Παλιό μοντέλο

Ένα πρόβλημα είναι η αποπομπή της Κατερίνας Σαββαΐδου από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Στηρίχτηκε σε μια άσκηση ποινικής δίωξης για πλημμέλημα, η οποία προήλθε από μηνυτήριο αναφορά ενός... ιδιώτη δικηγόρου!

Σύμφωνα με την κυβερνητική εκπρόσωπο, η Σαββαΐδου θα πρέπει «να αποδείξει την αθωότητά της» - κάτι που μάλλον αποτελεί αντιστροφή των θεμελιωδών κανόνων του κράτους δικαίου.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η Σαββαΐδου αποπέμφθηκε λίγα εικοσιτετράωρα προτού η Γενική Γραμματεία αναλάβει την αρμοδιότητα όλων των ελεγκτικών μηχανισμών (όπως το ΣΔΟΕ) και μετατραπεί σε ανεξάρτητη Αρχή, σύμφωνα με μια απολύτως ορθή πρόβλεψη των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας. Τυχαίο;  

Το τρίτο (και σοβαρότερο κατά τη γνώμη μου...) πρόβλημα είναι ότι για αντικαταστάτης της προαλείφεται ένας... σύμβουλος του Πρωθυπουργού, άρα ένα πολιτικό κυβερνητικό στέλεχος.

Ολα αυτά συνοψίζονται σε μια εύστοχη διαπίστωση της «Αυγής», η οποία σε κύριο άρθρο με τίτλο «Η υποκρισία με την ανεξαρτησία» σημείωνε ότι όσοι στην αντιπολίτευση διαμαρτύρονται για την αποπομπή της Σαββαΐδου θα μπορούσαν να είχαν δίκιο «αν πράγματι η ανεξαρτητοποίηση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων είχε αποκτήσει όλα τα εχέγγυα ότι θα ελέγχεται από κάποιον» (20/10).

Με άλλα λόγια, ο σωστός ανεξάρτητος είναι ο ελεγχόμενος!

Δεν είναι αστείο. Είναι η διαιώνιση μιας κομματικής αντίληψης που με μεγάλη ευκολία μεταδόθηκε από τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή ο προερχόμενος από το ΠαΣοΚ υπουργός Μεταφορών Χρ. Σπίρτζης διατύπωσε την πρόθεση της κυβέρνησης να παρέμβει στη λειτουργία των ανεξάρτητων Αρχών ώστε «να γίνουν πραγματικά ανεξάρτητες».

Ενώ ο προερχόμενος από τη ΝΔ αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δ. Παπαγγελόπουλος επεσήμανε για τον τομέα του ότι «η Δικαιοσύνη είναι τυφλή αλλά δεν πρέπει να είναι κουφή. Πρέπει να αφουγκράζεται την κοινωνία» - υποθέτω να ακούει τουλάχιστον εκείνους που δηλώνουν ότι την εκφράζουν...

Θυμίζω ότι το πεδίο της Σαββαΐδου, η φορολογική διοίκηση, είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες διακομματικής διαχείρισης επί ΠαΣοΚ και ΝΔ. Τότε οι διευθυντές των ΔΟΥ μοιράζονταν σε ποσοστά 70-30 μεταξύ ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Οποιος κυβερνούσε έπαιρνε το 70% και όποιος βρισκόταν στην αντιπολίτευση το 30% - περιμένοντας να γίνει κυβέρνηση.

Η επιταγή λοιπόν μιας ανεξάρτητης Αρχής για τα δημόσια έσοδα και τη φορολογική διοίκηση είναι μια ευπρόσδεκτη μνημονιακή υποχρέωση που αποσυνδέει την Εφορία από το πελατειακό κράτος. Που δεν θα επιτρέπει δηλαδή στη διοίκηση να κάνει τα ρουσφέτια της κυβέρνησης, να ρυθμίζει τους «δικούς» της και να κυνηγάει τους «άλλους».

Κανονικά μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έπρεπε να χειροκροτεί αυτή την επιταγή με τα χέρια και με τα πόδια - όχι να μεθοδεύει πώς θα την ελέγξει με τον σύμβουλο του Πρωθυπουργού!

Και αν η (όποια) Σαββαΐδου δεν της έκανε τα χατίρια, θα έπρεπε να την παινεύει και να την καμαρώνει, όχι να κοιτάξει πώς να την ξηλώσει για να βάλει τους δικούς της.

Για να το πω με άλλα λόγια, μέσα στην κρίση η Ελλάδα έχει μια τεράστια ευκαιρία να αλλάξει. Να ξεφύγει από τις παθογένειες που την οδήγησαν στην κρίση.

Και μια Αριστερά που έχει εκ των πραγμάτων περιορισμένη συμμετοχή στις αμαρτίες του παρελθόντος θα έπρεπε να πρωτοστατεί σε αυτή την αλλαγή, όχι να την πολεμάει.  

Το ζητούμενο λοιπόν για την κυβέρνηση δεν είναι να φτιάξει ένα δικό της μαγαζί φαύλης εξουσίας, ούτε να αναπαράγει παλιές πελατειακές πατέντες. Δεν είναι αυτό που θα την κρατήσει στην εξουσία, όσο και αν το ονειρεύεται. Το μοντέλο τελείωσε.

Το ζητούμενο είναι να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων, των περιστάσεων και των προσδοκιών που την έφεραν στην κυβέρνηση.

Εκεί θα κριθεί. Οχι στις πενταροδεκάρες της Εφορίας, που θα έλεγε και ο Φίλης.
Γ.Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ