Αν δεν υπάρξει σήμερα κάποια εντυπωσιακή εξέλιξη οι υποψήφιοι για την
αρχηγία της Ν.Δ. θα είναι τρεις. Ο Μεϊμαράκης, ο Μητσοτάκης και ο
Τζιτζικώστας. Πάλι καλά. Η εικόνα του τσίρκου με τους περίπου 20 ή και
περισσότερους υποψήφιους φαίνεται ότι τελικά απεφεύχθη. Το στίγμα όμως
έμεινε. Και έδειξε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το κόμμα της
αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όταν το θέμα της ηγεσίας αντιμετωπίζεται ως πασαρέλα όπου ο κάθε φίτσουλας θεωρεί πως μπορεί να γίνει και αρχηγός τότε κάτι σάπιο υπάρχει σ' αυτό το κόμμα. Και πιθανότατα θα συνεχίσει να υπάρχει αν τελικά εκλεγεί αρχηγός κάποιος που θα συνεχίσει την πολιτική των κομματικών ισορροπιών, των οικογενειακών φεούδων και των εξουσιαστικών βιλαετιών, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στη συντηρητική παράταξη στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Μεϊμαράκης δεν μπορεί να
είναι αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Όχι επειδή τον στηρίζει ο Καραμανλής ή το κομματικό κατεστημένο, αλλά επειδή πριν δύο μόλις εβδομάδες έχασε με 7,5 μονάδες από τον Τσίπρα. Όταν το κόμμα υπό την ηγεσία του ηττήθηκε κατά κράτος και ο ίδιος υπέβαλε την παραίτησή του είναι λάθος να νομίζουν κάποιοι ότι δικαιούται να έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Αν είχε χάσει στον πόντο, εντάξει. Η δικαιολογία ότι ανέλαβε την τελευταία στιγμή θα ήταν βάσιμη και θα μπορούσε να βρει και υποστηρικτές. Τώρα, με ήττα 7,5 μονάδων δεν έχει καμμία δικαιολογία και κακώς θέτει εκ νέου υποψηφιότητα.
Μπορεί να είναι καλό παιδί, λαϊκός τύπος, καλαμπουρτζής, στρατιώτης του κόμματος, ενωτικός όμως αυτά δεν (μπορεί να) είναι τα χαρακτηριστικά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αξιωματική αντιπολίτευση χρειάζεται έναν αρχηγό που να μπορεί να αντιπαρατεθεί στα ίσια με τον πρωθυπουργό και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να την οδηγήσει στη νίκη. Αυτό χρειάζονται τα στελέχη και κυρίως οι ψηφοφόροι της.
Τους οπαδούς της δεν την αφορούν τα κομματικά μαγειρεία και ήκιστα ενδιαφέρονται αν ο Μεϊμαράκης είναι καραμανλικός. Αυτό που θέλουν είναι κάποιος που μπορεί να τους εμπνεύσει και να τους δημιουργήσει αν όχι την πεποίθηση τουλάχιστον την εντύπωση ότι θα τους οδηγήσει στη νίκη. Στα μεγάλα κυβερνητικά κόμματα αυτό είναι το κριτήριο: Η νίκη στις εκλογές και η ανάληψη της διακυβέρνησης.
Ο Μεϊμαράκης περισσότερο δίνει την εντύπωση ότι, ακόμη κι αν εκλεγεί, θα συνεχίσει να είναι μεταβατικός καθώς είναι αρκετοί αυτοί που θεωρούν πως ο ρόλος του είναι να ζεσταίνει τη θέση του αρχηγού μέχρι να αποφασίσει να αναλάβει τα ηνία ο Κώστας Καραμανλής. Λάθος; Λάθος. Όμως αυτή είναι η εντύπωση. Επιπροσθέτως, στη Ν.Δ. θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν εκλέγουν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά τον οιονεί πρωθυπουργό. Και κακά τα ψέμματα ο Μεϊμαράκης δεν είναι αυτή η περίπτωση.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν πρέπει να εκλέξει αρχηγό αυτόν που θα διατηρήσει τις ισορροπίες, αλλά αυτόν που θα τις ανατρέψει. Για να μπορέσει η Ν.Δ. να επαναδιεκδικήσει σοβαρά τη διακυβέρνηση χρειάζεται στο τιμόνι κάποιον που θα κατάργησει την επετηρίδα και θα αποστρατεύσει όλους όσοι τα τελευταία 15-20 χρόνια αποτελούν τη βιτρίνα της. Αυτή, όσο κι αν δεν αρέσει σε ορισμένους, είναι η σκληρή αλήθεια.
Η περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι διαφορετική. Ανήκει στη νέα γενιά στελεχών, είναι προσοντούχος, αλλά είναι ούλτρα νεοφιλελεύθερος ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχει δημιουργήσει. Και αυτή τη στιγμή η Ν.Δ., για να μπορέσει να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του Τσίπρα, έχει ανάγκη να αναβαπτιστεί στα νάματα της λαϊκής δεξιάς. Το σεργιάνισμα στο Κέντρο, η πολιτική ορθότητα και η αναγωγή του μνημονίου σε ευαγγέλιο δεν πρόκειται να την επαναφέρουν στην εξουσία.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι περισσότερον του δέοντος συναινετικός, όταν αυτό που απαιτείται είναι η σκλήρυνση του αντιπολιτευτικού λόγου. Προφανώς ο γιός του Κώστα Μητσοτάκη δεν έχει αντιληφθεί ότι η πολιτική της συναίνεσης ανταποκρίνονταν στην προηγούμενη περίοδο και μέχρι να υπογραφεί και να ψηφιστεί η τελευταία δανειακή σύμβαση. Αφ' στιγμής έγιναν εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κυβερνήσει και πάλι με τους ΑΝΕΛ η αντιπολίτευση θα πρέπει να ασκήσει με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση τα καθήκοντά της. Πρέπει να ψέγει, να ελέγχει και να καταγγέλει την κυβέρνηση στο όνομα των συμφερόντων του λαού και όχι να είναι ουσιαστικά αντιπολίτευση επειδή αυτό απαιτούν οι δανειστές της χώρας και τα συμφέροντα που συνασπίζονται περί αυτούς.
Και φυσικά ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει και ένα βαρίδι. Αυτό που ο ίδιος ομολόγησε: τον πατέρα του. Βεβαίως ήταν ατόπημα που το είπε ο ίδιος αφενός γιατί δείχνει ασέβεια στον γεννήτορά του και αφετέρου επειδή χωρίς τον πατέρα του δεν θα είχε φτάσει εκεί που έφθασε. Αυτά μπορεί να τα λένε άλλοι, οι δημοσιογράφοι, οι αναλυτές και οι σχολιαστές. Δεν θα έπρεπε να το πει ο ίδιος έστω κι αν έχει δίκιο. Και έχει δίκιο επειδή η Ν.Δ. για να μπορέσει να ξανακερδίσει το γκουβέρνο θα πρέπει να διευρύνει την επιρροή της στον αντιδεξιό κόσμο, δηλαδή στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που τώρα έχει μεταναστεύσει μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και σ' αυτόν τον κόσμο το όνομα Μητσοτάκης συνεχίζει να είναι κόκκινο πανί. Αυτός εξάλλου ήταν και ένας από τους λόγους που η αδελφή του Ντόρα Μπακογιάννη έχασε το 2009 από τον Αντώνη Σαμαρά. Οι δεξιοί ψηφοφόροι θεώρησαν ότι η θυγατέρα του Κώστα Μητσοτάκη δεν μπορούσε, για ιστορικούς λόγους, να διεμβολίσει τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Επομένως νεοφιλελεύθερος και Μητσοτάκης είναι δύο βαρίδια που δυσκολεύουν την προσπάθεια του Κυριάκου να αναδειχθεί αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία.
Εξυπακούεται, πως η μεθόδος αποκλεισμού των δύο άλλων υποψηφίων δεν δίνει προβάδισμα στον τρίτο. Πάντως, το γεγονός ότι ο Απόστολος Τζιτζικώστας μάς είναι σχετικά άγνωστος μάλλον πρέπει να προσμετρηθεί στα υπέρ του. Η πολιτική ζωή, όπως έδειξε και η περίπτωση Τσίπρα, προσφέρεται για αιφνιδιασμούς και νέους ανθρώπους. Το άγνωστος ή επί το ακριβέστερον το σχετικά γνωστός συν τη συμπαθητική φάτσα του -που στην εποχή της εικόνας που ζούμε είναι σοβαρός παράγοντας- συνιστούν πλεονέκτημα για τον βορειοελλαδίτη πολιτικό.
Το οποίο γίνεται πιο ισχυρό επειδή είναι νέος, άφθαρτος, εκτός των κυκλωμάτων διαπλοκής του κράτους των Αθηνών και κέρδισε τις εκλογές στην Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας, ενάντια μάλιστα στον εκλεκτό της Ν.Δ. Γιάννη Ιωαννίδη, με το εντυπωσιακό 71%. Αν μάλιστα καταφέρει να συνταξιοδοτήσει τη μεταπολιτευτική γενιά της Ν.Δ. και να τη θεραπεύσει από το μικρόβιο του διχασμού σε οικογένειες και δοβλέτια μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι ο αρχηγός που χρειάζεται η συντηρητική παράταξη για να ανασυγκροτηθεί και να ξαναγίνει Λαϊκό Κόμμα...
Νικ. Φελέκης- http://www.matrix24.gr/
Όταν το θέμα της ηγεσίας αντιμετωπίζεται ως πασαρέλα όπου ο κάθε φίτσουλας θεωρεί πως μπορεί να γίνει και αρχηγός τότε κάτι σάπιο υπάρχει σ' αυτό το κόμμα. Και πιθανότατα θα συνεχίσει να υπάρχει αν τελικά εκλεγεί αρχηγός κάποιος που θα συνεχίσει την πολιτική των κομματικών ισορροπιών, των οικογενειακών φεούδων και των εξουσιαστικών βιλαετιών, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στη συντηρητική παράταξη στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Μεϊμαράκης δεν μπορεί να
είναι αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Όχι επειδή τον στηρίζει ο Καραμανλής ή το κομματικό κατεστημένο, αλλά επειδή πριν δύο μόλις εβδομάδες έχασε με 7,5 μονάδες από τον Τσίπρα. Όταν το κόμμα υπό την ηγεσία του ηττήθηκε κατά κράτος και ο ίδιος υπέβαλε την παραίτησή του είναι λάθος να νομίζουν κάποιοι ότι δικαιούται να έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Αν είχε χάσει στον πόντο, εντάξει. Η δικαιολογία ότι ανέλαβε την τελευταία στιγμή θα ήταν βάσιμη και θα μπορούσε να βρει και υποστηρικτές. Τώρα, με ήττα 7,5 μονάδων δεν έχει καμμία δικαιολογία και κακώς θέτει εκ νέου υποψηφιότητα.
Μπορεί να είναι καλό παιδί, λαϊκός τύπος, καλαμπουρτζής, στρατιώτης του κόμματος, ενωτικός όμως αυτά δεν (μπορεί να) είναι τα χαρακτηριστικά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αξιωματική αντιπολίτευση χρειάζεται έναν αρχηγό που να μπορεί να αντιπαρατεθεί στα ίσια με τον πρωθυπουργό και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να την οδηγήσει στη νίκη. Αυτό χρειάζονται τα στελέχη και κυρίως οι ψηφοφόροι της.
Τους οπαδούς της δεν την αφορούν τα κομματικά μαγειρεία και ήκιστα ενδιαφέρονται αν ο Μεϊμαράκης είναι καραμανλικός. Αυτό που θέλουν είναι κάποιος που μπορεί να τους εμπνεύσει και να τους δημιουργήσει αν όχι την πεποίθηση τουλάχιστον την εντύπωση ότι θα τους οδηγήσει στη νίκη. Στα μεγάλα κυβερνητικά κόμματα αυτό είναι το κριτήριο: Η νίκη στις εκλογές και η ανάληψη της διακυβέρνησης.
Ο Μεϊμαράκης περισσότερο δίνει την εντύπωση ότι, ακόμη κι αν εκλεγεί, θα συνεχίσει να είναι μεταβατικός καθώς είναι αρκετοί αυτοί που θεωρούν πως ο ρόλος του είναι να ζεσταίνει τη θέση του αρχηγού μέχρι να αποφασίσει να αναλάβει τα ηνία ο Κώστας Καραμανλής. Λάθος; Λάθος. Όμως αυτή είναι η εντύπωση. Επιπροσθέτως, στη Ν.Δ. θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν εκλέγουν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά τον οιονεί πρωθυπουργό. Και κακά τα ψέμματα ο Μεϊμαράκης δεν είναι αυτή η περίπτωση.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν πρέπει να εκλέξει αρχηγό αυτόν που θα διατηρήσει τις ισορροπίες, αλλά αυτόν που θα τις ανατρέψει. Για να μπορέσει η Ν.Δ. να επαναδιεκδικήσει σοβαρά τη διακυβέρνηση χρειάζεται στο τιμόνι κάποιον που θα κατάργησει την επετηρίδα και θα αποστρατεύσει όλους όσοι τα τελευταία 15-20 χρόνια αποτελούν τη βιτρίνα της. Αυτή, όσο κι αν δεν αρέσει σε ορισμένους, είναι η σκληρή αλήθεια.
Η περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι διαφορετική. Ανήκει στη νέα γενιά στελεχών, είναι προσοντούχος, αλλά είναι ούλτρα νεοφιλελεύθερος ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχει δημιουργήσει. Και αυτή τη στιγμή η Ν.Δ., για να μπορέσει να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του Τσίπρα, έχει ανάγκη να αναβαπτιστεί στα νάματα της λαϊκής δεξιάς. Το σεργιάνισμα στο Κέντρο, η πολιτική ορθότητα και η αναγωγή του μνημονίου σε ευαγγέλιο δεν πρόκειται να την επαναφέρουν στην εξουσία.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι περισσότερον του δέοντος συναινετικός, όταν αυτό που απαιτείται είναι η σκλήρυνση του αντιπολιτευτικού λόγου. Προφανώς ο γιός του Κώστα Μητσοτάκη δεν έχει αντιληφθεί ότι η πολιτική της συναίνεσης ανταποκρίνονταν στην προηγούμενη περίοδο και μέχρι να υπογραφεί και να ψηφιστεί η τελευταία δανειακή σύμβαση. Αφ' στιγμής έγιναν εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κυβερνήσει και πάλι με τους ΑΝΕΛ η αντιπολίτευση θα πρέπει να ασκήσει με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση τα καθήκοντά της. Πρέπει να ψέγει, να ελέγχει και να καταγγέλει την κυβέρνηση στο όνομα των συμφερόντων του λαού και όχι να είναι ουσιαστικά αντιπολίτευση επειδή αυτό απαιτούν οι δανειστές της χώρας και τα συμφέροντα που συνασπίζονται περί αυτούς.
Και φυσικά ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει και ένα βαρίδι. Αυτό που ο ίδιος ομολόγησε: τον πατέρα του. Βεβαίως ήταν ατόπημα που το είπε ο ίδιος αφενός γιατί δείχνει ασέβεια στον γεννήτορά του και αφετέρου επειδή χωρίς τον πατέρα του δεν θα είχε φτάσει εκεί που έφθασε. Αυτά μπορεί να τα λένε άλλοι, οι δημοσιογράφοι, οι αναλυτές και οι σχολιαστές. Δεν θα έπρεπε να το πει ο ίδιος έστω κι αν έχει δίκιο. Και έχει δίκιο επειδή η Ν.Δ. για να μπορέσει να ξανακερδίσει το γκουβέρνο θα πρέπει να διευρύνει την επιρροή της στον αντιδεξιό κόσμο, δηλαδή στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που τώρα έχει μεταναστεύσει μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και σ' αυτόν τον κόσμο το όνομα Μητσοτάκης συνεχίζει να είναι κόκκινο πανί. Αυτός εξάλλου ήταν και ένας από τους λόγους που η αδελφή του Ντόρα Μπακογιάννη έχασε το 2009 από τον Αντώνη Σαμαρά. Οι δεξιοί ψηφοφόροι θεώρησαν ότι η θυγατέρα του Κώστα Μητσοτάκη δεν μπορούσε, για ιστορικούς λόγους, να διεμβολίσει τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Επομένως νεοφιλελεύθερος και Μητσοτάκης είναι δύο βαρίδια που δυσκολεύουν την προσπάθεια του Κυριάκου να αναδειχθεί αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία.
Εξυπακούεται, πως η μεθόδος αποκλεισμού των δύο άλλων υποψηφίων δεν δίνει προβάδισμα στον τρίτο. Πάντως, το γεγονός ότι ο Απόστολος Τζιτζικώστας μάς είναι σχετικά άγνωστος μάλλον πρέπει να προσμετρηθεί στα υπέρ του. Η πολιτική ζωή, όπως έδειξε και η περίπτωση Τσίπρα, προσφέρεται για αιφνιδιασμούς και νέους ανθρώπους. Το άγνωστος ή επί το ακριβέστερον το σχετικά γνωστός συν τη συμπαθητική φάτσα του -που στην εποχή της εικόνας που ζούμε είναι σοβαρός παράγοντας- συνιστούν πλεονέκτημα για τον βορειοελλαδίτη πολιτικό.
Το οποίο γίνεται πιο ισχυρό επειδή είναι νέος, άφθαρτος, εκτός των κυκλωμάτων διαπλοκής του κράτους των Αθηνών και κέρδισε τις εκλογές στην Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας, ενάντια μάλιστα στον εκλεκτό της Ν.Δ. Γιάννη Ιωαννίδη, με το εντυπωσιακό 71%. Αν μάλιστα καταφέρει να συνταξιοδοτήσει τη μεταπολιτευτική γενιά της Ν.Δ. και να τη θεραπεύσει από το μικρόβιο του διχασμού σε οικογένειες και δοβλέτια μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι ο αρχηγός που χρειάζεται η συντηρητική παράταξη για να ανασυγκροτηθεί και να ξαναγίνει Λαϊκό Κόμμα...
Νικ. Φελέκης- http://www.matrix24.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.