H Δεύτερη Φορά Αριστερά Είναι Ήδη Καλύτερη Από Την Πρώτη
Δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλές μέρες, ούτε καν δυο εβδομάδες, για να επιβεβαιωθούν οι ελπίδες του 40% του ελληνικού λαού για το ότι η νέα, δεύτερη φορά αριστερά κυβέρνηση θα βαδίσει στα χνάρια αξιοπιστίας, αποτελεσματικότητας και αριστεροσύνης της πρώτης. Δεν ξέρουμε ακόμα αν αυτή, η ελάχιστα ανανεωμένη κυβέρνηση, θα οδηγήσει σε νίκες αντίστοιχες με της πρώτης, πυκνής περίοδου της. Δεν γνωρίζουμε αν θα ζήσουμε άλλη μια εποχή θριάμβων σαν το αξέχαστο καλοκαίρι του 2015, ας πούμε, ένας πήχης ομολογουμένως υψηλός. Αλλά υπάρχει ελπίδα. Η μαγιά είναι εκεί. Οι προδιαγραφές πληρούνται. Τα στελέχη είναι σχεδόν τα ίδια, η εμπειρία και οι ικανότητές τους γνωστές σε όλους, πια.
Από τις εκλογές και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε αλλεπάλληλες κι αστραπιαίες κινήσεις που γέμισαν το λαό ασφάλεια, ενθουσιασμό και, φυσικά, αξιοπρέπεια. Επέλεξε για κυβερνητικό εταίρο το αδελφό κόμμα των ανεξέλεγκτων Ελλήνων, με το
οποίο ήρθε κοντά χάρη στο αντιμνημονιακό μένος, και στην πορεία και τα δυο τους διαπίστωσαν ότι έχουν πολύ περισσότερα κοινά, όπως οι δημοκρατικές ευαισθησίες, η αισθητική, και η αγάπη για την εξουσία. Πλέον δεν έχουν το αντιμνημονιακό μένος, καθώς υπέγραψαν κι αυτά μνημόνιο, αλλά οι δεσμοί τους πια είναι άρρηκτοι. Είναι όπως όταν τα φτιάχνεις με μια επειδή είναι πάρα πολύ όμορφη, αλλά μένεις μαζί της επειδή τελικά ταιριάζετε κιόλας.
Βεβαίως, οι σχέσεις συναντάνε και εμπόδια, όπως για παράδειγμα την υπουργοποίηση του ακροδεξιού αντισημίτη ομοφοβικού ρατσιστή βουλευτή των Ελλήνων Δημήτρη Καμμένου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον σύντροφο Καμμένο πριν γίνει πολύ μεγάλο και δημόσιο νταβαντούρι με το λογαριασμό του στο Twitter, ο οποίος λογαριασμός ήταν γεμάτος χολερικά διαμάντια ρατσισμού και συνομωσιολογίας, όπως δεν είχε και κανένα πρόβλημα με το Twitter και του Παύλου Χαϊκάλη, τον οποίο υπουργοποίησε την προηγούμενη σεζόν (πριν από λίγους μήνες), ενώ τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές συζητιέται και το θέμα του τιτάνα της Αχαΐας Νίκου Νικολόπουλου που θέλει σώνει και ντε να χωθεί στην κυβέρνηση, ή έστω στο προεδρείο της Βουλής, μολονότι έχει κι αυτός ομοφοβικό ακροδεξιό Twitter. Δεν ξέρουμε αν αυτή η ευκολία συμπεθεριάσματος με ανθρώπους που εντάσσονται στα άκρα της δεξιάς και στη συμπαθή κατηγορία των ψεκασμένων οφείλεται σε ιδεολογική και αισθητική συγγένεια, ή στην αδυναμία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να χρησιμοποιήσουν το Twitter. Η βραχύβια μα θορυβώδης πολιτική καριέρα της Ραχήλ Μακρή συνηγορεί υπέρ του πρώτου.
Ο κύριος Καμμένος ήταν τελικά ο μόνος που αντικαταστάθηκε σε μια κυβέρνηση η οποία κατά τα άλλα ήταν προφανώς αψεγάδιαστη και χωρίς καμία αμφιβολία θα ολοκληρώσει το έργο που άρχισε η προηγούμενη. Το Νοέμβριο του 2011 ο σημερινός πρωθυπουργός είχε γράψει στο Twitter (αχ αυτό το Twitter) ότι “Το νέο κυβερνητικό σχήμα είναι 80% ΠΑΣΟΚ, 10% Νέα Δημοκρατία, 10% ακροδεξιά και 100% μνημόνιο”, αναφερόμενος στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ακριβώς έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς και τη δικιά του κυβέρνηση σήμερα, ίσως μόνο αν αυξήσει το ποσοστό της “ακροδεξιάς” κάμποσο.
Παρ’ όλα αυτά, για να είμαστε και δίκαιοι, η αριστερή πνοή της νέας κυβέρνησης φύσηξε πάρα πολύ γρήγορα, με τη δήλωση της νέας αναπληρώτριας υπουργού Υγείας Σίας Αναγνωστοπούλου, που προανήγγειλε το σωστό και προφανές μέτρο της κατάργησης της δήλωσης θρησκεύματος από τους γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να εξαιρούνται από το μάθημα της ορθόδοξης χριστιανικής κατήχησης, αυτό που διδάσκεται στα σχολεία ως “θρησκευτικά”. Ήταν ένα θαρραλέο καίτοι αυτονόητο μέτρο. Βεβαίως, λίγες ώρες αργότερα ο νέος Υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης συναντήθηκε με το πραγματικό αφεντικό, δηλαδή τον αρχιεπίσκοπο, και πήρε πίσω την υπόσχεση της υφισταμένης του με συνοπτικές διαδικασίες. Η υφιστάμενή του δεν παραιτήθηκε.
Κατά τα άλλα, όπως με ενημερώνουν, το πολιτμπιρό έχει ήδη πέσει με τα μούτρα στο βάζο με το μέλι, με τρόπο πρωτοφανή στα γαστριμαργικά προηγούμενα της δημόσιας διοίκησης (άλλος ένας πολύ υψηλός πήχης), ενώ πταίσματα όπως η υπόθεση με την εταιρεία του μέντορα Αλέκου Φλαμπουράρη εξατμίστηκαν σα δροσοσταλίδες στο φθινοπωρινό αγέρα όταν τις φωτίζει ο χλωμός ήλιος, με το που βγήκε το τρανταχτό αποτέλεσμα των εκλογών.
Κανένα πεπραγμένο της νέας κυβέρνησης όμως δεν γέμισε το εκλογικό σώμα με ενθουσιασμό, σιγουριά κι αξιοπρέπεια όσο η αγέρωχη και πολυσυζητημένη εμφάνιση του πρωθυπουργού μας στην Νέα Υόρκη τις προάλλες, τόσο στην ομιλία του στον ΟΗΕ, όσο και στις συναντήσεις του με σπουδαίες φυσιογνωμίες-πρότυπα όπως ο Ραφαέλ Κορέα, ο Νικολάς Μαδούρο και ο Ραούλ Κάστρο, αλλά κυρίως με τη δημόσια και σε ζωντανή μετάδοση συζήτησή του με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον. Αυτή η συζήτηση, την οποία οργάνωσε η εκατέρωθεν φιλικά προσκείμενη Γιάννα Αγγελοπούλου, ήταν μια καλοστημένη παράσταση για την προαγωγή των ελληνικών θέσεων σε ένα κοινό μεγαλοεπενδυτών και οικονομικών παραγόντων, κάτι σαν πάσα σε ανοιχτό τέρμα, με όλη την άμυνα στην πλάτη, να έχεις φύγει από κανονική θέση και να τρέχεις προς το αντίπαλο τέρμα ολομόναχος, ο τερματοφύλακας να κοιμάται με σπασμένα πόδια έξω από το γήπεδο, και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακουμπήσεις τη μπάλα, ελάχιστα, ανεπαίσθητα, για να πάει προς τα δίκτυα τα οποία είναι μπροστά σου, ορθάνοιχτα.
Από αυτή τη θέση, ο πρωθυπουργός μας έβαλε αυτογκόλ.
Είμαι σίγουρος ότι έχετε δει πολλές φορές στιγμιότυπα από την αξιοθρήνητη εμφάνιση του εκλεγμένου μας εκπροσώπου, ο οποίος ιδρωκοπούσε, έπινε νερό και ανασκάλευε τις πολυσέλιδες σημειώσεις του ενώ ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, συγκαταβατικά και με άρθρωση υπομονετικής δασκάλας που μαθαίνει εγγλέζικα σε παιδάκια της τρίτης δημοτικού, του έκανε απλοϊκές ερωτήσεις, από αυτές που περιέχουν μέσα και τις προφανείς τους απαντήσεις, με μια συγκινητική διάθεση να βοηθήσει. Σύμφωνα με ηλεκτρονικό κομματικό όργανο, ο πρωθυπουργός μας “δεν του απάντησε για να μην τον προσβάλει”. Όλοι οι υπόλοιποι νομίσαμε ότι το πρόβλημα του πρωθυπουργού ήταν τριπλό, ότι 1) δεν καταλάβαινε τις ερωτήσεις, 2) δεν ήξερε αρκετές λέξεις στα εγγλέζικα για να δώσει απαντήσεις που να βγάζουν νόημα και 3) δεν ήξερε τις απαντήσεις ούτε στα ελληνικά, και εξακολουθεί να νομίζει ότι, ας πούμε, αν επιμηκυνθεί το χρέος της Ελλάδας θα έρθουν επενδύσεις, ανάπτυξη και πακτωλός χρημάτων για να γεμίσει το βάζο με το μέλι. Μπορεί, βεβαίως, να ισχύει αυτό που λέει το ηλεκτρονικό κομματικό όργανο, ή μπορεί να φταίει το τζετ λαγκ. Το σίγουρο είναι ότι πολύς κόσμος γέλασε πολύ, νιώθοντας παράλληλα τρομερή ντροπή για το αποτροπιαστικό θέαμα, αλλά βεβαίως αυτός ο κόσμος δεν είναι αρκετά πολύς ώστε ο Αλέξης Τσίπρας να μην είναι πρωθυπουργός.
Τέλος, το υπερθέαμα αυτού του πρώτου δεκαημέρου δεν θα μπορούσε να επιστεγαστεί και να απογειωθεί αισθητικά καλύτερα από τους λαμπερούς εορτασμούς για την επέτειο από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας (αν κατάλαβα καλά), μια υπέροχη και λιτή εκδήλωση στη Σαλαμίνα η οποία περιείχε τα πάντα, στρατιωτικούς, κλαδιά ελιάς, σάρισες, κορίτσια ντυμένα αρχαίες ελληνίδες, κορίτσια ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές που κρατούσαν σημαίες κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, παπάδες και μια κόκκινη μοκέτα απλωμένη σε παλέτες που οδηγεί στην ακροθαλασσιά όπου η σεπτή μορφή του Υπουργού Αμύνης και αρχηγού των ανεξήγητων Ελλήνων έριξε στεφάνι τιμώντας το ρόλο του νερού στη ναυμαχία.
Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε από αυτά τα εξαιρετικά εύγλωττα και μεστά περιεχομένου πρώτα δείγματα γραφής, έχουμε πολλά να περιμένουμε από αυτή τη θαυμάσια νέα κυβέρνηση. Κι αν, χτύπα ξύλο, κάτι δεν πάει καλά, που δεν το νομίζω, γιατί η χώρα είναι το δίχως άλλο σε στιβαρά χέρια, δεν ανησυχούμε: Θα κάνουμε δημοψήφισμα.
Θοδωρής Γεωργακόπουλος-Καθημερινή
Δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλές μέρες, ούτε καν δυο εβδομάδες, για να επιβεβαιωθούν οι ελπίδες του 40% του ελληνικού λαού για το ότι η νέα, δεύτερη φορά αριστερά κυβέρνηση θα βαδίσει στα χνάρια αξιοπιστίας, αποτελεσματικότητας και αριστεροσύνης της πρώτης. Δεν ξέρουμε ακόμα αν αυτή, η ελάχιστα ανανεωμένη κυβέρνηση, θα οδηγήσει σε νίκες αντίστοιχες με της πρώτης, πυκνής περίοδου της. Δεν γνωρίζουμε αν θα ζήσουμε άλλη μια εποχή θριάμβων σαν το αξέχαστο καλοκαίρι του 2015, ας πούμε, ένας πήχης ομολογουμένως υψηλός. Αλλά υπάρχει ελπίδα. Η μαγιά είναι εκεί. Οι προδιαγραφές πληρούνται. Τα στελέχη είναι σχεδόν τα ίδια, η εμπειρία και οι ικανότητές τους γνωστές σε όλους, πια.
Από τις εκλογές και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε αλλεπάλληλες κι αστραπιαίες κινήσεις που γέμισαν το λαό ασφάλεια, ενθουσιασμό και, φυσικά, αξιοπρέπεια. Επέλεξε για κυβερνητικό εταίρο το αδελφό κόμμα των ανεξέλεγκτων Ελλήνων, με το
οποίο ήρθε κοντά χάρη στο αντιμνημονιακό μένος, και στην πορεία και τα δυο τους διαπίστωσαν ότι έχουν πολύ περισσότερα κοινά, όπως οι δημοκρατικές ευαισθησίες, η αισθητική, και η αγάπη για την εξουσία. Πλέον δεν έχουν το αντιμνημονιακό μένος, καθώς υπέγραψαν κι αυτά μνημόνιο, αλλά οι δεσμοί τους πια είναι άρρηκτοι. Είναι όπως όταν τα φτιάχνεις με μια επειδή είναι πάρα πολύ όμορφη, αλλά μένεις μαζί της επειδή τελικά ταιριάζετε κιόλας.
Βεβαίως, οι σχέσεις συναντάνε και εμπόδια, όπως για παράδειγμα την υπουργοποίηση του ακροδεξιού αντισημίτη ομοφοβικού ρατσιστή βουλευτή των Ελλήνων Δημήτρη Καμμένου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον σύντροφο Καμμένο πριν γίνει πολύ μεγάλο και δημόσιο νταβαντούρι με το λογαριασμό του στο Twitter, ο οποίος λογαριασμός ήταν γεμάτος χολερικά διαμάντια ρατσισμού και συνομωσιολογίας, όπως δεν είχε και κανένα πρόβλημα με το Twitter και του Παύλου Χαϊκάλη, τον οποίο υπουργοποίησε την προηγούμενη σεζόν (πριν από λίγους μήνες), ενώ τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές συζητιέται και το θέμα του τιτάνα της Αχαΐας Νίκου Νικολόπουλου που θέλει σώνει και ντε να χωθεί στην κυβέρνηση, ή έστω στο προεδρείο της Βουλής, μολονότι έχει κι αυτός ομοφοβικό ακροδεξιό Twitter. Δεν ξέρουμε αν αυτή η ευκολία συμπεθεριάσματος με ανθρώπους που εντάσσονται στα άκρα της δεξιάς και στη συμπαθή κατηγορία των ψεκασμένων οφείλεται σε ιδεολογική και αισθητική συγγένεια, ή στην αδυναμία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να χρησιμοποιήσουν το Twitter. Η βραχύβια μα θορυβώδης πολιτική καριέρα της Ραχήλ Μακρή συνηγορεί υπέρ του πρώτου.
Ο κύριος Καμμένος ήταν τελικά ο μόνος που αντικαταστάθηκε σε μια κυβέρνηση η οποία κατά τα άλλα ήταν προφανώς αψεγάδιαστη και χωρίς καμία αμφιβολία θα ολοκληρώσει το έργο που άρχισε η προηγούμενη. Το Νοέμβριο του 2011 ο σημερινός πρωθυπουργός είχε γράψει στο Twitter (αχ αυτό το Twitter) ότι “Το νέο κυβερνητικό σχήμα είναι 80% ΠΑΣΟΚ, 10% Νέα Δημοκρατία, 10% ακροδεξιά και 100% μνημόνιο”, αναφερόμενος στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ακριβώς έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς και τη δικιά του κυβέρνηση σήμερα, ίσως μόνο αν αυξήσει το ποσοστό της “ακροδεξιάς” κάμποσο.
Παρ’ όλα αυτά, για να είμαστε και δίκαιοι, η αριστερή πνοή της νέας κυβέρνησης φύσηξε πάρα πολύ γρήγορα, με τη δήλωση της νέας αναπληρώτριας υπουργού Υγείας Σίας Αναγνωστοπούλου, που προανήγγειλε το σωστό και προφανές μέτρο της κατάργησης της δήλωσης θρησκεύματος από τους γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να εξαιρούνται από το μάθημα της ορθόδοξης χριστιανικής κατήχησης, αυτό που διδάσκεται στα σχολεία ως “θρησκευτικά”. Ήταν ένα θαρραλέο καίτοι αυτονόητο μέτρο. Βεβαίως, λίγες ώρες αργότερα ο νέος Υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης συναντήθηκε με το πραγματικό αφεντικό, δηλαδή τον αρχιεπίσκοπο, και πήρε πίσω την υπόσχεση της υφισταμένης του με συνοπτικές διαδικασίες. Η υφιστάμενή του δεν παραιτήθηκε.
Κατά τα άλλα, όπως με ενημερώνουν, το πολιτμπιρό έχει ήδη πέσει με τα μούτρα στο βάζο με το μέλι, με τρόπο πρωτοφανή στα γαστριμαργικά προηγούμενα της δημόσιας διοίκησης (άλλος ένας πολύ υψηλός πήχης), ενώ πταίσματα όπως η υπόθεση με την εταιρεία του μέντορα Αλέκου Φλαμπουράρη εξατμίστηκαν σα δροσοσταλίδες στο φθινοπωρινό αγέρα όταν τις φωτίζει ο χλωμός ήλιος, με το που βγήκε το τρανταχτό αποτέλεσμα των εκλογών.
Κανένα πεπραγμένο της νέας κυβέρνησης όμως δεν γέμισε το εκλογικό σώμα με ενθουσιασμό, σιγουριά κι αξιοπρέπεια όσο η αγέρωχη και πολυσυζητημένη εμφάνιση του πρωθυπουργού μας στην Νέα Υόρκη τις προάλλες, τόσο στην ομιλία του στον ΟΗΕ, όσο και στις συναντήσεις του με σπουδαίες φυσιογνωμίες-πρότυπα όπως ο Ραφαέλ Κορέα, ο Νικολάς Μαδούρο και ο Ραούλ Κάστρο, αλλά κυρίως με τη δημόσια και σε ζωντανή μετάδοση συζήτησή του με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον. Αυτή η συζήτηση, την οποία οργάνωσε η εκατέρωθεν φιλικά προσκείμενη Γιάννα Αγγελοπούλου, ήταν μια καλοστημένη παράσταση για την προαγωγή των ελληνικών θέσεων σε ένα κοινό μεγαλοεπενδυτών και οικονομικών παραγόντων, κάτι σαν πάσα σε ανοιχτό τέρμα, με όλη την άμυνα στην πλάτη, να έχεις φύγει από κανονική θέση και να τρέχεις προς το αντίπαλο τέρμα ολομόναχος, ο τερματοφύλακας να κοιμάται με σπασμένα πόδια έξω από το γήπεδο, και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακουμπήσεις τη μπάλα, ελάχιστα, ανεπαίσθητα, για να πάει προς τα δίκτυα τα οποία είναι μπροστά σου, ορθάνοιχτα.
Από αυτή τη θέση, ο πρωθυπουργός μας έβαλε αυτογκόλ.
Είμαι σίγουρος ότι έχετε δει πολλές φορές στιγμιότυπα από την αξιοθρήνητη εμφάνιση του εκλεγμένου μας εκπροσώπου, ο οποίος ιδρωκοπούσε, έπινε νερό και ανασκάλευε τις πολυσέλιδες σημειώσεις του ενώ ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, συγκαταβατικά και με άρθρωση υπομονετικής δασκάλας που μαθαίνει εγγλέζικα σε παιδάκια της τρίτης δημοτικού, του έκανε απλοϊκές ερωτήσεις, από αυτές που περιέχουν μέσα και τις προφανείς τους απαντήσεις, με μια συγκινητική διάθεση να βοηθήσει. Σύμφωνα με ηλεκτρονικό κομματικό όργανο, ο πρωθυπουργός μας “δεν του απάντησε για να μην τον προσβάλει”. Όλοι οι υπόλοιποι νομίσαμε ότι το πρόβλημα του πρωθυπουργού ήταν τριπλό, ότι 1) δεν καταλάβαινε τις ερωτήσεις, 2) δεν ήξερε αρκετές λέξεις στα εγγλέζικα για να δώσει απαντήσεις που να βγάζουν νόημα και 3) δεν ήξερε τις απαντήσεις ούτε στα ελληνικά, και εξακολουθεί να νομίζει ότι, ας πούμε, αν επιμηκυνθεί το χρέος της Ελλάδας θα έρθουν επενδύσεις, ανάπτυξη και πακτωλός χρημάτων για να γεμίσει το βάζο με το μέλι. Μπορεί, βεβαίως, να ισχύει αυτό που λέει το ηλεκτρονικό κομματικό όργανο, ή μπορεί να φταίει το τζετ λαγκ. Το σίγουρο είναι ότι πολύς κόσμος γέλασε πολύ, νιώθοντας παράλληλα τρομερή ντροπή για το αποτροπιαστικό θέαμα, αλλά βεβαίως αυτός ο κόσμος δεν είναι αρκετά πολύς ώστε ο Αλέξης Τσίπρας να μην είναι πρωθυπουργός.
Τέλος, το υπερθέαμα αυτού του πρώτου δεκαημέρου δεν θα μπορούσε να επιστεγαστεί και να απογειωθεί αισθητικά καλύτερα από τους λαμπερούς εορτασμούς για την επέτειο από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας (αν κατάλαβα καλά), μια υπέροχη και λιτή εκδήλωση στη Σαλαμίνα η οποία περιείχε τα πάντα, στρατιωτικούς, κλαδιά ελιάς, σάρισες, κορίτσια ντυμένα αρχαίες ελληνίδες, κορίτσια ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές που κρατούσαν σημαίες κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, παπάδες και μια κόκκινη μοκέτα απλωμένη σε παλέτες που οδηγεί στην ακροθαλασσιά όπου η σεπτή μορφή του Υπουργού Αμύνης και αρχηγού των ανεξήγητων Ελλήνων έριξε στεφάνι τιμώντας το ρόλο του νερού στη ναυμαχία.
Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε από αυτά τα εξαιρετικά εύγλωττα και μεστά περιεχομένου πρώτα δείγματα γραφής, έχουμε πολλά να περιμένουμε από αυτή τη θαυμάσια νέα κυβέρνηση. Κι αν, χτύπα ξύλο, κάτι δεν πάει καλά, που δεν το νομίζω, γιατί η χώρα είναι το δίχως άλλο σε στιβαρά χέρια, δεν ανησυχούμε: Θα κάνουμε δημοψήφισμα.
Θοδωρής Γεωργακόπουλος-Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.