Σαμαράς, προσδοκίες και προδοσίες

 Βλέποντας τη συνέντευξη Σαμαρά στον ΑΝΤ1, αναρωτήθηκα γιατί τόση προβολή. Ποια «κέντρα» αποφασίζουν να χαρίσουν μια μαραθώνια τηλεοπτική συνέντευξη σε έναν απόμαχο πολιτικό. Μόνο ο Φιντέλ Κάστρο έδινε στον εαυτό του δύο ώρες για έναν μονόλογο.

Ακούγοντάς τον κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Σαμαράς, και 3% να έπαιρνε στις εκλογές, ικανοποιημένος θα ήταν. Αν το έχω αντιληφθεί σωστά, δεν προτίθεται να κάνει κόμμα για να διεκδικήσει την εξουσία. Αλλά για να τη στερήσει -αν μπορέσει- από τον Μητσοτάκη. Θα παρατείνει την πολιτική του δραστηριότητα, παρά την εμφανή κούραση της ηλικίας και τα χτυπήματα της μοίρας, λόγω της εμμονής του εναντίον του πρωθυπουργού. Δεν είναι πλέον θέμα αντιπαλότητας με πολιτικούς όρους, είναι κυριολεκτικά θέμα εμμονής. Θα ιδρύσει κόμμα όχι για να κυβερνήσει, αλλά για να πέσει η κυβέρνηση. Σίκουελ του 1993.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν κατάλαβα να απασχολεί τον κ. Σαμαρά ποιος θα ανέβει αν χάσει ο Μητσοτάκης. Ούτε αν θα προκληθεί κρίση και ακυβερνησία σε περίπτωση που γίνουν απανωτές εκλογές, χωρίς λύση, ή διασπάσεις κομμάτων. Δεν έδειξε να τον ενδιαφέρει αν με τη στάση του δίνει χώρο σε Τσίπρα, Ζωή, Καρυστιανού, Ρούτσι - έφτασε στο σημείο να τον υπερασπιστεί με την απεργία πείνας, ακόμα και για ξυλόλια μιλούσε, εις βάρος της κυβέρνησης. Δεν τον αφορά αν

Όταν...

 

Όταν έχουμε μια μέτρια κυβέρνηση αλλά μια κάκιστη αντιπολίτευση, τότε που πάει άραγε το πράγμα; Όταν έχουμε έναν λαό που δυσφορεί με την κυβέρνηση του αλλά σιχαίνεται την αντιπολίτευση του, προς τα πού κατευθυνόμαστε; Όταν κυβερνιόμαστε με ένα σκληρά πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, αλλά δημοσκοπικά προηγείται ο «Κανένας», μετά έρχεται ο «νυν» κι ύστερα υπάρχει το χάος των μονοψήφιων, τι άραγε μπορεί να σκέφτεται αυτό το εκλογικό σώμα;

Όταν έχουμε μια πολυπληθέστατη Βουλή 8 κομμάτων (συν ένα που εξέπεσε) και αντί να μεθοδεύονται συνενώσεις ή συγχωνεύσεις πολιτικών σχηματισμών πάμε ντουγρού για άλλους τρεις ή τέσσερις καινούριους, τι προοπτικές νομίζετε ότι προδιαγράφονται για το συλλογικό μας μέλλον; Όταν έχουμε έναν εκλογικό νόμο που κάνει σχεδόν ανέφικτη την αυτοδυναμία, αλλά κανένα κόμμα δεν τολμά να μιλήσει για κυβερνητικές συνεργασίες, πόσο κυβερνήσιμη μπορεί να θεωρηθεί αυτή η χώρα;

Όταν είμαστε ένας λαός πάντα έτοιμος να

Χαζεύω την τακτική του Αλέξη

Χαζεύω όλα αυτά που κάνει ο Αλέξης. Είναι τόσο μα τόσο επαγγελματικά, που σκέφτομαι ότι πίσω του πρέπει να υπάρχει μια στρατιά συμβούλων και επικοινωνιολόγων. Αν πάλι έχει εκπονήσει την καμπάνια του ο ίδιος με τους δυο - τρεις ανθρώπους του γραφείου του, τότε μπράβο του. Από αρπακολατζής και «χάσαμε τον φάκελο της σύσκεψης» (το θυμάστε αυτό στη συνάντηση του με τη Μέρκελ), έχει γίνει πολύ μεθοδικός και αποτελεσματικός.

Θα μου πείτε βέβαια, άλλο η διαφήμιση ενός βιβλίου και άλλο η προετοιμασία ενός κόμματος που προορίζεται για να κάνει μπαμ. Η έξυπνη επικοινωνία αρκεί για να κάνει προκαταβολικά ένα βιβλίο best seller, αλλά δεν αρκεί για να κάνει μεγάλο και παρεμβατικό ένα καινούριο κόμμα. Το κόμμα θέλει και άλλα πράγματα, εκτός από μια δεκαριά διαδοχικά shots, που το ένα μιλά για την διαπραγμάτευση του 2015, το άλλο για οικογενειακά ποτάκια και γυροβολιές, με το τρίτο να περιδιαβαίνει τα ψυχολογικά του συγγραφέα.

Πλην ο Αλέξης ξέρει περισσότερα για κόμματα απ’ ότι για βιβλία. Άρα λογικά, αυτά που γράφω εδώ, εκείνος τα χει σκεφτεί πριν από μένα. Θέλω να πω, πριν αρχίσει να ξετυλίγει την καμπάνια του βιβλίου, που είναι καμπάνια για τον ίδιον με άλλο προσωπείο, θα πρέπει να έχει ήδη έτοιμο το επόμενο επίπεδο των επικοινωνιακών του κινήσεων για το κόμμα, που

Πού οφείλεται το Ιμπέριουμ του Μητσοτάκη;

Το ΠΑΣΟΚ βλέπει τον Μητσοτάκη ευρισκόμενο σε πλήρη πανικό, ο Φάμελλος και η Νέα Αριστερά ως έναν απερχόμενο που ακόμη… δεν το ξέρει. Και τα φιλικά τους έντυπα τον δαιμονολογούν ως ψυχρό διαχειριστή, αλαζονικό και αποκομμένο από την κοινωνία, αυταρχικό χωρίς όραμα, ή και ως… μεταδημοκρατικό ηγεμόνα (επιδεικτική μοντερνιά και αυθαίρετη αναντίστοιχη μεταφορά από την πολιτική θεωρεία).

Καταγγέλλουν ότι η χώρα δεν κυβερνάται αλλά ελέγχεται, η δημοκρατία έχει παραδοθεί στη λογική του επιτελικού ελέγχου, και υποστηρίζουν (δηλαδή ελπίζουν) ότι το σύστημα Μητσοτάκη καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας του της αλαζονεία, αφού συμβολίζει τον τεχνοκρατικό αυταρχισμό ενός απερχόμενου εκπροσώπου μιας πολιτικής ελίτ που δεν κατανοεί την κοινωνία. Και άλλα πολλά τέτοια βαρύγδουπα και αναντίστοιχα.

Την αναντιστοιχία των χαρακτηρισμών δεν την υποστηρίζει ο γράφων αλλά η κοινωνία, την οποία συνεχώς επικαλούνται ως αυθεντικοί διερμηνευτές της, λες και η κοινωνία μιλάει τη γλώσσα των κομματικών γραφείων τους. Αυτή η κοινωνία από την έλευση του Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ τον Ιανουάριο του 2016, τους λέει ότι στραβά αρμενίζουν.

Χθες σε μια ακόμη δημοσκόπηση, της Interview για την Political, οι πολίτες κρίνουν κατά 56% ότι η αντιπολίτευση που

Κόμματα

 

Για άλλη μια φορά η στήλη χτυπάει πρώτη και εγκαίρως τον κώδωνα του συναγερμού διότι οι εξελίξεις δεν προχωρούν κι ευλόγως ανησυχούμε.

Είδαμε χθες τον Σαμαρά που δεν το καταπίνει ότι ο Μητσοτάκης είναι παλιοχαρακτήρας κι έδιωξε από τη ΝΔ κοτζάμ πρώην πρωθυπουργό για το χατίρι του Γεραπετρίτη (συνέντευξη AΝΤ1, 9/11).

Ωραία αυτά αλλά με το κόμμα τι θα γίνει; Θα το φτιάξουμε ή δεν θα το φτιάξουμε; Διότι υποθέτω ότι τα κόμματα δεν είναι «να σας πω τον πόνο μου».

Γίνονται για κάτι άλλο, κατά προτίμηση για πολλά άλλα και μάλλον για κάτι σοβαρότερο από τα παράπονα για τον Γεραπετρίτη που δεν πήρε ένα τηλέφωνο.

Ομοίως και η Καρυστιανού. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών αλλά μάλλον μπουρδουκλώθηκε το μαγαζί.

Πήγε κι έμπλεξε. Και κανείς δεν έχει καταλάβει τι θέλει να κάνει. Κάνει κόμμα ή κίνημα «να σαρώσει τον Μητσοτάκη»;

Και με ποιους θα τον σαρώσει; Με τον Καραχάλιο (που λέει ότι είναι με τον Καραμανλή) ή με τον Νικολόπουλο (που λέει ότι είναι με τον Σαμαρά) αλλά έστειλε τον Καραχάλιο στην Καρυστιανού;

Διότι αν η Καρυστιανού περιμένει «να σαρώσει τον Μητσοτάκη» με τον Καραχάλιο και τον Νικολόπουλο, τότε μάλλον πρέπει να

Αναμένεται αντεπίθεση της ρωσόφιλης Δεξιάς

 

Είναι απολύτως φυσιολογικό οι τελευταίες ενεργειακές συμφωνίες που συνήψε η ελληνική κυβέρνηση με τις ΗΠΑ να έχουν προκαλέσει τις ανησυχίες των εκπροσώπων στην Ελλάδα των ρωσικών συμφερόντων, πρωτίστως στο πολιτικό επίπεδο. Και δεν αναφέρομαι στην παραδοσιακή, ορθόδοξη Αριστερά. Αναφέρομαι στη φιλορωσική Δεξιά η οποία πάντα είχε ισχυρά ερείσματα κυρίως στον χώρο των ΜΜΕ και σε συγκεκριμένες περιοχές της πατρίδας μας. Σήμερα, κύριοι εκφραστές είναι μέρος αυτών που συγκρότησαν τις κυβερνήσεις 2004-2009 και αργότερα αποτέλεσαν τη δεξιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Στόχος τους: H πολιτική αποσταθεροποίηση, η ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και στη συνέχεια η συμμετοχή της ρωσόφιλης δεξιάς σε έναν ευρύ κυβερνητικό συνασπισμό. Έτσι θα μπει και πάλι στα κέντρα λήψης των αποφάσεων από τα οποία έχει αποκοπεί εδώ και έξι χρόνια. Στρατηγική επιδίωξη, στο όνομα μιας δήθεν πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, η αναθεώρηση της θέσης της Ελλάδας στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Φιλορώσοι είτε εκ πεποιθήσεως είτε επειδή «είναι πολλά τα λεφτά Άρη», αγνοούν τους νέους συσχετισμούς που έχουν δημιουργηθεί στην περιοχή μας και έχουν αποβεί, μετά από πολλά χρόνια, υπέρ των δικών μας συμφερόντων. 

Αλλά όταν είσαι απλώς ανόητος και ανίκανος ή απλώς πρακτορεύεις ξένα συμφέροντα, αυτά είναι ψιλά γράμματα. 

Σήμερα, έχει διαμορφωθεί ένας άξονας στον

Ο «γυμνοσάλιαγκας» και το «απαίσιο πλάσμα»

 

Εννέα κόμματα εκπροσωπούνται σήμερα στη Βουλή: η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, η Ελληνική Λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Πλεύση Ελευθερίας, το ΚΚΕ, η Νίκη, οι Σπαρτιάτες, η Νέα Αριστερά και δύο ασύντακτες ομάδες, αυτή περί τον Κασσελάκη και οι ποικίλης προελεύσεως ανεξάρτητοι.

Και έπεται συνέχεια. Στην αναμονή εν όψει των επόμενων εκλογών βρίσκονται η ΜέΡΑ25 του Βαρουφάκη και η Φωνή Λογικής της Λατινοπούλου. Και τρία μεγάλα ερωτήματα πλανώνται πάνω από το πολιτικό σύστημα: θα κάνουν τελικά κόμμα ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αντώνης Σαμαράς και η Μαρία Καρυστιανού; Και αν ναι, πώς θα κινηθούν αυτά τα κόμματα, ποιοι θα τα αποτελούν και ποιους χώρους θα φιλοδοξήσουν να καταλάβουν στο υπάρχον σύστημα; 
Είναι φανερό πως μέσα σε συνθήκες παγκόσμιων τεκτονικών μεταβολών, σε μια υφήλιο που αλλάζει συνεχώς, το ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά και η ελληνική κοινωνία δίνουν μια εικόνα κινούμενης άμμου που ζει αποκλειστικά μέσα στον δικό της περίκλειστο κόσμο. Καθώς απέχουμε λιγότερο από ενάμιση χρόνο από τις επόμενες εκλογές, όλες οι δημοσκοπήσεις περιγράφουν μια εικόνα χάους: η Νέα Δημοκρατία δείχνει να κινείται περί το 30%, το ΠΑΣΟΚ περί το 15%, η Ελληνική Λύση και η Πλεύση Ελευθερίας περί το 10%, το ΚΚΕ στο 7%, ό,τι απέμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ περί το 5% και η Φωνή Λογικής κοντά στο 4%. Στο όριο ή κάτω του 3%, που απαιτείται για την είσοδο κόμματος στη Βουλή, κινούνται το ΜέΡΑ25 του Βαρουφάκη, η Νέα Αριστερά των αποσχισθέντων από τον ΣΥΡΙΖΑ και η ιδίας προελεύσεως ομάδα Κασσελάκη. Το ποσοστό της αδιευκρίνιστης ψήφου στην γκρίζα ζώνη κυμαίνεται περί το 25%. Οι ίδιες δημοσκοπήσεις φανερώνουν και κάτι ακόμη: ότι η δημιουργία κομμάτων από τη Μαρία Καρυστιανού και τον Αλέξη Τσίπρα σημειώνει σημαντικά ποσοστά καταρχήν αποδοχής και αισθητά χαμηλότερα το ενδεχόμενο ανάλογο εγχείρημα από την πλευρά του Αντώνη Σαμαρά. Βεβαίως, άγνωστο παραμένει προς το παρόν πώς και με ποιους θα εμφανιστούν τα ορφανά της Χρυσής Αυγής μετά την αποτυχία του πειράματος με τους Σπαρτιάτες. Τέλος, ας συνυπολογιστεί ότι

«Ξεχάστηκε» η εκταφή του νεκρού για την οποία έγινε η απεργία πείνας!

Καταρρέει πριν γίνει η δίκη, η ιερόσυλη παράσταση που στήθηκε στη μνήμη των αδικοχαμένων παιδιών των Τεμπών, ερήμην της πλειονότητας των συγγενών.

Όσον αφορά τη γνωστή μάνα, έγινε πλήρως κατανοητό το φαεινό: Δεν μπόρεσε να χειριστεί με πραότητα και ταπεινότητα την τεράστια δημοσιότητα που ξαφνικά απέκτησε. Μια δημοσιότητα βεβαίως που δεν της χαρίστηκε. Την κατέκτησε με την προσωπικότητά της, στην οποία ανιχνεύονται στοιχεία χαρισματικότητας. Και προσφάτως ήρθε στη δημοσιότητα η πρόθεσή της να τροχοδρομήσει πολιτική πορεία!

Επίσης, ο γνωστός πλέον «ηρωικός πατέρας», από τη σιγή και ανυπαρξία δυόμισι χρόνων, υιοθέτησε την τακτική της (αμφισβητούμενης) απεργίας πείνας, με αίτημα την εκταφή του παιδιού του, προκειμένου να διαπιστωθεί αν η αιτία θανάτου ήταν αυτή που αναφέρει το επίσημο πόρισμα, ή θα δικαιωθούν οι τελάληδες των ξυλολίων.

Κάποιοι, σεβόμενοι μεν τον πόνο του, εξ αρχής την είχαν χαρακτηρίσει ως καλοστημένη παράσταση με

Ο μεγάλος κατήφορος

Τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε! Μια διαδρομή τόσο κατηφορική και τόσο ομαδικά καταστροφική, που δεν έχει το ταίρι της

Θυμηθείτε, λοιπόν! Αφού προηγουμένως τα δύο μεγάλα κόμματα που μας κυβέρνησαν κατέληξαν, στη συνείδηση της κοινωνίας, αγκαλιά με τη χρεοκοπία.
Κάπως έτσι, με την παντιέρα μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα τα αλλάξει όλα, βρέθηκαν στην κυβερνητική εξουσία. Αναφέρομαι φυσικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Με αποτέλεσμα εντός «δευτερολέπτων» να συνεργαστούν με τον εντελώς αριστερό Πάνο Καμμένο. Πιο αριστερός, πεθαίνεις!

Να προχωρήσω; Περιττό. Και έτσι, εντός μερικών μηνών από Αριστεροί κατέληξαν «ταχαριστεροί». Με αποτέλεσμα όχι μόνο να πετάξουν στα σκουπίδια όλες τις αριστερο-επαγγελίες τους, αλλά και να αποδειχτούν χρήσιμοι για τα συμφέροντα και τις απώτερες επιδιώξεις της οικονομικής ελίτ του συστήματος.
Οχι μόνο αποδείχτηκαν τροχονόμοι και πρόθυμοι διαχειριστές των άνωθεν εντολών και άνωθεν επιθυμιών, αλλά και επειδή έτσι κατασυκοφάντησαν και διέσυραν τα ιερά και τα όσια των απλών, ανιδιοτελών αγωνιστών της Αριστεράς. Σαν να έφτυναν στους τάφους των προγόνων τους. Η μεγάλη ανατριχίλα. Άξιος ο μισθός τους!
Αυτή η πρώτη πράξη του μεγάλου κατήφορου. Για να επακολουθήσει η δεύτερη. Με σεναριογράφο και σκηνοθέτη τον Αλέξη Τσίπρα. Τον άνθρωπο που

Εμπρός στην «ένδοξη» εποχή των ΔΕΚΟ!

Σκεφτείτε έναν διευθύνοντα σύμβουλο μιας μεγάλης Α.Ε. πριν πάρει μια σημαντική απόφαση να πρέπει να ενημερώσει τους κυβερνητικούς βουλευτές. Ο διευθύνων σύμβουλος των ΕΛΤΑ, τα οποία από το 2018 δεν έχουν καμιά σχέση με το Ελληνικό Δημόσιο διότι ανήκουν στο Υπερταμείο, προφανώς έχει αυτήν την υποχρέωση, σύμφωνα με την κυβερνητική αντίληψη. Επειδή ο ίδιος είχε άλλη γνώμη τον εξανάγκασαν σε παραίτηση, διότι δεν είχαν το δικαίωμα να τον απολύσουν. Δεν ήταν εκ του νόμου κομματικός κομισάριος, όπως ήταν όλοι οι διοικητές των ΔΕΚΟ. Αυτοί αντλούσαν τη δύναμή τους αποκλειστικά από τον εκάστοτε πρωθυπουργό και επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη και από τον διαπλεκόμενο ολιγάρχη του χώρου όπου δραστηριοποιούνταν η συγκεκριμένη ΔΕΚΟ. 

Οι εταίροι - δανειστές άριστα έπραξαν και έκοψαν τον ομφάλιο λώρο που συνέδεε αυτές τις επιχειρήσεις με την πολιτική εξουσία. Και άριστα έπραξε και ο Α. Τσίπρας που αποδέχθηκε την απαίτησή τους. Φαίνεται πως η σημερινή κυβέρνηση, επειδή αισθάνεται πολιτικά ευάλωτη, κατέφυγε στη δοκιμασμένη συνταγή του αποδιοπομπαίου τράγου.

Έδιωξε τον διευθύνοντα σύμβουλο, για να καλμάρει την κοινοβουλευτική της ομάδα. Από εδώ και εμπρός, αν δεν το έχουν καταλάβει εκεί στην κυβέρνηση, είναι όμηροι

Η αντίφαση που κυνηγά τον Τσίπρα

 

Η ερώτηση στη σχετική δημοσκόπηση ήταν υποθετική ενδεχομένως και παραπλανητική για όσους θα ήθελαν να την πάρουν κυριολεκτικά

Παρόλα αυτά είναι άξιο σχολιασμού το ότι στο δίλημμα Μητσοτάκης ή χάος το 40% των ερωτηθέντων επιλέγει χάος. Αντιθέτως Μητσοτάκη επιλέγει μόλις το 30%. Μπορούμε να βγάλουμε τρία συμπεράσματα.
Το πρώτο ότι για μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων το επιχείρημα της κυβέρνησης για την ανάγκη ισχυρής κυβέρνησης και πολιτικής σταθερότητας δεν λειτουργεί.

Το δεύτερο ότι το ποσοστό των πολιτών που επιθυμούν πολιτική αλλαγή είναι μεγαλύτερο από όσους επιθυμούν τη συνέχεια.
Το τρίτο ότι ένα κόμμα ή ένας πολιτικός αρχηγός ο οποίος θα μπορούσε να ενώσει την αντιπολίτευση και να εμπνεύσει όσους επιθυμούν την με οποιοδήποτε κόστος αλλαγή κυβέρνησης θα κέρδιζε τις εκλογές.
Αυτό το τελευταίο φαίνεται ότι εμπνέει και τον Αλέξη Τσίπρα. Ο ίδιος είναι εξαιρετικά φειδωλός με το πολιτικό του σκεπτικό. Ευτυχώς υπάρχουν οι συνεργάτες του που μας διαφωτίζουν. Ένας εξ αυτών, ο Γιάννης Δρόσος, μέλος της επιτροπής των σοφών του πρώην πρωθυπουργού, σε πρόσφατο άρθρο του, έδωσε μια καλή ερμηνεία για τις κινήσεις του. Προ καιρού, γράφει, ο Σύριζα και η Νέα Αριστερά μπορούσαν να σχηματίσουν ενιαία κοινοβουλευτική ομάδα και να

Και κόμμα Καρυστιανού; «Kύμα» ή τρικυμία;

Το παζλ συμπληρώνεται και σιγά-σιγά σχηματίζεται η μεγάλη εικόνα, καθώς ο χρόνος τρέχει. Το 2026 θα είναι μια προεκλογική χρονιά και όλοι όσοι θέλουν να συμμετάσχουν στο παιχνίδι της εξουσίας παίρνουν θέσεις. Ήδη ο Α. Τσίπρας έδωσε το παρόν.

Χθες είχαμε και την εμφάνιση δύο πολιτικών που ανήκουν στην αποκαλούμενη «λαϊκή Δεξιά» οι οποίοι προανήγγειλαν την κάθοδο στην πολιτική της κυρίας Καρυστιανού. Δε γνωρίζω αν αυτό αποτελεί μια ειλημμένη απόφαση της ιδίας ή ευσεβείς πόθους των δύο πολιτικών. Πάντως, αν όντως το έχει πάρει απόφαση, η επιλογή αυτών των συνεργατών μάλλον είναι μια κακή ιδέα. Διότι «νέο» κύμα με παλιά και φθαρμένα υλικά δε γίνεται.

Το να κατέβει στην πολιτική η κυρία Καρυστιανού σημαίνει ότι χάνει το προνόμιο της πονεμένης μητέρας καθώς θα αντιμετωπίζεται πλέον ως ένα πολιτικό πρόσωπο. Θα υφίσταται την κριτική για τα πάντα και μερικές φορές αυτή η κριτική θα είναι ανηλεής, όπως είναι για όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Διότι διφορούμενα σχήματα και

Το κύμα της οργής και του θυμού καταπίνει το ΠΑΣΟΚ

 

Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πιο απολίτικο παρά ποτέ. Το νεαρό σε ηλικία στελεχιακό δυναμικό που αποτελεί τους σωματοφύλακες του Νίκου Ανδρουλάκη, θα μπορούσε να στελεχώνει με ευκολία οποιοδήποτε κόμμα. Διότι απλώς, δεν διαθέτει πολιτικές θέσεις. Αντιλαμβάνεται την πολιτική σαν μια συρραφή από έξυπνες ατάκες, κατηγορίες, διαμαρτυρίες και καταγγελίες. Όμως η πολιτική είναι πρωτίστως προοπτική, όραμα και ελπίδα.

Ωραίος και χρήσιμος ο θυμός. Δυνατή και ηχηρή η οργή. Ωστόσο, το κύμα που έχουν δημιουργήσει αυτά τα ισχυρά συναισθήματα στην χώρα μας τους τελευταίους μήνες και πάνω στα οποία ταξιδεύει το ΠΑΣΟΚ, δείχνει να υποχωρεί και να τραβιέται πίσω σαν την άμπωτη.

O θυμός και η οργή των πολιτών, θα έπρεπε να έχουν οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε μια βαθιά και ενδελεχή ανάλυση της πραγματικότητας. Ώστε να καταλήξει σε επεξεργασίες και συμπεράσματα που με τη σειρά τους θα οδηγούσαν σε πολιτικές προτάσεις. Όμως αυτό που βλέπουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι την αναπαραγωγή της οργής και του θυμού των δρόμων και των ψηφιακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, από τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στους τηλεοπτικούς φακούς.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ αντί να διδαχθεί από το φιάσκο της στάσης του για τα Τέμπη με τα εξαφανισμένα βαγόνια και τα

Καρανίκας κατά Τσίπρα: Έχασε από τον Μητσοτάκη όχι γιατί δεν είχε ινστιτούτο αλλά γιατί δεν έπειθε - «Νέα λιγούρια» οι 41 του Επιστημονικού Συμβουλίου

Καρανίκας κατά Τσίπρα:  Έχασε από τον Μητσοτάκη όχι γιατί δεν είχε ινστιτούτο αλλά γιατί δεν έπειθε - «Νέα λιγούρια» οι  41 του Επιστημονικού Συμβουλίου: Ακραία θλίψη, μας κοροϊδεύει μπροστά στα μούτρα μας, γράφει για τον πρώην πρωθυπουργό ο άλλοτε συνεργάτης του

ΟΠΕΚΕΠΕ: Οι προφυλακίσεις και η σιωπή της αντιπολίτευσης

 

Φίλος δικηγόρος, επάνω στη συζήτησή μας, μου είπε ότι έψαξε και δεν βρήκε καμιά τοποθέτηση, κανενός κόμματος της αντιπολίτευσης για τις προφυλακίσεις λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ. Λες και ήταν ψέματα αυτές οι προφυλακίσεις, σαν να αποτελούσαν για την αντιπολίτευση μια εικονική πραγματικότητα, παρατήρησε. 

Όντως, υπήρξε σιωπή. Για ποιο λόγο; Διότι η αντιπολίτευση δεν ασχολείται με τις ατασθαλίες της λεγόμενης μαρίδας. Ασχολείται μόνον με τα μεγάλα κεφάλια, διότι μόνον τότε πολιτικοποιείται ένα σκάνδαλο, άρα μόνον τότε παρουσιάζει ενδιαφέρον. Μάλιστα, στην προκειμένη περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ, αυτές οι προφυλακίσεις ανατρέπουν και το κεντρικό αφήγημα για την κατευθυνόμενη από την πολιτική εξουσία Δικαιοσύνη. Είναι δυνατόν να βάζουν στη φυλακή τους «δικούς» τους;

Αυτή η σιωπή της αντιπολίτευσης για τις προφυλακίσεις τη στιγμή που είναι λαλίστατη για τις ευθύνες υπουργών, οδηγεί ουσιαστικά στη μετάθεση των ευθυνών από τους κάτω προς τους επάνω, τη στιγμή που τα πραγματικά περιστατικά δεν τεκμηριώνουν - τουλάχιστον προς το παρόν - κάτι τέτοιο. Απεναντίας, οι προφυλακίσεις αποδεικνύουν πως σε αυτό το πάρτι που διαρκούσε πολλά χρόνια οι συμμετέχοντες ήταν πάρα πολλοί. 

Και από εδώ ξεκινούν τα προβλήματα για την αντιπολίτευση, που

Αρχηγοί

Πάρτε χαρτί και μολύβι. Υπήρχε ένα κόμμα που είχε έναν αρχηγό. Κανένα πρόβλημα. Ολα τα κόμματα έχουν κάποιον αρχηγό.

Επειτα από μια σειρά ατυχών αποτελεσμάτων, ο αρχηγός τσαντίστηκε και τα βρόντηξε.

Ετσι το κόμμα έμεινε μόνο του. Μαζεύτηκε λοιπόν κι έβγαλε έναν δεύτερο αρχηγό.

Που τελικά δεν τους πολυάρεσε. Ετσι άλλοι έφυγαν κι έφτιαξαν ένα δεύτερο κόμμα, ενώ άλλοι μαζεύτηκαν σε ένα μπουζουξίδικο κι αποκαθήλωσαν τον δεύτερο αρχηγό. Που όμως δεν συμφωνούσε κι έφτιαξε ένα τρίτο κόμμα.

Το πρώτο κόμμα πάντως έβγαλε έναν τρίτο αρχηγό.

Εν τω μεταξύ ο πρώτος αρχηγός που δεν ήταν πια αρχηγός μάλλον βαρέθηκε και παραιτήθηκε από τη Βουλή όπου πήγαινε με το πρώτο κόμμα. Ετσι δήλωσε ότι θα γράψει ένα βιβλίο κι ίσως φτιάξει ένα δικό του κόμμα για να το διαβάζει.

Ο τρίτος αρχηγός δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια και αποφάσισε ότι το πρώτο κόμμα «θα συμπορευτεί» με το άλλο κόμμα που θα φτιάξει ο πρώτος αρχηγός του πρώτου κόμματος.

Ο δεύτερος αρχηγός του τρίτου κόμματος είναι κάπου στην Αμερική.

Εδώ έχασα τον λογαριασμό. Κι αν βγάζετε κάποιο νόημα από