Κακό πράγμα οι αυταπάτες

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ευρωπαία εισαγγελέας, Λάουρα Κοβέσι δεν έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μπορεί να το κάνει λίγο αργότερα, πριν το χάραμα, αλλά μέχρι στιγμής ο Κούλης παραμένει πρωθυπουργός.

Βέβαια, η κυρία εισαγγελέας ευχαρίστησε τον υπουργό Δικαιοσύνης για τη συνεργασία τους, εξήρε την εξάρθρωση της μαφίας των κοντέινερ στον ΟΛΠ και ζήτησε από τον Γιώργο Φλωρίδη να ενισχύσει το ελληνικό τμήμα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας. Περίεργα μου ακούγονται όλα αυτά. Εγώ περίμενα χειροπέδες και βλέπω συγχαρητήρια. Λάουρα, δεν μας τα λες καλά!

Έτσι, φαίνεται ότι η ατμόσφαιρα δεν μυρίζει μπαρούτι, μάλλον την βλέπω αγαπησιάρικη, αλλά η ελπίδα των αντιμητσοτακικών πεθαίνει τελευταία. Μπορεί η Κοβέσι να πάρει ανάποδες στροφές την τελευταία στιγμή και να πει στον Μητσοτάκη «φύγε!» Το έχει ακούσει κι άλλες φορές ο Κυριάκος αυτό το «φύγε», αλλά δε βλέπω να φεύγει. Θέλει, λέει, να εξαντλήσει την τετραετία και να διεκδικήσει εκ νέου την πρωθυπουργία.

Κάτι τέτοια κάνει και έχει τρελάνει πολύ κόσμο, που καταφεύγει είτε στις πολιτικές καφετζούδες είτε στις

C’ est la vie!

Το ναυάγιο της συνάντησης Ερντογάν – Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη ξεσήκωσε περισσότερη φασαρία από την πραγματοποίησή της.

Λογικό. Δεν ακυρώνονται κάθε μέρα συναντήσεις δύο ηγετών κι ας μην είναι οι καλύτεροι φίλοι.

Ξέρουμε ότι οι Τούρκοι ζήτησαν αναβολή που κατέληξε σε ακύρωση και από εκεί και πέρα όλες οι πιθανές και απίθανες ερμηνείες έπεσαν στο τραπέζι.

Οι ερμηνείες έχουν ίσως μικρότερη σημασία από το ίδιο το γεγονός, αλλά θα δούμε αν υπάρξει συνέχεια και ποια θα είναι αυτή.

Η ίδια η ακύρωση όμως έχει ένα δίδαγμα. Την υπέρμετρη σημασία που δίνουμε στην Τουρκία. Είναι ενδεικτικό ότι στην ίδια παρατήρηση κατέληγε και η «Μιλιέτ» της επομένης (24/9)

Μόνο που εκείνοι δεν το έλεγαν για καλό, ούτε για δικαιολογία. Η ελληνική πολιτική παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα «τουρκικό πρίσμα», όταν η ίδια έχει εκ των πραγμάτων ξεπεράσει αυτόν τον περιορισμό.

Φυσικά η Τουρκία είναι κάτι σαν «προαιώνιος εχθρός», ιδίως τώρα που δεν έχει μείνει και κανένας άλλος.

Αλλά η υποχρέωση να προσαρμοζόμαστε στα μέτρα της Αγκυρας έχει εκλείψει προ πολλού. Μόνο κάτι παρωχημένοι τουρκοφάγοι την καλλιεργούν.

Η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή δημοκρατία, οικονομικά εξελισσόμενη και στρατιωτικά ισχυρή, με συμμάχους και εταίρους στην Ευρώπη, τη Μεσόγειο και παντού.

Είναι αστεία η συνεχής ενασχόλησή της με τις

Αλέξης, ο δολιοφθορέας του ΣΥΡΙΖΑ

Προς το παρόν όλα πάνε πρίμα για τον Αλέξη Τσίπρα, και θα πηγαίνουν όσο μένει εκτός «ενεργού πολιτικής» όπως είπε στη Le Monde. Τώρα μετά το Harvard και το Center for European Studies, θα έχει τη δόξα να μιλήσει και στην Σορβόννη, και συγκεκριμένα στο «Paris 1 pantheon Sorbonne». Τίτλος της εκδήλωσης: «Ευρώπη: Μια ήπειρος χωρίς ηγεσία;».

Αποδεικνύεται ότι η γαλλική εταιρία που του οργάνωσε το rebranding δεν περιορίστηκε σε manual συμπεριφοράς αλλά είναι δεινή και στις δημόσιες σχέσεις. Στο εξωτερικό ο Αλέξης περνάει για μεγάλη πολιτική μορφή. Τους Έλληνες δεν έχει πείσει ακόμη, εξ ου και τα ποσοστά του αναμενόμενου κόμματος παραμένουν αναιμικά.

Ωστόσο δεν είναι μόνο η Ευρώπη χωρίς ηγεσία. Το ίδιο παραμένει και το πρώην κόμμα του, καθώς ο ίδιος με την στάση της προγραμματισμένης αοριστίας φροντίζει να υπονομεύει την παρούσα ηγεσία. Πρόκειται για συμπεριφορά που δεν διεκδικεί μετάλλιο πολιτικής ηθικής.

Παραμένει βουλευτής του κόμματος, είναι άφαντος από τις οργανωτικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ενώ εισπράττει απερίσπαστα τον μισθό του χωρίς ενοχικό σύνδρομο. Και παράλληλα οι άνθρωποί του διαρρέουν την επερχόμενη δημιουργία προσωπικού κόμματος!

Είναι κάποιοι που προσβλέπουν σε αυτόν ως

Μούτρα

Δεν καταλαβαίνω γιατί διάφοροι κλαπατσίμπαλοι ξίνισαν τα μούτρα τους με τη Διαμαντοπούλου.

Μια χαρά τα είπε η γυναίκα. «Να μη γίνουμε ούτε Καρυστιανού, ούτε Κωνσταντοπούλου». Και λίγο μετά πρόσθεσε «εμείς δεν είμαστε ένα κόμμα που θα γίνει Κωνσταντοπούλου».

Προφανώς. Υπάρχει κάποιος στο ΠαΣοΚ που πρεσβεύει το αντίθετο; Που θέλει να μπλέξει με τις παραπάνω κυρίες; Δεν έχω ακούσει.

Συνεπώς μπράβο στην Άννα που το ξεκαθάρισε και για τους πιο αργόστροφους τι πρέπει να είναι το ΠαΣοΚ.

Κι ότι αν εγκαταλείψει το πεδίο της σταθερότητας, της ομαλότητας και της νομιμότητας στον Μητσοτάκη, τότε ο κερδισμένος θα είναι ο Μητσοτάκης. Όχι το ΠαΣοΚ.

Ένα πράγμα βεβαίως είναι να το καταλαβαίνεις. Κι ένα να το εφαρμόζεις.

Για παράδειγμα. Ένα θεσμικό κόμμα δεν υπηρετεί το θυμικό, το καταγγελτικό και το συγκινησιακό του κόσμου προκειμένου να κάνει τη φιγούρα του στον Άγνωστο Στρατιώτη ή να υποδύεται τη συνήγορο του πόνου.

Δεν πιέζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης να κινηθεί «εκτός νόμου», όπως κατήγγειλε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

Διότι γνωρίζει ότι στην

Η κυβέρνηση, με τα Τέμπη παθαίνει κοκομπλόκο

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στα επτά σχεδόν χρόνια της ζωής της, έχει δείξει ότι μπορεί να διαχειρίζεται κρίσεις. Είτε απ’ έξω προέρχονται, είτε σκάνε στο εσωτερικό της κι ύστερα γενικεύονται. Σε γενικές γραμμές έχει δείξει καλά αντανακλαστικά, μαζεύει γρήγορα τις υποθέσεις, περιορίζει την ζημιά και στο τέλος κάνει και μια αντεπίθεση (συνήθως δια του ίδιου ου Μητσοτάκη) οπότε επαναπατρίζει τους δυσαρεστημένους κάθε υπόθεσης. Σε όλα τα θέματα που της σκάσανε, κατάφερνε σχετικά γρήγορα να βρίσκει περπατησιά. Εκτός από ένα. Τα Τέμπη. Μόλις εμφανιστούν τα Τέμπη με οποιαδήποτε μορφή και τρόπο, η κυβέρνηση παθαίνει κοκομπλόκο.

Μπερδεύεται, αποσυντονίζεται, παραλύει, χαζεύει. Μόλις ακούσει την λέξη «Τέμπη», κατ’ ευθείαν μετατρέπεται σε σκορποχώρι. Μπορεί να είναι η συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η υπόθεση, μπορεί να φταίνε διάφορα ενοχικά σύνδρομα που κουβαλά η παράταξη συνολικά, μπορεί να αναδύεται η προσωπική άρνηση κάθε στελέχους που δεν θέλει να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά για ένα τόσο βαρύ ζήτημα, το αποτέλεσμα είναι ότι συνολικά η κυβέρνηση κάθεται σαν χάνος και βλέπει τους άλλους να κάνουν παιχνίδι, δίχως να αντιδρά.

Στο θέμα των Τεμπών, η κυβέρνηση μονίμως αιφνιδιάζεται. Και μετά τον αιφνιδιασμό, μονίμως υποτιμά τα

Το αντιμνημόνιο είναι εδώ, στο Σύνταγμα

Τα πρώτα χρόνια του αντιμνημονιακού «αγώνα» με την εκχειλίζουσα τοξικότητα είναι εδώ. Κραυγές, κατάρες, οργή, πάθος, μίσος, ενοχοποίηση του αντιπάλου. Και ας οδήγησαν σε λανθασμένες αποφάσεις που «βρήκαν τοίχο» και τις πληρώσαμε πολλαπλά.

Ο πατέρας ενός νέου που σκοτώθηκε στο τρομερό δυστύχημα των Τεμπών, αποφάσισε ξαφνικά, την ώρα που έκλεισε η υπόθεση, να κατασκηνώσει στον Άγνωστο Στρατιώτη και να  κάνει απεργία πείνας με αίτημα την εκταφή της σορού του γιου του. Δικαιούται να το κάνει και δικαιούται την κατανόηση όλων μας, καθώς η απελπισία δεν φιλτράρεται από φίλτρα λογικής.   

Εξυπακούεται δεν είναι ο πατέρας το θέμα, παρότι, ξαναλέμε, ότι εγείρει απορίες και υποψίες η πράξη του. Μόλις η ανακριτική ολοκληρώθηκε  και διαβιβάστηκε στον πρόεδρο του εφετείου Λάρισας για να ορισθεί η δίκη, ανακοίνωσε ότι ξεκινάει απεργία πείνας και δίψας με το αίτημα της εκταφής του νεκρού.   

Εν τω μεταξύ ο ίδιος είχε συμμετάσχει με dna στην πιστοποίηση του νεκρού. Παρόλα αυτά ο ίδιος είναι υπεράνω κριτικής, ακόμη και αν υπηρετεί πολιτικάντικες ανοίκειες σκοπιμότητες.

Γύρω του όμως συσπειρώνεται το σύνολο της αντιπολίτευσης, με διαβάθμιση έντασης. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η Ζωή, που εκ του ρόλου της και ως δικηγόρου οικογενειών θυμάτων έχει άμεση προσέγγιση και επιρροή στους ενδιαφερόμενους.

Παράλληλα, η συμπεριφορά της ως δικηγόρου υπεράσπισης στην  παλιά υπόθεση του «βιαστή με τις τυρόπιτες», έχει αποδείξει ότι

Φόροι για την ηγέτιδα Αθήνα, επενδύσεις για τον αυτοκράτορα Τραμπ

Για τον πρόεδρο Τραμπ η Ελλάδα είναι το κακό παράδειγμα που χρησιμοποίησε για την πολιτική των ανοικτών συνόρων. Όπως για τον πρώην στενό του συνεργάτη Μασκ η Ελλάδα ήταν το παράδειγμα για το δημογραφικό. Η Ελλάδα είναι για τους κατοίκους της σύγχρονης Ρώμης ένας μακρινός και αδιάφορος τόπος, εκτός αν πρόκειται για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Κι αυτές σε περίπτωση που επιθυμούν να είναι εξωτικές. Η Ελλάδα δεν θα υποσχεθεί επενδύσεις δισεκατομμυρίων. Πολύ απλά γιατί δεν μπορεί. Άρα, θα εξακολουθήσει άσημη, σχεδόν αδιάφορη πολιτικά γι' αυτούς.  

Και η προσφορά της Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό; Στις τέχνες, στα γράμματα; Το χρέος τους απέναντι στην Αρχαία Ελλάδα το έχουν κάνει δίνοντας το όνομα της Αθήνας σε πόλεις τους. Το θέμα τους είναι τι έχουν να τους προσφέρουν οι σύγχρονοι Έλληνες. Οι αρχαίοι Αθηναίοι απαιτούσαν από τους υποτελείς τους φόρους. Οι Αμερικανοί απαιτούν επενδύσεις στην Αμερική ή αγορά αμερικανικών προϊόντων. Είναι ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά είναι ότι στον αρχαίο κόσμο θα μπορούσε να είχε κάποιος την τύχη της Μήλου.  

Αν η Ελλάδα αγόραζε σήμερα αμερικανικά όπλα 3 δισεκατομμυρίων ευρώ, ο κ. Τραμπ θα εγκατέλειπε όλους τους

Νεύρα

Μέσα σε έναν μήνα, ο εναέριος χώρος μελών του ΝΑΤΟ παραβιάστηκε τρεις φορές από ρωσικά drones ή πολεμικά αεροπλάνα.

Πρώτα η Πολωνία. Ύστερα η Ρουμανία. Και τελευταία η Εσθονία.

Τρεις φορές σε έναν μήνα είναι πολλές. Ακόμη κι αν δεχτούμε το λάθος ή τη σύμπτωση ή την απώλεια προσανατολισμού είναι πάλι πολλές.

Έως τώρα δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για ποιον λόγο τα ρωσικά αεροπλάνα χάνουν ξαφνικά τον δρόμο τους και πετάνε πάνω από ξένες χώρες.

Η κυρίαρχη ερμηνεία των νατοϊκών είναι ότι ο Πούτιν «τεστάρει» τις αντιδράσεις της δυτικής Συμμαχίας κι ότι δοκιμάζει τα νεύρα της.

Μπορεί. Μόνο που υπάρχει ένα ερώτημα. Τι θα συμβεί αν οι νατοϊκοί αποφασίσουν κι αυτοί να δοκιμάσουν τα νεύρα του Πούτιν; Ή, ακόμη χειρότερα, αν καταρρίψουν με πρόθεση ή από λάθος ένα ρωσικό αεροπλάνο;

Ποιος θα ελέγξει το επόμενο βήμα;

Έως τώρα το ΝΑΤΟ κρατάει μια συγκρατημένη στάση ενεργοποιώντας το άρθρο 4 αντί για το άρθρο 5 του Καταστατικού. Μιλάει δηλαδή για κίνδυνο κι όχι για επίθεση.

Πάλι καλά. Αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια αν ένα παιχνίδι που δεν είναι παιχνίδι συνεχιστεί.

Αλλά πάμε στην ουσία. Τι ακριβώς δοκιμάζει ο Πούτιν με αυτές τις παραβιάσεις;

Πάλι η κρατούσα νατοϊκή ερμηνεία είναι ότι

Ο τρίτος γύρος για τον... σοσιαλισμό

 

Καλλιεργείται ένα σενάριο στην κοινωνία ότι επέρχεται κάποιος «τρίτος γύρος» στην Ελλάδα. Κι ότι στον έναν πόλο βρίσκεται ο «εχθρός» Κυριάκος Μητσοτάκης και ο... Μητσοτακισμός. Στον άλλο πόλο δεν έχω καταλάβει καλά - καλά ποιος ακριβώς βρίσκεται. Η αλήθεια είναι ότι όταν ακούω «τρίτος γύρος» σκιάζομαι και το μυαλό μου πάει στον εμφύλιο. Ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έπαιρνε την ρεβάνς  από εκείνη την - ευτυχώς - χαμένη ευκαιρία των συντρόφων να μας κάνουν «δημοκρατία». Απ’ ό,τι καταλαβαίνω στους επόμενους μήνες κάποιοι επιδιώκουν να κάνουν τη χώρα «ίσιωμα» και μέχρι να πέσει ο Μητσοτάκης.

Τη λογική τους τη διαβάζουμε στις αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τι μας λένε; Ότι η κυβέρνηση συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις ποσοστό μειοψηφίας και ότι όλοι οι άλλοι μαζί είναι πλειοψηφία. Με αυτά τα φωτεινά μυαλά που πορεύεται η αντιπολίτευση καταλαβαίνει κανείς γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να αισιοδοξεί για μια ακόμη εκλογική νίκη. Ωστόσο, όλο αυτό που συμβαίνει δεν είναι τυχαίο. Είναι η συνέχεια των υβριστικών συνθημάτων σε βάρος του κ. Μητσοτάκη και της εκστρατείας μίσους που στήθηκε με αφορμή τα Τέμπη. Ο στόχος των «κινηματιών» είναι σαφής: Η πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και η πτώση της στο πεζοδρόμιο. Επειδή γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κερδίσουν εύκολα στις κάλπες.  

Η επιχείρηση «αποδόμησης» του

Μοντέλο

Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω την έστω περιθωριακή συζήτηση που μας έλαχε για εκλογές, Πρωθυπουργό, εκλογικό νόμο και μετεκλογικές συμμαχίες.

Οχι επειδή δεν έχει τζόγο για κουβέντα στο καφενείο. Κάθε άλλο. Αλλά επειδή δεν έχει αντικείμενο.

Η κυβέρνηση κι ο Πρωθυπουργός έχουν ακόμη είκοσι μήνες μπροστά τους. Δεν υπάρχουν σημάδια ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία κλονίζεται. Κι αν δεν αποφασίσουν οι ίδιοι να επισπεύσουν τις εκλογές, θα πάμε να ψηφίσουμε μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2027.

Με τον ίδιο εκλογικό νόμο, διαβεβαίωσε δύο φορές πρόσφατα ο Μητσοτάκης (συνέντευξη ΔΕΘ στις 7/9 και συνέντευξη ΑΝΤ1 στις 17/9).

Και με τον ίδιο Πρωθυπουργό, όσο δεν δείχνει διάθεση να αλλάξει δουλειά (στις ίδιες συνεντεύξεις).

Τι θα βγει; Ενας Θεός ξέρει.

Οι δημοσκοπήσεις δημιουργούν βεβαιότητες και απορίες τις οποίες θα λύσουν οι ίδιες οι εκλογές. Έτσι συμβαίνει στις δημοκρατίες και δεν έχω συναντήσει πουθενά άλλη μέθοδο.

Από εκεί και πέρα κάθε κουβέντα δεκτή για να

Τι θα ήταν η Νέα Δημοκρατία χωρίς τους υπουργούς από το ΠΑΣΟΚ;

Είναι γνωστό ότι η σκληρή βάση της Νέας Δημοκρατίας κινείται περί το 30%. Ένα ισχυρό θεμέλιο, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται άλλο ένα 10% για να κυβερνήσει. Αυτό το 10% το έφερε ο βασικός κορμός του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που τον συνέθεταν φίλοι και στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς. Όλοι αυτοί πίστεψαν στο μεταρρυθμιστικό προφίλ του Μητσοτάκη και ψήφισαν Νέα Δημοκρατία. Συγχρόνως, μέσα από την επιτυχημένη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου φάνηκε πως ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ μπορούσε να συνεργαστεί, σε κυβερνητικό επίπεδο, με τη Νέα Δημοκρατία. Το μπόλιασμα έγινε με την πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη. 

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για το γεγονός ότι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ υπουργοί και υφυπουργοί παρήγαγαν έργο. Όμως αξίζει τον κόπο να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί όλοι αυτοί μπαίνουν μπροστά στα δύσκολα; Γιατί σχεδόν μόνον αυτοί-μαζί με τους υπουργούς τους προερχόμενους από το ΛΑ.Ο.Σ-δίνουν τις μάχες στη βουλή και στο Διαδίκτυο; 

Η απάντηση είναι σχετικά απλή: διότι δεν έχουν τα ενοχικά συμπλέγματα της Δεξιάς απέναντι στην Αριστερά. Δεν φοβούνται να αντιπαρατεθούν με τους Αριστερούς διότι ουδέποτε τίμησαν τους αγώνες τους. Και το κυριότερο:

Διαφυγή

Η καταδίκη των «πρώην κουκουλοφόρων» ψευδομαρτύρων της Novartis είναι ασφαλώς μια δικαίωση για όσους από την πρώτη στιγμή κατάλαβαν τη μεθόδευση και τη στόχευση της σκευωρίας.

Παραμένει όμως ένα σοβαρό κενό.

Ποιοι τους έβαλαν; Και γιατί αυτοί που τους έβαλαν έμειναν ατιμώρητοι;

Δεν υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος να πιστεύει ότι δύο υπάλληλοι ξύπνησαν ένα πρωί, πήραν ταξί, πήγαν σε έναν ανακριτή να δώσουν όλο τον τηλεφωνικό κατάλογο με δική τους πρωτοβουλία.

Αλλά ακόμη κι αν το κίνητρό τους ήταν το χρήμα ή αν έχουμε να κάνουμε με αρρωστημένους μυθομανείς ή αν ξεκαθαρίζουν προσωπικούς λογαριασμούς, δεν φτάνει.

Κάποιοι πήραν σοβαρά τις ψευδείς καταθέσεις και τις έθεσαν υπό δικαστική προστασία.

Κάποιοι κίνησαν τις ποινικές διαδικασίες κατά δέκα πολιτικών της (τότε) αντιπολίτευσης. Κάποιοι μίλησαν για «μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους».

Κάποιοι έλεγαν για FBI, αμερικανούς πράκτορες και άλλα κουραφέξαλα. Κάποιοι απειλούσαν ότι ο Αδωνις θα συλληφθεί μόλις πατήσει το πόδι του στην Αμερική. Κάποιοι πίεσαν μάρτυρες.

Κάποιοι λειτουργούσαν ως φερέφωνα μιας

Α. Λοβέρδος: Μια προσχώρηση που πόνεσε πολλούς

Η προσχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου στο ΠΑΣΟΚ ήταν επόμενο και αναμενόμενο να προκαλέσει αντιδράσεις κυρίως στους φίλους του ΠΑΣΟΚ. Μεταξύ αυτών βρίσκονται και οι πιστοί του Γιώργου Παπανδρέου, προέδρου του ΚΙΔΗΣΟ, ο οποίος το 2015 εγκατέλειψε το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του, ίδρυσε δικό του κόμμα, μόνον και μόνον για να πλήξει τον Β. Βενιζέλο. Φυσικά αντέδρασαν και οι γραφικοί εκ δεξιών αντιμητσοτακικοί διότι βλέπουν πως ο Μητσοτάκης όχι μόνον δεν πέφτει, αλλά η Νέα Δημοκρατία ανακτά τις δυνάμεις της και διευρύνεται. Και αυτό πονά. 

Είναι δεδομένο πως η Νέα Δημοκρατία έκτισε από το 2019 ένα μπλοκ εξουσίας το οποίο συγκρότησαν οι παραδοσιακές δυνάμεις της Κεντροδεξιάς, ένα σημαντικό κομμάτι του μεταρρυθμιστικού Κέντρου και ένα τμήμα της ευρύτερης Αριστεράς του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Αυτό το μπλοκ εξουσίας έδωσε και τη δεύτερη μεγάλη νίκη στις εκλογές του 2023, μια νίκη που έφερε και την πλήρη αποσύνθεση της κυβερνώσας Αριστεράς. 

Είναι φυσιολογικό μια συνταγή που έχει πετύχει να μη θέλεις να την χαλάσεις. Έτσι, ο Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να ακολουθεί τον ίδιο δρόμο που του χάρισε πέντε συνεχόμενες εκλογικές νίκες. Δηλαδή και να διατηρήσει την

Στη γκλίτσα του τσομπάνη

Σε μια παράγραφο πέντε φράσεων ο Ευάγγελος Βενιζέλος - εις εκ των 10 πολιτικών προσώπων που βρέθηκαν στη δίνη της Νοβάρτις - συμπύκνωσε την ουσία της καταδίκης από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο, της Μαρίας Μαραγγέλη και του Φιλίστωρα Δεστεμπασίδη.

Των δυο μαρτύρων των οποίων ο χαρακτηρισμός ως «δημοσίου συμφέροντος» έπασχε από την πρώτη στιγμή από ακυρότητα, ενώ οι ίδιοι το Σεπτέμβριο του 2019 στην  Ειδική Προκαταρκτική Επιτροπή που είχε συσταθεί για τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, είχαν ομολογήσει ότι δεν διέθεταν στοιχεία για εμπλοκή και χρηματισμούς πολιτικών προσώπων. Παρά μόνο ότι είχαν εισφέρει πιθανολογήσεις.

«Η καταδίκη των κουκουλοφόρων μαρτύρων (επισήμως πλέον ψευδομαρτύρων) της σκευωρίας Νοβάρτις είναι ένα βήμα που έγινε δυστυχώς με μεγάλη καθυστέρηση. Το θεσμικά ελλειμματικό και δυσάρεστο είναι ότι οι ενορχηστρωτές και τα πρώτα βιολιά της σκευωρίας έχουν διαφύγει του δικαστικού ελέγχου» σχολίασε την απόφαση του δικαστηρίου για τους Δεστεμπασίδη και Μαραγγέλη ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

 Όταν το πολιτικό δηλητήριο έρρεε μέσα από έωλες και ανυπόστατες κατηγορίες για χρηματισμούς που βασίζονταν σε όσα θεωρούσαν «πιθανά» ή όσα υπέθεταν οι ψευδομάρτυρες, ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποφαίνονταν « Πρόκειται για σκευωρία που εξελίχθηκε σε κατάλυση και αλλοίωση θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος:

Η έξαλλη ανοησία του ΣΥΡΙΖΑ

«Αυτά τα μέτρα που προωθεί ο κ. Μητσοτάκης χωρίς μνημόνια, δεν τα διανοήθηκε ούτε ο Τόμσεν στα πιο σκληρά χρόνια του μνημονίου». Αυτή ήταν η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυριακάτικη ανάρτηση του Πρωθυπουργού για τα μέτρα που ανακοίνωσε στη ΔΕΘ.

Αντιπολίτευση είναι, ασφαλώς δε θα επιδοκιμάσει και το καλύτερο μέτρο, αφού στην Ελλάδα η πολιτική γίνεται με πολεμικούς όρους. Αλλά αυτή η αντίδραση είναι ενοχική και κυρίως ανόητη.

Ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε στις φοροελαφρύνσεις της ΔΕΘ, οι οποίες κατ’ αυτόν ωφελούν τέσσερα εκατομμύρια φορολογούμενους. Η κριτική θα μπορούσε να αφορά την ποσότητα των χρημάτων που δίδονται, την ταξική τους στόχευση, την ενδεχόμενη αναποτελεσματικότητά τους.

Αλλά ο παραλληλισμός με την εποχή Τόμσεν δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποβάλει την εξαλλοσύνη, την ανωριμότητα, τη εριστικότητα, της προηγούμενης δεκαετίας. Και την έλλειψη αυτογνωσίας, αφού δε μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.

Ο Πωλ Τόμσεν ως επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τους «Θεσμούς» (όπως ονόμασαν την Τρόικα για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου). Οντως η στάση του ως το 2017 ήταν σκληρή, ζητούσε μεγάλες περικοπές σε συντάξεις και στο δημόσιο, και δύσκολες μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά.

Και η θέλησή του έγινε «ευαγγέλιο» από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και έφερε το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ. Το τρίτο και χειρότερο…

Αλλαγές

Αναρωτιέμαι. Όλα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη και τον κόσμο δεν ανησυχούν κανένα κόμμα στην Ελλάδα;

Διότι αν εξαιρέσω την κυβέρνηση που υποθέτω παρακολουθεί εξ υποχρεώσεως, οι υπόλοιποι περί άλλα τυρβάζουν. Σε έναν διαγωνισμό χαμηλής αισθητικής και υψηλής βαρεμάρας.

Τρεις μέρες ασχολήθηκαν με την παπάτζα (μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποια εφημερίδα την έβγαλαν στο μεϊντάνι…) ότι δήθεν η Ελλάδα θα φάει πρόστιμο και θα παραπεμφθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν μειώνει τον ΦΠΑ στα τρόφιμα.

Τρεις μέρες!

Κι ούτε ένας σοβαρός άνθρωπος δεν βρέθηκε μέσα σε τόσα κόμματα να πει «παιδιά, κομμένες οι παπάτζες. Δεν υπάρχει τιμωρία, ούτε καν στραβομουτσούνιασμα, αν δεν υπάρχει παράβαση!».

Κατά τα άλλα, η αναταραχή στη Γαλλία, η ασφάλεια της Ευρώπης, οι δασμοί του Τραμπ, τα drones του Πούτιν, οι προειδοποιήσεις του Μερτς, η αμφίβολη ενεργειακή πολιτική και τόσα άλλα είναι ανάξια ενδιαφέροντος.

Θα μου πείτε πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για