Από τι γλιτώσαμε…

 

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πάντα μεγάλη έγνοια πώς θα τον καταγράψει η Ιστορία. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου είχε διατελέσει μάλλον αποτυχημένος υπουργός και Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου, έγραψε ένα τετράτομο βιβλίο με τίτλο «Η Παγκόσμια Κρίση». Κυκλοφόρησε μεταξύ 1922 και 1929.

Οταν ο τότε αρχηγός των Συντηρητικών Στάνλεϊ Μπάλντουιν το πήρε στα χέρια του, φέρεται να είπε:
– Ο Ουίνστον έγραψε τέσσερις τόμους για τον εαυτό του και τους ονόμασε «Η Παγκόσμια Κρίση».

Για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου διαδραμάτισε τον ρόλο που όλοι ξέρουμε, ο Τσόρτσιλ ήταν πιο προνοητικός:
– Η Ιστορία θα με αντιμετωπίσει πολύ ευνοϊκά.
– Πώς το ξέρεις; ρώτησε ο συνομιλητής του.
– Σκοπεύω να τη γράψω ο ίδιος, ήταν η αποστομωτική απάντησή του.

Έγραψε λοιπόν τον «Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» σε πέντε τόμους που κυκλοφόρησαν μεταξύ 1948 και 1950. Και πήρε το Νομπέλ Λογοτεχνίας.

Ηταν μια μικρή εισαγωγή για να καταλήξω πως όσοι πολιτικοί γράφουν βιβλία αναμνήσεων ή μαρτυριών γράφουν τελικά για τον ίδιο πάντα λόγο: για τον εαυτό τους.

Ασφαλώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Τσόρτσιλ. Αλλά το πολυσέλιδο έργο που παρουσίασε στα βιβλιοπωλεία δεν έχει διαφορετικό ακροατήριο. Απευθύνεται στον ίδιο και αφορά τον ίδιο.

Δεν χρειάζονται λοιπόν περαιτέρω εξηγήσεις στην απορία (που κι εγώ διατύπωσα) «γιατί το έγραψε;». Ενδεχομένως να υπάρχουν και

Η Ιθάκη του Τσίπρα και ο Γολγοθάς των Ελλήνων

Η πολιτική δεν είναι κακό επάγγελμα

Αν πετύχεις έχεις πολλά οφέλη, ενώ αν αποτύχεις μπορείς πάντα να γράψεις ένα βιβλίο (Ρόναλντ Ρέιγκαν, πρώην πρόεδρος της Αμερικής).

Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς και εκ του αποτελέσματος κρινόμενος απέτυχε. Και τώρα, ακολουθώντας τη συμβουλή του Ρέιγκαν, έγραψε ένα βιβλίο. Δύσκολο εγχείρημα διότι:

■ Εχει στο παρελθόν του αρχικά τη δημαγωγική αντιμνημονιακή πολιτική του της περιόδου 2010-2015 και κατόπιν την καταστροφική κυβερνητική θητεία του 2015-2019, με σημείο αιχμής την πλήρως ανερμάτιστη διαχείριση της χρεοκοπίας εντός και εκτός Ελλάδος στο πρώτο εξάμηνο του 2015 και με αποκορύφωμα το τραγελαφικό δημοψήφισμα, για το οποίο μάλιστα συνεχίζει να επαίρεται.

■ Εχει στο παρελθόν του τη σκευωρία της Novartis, με την οποία επιχείρησε να εξοντώσει πολιτικούς του αντιπάλους, με εκτελεστικό όργανο τον καταδικασμένο από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο Δημήτρη Παπαγγελόπουλο.

■ Εχει στο παρελθόν του το σκάνδαλο των τηλεοπτικών αδειών, με εκτελεστικό όργανο τον επίσης καταδικασμένο από το ίδιο δικαστήριο Νίκο Παπά, κατά το οποίο ζητούσαν δάνεια από εφοπλιστές για να στηθεί κανάλι του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καλογρίτσα.

■ Εχει στο παρελθόν του την ακραία εχθροπάθεια και πόλωση με την οποία πολιτεύτηκε σε όλη την κυβερνητική του θητεία, μαζί με τους συνεταίρους του των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

■ Εχει στο παρελθόν του τέσσερις εκλογικές ήττες από τη Νέα Δημοκρατία μετά το 2019.

■ Και έχει στο παρελθόν του τις διασπάσεις και τελικά την ουσιαστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ με τις διαδοχικές άμεσες και έμμεσες παρεμβάσεις του, αρχίζοντας από τον Κασσελάκη.

Για όλα αυτά ο Τσίπρας αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη τρυφερότητα τις τεράστιες προσωπικές του ευθύνες, αφήνοντάς τες να καταλογιστούν κυρίως στους διάφορους πολιτικούς αυτοφωράκηδες που

«Ήρωες» στην υπηρεσία του καθεστώτος

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να απαντηθούν και οι εναπομείνασες απορίες και τα ερωτήματα γύρω από τη σκευωρία της Novartis. Άπαξ και έπεσαν οι κουκούλες και άνοιξαν οι λογαριασμοί των ψευδομαρτύρων – μαρτύρων συμφέροντος, άνευ της ελάχιστης επίφασης υπηρεσίας στο δημόσιο συμφέρον – θα πρέπει να απαντηθούν μια σειρά από ερωτήματα.

Ποιος τους πλεύρισε και πότε για πρώτη φορά; Με ποιανού εντολή, ποια κριτήρια και ποια τελική στόχευση επελέγησαν τα δέκα πολιτικά πρόσωπα τα οποία κατονόμασαν ως διεφθαρμένους και «αργυρώνητους»;

Πώς «βαφτίστηκαν» ως προστατευόμενοι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος από την εισαγγελέα Τουλουπάκη, με μια διαδικασία που «έμπαζε» από παντού; Ποιος υπαγόρευε τις καταθέσεις τους; Ποιος έκανε το delivery στην επικοινωνιακή διαχείριση του «σκανδάλου»;

Ποια είναι τα δώδεκα πρόσωπα στα οποία διοχετεύτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από τους λογαριασμούς εκατομμυρίων του κ. Δεσταμπασίδη και της κ. Μαραγγέλη, οι οποίοι δεσμεύτηκαν στην Ελβετία;

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να απαντηθεί και η… απορία του Αλέξη Τσίπρα, όπως τη διατύπωσε τον Νοέμβριο του 2019, όταν στη Βουλή υπερασπίστηκε τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, κατά τη συζήτηση για την παραπομπή του :«Άντε, λοιπόν, και την έστησε τη σκευωρία ο Παπαγγελόπουλος. Πείτε μου: Πώς την έστησε αυτή τη σκευωρία; Μόνος του; Για κάποιο προσωπικό όφελος έστησε αυτή τη σκευωρία ο Παπαγγελόπουλος;».

Δεν υπάρχει ούτε ένας που να

Oι ρωσόφιλοι ξέμειναν από μύθο

Ο Α. Τσίπρας με την «Ιθάκη» του συνεισέφερε σε δύο ζητήματα: Πρώτον, απομυθοποίησε και ευτέλισε με τα ίδια τα λόγια του την «πρώτη φορά Αριστερά», αν και αυτό ήταν κοινή συνείδηση στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Απλώς ο Α. Τσίπρας, έβαλε με το βιβλίο του την ταφόπλακα. Δεύτερον, απομυθοποίησε το «ξανθό γένος» και τους ημέτερους ρωσόφιλους. Τους άφησε σύξυλους γράφοντας πως ο Πούτιν προτιμούσε να ενισχύσει ένα ορφανοτροφείο, παρά την Ελλάδα διότι θα ήταν σαν να πετούσε τα λεφτά του σε έναν σκουπιδοτενεκέ. Με απλά λόγια ο Α. Τσίπρας, είπε στους πουτινόφιλους πως το ίνδαλμά τους, τους θεωρούσε σαν σκουπίδια. 

Τώρα θα μου πείτε ποιοι είναι οι ρωσόφιλοι και οι πουτινόφιλοι. Είναι τρεις κατηγορίες, όπως τις περιέγραψε εδώ στο Liberal. Gr ο Κώστας Στούπας μόλις προχθές. 1. Το ΚΚΕ και οι διάφορες αριστερές σέκτες, 2. Η άκρα Δεξιά - εδώ σηκώνει πολλή ανάλυση και πολύ γέλιο και 3. Οι θιασώτες της αυταρχικής, ολοκληρωτικής διακυβέρνησης. Εγώ θα προσέθετα και μια τέταρτη κατηγορία: αυτούς που υποστηρίζουν τον Πούτιν, διότι ο Μητσοτάκης υποστηρίζει τον Ζελένσκι. Αν ο Μητσοτάκης στήριζε Πούτιν, όλοι αυτοί θα υποστήριζαν τον Ζελένσκι. Ανίατες περιπτώσεις που χρήζουν ειδικών εξετάσεων. 

Τώρα όλοι αυτοί έχουν χάσει τον

Βελόνα

Τέσσερις δημοσκοπήσεις (Metron Analysis, Pulse, MRB, GPO) μέσα σε δύο μέρες (20-22/11) κατέγραψαν την ίδια εικόνα.

Μια ΝΔ στο 29%-30% κι από εκεί και πέρα το χάος.

Για να έχουμε μια αίσθηση, θυμίζω πως έναν χρόνο πριν από τις εκλογές του 2023 η ΝΔ κατέγραφε δημοσκοπικές επιδόσεις γύρω στο 33%, συνεπώς παρουσιάζει μια απώλεια περίπου τριών μονάδων. Για να είμαι ειλικρινής, έχω δει και πιο βαριά τραυματίες.

Δεν μπορώ λοιπόν να πω πολλά για την κολλημένη βελόνα. Η οποία μάλλον παραμένει κολλημένη πριν αναλάβει να την ξεκολλήσει ο Γερουλάνος.

Και μάλιστα δεν δείχνει να ξεκολλάει ούτε από τον «Φραπέ», ούτε από τις θρηνωδίες για τον Άγνωστο Στρατιώτη ή τη Γάζα, ούτε από κάτι απίθανους δημοσιογράφους που υποδύονται τους μάρτυρες για τις υποκλοπές.

Υποθέτω ότι η κοινή γνώμη τα έχει ήδη αξιολογήσει όλα αυτά στα μέτρα τους. Και όπως είναι λογικό, ο θόρυβος κι η φασαρία δεν συνιστούν πολιτική.

Από την άλλη ούτε τα πολυτραγουδισμένα «κυοφορούμενα κόμματα» δείχνουν να ξεσηκώνουν κάποιον ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους πρόθυμους χειροκροτητές τους αλλά οι δημοσκοπικές επιδόσεις τους κινούνται κάπου

Τι ψυχή θα παραδώσεις Αλέξη;

Τους «έδωσε» όλους ο Αλέξης Τσίπρας! Έβγαλε στα μανταλάκια τους στενούς του συνεργάτες. Όλους! Άντε μετά να σε εμπιστευτεί άνθρωπος Αλέξη μου. Ρισκάρει κανείς να βρεθεί ήρωας στην Ιθάκη 2; Α πα πα! Άσε, Αλέξη μας, που οι κανονικοί άνθρωποι βγάζουν απομνημονεύματα στο τέλος της καριέρας τους. Τότε που προσπαθούν να τακτοποιήσουν τα της γης, επειδή περιμένουν να ανοίξουν οι επουράνιες δουλειές τους. Κατά τα λοιπά, ωραία έκδοση, καλά φροντισμένη, σας υπόσχεται ένα διασκεδαστικό  βράδυ.

---

Θα τα έχετε ήδη διαβάσει τα πάντα όλα για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Οπότε τι επιπλέον να σας πούμε εμείς; Θα είναι σαν να τρώτε ξαναζεσταμένη σούπα. Οπότε δεν σας έχουμε νέες «αποκαλύψεις». Μόνο μια παρατήρηση: Αν ήμουν στη θέση του Αλέξη θα τα έπαιρνα όλα στον τάφο μου. Ποιος μπορεί να τον εμπιστευτεί όταν ξέρει ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσει στην Ιθάκη 2; 

---

Απομνημονεύματα, Αλέξη μου, εκδίδουν οι άνθρωποι όταν τερματίζουν την πορεία τους. Είναι κάτι σαν δημόσια εξομολόγηση, λίγο πριν παραδώσουμε την ψυχή μας στους από πάνω. Θέλουμε έτσι να καθαρίσουμε με τους εδώ και να μην έχουμε έγνοιες όταν θα περιμένουμε την ετυμηγορία του... Ανωτάτου Δικαστηρίου.  

---

«Εσύ θα είσαι ο Άρης Βελουχιώτης και εγώ ο Ναπολέων Ζέρβας», είπε ο Πάνος στον Αλέξη μας, όταν

Δεν θα του βγει σε καλό το βιβλίο

Δεν βλέπω να του βγαίνει σε καλό το βιβλίο. Κάθε σελίδα του εξοργίζει κάποιον πρώην σύντροφο του, κάθε κεφάλαιο του ξεσηκώνει μια κοινωνική ομάδα, κάθε αναφορά σε κρίσιμα γεγονότα κάνει έξαλλους όλους όσους μετείχαν ως πρωταγωνιστές ή δευτεραγωνιστές σ’ αυτά.

Τελικά, το πόνημα ν συνόλω, μάλλον επανενεργοποιεί το πεθαμένο αντι-Σύριζα μέτωπο, και ξαναθυμώνει όλους όσους τότε άκουγαν Τσίπρας κι έφτυναν στον κόρφο τους. Τι διάολο rebranding είναι τούτο; Ποιος του είπε να ξεθάψει στα καλά καθούμενα όλες τις μνήμες που έφεραν αυτόν στην μοναξιά του Σουνίου και το κραταιό του κόμμα στην σημερινή πολυδιασπασμένη γελοιοποίηση του;

Δεν καθόταν λέω εγώ, να γράψει μια θεωρητικούρα για το μελλοντικό του όραμα, παριστάνοντας ότι τα παλιά που ξέραμε πέρασαν ανεπιστρεπτί και ότι έχουμε μπροστά μας έναν νέο Αλέξη; Πάλι θα τον ξεσκίζαμε, αλλά αποκλείεται να θυμόμασταν όλα όσα μας υπενθυμίζει ο ίδιος μόνος του, προσπαθώντας να ανασκευάσει την προσωπική του ιστορία. Τα κουκουλωμένα κάτω από το χαλί σκουπίδια μπορεί να ενοχλούν, αλλά αν τα απλώσεις σ’ όλο το πάτωμα του σπιτιού προσπαθώντας να

Χάος

 

Δεν ξέρω αν η Ουκρανία θα αποδεχθεί το αδιανόητο σχέδιο ειρήνευσης με τη Ρωσία που κυκλοφόρησε η αμερικανική κυβέρνηση.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν το γνωρίζουμε στο σύνολό του. Έχουμε όμως πληροφορίες και στοιχεία από διαρροές του στον διεθνή Τύπο.

Αρκετά πάντως για να συμπεράνουμε πως κανονικά δεν υπάρχει χώρα που θα μπορούσε να το αποδεχτεί. Είναι σαν να γράφτηκε στο Κρεμλίνο, και μάλιστα στα ρωσικά.

Αναρωτιέμαι ποιος θα δεχόταν να μειώσει τον στρατό του κάτω από το μισό, να παραδώσει τα όπλα του, να εκχωρήσει εδάφη και να αποδεχτεί ως επίσημη γλώσσα τη… γλώσσα του εχθρού του;

Με αντάλλαγμα κάποιες «εγγυήσεις ασφαλείας» από τις ΗΠΑ, τις οποίες δεν πιστεύει και δεν παίρνει σοβαρά ούτε η Μελάνια.

Δεν ξέρω για τους Ουκρανούς, αλλά είμαι βέβαιος για παράδειγμα ότι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που θα υπέγραφε «σχέδιο ειρήνης» που θα αφόπλιζε τη χώρα, θα παρέδιδε το Ανατολικό Αιγαίο μαζί με τα νησιά του στους Τούρκους και θα καθιέρωνε τα τουρκικά ως δεύτερη επίσημη γλώσσα.

Αλλά η πίεση στο Κίεβο είναι μεγάλη. Η παραφροσύνη της κυβέρνησης Τραμπ ανήκουστη. Και οι αντοχές έχουν

Τους έχει αφήσει χωρίς αφήγημα

 

Όταν λέμε πως πέρα από τον Μητσοτάκη δεν υπάρχει άλλη αξιόπιστη εναλλακτική, δεν εννοούμε μόνον τις ικανότητες του φυσικού προσώπου. Εννοούμε κυρίως πως μόνον αυτός και μερικοί υπουργοί του έχουν τη δυνατότητα να παραγάγουν ένα πολιτικό αφήγημα. Δηλαδή να συγκροτήσουν μια συνεκτική μεγάλη ιστορία για την στρατηγική κατεύθυνση της πατρίδας μας. Αυτό που λέμε η σωστή πλευρά της Ιστορίας έχει πολλές διακλαδώσεις που όλες καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Στην αναβάθμιση του διεθνούς ρόλου της Ελλάδας και την προσέλκυση επενδύσεων στον τομέα της παραγωγής και των υπηρεσιών. 

Κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν έχει επιδείξει τέτοια ικανότητα. Το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά συνολικά κινούνται στους γνωστούς αντιπολιτευτικούς ρυθμούς, δηλαδή της κριτικής των επιμέρους κυβερνητικών πεπραγμένων. Και σε αυτό το είδος αντιπολίτευσης είναι κουραστικοί και απολύτως προβλέψιμοι. Αδυνατούν να αμφισβητήσουν το μεγάλο αφήγημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη προβάλλοντας ένα δικό τους αφήγημα που θα πείσει τους πολίτες και θα αποτελέσει έναν συσπειρωτικό στόχο. Πριν από 45 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου, προσέφερε μια ολοκληρωμένη θεώρηση της πορείας της μεταπολιτευτικής κοινωνίας απέναντι στην ευρωπαϊκή στρατηγική του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και του φιλοευρωπαϊκού Κέντρου. Δεν έχει σημασία το γεγονός πως όταν

Επιδίωξη

Να το ξεκαθαρίσουμε για να μην τρελαθούμε εντελώς. Κάθε άνθρωπος στην Ελλάδα έχει δικαίωμα να βγάλει βιβλίο για να διηγηθεί αναμνήσεις από τη ζωή του.

Πόσω μάλλον ένας πρώην πρωθυπουργός.

Θα διαβάσουμε λοιπόν το βιβλίο του Τσίπρα με ενδιαφέρον. Απλώς δεν είμαι βέβαιος ότι η σχετική πρωτοβουλία ήταν σοφή.

Δεν κατάλαβα δηλαδή τι ωφελεί έναν πρώην Πρωθυπουργό και ακόμη νέο άνθρωπο να αναμοχλεύει σε κοινή θέα τις μαύρες και λιγότερο μαύρες σελίδες της διακυβέρνησής του.

Αντε πάλι με το δημοψήφισμα, τις τηλεοπτικές άδειες, τη Νοβάρτις ή το Μάτι.

Κι απόδειξη; Πολύ πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο και πριν καν το διαβάσουμε ο συγγραφέας του βρίσκεται αντιμέτωπος με τα κατάλοιπα μιας θλιβερής εποχής που η συντριπτική πλειοψηφία μάλλον θα προτιμούσε να ξεχάσει.

Τον Πολάκη, τον Βαξεβάνη, την Κωνσταντοπούλου, τον Λαφαζάνη, τον Παππά… Αναμενόμενο. Αυτούς βγάζει στη σέντρα.

Ποιο είναι λοιπόν το νόημα της προσπάθειας; Η επιστροφή του Τσίπρα στο προσκήνιο; Και τότε γιατί έφυγε; Έκανε λάθος στο μέτρημα;

Χωρίς να γνωρίζω το περιεχόμενο του βιβλίου και γι’ αυτό

Η αναμέτρηση με το χάος δεν είναι ένα καλό στοίχημα

Η αναμέτρηση δεν είναι μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα ή του Νίκου Ανδρουλάκη. Είναι μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του χάους. Η αντιπολίτευση είναι ανίκανη να σταθεί στα πόδια της. Το επικίνδυνο είναι να ταυτιστεί με το χάος, στην προσπάθειά της να πετύχει μια οποιαδήποτε νίκη απέναντι στον Κυριάκο. Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι το χάος μπορεί να κερδίσει, επειδή έχει την ικανότητα να καταλαμβάνει τον ζωτικό χώρο που του αφήνει η όποια αδράνεια της άλλης πλευράς.  

Το σημερινό κυβερνητικό αφήγημα είναι ότι κάνει τα πράγματα καλύτερα απ’ ό,τι θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε άλλος. Και προβάλλει ως επιχείρημα τη μείωση των φόρων, τη θεαματική πτώση της ανεργίας, την αύξηση των μισθών. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Αλλά ο κόσμος δεν αισθάνεται χαρούμενος. Οι τιμές στο super market είναι ικανές να αποθαρρύνουν και τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο κι ένας μέσος μισθωτός νιώθει να πνίγεται, καθώς πρέπει, πριν πάει στο super market, να καλύψει με τα λεφτά του μισθού του ενοίκιο και ρεύμα. Όσο ο πολίτης βλέπει να δυσκολεύεται σημαντικά να βγάλει τον μήνα, τόσο απρόθυμος είναι να ακούσει τη λογική των αριθμών που του προβάλλει η κυβέρνηση. Δεν τον ενδιαφέρουν οι αριθμοί, επειδή αυτοί από μόνοι τους δεν αλλάζουν αυτό που έχει να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του.  

Ναι, αλλά τα πράγματα θα

Σαμαράς, προσδοκίες και προδοσίες

 Βλέποντας τη συνέντευξη Σαμαρά στον ΑΝΤ1, αναρωτήθηκα γιατί τόση προβολή. Ποια «κέντρα» αποφασίζουν να χαρίσουν μια μαραθώνια τηλεοπτική συνέντευξη σε έναν απόμαχο πολιτικό. Μόνο ο Φιντέλ Κάστρο έδινε στον εαυτό του δύο ώρες για έναν μονόλογο.

Ακούγοντάς τον κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Σαμαράς, και 3% να έπαιρνε στις εκλογές, ικανοποιημένος θα ήταν. Αν το έχω αντιληφθεί σωστά, δεν προτίθεται να κάνει κόμμα για να διεκδικήσει την εξουσία. Αλλά για να τη στερήσει -αν μπορέσει- από τον Μητσοτάκη. Θα παρατείνει την πολιτική του δραστηριότητα, παρά την εμφανή κούραση της ηλικίας και τα χτυπήματα της μοίρας, λόγω της εμμονής του εναντίον του πρωθυπουργού. Δεν είναι πλέον θέμα αντιπαλότητας με πολιτικούς όρους, είναι κυριολεκτικά θέμα εμμονής. Θα ιδρύσει κόμμα όχι για να κυβερνήσει, αλλά για να πέσει η κυβέρνηση. Σίκουελ του 1993.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν κατάλαβα να απασχολεί τον κ. Σαμαρά ποιος θα ανέβει αν χάσει ο Μητσοτάκης. Ούτε αν θα προκληθεί κρίση και ακυβερνησία σε περίπτωση που γίνουν απανωτές εκλογές, χωρίς λύση, ή διασπάσεις κομμάτων. Δεν έδειξε να τον ενδιαφέρει αν με τη στάση του δίνει χώρο σε Τσίπρα, Ζωή, Καρυστιανού, Ρούτσι - έφτασε στο σημείο να τον υπερασπιστεί με την απεργία πείνας, ακόμα και για ξυλόλια μιλούσε, εις βάρος της κυβέρνησης. Δεν τον αφορά αν

Όταν...

 

Όταν έχουμε μια μέτρια κυβέρνηση αλλά μια κάκιστη αντιπολίτευση, τότε που πάει άραγε το πράγμα; Όταν έχουμε έναν λαό που δυσφορεί με την κυβέρνηση του αλλά σιχαίνεται την αντιπολίτευση του, προς τα πού κατευθυνόμαστε; Όταν κυβερνιόμαστε με ένα σκληρά πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, αλλά δημοσκοπικά προηγείται ο «Κανένας», μετά έρχεται ο «νυν» κι ύστερα υπάρχει το χάος των μονοψήφιων, τι άραγε μπορεί να σκέφτεται αυτό το εκλογικό σώμα;

Όταν έχουμε μια πολυπληθέστατη Βουλή 8 κομμάτων (συν ένα που εξέπεσε) και αντί να μεθοδεύονται συνενώσεις ή συγχωνεύσεις πολιτικών σχηματισμών πάμε ντουγρού για άλλους τρεις ή τέσσερις καινούριους, τι προοπτικές νομίζετε ότι προδιαγράφονται για το συλλογικό μας μέλλον; Όταν έχουμε έναν εκλογικό νόμο που κάνει σχεδόν ανέφικτη την αυτοδυναμία, αλλά κανένα κόμμα δεν τολμά να μιλήσει για κυβερνητικές συνεργασίες, πόσο κυβερνήσιμη μπορεί να θεωρηθεί αυτή η χώρα;

Όταν είμαστε ένας λαός πάντα έτοιμος να

Χαζεύω την τακτική του Αλέξη

Χαζεύω όλα αυτά που κάνει ο Αλέξης. Είναι τόσο μα τόσο επαγγελματικά, που σκέφτομαι ότι πίσω του πρέπει να υπάρχει μια στρατιά συμβούλων και επικοινωνιολόγων. Αν πάλι έχει εκπονήσει την καμπάνια του ο ίδιος με τους δυο - τρεις ανθρώπους του γραφείου του, τότε μπράβο του. Από αρπακολατζής και «χάσαμε τον φάκελο της σύσκεψης» (το θυμάστε αυτό στη συνάντηση του με τη Μέρκελ), έχει γίνει πολύ μεθοδικός και αποτελεσματικός.

Θα μου πείτε βέβαια, άλλο η διαφήμιση ενός βιβλίου και άλλο η προετοιμασία ενός κόμματος που προορίζεται για να κάνει μπαμ. Η έξυπνη επικοινωνία αρκεί για να κάνει προκαταβολικά ένα βιβλίο best seller, αλλά δεν αρκεί για να κάνει μεγάλο και παρεμβατικό ένα καινούριο κόμμα. Το κόμμα θέλει και άλλα πράγματα, εκτός από μια δεκαριά διαδοχικά shots, που το ένα μιλά για την διαπραγμάτευση του 2015, το άλλο για οικογενειακά ποτάκια και γυροβολιές, με το τρίτο να περιδιαβαίνει τα ψυχολογικά του συγγραφέα.

Πλην ο Αλέξης ξέρει περισσότερα για κόμματα απ’ ότι για βιβλία. Άρα λογικά, αυτά που γράφω εδώ, εκείνος τα χει σκεφτεί πριν από μένα. Θέλω να πω, πριν αρχίσει να ξετυλίγει την καμπάνια του βιβλίου, που είναι καμπάνια για τον ίδιον με άλλο προσωπείο, θα πρέπει να έχει ήδη έτοιμο το επόμενο επίπεδο των επικοινωνιακών του κινήσεων για το κόμμα, που

Πού οφείλεται το Ιμπέριουμ του Μητσοτάκη;

Το ΠΑΣΟΚ βλέπει τον Μητσοτάκη ευρισκόμενο σε πλήρη πανικό, ο Φάμελλος και η Νέα Αριστερά ως έναν απερχόμενο που ακόμη… δεν το ξέρει. Και τα φιλικά τους έντυπα τον δαιμονολογούν ως ψυχρό διαχειριστή, αλαζονικό και αποκομμένο από την κοινωνία, αυταρχικό χωρίς όραμα, ή και ως… μεταδημοκρατικό ηγεμόνα (επιδεικτική μοντερνιά και αυθαίρετη αναντίστοιχη μεταφορά από την πολιτική θεωρεία).

Καταγγέλλουν ότι η χώρα δεν κυβερνάται αλλά ελέγχεται, η δημοκρατία έχει παραδοθεί στη λογική του επιτελικού ελέγχου, και υποστηρίζουν (δηλαδή ελπίζουν) ότι το σύστημα Μητσοτάκη καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας του της αλαζονεία, αφού συμβολίζει τον τεχνοκρατικό αυταρχισμό ενός απερχόμενου εκπροσώπου μιας πολιτικής ελίτ που δεν κατανοεί την κοινωνία. Και άλλα πολλά τέτοια βαρύγδουπα και αναντίστοιχα.

Την αναντιστοιχία των χαρακτηρισμών δεν την υποστηρίζει ο γράφων αλλά η κοινωνία, την οποία συνεχώς επικαλούνται ως αυθεντικοί διερμηνευτές της, λες και η κοινωνία μιλάει τη γλώσσα των κομματικών γραφείων τους. Αυτή η κοινωνία από την έλευση του Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ τον Ιανουάριο του 2016, τους λέει ότι στραβά αρμενίζουν.

Χθες σε μια ακόμη δημοσκόπηση, της Interview για την Political, οι πολίτες κρίνουν κατά 56% ότι η αντιπολίτευση που

Κόμματα

 

Για άλλη μια φορά η στήλη χτυπάει πρώτη και εγκαίρως τον κώδωνα του συναγερμού διότι οι εξελίξεις δεν προχωρούν κι ευλόγως ανησυχούμε.

Είδαμε χθες τον Σαμαρά που δεν το καταπίνει ότι ο Μητσοτάκης είναι παλιοχαρακτήρας κι έδιωξε από τη ΝΔ κοτζάμ πρώην πρωθυπουργό για το χατίρι του Γεραπετρίτη (συνέντευξη AΝΤ1, 9/11).

Ωραία αυτά αλλά με το κόμμα τι θα γίνει; Θα το φτιάξουμε ή δεν θα το φτιάξουμε; Διότι υποθέτω ότι τα κόμματα δεν είναι «να σας πω τον πόνο μου».

Γίνονται για κάτι άλλο, κατά προτίμηση για πολλά άλλα και μάλλον για κάτι σοβαρότερο από τα παράπονα για τον Γεραπετρίτη που δεν πήρε ένα τηλέφωνο.

Ομοίως και η Καρυστιανού. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών αλλά μάλλον μπουρδουκλώθηκε το μαγαζί.

Πήγε κι έμπλεξε. Και κανείς δεν έχει καταλάβει τι θέλει να κάνει. Κάνει κόμμα ή κίνημα «να σαρώσει τον Μητσοτάκη»;

Και με ποιους θα τον σαρώσει; Με τον Καραχάλιο (που λέει ότι είναι με τον Καραμανλή) ή με τον Νικολόπουλο (που λέει ότι είναι με τον Σαμαρά) αλλά έστειλε τον Καραχάλιο στην Καρυστιανού;

Διότι αν η Καρυστιανού περιμένει «να σαρώσει τον Μητσοτάκη» με τον Καραχάλιο και τον Νικολόπουλο, τότε μάλλον πρέπει να