Κοίτα ποιος μιλάει

Εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και βόδι. Με μια οργίλη ανακοίνωση, ο κ. 13-0, υποψήφιος για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κατά κόσμον Νίκος Παππάς, καταδικασθείς από το Ειδικό Δικαστήριο για το ατιμωτικό αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, με βάση τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, ασκεί κριτική στην κυβέρνηση για τις επιλογές της, αναφορικά με την πλήρωση των θέσεων του προέδρου και του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. 

Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, ο κ. 13 - 0 αναφέρει χαρακτηριστικά στη δήλωσή του «Θα προκαλούσε μόνο γέλιο αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο για τη Δημοκρατία το εξόφθαλμο πολιτικο-δικαστικό «δούναι και λαβείν», που εξ αρχής γνωρίζαμε και σήμερα έγινε πραγματικότητα.»

Μπορεί ο ίδιος να έχει ξεχάσει ή να θέλει να ξεχάσει ή να προσπαθεί να κάνει κι εμάς να ξεχάσουμε, μα καλό θα ήταν να λαμβάνει υπόψη του πως οι πολίτες και μνήμη έχουν και πολιτικό κριτήριο διαθέτουν, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα των τελευταίων δύο εκλογών. 

Θυμούνται οι πολίτες τις εναγώνιες προσπάθειες του κ. 13 - 0 να αλώσει τον χώρο των ΜΜΕ με έναν

«περίεργο» (επιεικής ο όρος) διαγωνισμό, βασισμένο στο «πόρισμα» ενός «ινστιτούτου», στο οποίο κανοναρχούσαν «φίλιοι ακαδημαϊκοί».

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους «λαγούς» του διαγωνισμού, οι οποίοι έβοσκαν ανέμελοι σε ξένα βοσκοτόπια και αγροτολιβαδικές εκτάσεις; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους διαλόγους που είδαν το φως της δημοσιότητας κατά τη διάρκεια της δίκης; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το παραδικαστικό κύκλωμα για το «σκάνδαλο Novartis» που είχε ως στόχο την πολιτική, ηθική και φυσική εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους διορισθέντες επί της κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ στην ανώτατη ηγεσία της δικαιοσύνης και τη μετέπειτα πολιτεία τους;  Ο κατάλογος των ερωτήσεων θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με πλήθος άλλων, μα δεν το επιτρέπει ο περιορισμένος χώρος αυτού του σημειώματος. 

Τώρα πια, ο στόχος του κ. 13 - 0 δεν είναι άλλος από την κορυφή του δικαστικού σώματος και η δήλωσή του είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει να πολιτεύεται στο πολάκειο πνεύμα. Γιατί η φράση «ας βάλουμε μερικούς στη φυλακή, για να κερδίσουμε τις εκλογές» που εκστόμισε ο πολλά βαρύς βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, θα τους στοιχειώνει μέχρι να εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη της χώρας, μα θα συνεχίσει να υπάρχει στα βιβλία της πολιτικής ιστορίας του τόπου ως μνημείο περιφρόνησης προς τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την απονομή της δικαιοσύνης και την λατρεία προς τους «αυθόρμητους λαϊκούς δικαστές των πλατειών». 

Δεν γνωρίζω τις δύο ανώτατες δικαστικούς που επιλέχθηκαν για την ηγεσία του Αρείου Πάγου. Διάβασα, όπως όλοι, για τη διαδρομή τους, στα δημοσιεύματα του Τύπου. Έχω, ωστόσο, μεγάλη εμπιστοσύνη σε φίλους, μαχόμενους δικηγόρους και νομομαθείς, τη γνώμη των οποίων ακούω πάντα με μεγάλη προσοχή.

Όλοι τους, χωρίς εξαίρεση μου μίλησαν με θέρμη και εγκωμιαστικά για αμφότερες. Δεν έχω κανένα λόγο να τους αμφισβητήσω. Εξάλλου, η προϊστορία και των δύο, προοιωνίζουν μια γόνιμη και παραγωγική θητεία προς ενίσχυση του θεσμού και του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης. 

Προς τι λοιπόν αυτή η επίθεση του κ. 13 - 0, τη στιγμή μάλιστα που διεκδικεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Σε ποιον απευθύνεται; Στο ευρύ κοινό αποκλείεται, γιατί αυτό τον έχει απορρίψει πανηγυρικά. Απευθύνεται στον σκληρό πυρήνα των μελών και των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας να το διαβεβαιώσει πως ως αρχηγός θα ακολουθήσει την ίδια ρεβανσιστική πολιτική, όπως έκανε ως υπουργός της «πρώτης φοράς αριστεράς».

Έτσι, όμως, αποδεικνύει κάτι που είναι πλέον κοινό μυστικό: δεν κατάλαβε ότι αυτή η πολιτική είναι καταδικασμένη από τους πολίτες, δεν συνειδητοποίησε το αποτέλεσμα και το μήνυμα των εκλογών, δεν είναι σε θέση να προσφέρει κάτι άλλο από αυτό που ξέρει καλά, την εχθροπάθεια και την αποστροφή προς κάθε δημοκρατικό θεσμό. Γι’ αυτό και είναι καταδικασμένος, όχι μόνο από την ομόφωνη απόφαση των δικαστών του Ειδικού Δικαστηρίου, αλλά και από την ίδια την κοινωνία. Γι’ αυτό και η δήλωση θα πρέπει να εκληφθεί ως τον τελευταίο βρυχηθμό ενός θηρίου του τσίρκου που γυρίζει πίσω το κελί του, πριν η παράσταση κατεβάσει οριστικά αυλαία.

 Δημ. Τριανταφυλλίδης-liberal.gr