Μερικά πράγματα να τα λέμε με το όνομά τους για να τα καταλαβαίνουμε όλοι.
Όποιος καλοπροαίρετα νομίζει πως με τον Ερντογάν στην πόρτα και τον Πούτιν στο προαύλιο δεν πρέπει να ενισχύσουμε την άμυνά μας, χρειάζεται επείγουσα επίσκεψη σε ειδικό με λευκή μπλούζα.
Και η άμυνα ενισχύεται με τους γνωστούς τρόπους. Με συμμαχίες, με εκσυγχρονισμό κι ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, με εξοπλισμούς.
Αμυνα με εκτόξευση κουραμπιέδων δεν έχει εφευρεθεί ακόμη.
Αυτό είναι το όνομα των πραγμάτων. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού στον κόσμο και πάντα στην Ιστορία.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν οι ακαταλόγιστοι. Οταν ο Χαρίτσης δηλώνει πως «το ζήτημα των υπερεξοπλισμών (…) χαράζει τη νέα διαχωριστική γραμμή μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, μεταξύ προόδου και συντήρησης, μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς» (Βουλή, 2/4), διατυπώνει απλώς μια ουρανομήκη αρλούμπα.
Το δίλημμα «κανόνια ή βούτυρο» το έθεσαν πριν από τον Χαρίτση οι πουρκουάδες του Μεσοπολέμου. Δεν ξέρω τι έκαναν με το βούτυρο, αλλά τελικά έφαγαν στα μούτρα τα κανόνια του Χίτλερ.
Εκτός κι αν τον έπεισε ο (και) στρατάρχης Βαρουφάκης πως «δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος αυτή τη στιγμή για την Ευρώπη και καμία ανάγκη για εξοπλισμούς» (26/3).
Μια άποψη που (όπως και στον Μεσοπόλεμο) συμμερίζονται από κοινού η Ακρα Αριστερά με την Ακρα Δεξιά όταν