικό και νεοκομμουνιστικό απολίθωμα ιστορικά δοκιμασμένων και αποτυχημένων ιδεών που οδήγησαν στην εφαρμογή τους σε φοβερά εγκλήματα με εκατόμβες θυμάτων. Μπορεί κανείς να φανταστεί τα αντίστοιχα κατά αντιπάλων τους εφόσον όλα αυτά συμβαίνουν εντός των τειχών; Ασφαλώς και  μπορεί, μολονότι ο «εσωτερικός εχθρός» είναι πάντα ο πιο επικίνδυνος και ο πιο εύκολα «εξοντώσιμος».
Υπάρχει μακρά και αποτελεσματική εγκληματική παράδοση στα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα που

Γιατί η πόρτα του ΠΑΣΟΚ θα μείνει κλειστή για τον ΣΥΡΙΖΑ

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει στη διάλυση με ταχείς ρυθμούς και το ΠΑΣΟΚ αναζητά μια δυναμική επανεκκίνηση με την επικείμενη εκλογή της νέας ηγεσίας του, ξαφνικά επανήλθαν στο προσκήνιο σενάρια συμπόρευσης των δυο κομμάτων. Η ιστορία είναι παλιά αλλά η επαναφορά της σε αυτή τη φάση από συγκεκριμένα πρόσωπα μοιάζει με πολιτικό ανέκδοτο. 

Πρώτος το σκέφτηκε ο Γιάννης Ραγκούσης. Πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, υπουργός του Γιώργου Παπανδρέου, όχι μόνο στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ αλλά και στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ, αργότερα υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ( τερμάτισε τελευταίος παίρνοντας κάτω από 2%), μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ όπου έγινε βουλευτής και μετά στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε από το 31,5% στο 17,5%, οπότε και δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής. Παρά ταύτα, παρέμεινε βασικός εκφραστής του Τσιπρικού, αντι-Κασσελακικού μπλοκ με συχνή προβολή στα κανάλια.
Η πρόταση για συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ δεν είναι βέβαια κάποια φαεινή ιδέα την οποία γέννησε το μυαλό του Γιάννη Ραγκούση. Έχει συζητηθεί κατ επανάληψη, άλλωστε υπήρξε βασική προεκλογική θέση του Αλέξη Τσίπρα επί απλής αναλογικής, που τον οδήγησε στην εκλογική συντριβή. Ο Ραγκούσης, όμως, της δίνει άλλη διάσταση διότι τη συνδυάζει με την

Αστείοι είμαστε

Θα το γράψω κάπως κομψά. Ο κόσμος ολόκληρος (και η Ευρώπη) καίγονται, εμείς εδώ …χτενιζόμαστε. Πήρε κανένας από μας εδώ στην Ελλάδα χαμπάρι ποια απαίτηση διατύπωσε προς τον Μητσοτάκη ο Γερμανός αντικαγκελάριος ή έχουμε αποχαυνωθεί τελείως με τα γελοία Συριζαϊκά δρώμενα και με τα Πασοκικά δράματα; 

Θα μου πείτε, ποιο είναι πιο γουστόζικο θέαμα; Ο καυγάς του Πολάκη με τον στιχουργό Μωραΐτη, το αγωνιστικό κάλεσμα του δημάρχου Δούκα από την Έδεσσα «να σηκώσουμε ανάστημα κατά του Μητσοτάκη» την ώρα που η Αθήνα πνιγόταν ή η κατάργηση της συνθήκης Σένγκεν που προωθούν οι Γερμανοί; Ξέρω την απάντηση, μην ανησυχείτε. Μα με τη Σένγκεν θα ασχολούμαστε, ενώ η Ακρίτα τσακώνεται με την Καλογεροπούλου; 

Στην Ευρώπη το μεταναστευτικό βράζει πάλι, σύντομα θα αποδειχθεί καταλύτης για πολιτικό σεισμό σ’ όλη την ήπειρο, αλλά εδώ τρώμε τον χρόνο και την ενέργεια μας για ν’ ανακαλύψουμε τι λέει μέσω zoom με τους συνεργάτες του ο Κασσελάκης. Να φτιάξουν καινούριο κόμμα ή να ανακαταλάβουν το παλιό; Έλα μου ντε. 

Είδε ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη τον Γερμανό αντικαγκελάριο, ο οποίος ζήτησε-άκουσον, άκουσον-  από την Ελλάδα να αυξήσει τις παροχές προς τους μετανάστες, διότι τα γερμανικά δικαστήρια αρνούνται να

Δανεικός κι αγύριστος

Τους συστήθηκε από το πουθενά.

Τον υποδέχθηκαν, τον αποδέχθηκαν, τον ψήφισαν ,τον λούστηκαν. Δεν φτούρησε, τον τσαλάκωσαν, τον σούταραν Εντ οφ στόρι. Ας πρόσεχαν κι ας πρόσεχε.
Η περίπτωση Κασσελάκη συνιστά το χρονικό ενός προαναγγλεθέντος στραπάτσου. Προβλέψιμου, αναμενόμενου, γνωστού εξαρχής. Πολιτικά αστοιχείωτος δεν πήρε χαμπάρι με τι έμπλεξε. Με ποιους μπερδεύτηκε και σε ποια ξεπεσούρα θα περιερχόταν. Σε λιγότερο μόλις από ένα χρόνο ως εκλεγμένος με ένα δίευρω στη προεδρική καρέκλα.

Πατενταρισμένος μεγαλομανής τα ‘θελε και τα ‘παθε. Παντελώς ανίδεος από εσωκομματικές ίντριγκες, φράξιες, παρασκήνια, ραδιουργίες πίστευε ότι του αρκούσε για να τις σαγηνεύσει πλασάροντας τη γοητεία ενός γκόλντεν μπόι που μιλούσε καλά Αγγλικά.
Απολύτως αδαής για τα ιδιοτελή ήθη και τις συμφεροντολογικές αγκυλώσεις της κομματικής γραφειοκρατίας πόνταρε σε υστερόβουλα δεκανίκια για τονώσει το ηγετικό του προφίλ. Εμπιστεύτηκε δηλαδή ως προμότερ του μερικούς από τους μετρ της κωλοτούμπας, της διαβολής, των πισώπλατων μαχαιρωμάτων, του αμοραλιστικού ξεγελάσματος.

Ανέπαφος και απαράσκευος να

Τιτάνες

Ποπκόρν δεν τρώω. Αλλά τη θέση μου στον καναπέ την έπιασα. Την τιτανομαχία Πολάκης εναντίον Γκλέτσου για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τη χάνω με τίποτα.

Τη γλεντάω, μάλιστα.

Θυμάμαι τις εποχές που ο ΣΥΡΙΖΑ, «Η ΑΥΓΗ» και τα τρολ τους ήθελαν να κλείσουν «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το παλιό Mega διότι ήμασταν «συστημικοί». Δηλαδή, ήμασταν καλύτεροι.

Θυμάμαι τις εποχές που ένα ολόκληρο κομματικό και κυβερνητικό παρακράτος πάσχιζε να σιωπήσει όποια φωνή δεν συντασσόταν μαζί του. Είχε, λέει, το «ηθικό πλεονέκτημα» να αλλάξει την Ελλάδα.

Ε, λοιπόν, με τις εφημερίδες δεν τα κατάφεραν. Εκλεισε «Η ΑΥΓΗ».

Και τώρα ξέμειναν με τον Πολάκη, τον Γκλέτσο και τον σύντροφο «13-0» να τους εκπροσωπεί στη ΔΕΘ.

Μια χαρά τα πήγε το «ηθικό πλεονέκτημα».

Στο ΠΑΣΟΚ ευτυχώς τα πράγματα είναι πιο ήρεμα. Το ματσάκι δεν έχει ξεφύγει και οι υποψήφιοι δείχνουν όλοι τους καλά παιδιά, χωρίς ακρότητες, αντεγκλήσεις και εξάρσεις.

Προφανώς μένει ακόμα ένας μήνας και στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Γενικά όμως μιλάμε για φυσιολογικά πράγματα, έστω και χωρίς ιδιαίτερο πάθος.

Να σημειώσω παρεμπιπτόντως πως η τελευταία φορά που

Τσίπρας, ο βούδας του Σουνίου

Η καθαίρεση Κασσελάκη από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θα έχει πολλά ακόμη επεισόδια, λιγότερο ή περισσότερο κωμικοτραγικά, θα δείξει. Ήδη βάζει στο κάδρο και έναν άλλον στόχο: οι kasselistas θεωρούν υπεύθυνο για την εκπαραθύρωση του εκλεκτού τους τον Αλέξη Τσίπρα και ζητούν εκδίκηση.
Οι ίδιοι που λιβάνιζαν ολημερίς τον Τσίπρα ως ιστορική μορφή και μεγάλο ηγέτη της Αριστεράς, μετά την καθαίρεση Κασσελάκη τον καταριούνται ως άνθρωπο των παρασκηνίων και μέγα δολοπλόκο. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να επικαλούνται ακόμη και τον Μελανσόν που είχε χαρακτηρίσει τον Τσίπρα ως «μια από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής».
Επιπλέον, όπως πληροφορούμαι, οι kasselistas έχουν πάρει στο κυνήγι (εκτός από τον Τσίπρα) και τον Νίκο Παππά, διότι, λέει, διαβεβαίωνε ότι η μομφή δεν περνάει με τίποτα. Ο αλληλοσπαραγμός αποκορυφώνεται στα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία επιδίδονται στις γνωστές... αβρότητες στο Διαδίκτυο, με χαρακτηρισμούς για το ίδιο τους το κόμμα όπως «σύριζα βόθρος», «σύριζα τσίρκο», «σύριζα σούργελα», «σύριζα ξεφτίλες» και άλλα τέτοια εύηχα κοσμητικά. Προφανώς για να μην ξεχνάμε οι υπόλοιποι ότι η τέχνη της Αριστεράς να δολοφονεί χαρακτήρες και να σπιλώνει αντιπάλους αλλά και «συντρόφους» είναι ασυναγώνιστη, ανυπέρβλητη και τόσο παλιά όσο και ο αριστερός χώρος!
Και ενώ, υποθέτω, ο Τσίπρας θα

ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ: Διαφορά πολιτικού ήθους και αισθητικής

Χθες οι υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν τις υπογραφές που προβλέπονται από το καταστατικό, για να επικυρώσουν το δικαίωμα της υποψηφιότητας. Καθ’ όλο αυτό το διάστημα παρατηρήσαμε μια λελογισμένη και ηθική προεκλογική εκστρατεία, σε υπερβολικό σημείο, που περνούσε απαρατήρητη από τα μίντια.

Η εκστρατεία τους σαφώς πέρασε αδιάφορη και λόγω του ότι ο κόσμος βρέθηκε στις παραλίες. Κυρίως όμως γιατί πολιτεύτηκαν με όρους πολιτικού πολιτισμού. Στο κόμμα που καθιέρωσε τη φράση «συντροφικά μαχαιρώματα», αυτά ήταν μικρές επιδερμικές αμυχές, ίσως υπερβολικά μικρές.

Αλλά και τότε που καθιερώθηκε ο όρος των μαχαιρωμάτων, αυτά εκφράζονταν μέσα σε πολιτικό πλαίσιο, με πολιτική - έστω και προσχηματική – ορολογία και αιτιολογία.

Καμία σχέση με το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένει σε κατάσταση πολιτικής εφηβικής εξεγερσιακής φαντασίωσης, όπου όλοι βάλουν κατά όλων διεκδικώντας την αριστερή αυθεντικότητα, ενώ κάποιοι εκ των πολιτικών του, όπως ο Πολάκης ή ο ευρωβουλευτής μπασκετμπολίστας Νίκος Παππάς, εκφράζονται με φράσεις λούμπεν περιθωρίου.

Αριστεροί δημοσιολόγοι, απογοητευμένοι από

Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς

Ο τίτλος είναι από νουβέλα του Κίπλινγκ,  και μετέπειτα ταινία από  τον Τζον Χιούστον. Αφορά δυο Βρετανούς τυχοδιώκτες  που βρέθηκαν στο Καφιριστάν, μια απόμακρη του Αφγανιστάν, ώστε να κάνουν την τύχη τους. Τον έναν οι ντόπιοι τον εξέλαβαν ως Θεό, αλλά στη συνέχεια τον αποκαθήλωσαν, τον κυνήγησαν και τον  σκότωσαν, όταν είδαν να τρέχει αίμα από την πληγή του, απόδειξη ότι ήταν θνητός.

Ο Στέφανος ήρθε στο Ελλάντα, να θαμπώσει τους ντόπιους αριστερούς και να τον ανακηρύξουν πρόεδρο. Το πέτυχε. Μόνο που όπως και ο Βρετανός βασιλιάς του Καφιριστάν δεν ήξερε τις δοξασίες, τις αρχές, τις φαντασιοπληξίες, την ιδιότυπη ηθική, των νέων «υπηκόων του».

Χθες μετά την καθαίρεσή του ως αποτέλεσμα της πρότασης μομφής (163 υπέρ, 120 κατά, 2 λευκά, 1 άκυρο) είχε δίκιο κατά το ήμισυ  των δηλώσεών του.

Είχε δίκιο όταν είπε  πως «είναι πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία, η κομματική γραφειοκρατία να μην αποδέχεται από την πρώτη κιόλας μέρα την ψήφο των μελών του κόμματος. Έτσι πέρασα έναν ολόκληρο χρόνο», και ότι δεν μπορούσε να ακουμπήσει την πλάτη της αρχηγικής καρέκλας γιατί  είχε μαχαίρια.

Στα υπόλοιπα έδειξε την ασχετοσύνη του, σε βαθμό καταδικαστικό για τον ίδιο. Κατ’ αρχάς ο ισχυρισμός ότι

ΣΥΡΙΖΑ, μια τελειωμένη υπόθεση

«Με λένε Στέφανο και έχω κάτι να σας πω: Τα έκανα μπάχαλο» θα μπορούσε να είναι το νέο βίντεο του Στέφανου, εάν είχε κάποια παρρησία και του το επέτρεπε ο ουρανομήκης ναρκισσισμός του.

Βέβαια, ο Στέφανος έχει ένα δίκιο. Είναι αθώος του αίματος. Τους υποσχέθηκε ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη και ένα πλήθος εκπαιδευμένο από τον Τσίπρα στην αντιμητσοτακική (ούτε καν αντιδεξιά) ρητορεία, τον είδε ως εξ ουρανού ερχόμενο, για να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη - έτσι όπως οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ την αντιλαμβάνονται.

Ο άνθρωπος δεν ήξερε τις ιδεοληψίες της εγχώριας Αριστεράς, τις καθηλώσεις και τις αγκυλώσεις της. Θέλησε να προβάλει αυτό που γνώριζε, έστω και αν δεν το πίστευε, αφού στις ΗΠΑ ήταν γραμμένος στους Ρεπουμπλικάνους της Ν.Υ. και αρθρογραφούσε στον Εθνικό Κήρυκα υπέρ του Μητσοτάκη.

Καθώς έγινε αρχηγός αριστερού κόμματος χάρις στην α-πολιτική νοοτροπία της μεγάλης μάζας του ΣΥΡΙΖΑ, η πιο εύλογη λύση ήταν να αντιγράψει τις δομές και τον τρόπο λειτουργίας των Αμερικανών δημοκρατικών, οι οποίοι θεωρούνται οι left της υπερδύναμης.

Από αυτούς υιοθέτησε και την

Τα παράσιτα

 

Δύο κρίσιμες ερωτήσεις

Η πρώτη «γιατί γκρεμίστηκε η κυβέρνηση των ταχαριστερών του Αλέξη Τσίπρα;» Επειδή, θα πείτε «η συμφωνία των Πρεσπών». Για σκεφτείτε το λιγουλάκι. Επειδή θα πείτε «διέσυρε τις αξίες της Αριστεράς». Για ψάξτε το λιγουλάκι.
Οσο και να το ψάχνετε η απάντηση είναι γνωστή: μα επειδή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, με το επιτελείο του, έβαλαν τα χέρια τους στα πορτοφόλια των λεγόμενων μικρομεσαίων και ελεύθερων επαγγελματιών. Και πιστεύω, ακραδάντως, πως αν δεν έβαζαν τα χέρια τους στα πορτοφόλια των μικρομεσαίων και αν έκαναν μερικές μεταρρυθμίσεις μάλλον δεν θα έχαναν

Πάμε στη δεύτερη ερώτηση: γιατί κατρακυλάνε τα ποσοστά του Κυριάκου Μητσοτάκη; Λόγω νομιμοποίησης του γάμου των ομοφυλόφιλων; Δεν νομίζω. Αυτό το επιχείρημα το επικαλούνται ως υποστηρικτικό. Η απάντηση είναι απλή. Και η ακρίβεια αλλά και τα κάποια ελάχιστα χιλιάρικα που αναγκάζονται να πληρώνουν στην εφορία δεκάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες και άλλοι τόσοι καταστηματάρχες.
Το money λοιπόν. Κάπως έτσι ακούω διάφορους δικηγόρους, γιατρούς και άλλους μικρομεσαίους και μεγαλομεσαίους, να κραυγάζουν δημοσίως «να μου κοπεί το χέρι αν εγώ ξαναψηφίσω Κυριάκο Μητσοτάκη»

Μάλιστα σε έναν εξ αυτών, του δικηγορικού επαγγέλματος αυτός, εκνευρισμένος από το θράσος του ανδρός, αναγκάστηκα να

Ευκαιρία

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κόμμα που διαλύεται μέσα σε χαχανητά και χασμουρητά.

Δεν αμφισβητώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει πολλές αμαρτίες. Απλώς αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως η τιμωρία του είναι λίγο βαριά.

Σε τελευταία ανάλυση έχουμε δει πολλά κόμματα να μεγαλώνουν ή να μικραίνουν. Να κερδίζουν ή να χάνουν. Να αλλάζουν ή να μένουν ίδια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι το πρώτο κόμμα που διαλύεται μέσα σε χαχανητά και χασμουρητά.

Και δεν εννοώ τις αλλαγές που ευαγγελίζεται ο Κασσελάκης, ούτε τα πηγαινέλα των φίλων ή των αντιπάλων του, ούτε τη μετατροπή ενός κόμματος σε πρωινάδικο.

Εννοώ την παντελή έλλειψη πολιτικής συναίσθησης, αν δεχτούμε ότι η πολιτική συναίσθηση είναι εκείνη που διακρίνει ένα κόμμα από ένα πρωινάδικο.

Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ σοβαρό κόμμα με σοβαρούς ανθρώπους ή σοβαρές επεξεργασίες. Το μπαλαμούτι και το σορολόπ το είχε μέσα του.

Σε τελευταία ανάλυση πόσο σοβαρό μπορεί να

Κότες

Η αλήθεια να λέγεται. Να σε λένε «Μπατουχάν Μουμτζού» δεν είναι και πολύ καλλιτεχνικό όνομα. Πληγώνει.

Ακόμη χειρότερα όταν είσαι υφυπουργός Πολιτισμού της Τουρκίας.

Και τρισχειρότερα όταν τσακώνεσαι με το Netflix για ένα σίριαλ που δεν σου άρεσε και δεν σου πέφτει λόγος.

Αλλά νομίζω ότι δεν φταίει ο Μπατουχάν. Εχει λαλήσει ο αρχηγός και ξεφουρνίζει αρλούμπες κάθε είδους.

Παράδειγμα. Πάει ο Ερντι στο τουρκικό Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας και βγάζει έναν δεκάρικο όπου παρουσιάζει «τη γεωγραφία της καρδιάς μας» (30/8).

Εκεί εξηγεί από καρδιάς ότι η Τουρκία «είναι μια χώρα με παγκόσμια εμβέλεια» κι ότι «κάθε Τούρκος γεννιέται στρατιώτης».

Και από πότε συμβαίνει αυτό το μαγικό; «Είναι μια ιστορία άνω των 2.233 ετών» αποκάλυψε ο Ερντι!

Τι συνέβη όμως ξαφνικά το 209 π.Χ. και οι Τουρκάλες άρχισαν να γεννοβολούν φαντάρους;

Μυστήριο! Η παγκόσμια ιστορία δεν καταγράφει κανένα σχετικό αξιομνημόνευτο γεγονός, δεν καταγράφει καν Τούρκους ή Τουρκάλες την εποχή εκείνη. Τους γνώρισε καμία δεκαριά αιώνες αργότερα.

Υποθέτω λοιπόν ότι

Μπας και όλοι είμαστε ΠΑΣΟΚ;

Μισός αιώνας από την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι εναπομείναντες οπαδοί υμνολογούν. Οι «απάτριδες» νοσταλγούν. Οι αντίπαλοι αντιγράφουν και προσαρμόζουν. Και κάποια από τα «παιδιά» και τα εγγόνια του Αντρέα την ηγεσία διεκδικούν
Οι ιστορικοί του μέλλοντος, που λένε και στο χωριό μου, αυτοί θα καταγράψουν, θα αξιολογήσουν και ψύχραιμα και αντικειμενικά θα τοποθετηθούν. Προς το παρόν και εντελώς πρόχειρα, το ομολογώ, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σε δύο κατηγορίες θα το βρω. Από εδώ τα θετικά, από εκεί τα αρνητικά. Χωρίς συμψηφισμούς για λόγους βολικών ισορροπιών

Είναι αλήθεια πως ο Ανδρέας προχώρησε σε κορυφαίες μεταρρυθμίσεις. Και είναι κορυφαίες για την Ελλάδα της Σωρρακώσταινας, καθόλου όμως για την Ευρώπη. Όπως η κατάργηση της μοιχείας, όπως το διαζύγιο, όπως η ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα. Όπως το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Όπως η καύση των φακέλων κοινωνικών φρονημάτων. Όπως ο εκδημοκρατισμός σε όλους τους τομείς και όπως η δημιουργία του ΑΣΕΠ (ανώτατου συμβουλίου επιλογής προσωπικού)
Με απλά λόγια η Ελλάδα του εβδομήντα έσπευδε ασθμαίνουσα να προλάβει, έστω εξ αποστάσεως, τον βηματισμό των Ευρωπαίων συμμάχων. Ορθοπεταλιά στον ανήφορο. Όπως έλεγε και ο αείμνηστος Λένιν «ένα βήμα μπρος δύο πίσω»

Αφού ταυτόχρονα με όλα αυτά, το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» μεταλλάχτηκε, ως δια μαγείας «και με την ΕΟΚ και με το ΝΑΤΟ». Αφού σχεδόν άπαντες οι νεοέλληνες ηλικίας άνω των πενήντα κατάφεραν να

Κασσελάκης, εξαέρωση σε ζωντανή μετάδοση

Βρισκόμαστε προφανώς σε μια πολιτική καμπή: η κοινή γνώμη δείχνει σημάδια δυσαρέσκειας για τη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης και ταυτόχρονα απορρίπτει το σύνολο της αντιπολίτευσης ως εναλλακτική λύση.
Και αν υποθέσουμε ότι είναι φυσιολογικό η κυβερνώσα παράταξη στη δεύτερη τετραετία της να παρουσιάζει μια «κοιλιά» και να δείχνει σημάδια φθοράς, η έλλειψη εναλλακτικής κραυγάζει: αντιπολίτευση δεν υπάρχει ούτε φαίνεται στον ορίζοντα.
Ένα στοιχείο: Σε πρώτη μετακαλοκαιρινή δημοσκόπηση το ΠΑΣΟΚ πήγε 2ο κόμμα, χωρίς να ανεβάσει τα ποσοστά του [11,7%], γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε περισσότερο [8,3%].
Και δεύτερο στοιχείο: Ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2023 αναδείχθηκε για δεύτερη φορά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με 47 βουλευτές. Σήμερα έχουν μείνει 34. Πρόκειται για μεταπολιτευτικό ρεκόρ απωλειών κοινοβουλευτικού κόμματος, χωρίς να έχουν μεσολαβήσει εκλογές!
Προσώρας, παρά τα θρυλούμενα περί «κατάρας» της δεύτερης τετραετίας, που μένει να αποδειχθεί αν ισχύουν, η κυβέρνηση εξακολουθεί να διατηρεί σταθερό προβάδισμα και πρωτοβουλία των κινήσεων. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της είναι ότι έχει μπροστά της τρία χρόνια χωρίς εκλογικές αναμετρήσεις, κι αυτό της δίνει ελπίδες να ανακάμψει. Ορθολογιστής πολιτικός, ο Κ. Μητσοτάκης πάντα πόνταρε στον προγραμματισμό, στη σκληρή δουλειά και

Ο Πολάκης είναι φυσικός κληρονόμος του ΣΥΡΙΖΑ

Έχουν οι καιροί γυρίσματα, και η Ζανέτ Τσίπρα  έφτασε να χρησιμοποιεί εκφράσεις του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα για άλλους λόγους και με άλλη οπτική, αλλά η κατάληξη ίδια: Γράφει: «αυτό το πολιτικό μόρφωμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ κατά τη γνώμη μου τελείωσε. Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε».
Και αφού αφήνει αιχμές για τον Κασσελάκη, καταλήγει ότι «χρειάζεται αναμόρφωση όλου του προοδευτικού χώρου»!
Όντως το μόρφωμα ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Εχθροπάθεια, ηθική φτήνια, τραμπουκισμό, μίσος,  έκπτωση δημοσίου λόγου και δημοσίου ήθους, επιθετική (δήθεν αντισυστημική) προσπάθεια  χειραγώγησης των θεσμών, στοχοποίηση αθώων, ανθρωποφαγία, παραχώρηση (ξεπούλημα στη γλώσσα τους)  της δημόσιας περιουσίας, χασούρα τουλάχιστον 100 δις από την εθνική οικονομία, και όλα όσα κατά καιρούς έχουμε περιγράψει, με αντίτιμο τον ιταμό χαρακτηρισμό ότι είμαστε «τσιράκια του Κούλη».
Το «μόρφωμα» δεν έγινε μόρφωμα επί Κασσελάκη. Εξέλεγξε πρόεδρο τον Στέφανο, ακριβώς επειδή ήταν μόρφωμα. Μια σύναξη ανθρώπων με απλοϊκή γνώση του πολυπαραγοντικού  περιβάλλοντος της παγκοσμιοποίησης, που στ’ αλήθεια νόμιζε ότι θα βαράει τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές. 
Ότι αρκεί η βουλησιαρχία του ηγέτη για να

Χωρίς αντιπολίτευση

Δεν νομίζω ότι αποκαλύπτω κανένα κρατικό μυστικό, αν σας ενημερώσω ότι εκτίμηση της ηγεσίας της κυβέρνηση είναι πως δύσκολα θα υπάρξει δραματική αλλαγή πολιτικού σκηνικού και συσχετισμών έως τις επόμενες εκλογές.

Παρά τις όποιες καταγραφές των δημοσκοπήσεων.

Για ευνόητους λόγους βεβαίως δεν το διακηρύσσουν. Αλλά δύσκολα θα βρείτε κάποιον από τους κυβερνητικούς πρωτομάστορες που να εκτιμά ή να προεξοφλεί κάτι αντίθετο.

Τα υπόλοιπα είναι κουβέντα να γίνεται.

Και μια κι ο λόγος για κουβέντα. Η ωμή αλήθεια είναι πως αν δεν υπήρχε ο Κασσελάκης, ο Μητσοτάκης θα έπρεπε να τον εφεύρει. Αλλά όχι για τους λόγους που πολλοί νομίζουν.

Το πρόβλημα του Κασσελάκη δεν είναι προσωπικό.

Υποθέτω πως κάποιος του είπε ότι πολιτική σημαίνει να τρέχεις δεξιά κι αριστερά μήπως σε δει κανείς και να ξεφουρνίζεις ό,τι νομίζεις μήπως σε ακούσει κανένας.

Προφανώς δεν είναι αυτό πολιτική.

Δεν είναι ούτε να εγκαλείς ονομαστικά τον Πρωθυπουργό για να αυτοανακηρυχθείς συνομιλητής του.

Δεν θυμάμαι άλλωστε κανέναν Πρωθυπουργό τα τελευταία πενήντα χρόνια να δίνει τόσο λίγη σημασία στον επικεφαλής της αντιπολίτευσης.

Κι ούτε νομίζω να αποκαλύπτω κανένα άλλο κρατικό μυστικό αν σημειώσω ότι το