Τι λένε οι άνθρωποι του Αντώνη

Μην ασχολείστε με τον Αντώνη Σαμαρά. Σας λέω, μετά λόγου γνώσεως, ότι οι ίδιοι, οι δικοί του άνθρωποι, έχουν μείνει κατάπληκτοι από την εξέλιξη των πραγμάτων. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε βουλευτές, αλλά σε μια σειρά από νεοδημοκρατικά στελέχη και προσωπικούς του φίλους, που ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν αυτό που συνέβη. Κυρίως, όμως, νιώθουν μετέωροι οι ίδιοι.  

Ο καθένας με τον τρόπο του, του το μήνυσε του Αντώνη. Το πιο ήπιο που άκουσε από τους δικούς του ήταν ένα παραπονιάρικο «μα γιατί το ‘κανες αυτό βρε Πρόεδρε» και το πιο σκληρό ήταν «θα μπορούσες να έχεις κινηθεί αλλιώς Πρόεδρέ μου». Μεταξύ τους, είπαν και κάποια γαλλικά, διόλου κολακευτικά για τον αρχηγό τους, τα οποία, όμως, δεν θα τολμούσαν να του τα πουν, ούτε τηλεφωνικά, ούτε κατά πρόσωπο.

Δεν τα γράφω τυχαία αυτά, τα ξέρω. Ο Αντώνης βρέθηκε απέναντι σ’ έναν τοίχο αντιδράσεων, ακριβώς απ’ αυτούς που δεν το περίμενε. Από τους εντελώς δικούς του. Απ’ αυτούς που, εδώ και χρόνια, παίρνουν γραμμή από

ένα απλό μηνυματάκι του αρχηγού, το οποίο ακολουθούσαν πάντα τυφλά. Κι έχει πολλούς τέτοιους, μην νομίζετε. Ο Αντώνης τον συντηρεί συστηματικά το μηχανισμό του.

Οι άνθρωποι αυτοί, πολλοί απ’ τους οποίους είναι μαζί του απ’ τον καιρό της Πολιτικής Άνοιξης, ως τώρα δεν τον είχαν ποτέ αμφισβητήσει ή προδώσει. Ε, λοιπόν, τώρα τσίνησαν. Προφανώς, δεν χωνεύουν διόλου τον Κυριάκο, αλλά για πρώτη φορά αμφισβήτησαν, σε τέτοια κλίμακα, μια κορυφαία κίνηση του Αντώνη τους. Διότι κανένας τους δεν πιστεύει ότι η διαγραφή ήταν μια υπερβολή του Μητσοτάκη. Είναι πεπεισμένοι για το αυτονόητο. Ότι ο Αντώνης επιδίωξε την εκπαραθύρωσή του. 

Και δεν καταλαβαίνουν ούτε γιατί το έκανε, αλλά ούτε μπορούν να υποθέσουν βασίμως πού θέλει να το πάει. Εξ ου και απόμειναν εμβρόντητοι στο σκηνικό. Καλά, για τους «Σαμαρικούς» βουλευτές δεν το συζητώ καν. Τρέχουν ένας-ένας και υποβάλουν υπογείως τα σέβη τους στους ανθρώπους του Μαξίμου, μην και γίνει καμιά στραβή και βρεθούν στην απέξω. Αναφέρομαι σε απλά κομματικά στελέχη, δίχως προσωπικές φιλοδοξίες και σε άτομα που, ως τώρα, έπιναν νερό στο όνομα του Αντώνη.

Δεν θέλω να μεταφέρω εδώ αυτούσιες εκφράσεις που ακούγονται σε παρέες ανθρώπων, που άλλοτε δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους για τον Σαμαρά. Συνεχίζουν να τον αγαπούν φυσικά, πλην το στράτευμα δεν εναποθέτει πλέον τη ζωή του και την τύχη του στις επιλογές του στρατηγού. Τον κοιτάζουν με συμπάθεια, αλλά ως εκεί. 

Κι επειδή δεν μπορούν να τα βάλουν ευθέως μαζί του, τα βάζουν με τους δυο «σκληρούς», που κατά τη γνώμη (και γνώση) τους, τον παρασέρνουν σε απονενοημένα και ακατανόητα άλματα στο κενό. Με τον Χρύσανθο Λαζαρίδη και τον Δημήτρη Σταμάτη. Αλλά αρχηγός που παρασέρνεται, λογίζεται πλέον για αρχηγός; Σταματώ εδώ, ξέρω πολύ περισσότερα, ενδεχομένως να γραφτούν κι αυτά αν και όποτε χρειαστεί.

 Δημ. Καμπουράκης-liberal.gr