Τσίπρας, ο βούδας του Σουνίου

Η καθαίρεση Κασσελάκη από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θα έχει πολλά ακόμη επεισόδια, λιγότερο ή περισσότερο κωμικοτραγικά, θα δείξει. Ήδη βάζει στο κάδρο και έναν άλλον στόχο: οι kasselistas θεωρούν υπεύθυνο για την εκπαραθύρωση του εκλεκτού τους τον Αλέξη Τσίπρα και ζητούν εκδίκηση.
Οι ίδιοι που λιβάνιζαν ολημερίς τον Τσίπρα ως ιστορική μορφή και μεγάλο ηγέτη της Αριστεράς, μετά την καθαίρεση Κασσελάκη τον καταριούνται ως άνθρωπο των παρασκηνίων και μέγα δολοπλόκο. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να επικαλούνται ακόμη και τον Μελανσόν που είχε χαρακτηρίσει τον Τσίπρα ως «μια από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής».
Επιπλέον, όπως πληροφορούμαι, οι kasselistas έχουν πάρει στο κυνήγι (εκτός από τον Τσίπρα) και τον Νίκο Παππά, διότι, λέει, διαβεβαίωνε ότι η μομφή δεν περνάει με τίποτα. Ο αλληλοσπαραγμός αποκορυφώνεται στα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία επιδίδονται στις γνωστές... αβρότητες στο Διαδίκτυο, με χαρακτηρισμούς για το ίδιο τους το κόμμα όπως «σύριζα βόθρος», «σύριζα τσίρκο», «σύριζα σούργελα», «σύριζα ξεφτίλες» και άλλα τέτοια εύηχα κοσμητικά. Προφανώς για να μην ξεχνάμε οι υπόλοιποι ότι η τέχνη της Αριστεράς να δολοφονεί χαρακτήρες και να σπιλώνει αντιπάλους αλλά και «συντρόφους» είναι ασυναγώνιστη, ανυπέρβλητη και τόσο παλιά όσο και ο αριστερός χώρος!
Και ενώ, υποθέτω, ο Τσίπρας θα προτιμούσε να διαχειριστεί την αποστρατεία του ως βούδας του Σουνίου, με σοβαροφανείς σιωπές, χρησμούς και rebranding, μιμούμενος άλλους πρώην πρωθυπουργούς, ελπίζοντας να κληθεί κι αυτός από την Ιστορία σε νέο ρόλο, τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Είναι ο Ρασπούτιν της Κουμουνδούρου, κατά μία εκδοχή. Είναι ο εμπνευστής και ο καταλύτης της διάλυσης του κόμματός του, κατά άλλους. Από τις περιρρέουσες (προ έτους) φήμες ότι «φόρεσε» στον ΣΥΡΙΖΑ έναν ξενόφερτο και ακατάλληλο Κασσελάκη, «μιας χρήσεως», περάσαμε τώρα στις δημόσιες κατηγορίες του ίδιου του έκπτωτου ότι τον καθαίρεσε το σύστημα του πρώην, βάζοντας «κουκούλες» στα μέλη μιας κομματικής συνεδρίασης.

Οι επικρίσεις στηρίζονται, βέβαια, σε κάποια βάση: πριν από μισό χρόνο ο Τσίπρας επιχείρησε δημοσίως παρέμβαση στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας ουσιαστικά την εκπαραθύρωση του διαδόχου του. Η προσπάθεια έληξε άδοξα και θεωρήθηκε ήττα του πρώην πρωθυπουργού. Ο στόχος επετεύχθη στη δεύτερη προσπάθεια, το περασμένο Σαββατοκύριακο, με πρωταγωνιστές τους ίδιους πάνω-κάτω τοποτηρητές του πρώην προέδρου. Η αποδοχή της έδρας Επικρατείας από την Πόπη Τσαπανίδου, με την οποία έκοψε τον δρόμο Κασσελάκη προς τη Βουλή, ήταν η πρώτη πράξη του δράματος που κατέληξε σε καθαίρεση.

Ακούγεται, βέβαια, και ένας αντίλογος στους φωνασκούντες kasselistas: Αν ο Κασσελάκης είχε κριθεί στοιχειωδώς επαρκής, θα παρέμενε πρόεδρος. Αν υπό την ηγεσία του ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε μετατραπεί σε πρωινάδικο, είχε γίνει «ο άλλος πόλος» απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη, κανείς δεν θα είχε κινηθεί εναντίον του. Κανένας Τσίπρας, Πολάκης, Παππάς ή Όλγα δεν θα κατέφευγε σε ίντριγκες και παρασκηνιακά μαχαιρώματα. Αντίθετα, σήμερα ο Στέφανος θα πρόβαρε το κοστούμι για τη ΔΕΘ, θα παρουσίαζε ένα κάποιο σχέδιο διακυβέρνησης και ο ΣΥΡΙΖΑ θα εμφανιζόταν στις δημοσκοπήσεις ως η (πιθανή) εναλλακτική λύση. Το κόμμα δεν θα κατρακυλούσε στην αναξιοπιστία και στη γελοιοποίηση. Τι φταίει, λένε, ο πρώην αν ο Κασσελάκης εζυγίσθη, εμετρήθη και απεδείχθη ελλιπής και ακατάλληλος για τα μέτρα και τα σταθμά της Κουμουνδούρου;

Από σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ μετράει δύο πρώην προέδρους. Και οι δύο εξέπεσαν στην κάλπη - η μια εθνική, η άλλη εσωκομματική. Αυτός είναι ο κανόνας της δημοκρατίας όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους που καταγγέλλουν κουκούλες. Εξέπεσαν διότι απέτυχαν να αναστήσουν ένα κόμμα της θολής Αριστεράς, το οποίο, αντί να μεγαλώνει, μίκρυνε και αποδοκιμαζόταν. Το τι θα απογίνουν δεν φαίνεται να κρατάει άγρυπνη την κοινωνία. Το θεμελιώδες για τους περισσότερους από εμάς είναι να μη χάσει τον δρόμο της η χώρα.

Σε κάθε περίπτωση, στην οθόνη μας θα έχουμε σύντομα νέα επεισόδια: Ο Κασσελάκης είτε θα επιστρέψει ως εκδικητής στο συνέδριο, είτε θα βρει τα στελέχη και τη χρηματοδότηση για νέο κόμμα, είτε θα ρίξει μαύρη πέτρα για τις ΗΠΑ. Η περίπτωση Τσίπρα είναι πιο περίπλοκη, γιατί να παραμείνει παρκαρισμένος και σιωπηλός στα 50 του, ως βούδας στο Σούνιο, φαντάζει δύσκολο. Θα διεκδικήσει ο ίδιος ξανά τα ηνία ενός συρρικνωμένου και αλλοιωμένου ΣΥΡΙΖΑ; Θα περιμένει να κληθεί ως αρχηγός μιας υποτιθέμενης «προοδευτικής συμμαχίας» από ένα μελλοντικό ΠΑΣΟΚ; Διότι οι ελπίδες να προκύψει κάποιος «νέος ΣΥΡΙΖΑ» μέσα από «βαθιά ανανέωση και επανίδρυση», όπως υποσχέθηκε ο ίδιος, όλο και εξανεμίζονται.

Σοφία Γιαννακά-iefimerida.gr