Εγεννήθη ημίν μέλλων Πρωθυπουργός, ο… Τσακαλώτος

Η συμπάθεια που εμπνέει στο πανελλήνιο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, με τα σπαστά «ελλήνικος», τα τσαλακωμένα κοστούμια και το κόκκινο σακίδιο στην πλάτη ως αειθαλής τηνέιτζερ, είχε λειτουργήσει ως προστατευτικό αλλά και παραπλανητικό κουκούλι, που απέκρυβε τις μύχιες φιλοδοξίες του.

Το αποκάλυψε ο ίδιος σε συνέντευξή του στο Βήμα, όπου σε ερώτηση εάν φαντάζεται τον εαυτό του πρωθυπουργό, απάντησε: «Ναι. Έχω την εμπειρία που μου προσέφερε η συμμετοχή στο Eurogroup, η διαπραγμάτευση και οι συζητήσεις με ανθρώπους όπως ο Ομπάμα, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε. Έχω ευρωπαϊκό προφίλ και δικτύωση έξω από την Ελλάδα, κάτι που είναι σημαντικό για έναν πρωθυπουργό. Και φυσικά έχω αποδείξει και στη Βουλή ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τον κ. Μητσοτάκη με επιχειρήματα».

Δεν είμαστε εμείς -με ποια οντότητα άραγε; – που θα αντισταθούμε στο όνειρο και θα αποκαθηλώσουμε τον επίδοξο πρωθυπουργό της χώρας. Όμως ως πολίτες και μελλοντικοί… υπήκοοί του, δικαιούμαστε στον σχολιασμό.

Η συμμετοχή στο Γιουρογκρούπ, όταν πηγαίνεις απολογητικός και

δέκτης εντολών, δεν προσφέρει διασυνδέσεις. Ήταν σχέση ελεγκτών και ελεγχόμενου - απολογούμενου. Άλλωστε, οι διεθνείς διασυνδέσεις δε λένε και πολλά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της χώρας.

Θα μπορούσε επ΄ αυτού να ζητήσει τη γνώμη του Γιώργου Παπανδρέου, που ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας με τις περισσότερες διασυνδέσεις. Στην ατζέντα του είχε τα προσωπικά τηλέφωνα των ισχυρών ηγετών του πλανήτη, και δη εκείνων από τους οποίους εξαρτάτο η λύση του προβλήματος της ελληνικής χρεοκοπίας.

Σύμφωνα με κάποιους εντός του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής, πίστευε ότι με τις προσωπικές του γνωριμίες θα ρύθμιζε ανώδυνα για τη χώρα το θέμα του χρέους και ο ίδιος θα μακροημέρευε μέσα στη λάμψη με το φωτοστέφανο του σωτήρος της χώρας.

Τα αποτελέσματα γνωστά και δραματικά. Τον έδιωξε το ίδιο το κόμμα του. Και αν ισχυριστεί κάποιος ότι διώχτηκε λόγω εσωτερικών συνωμοσιών, η απάντηση είναι ότι οι συνωμοσίες θάλλουν εκεί όπου το έδαφος είναι διαβρωμένο και ο ίδιος ο ηγέτης με τη στάση του έχει καταστήσει τον θρόνο του ανασφαλή (αμφιβάλει κανείς π.χ. ότι το ίδιο θα συνέβαινε και με τον Μητσοτάκη αν δεν είχε βγει πανίσχυρος στις πρόσφατες εκλογές;).

Φυσικά, είναι καθαρός όσον αφορά την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική γεωγραφία. Όπως είπε, αποδομώντας και τον σύντροφο Αλέξη με τον οποίο έχουν «αμοιβαίο σεβασμό»: «Δεν μπορείς να είσαι τη μια μέρα με τον Ανδρέα, την άλλη με τον Σημίτη, μετά με τον Μπέρνι Σάντερς. Πιστεύω πως οι αξίες και οι αναλύσεις της Αριστεράς έχουν προοπτική. Πρέπει να αποφασίσεις ποιος είσαι και μετά να απευθυνθείς στον κόσμο ως Αριστερά, με μία ταυτότητα».

Σωστό αλλά ποια είναι σήμερα η αριστερή ταυτότητα; Τεράστιο θέμα, συμβολικά το κωδικοποιεί ο ίδιος με ένα παράδειγμα. Αναρωτιέται «Γιατί, ας πούμε, να μην υπάρχουν σύλλογοι ασθενών που θα έχουν άποψη για το πως λειτουργούν τα νοσοκομεία;».

Αλλαγή - Λαϊκή Συμμετοχή που έλεγε και ο Αντρέας… Η Λαϊκή συμμετοχή ήταν το φετίχ της Αριστεράς, από τον καιρό που ο Λένιν έλεγε ότι το κράτος πρέπει να μπορεί να διευθύνεται και από μια νοικοκυρά.

Ίσως περισσότερο από όλα την πολιτική καθυστέρηση της Αριστεράς, αποδεικνύει αυτή η άποψη. Ο κάθε πονεμένος (δεν είναι ειρωνικό, με κάθε σεβασμό στον πόνο του ασθενούς) θα έχει άποψη για το πως πρέπει να λειτουργήσει η Υγεία, αν πρέπει να υπάρξει αναδιάρθρωση του συστήματος και τίνι τρόπω).

Τι τους θέλουμε τους Μόσιαλους και τους άλλους καθηγητάδες που έκαναν χρόνια σπουδές στην υγεία και την οικονομία της, που έκαναν μεταπτυχιακά, που έχουν σπαταλήσει τη ζωή τους στα θέματα οργάνωσης της υγείας; Θα τα λύσει ο πονεμένος λαός!

Περισσότερο από κάθε άλλο, περισσότερο από τις αστείες δικαιολογίες για την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης επί ημερών του, περισσότερο από την ασυνέπεια του ίδιου όταν δήλωνε πως θα παραιτηθεί εάν το αφορολόγητο έπεφτε κάτω από τα 9.100 ευρώ (και το έριξε στα 5.681 ευρώ), η άποψη περί συμμετοχής συλλόγων ασθενών στα νοσοκομεία, πέραν του αραχνιασμένη και αναποτελεσματική, δείχνει και αφελής.

Δεν ξέρει ότι στα σχολεία οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων είναι καπελωμένοι από κόμματα; Στον συνδικαλιστικό χώρο δεν ξέρει ότι πολλά πρωτοβάθμια σωματεία είναι και αυτά καπελωμένα; Ακόμη και Πολιτιστικοί ή εθνικοτοπικοί Σύλλογοι;

Το ίδιο θα γινόταν και με τους συλλόγους ασθενών. Θα έφερναν τη γραμμή του κόμματος ως πρόταση της κοινωνίας.

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr