Στο αγροτικό δεν υπάρχουν αναμάρτητοι

Οι επιδοτήσεις των αγροτών δεν είναι εκατομμύρια ευρώ, είναι τα χρήματα με τα οποία ο αγρότης θα βγάλει τη χρονιά του. Πέντε χιλιάδες εδώ, 7.000 εκεί, για τέτοια ποσά μιλάμε στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Και κυρίως είναι λεφτά που τα πληρώνουν «οι άλλοι», οι Ευρωπαίοι. Δεν είναι δικά μας λεφτά ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε. Κι ο κόσμος αυτός, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, έχουν μάθει στα επιδόματα. Με αυτά έζησαν οι ίδιοι, με αυτά μεγάλωσαν και σπούδασαν παιδιά. Είναι βαθιά ριζωμένο το σημερινό σύστημα των επιδομάτων.

Οι βουλευτές δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους αγρότες. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση. Κανείς δεν θέλει να μπει στην ουσία του θέματος. Το οποίο θέμα είναι το ίδιο και το αυτό εδώ και σαράντα χρόνια: Η Ελλάδα, μια άλλοτε αγροτική κατά βάση χώρα, έχει σκοτώσει αυτό το κομμάτι του εαυτού της και αυτό είναι κάτι που θέλει να το θάψει βαθιά, να το ξεχάσει. Είναι βολικό για όλους να δίνουν επιδόματα και να εισπράττουν ψήφους.

Είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία. Στην πραγματικότητα όλοι βγαίνουν ζημιωμένοι στο τέλος, αλλά το μακροπρόθεσμο δεν ενδιαφέρει. Εκείνο που έχει νόημα είναι να

Σύναξη συγκλητικών: Διέβησαν τον Ρουβίκωνα

Όσες βεγγέρες και να γίνουν, αν η Νέα Δημοκρατία στις πρώτες εκλογές κινηθεί περί του 33% - κάτι ιδιαίτερα πιθανό - όλοι οι πρωθυπουργήσιμοι του παρασκηνίου θα μείνουν με το κοστούμι στα χέρια. Διότι αυτός είναι ο σχεδιασμός τους. Μια Νέα Δημοκρατία κάτω από το 25%, ώστε στο χάος που θα επικρατήσει, «καπνοπαραγωγοί» και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις να προταθούν ή να αυτοπροταθούν ως η λύση. Δεν επιδιώκουν τη λαϊκή ψήφο διότι δεν την έχουν. Απεναντίας την φοβούνται. 

Είναι πρόδηλος ο στόχος όλων των ποικιλόμορφων «συγκλητικών» η φθορά του Μητσοτάκη. Φυσικά, στην πολιτική όλα επιτρέπονται, πολύ δε περισσότερα η προσπάθεια να φθαρεί ο βασικός στόχος. Στην προκειμένη περίπτωση αυτός ο πόλεμος οδήγησε στη σύγκλιση πολιτικών ηγετών που στο πρόσφατο παρελθόν μιλούσε ο ένας για τον άλλον εντελώς απαξιωτικά, όμως τώρα διάγουν μιαν αγαπησιάρικη περίοδο. Βέβαια, το τίμημα που καταβάλλουν είναι βαρύτατο καθώς αφορά το κύρος τους και την αξιοπιστία τους κυρίως σε όσους τους στήριξαν. 

Όταν συναγελάζεσαι με αυτούς που ήθελαν να σε κλείσουν φυλακή, απογοητεύεις όλους όσοι στάθηκαν δίπλα σου ως θύμα και

Δηλώνει και… υπερήφανος με… αποδιοπομπαίο Κόμμα

«Για όσα ως Κυβέρνηση προσπαθήσαμε και καταφέραμε, δεν είμαι απλώς αμετανόητος. Είμαι υπερήφανος»

Αυτό βρήκε να απαντήσει ο κ. Τσίπρας στην Κυβέρνηση που τον χαρακτήρισε «αμετανόητο» για την όλη πολιτεία του την τότε και την σημερινή.

Η απάντηση, αν ήταν ειλικρινής, θα σήμαινε ότι ο κ. Τσίπρας δεν ξέρει τι κακό έκανε στην χώρα, στην οικονομία, στον Έλληνα πολίτη. Αλλά δεν είναι ειλικρινής. Άρα ξέρει τι κακό έκανε… Αλλά αυτό που βρήκε να απαντήσει είναι μια τυπικά «συριζαίικη» δήλωση. Προβάλλει το τελείως ξεδιάντροπο ψέμα και θέλει να το επιβάλλει ως «αλήθεια». Παραθέτω ορισμένες τέτοιες δηλώσεις και δικές του και «συνεργατών» του. Είναι όλες σε σχέση με την πρωτοφανή και απίστευτη τραγωδία στο Μάτι, την μεγαλύτερη τραγωδία, τα υπερεκατό θύματα της οποίας οφείλονταν στην ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ της Κυβέρνησης Τσίπρα.

-Δεν μού είχαν πει ότι υπήρχαν νεκροί… Το δήλωσε ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός αναφερόμενος στο γεγονός ότι στην διαβόητη υπό την προεδρία του σύσκεψη, ενώ ακόμη η φωτιά μαινόταν και κατέκαιγε σπίτια και ανθρώπους, δεν ειπώθηκε τίποτε απολύτως για τους δεκάδες νεκρούς που ήδη υπήρχαν…
-Δεν μπορώ να βρω μεγάλα λάθη επιχειρησιακά… Το δήλωσε ο Ν. Τόσκας, αναπληρωτής υπουργός αρμόδιος για την Προστασία του Πολίτη…
-Έκατσε η στραβή στην βάρδια μου… Το είπε με απόλυτο κυνισμό η Περιφερειάρχης τότε και νυν αρμόδια του Σύριζα για την …Εξωτερική πολιτική κυρία Ρένα Δούρου, που ονειρεύεται ότι θα δίνει εντολές στους διπλωμάτες μας υπό τις κατευθυντήριες οδηγίες του κ. Φάμελλου….

Αυτή είναι η νοοτροπία Σύριζα, την οποία κατά τρόπο αυθεντικό εκφράζει ο κ. Τσίπρας. Η συνολική κυβερνητική του δράση στοίχισε στην ελληνική οικονομία και στον

Μπλόκα

Πώς μας κατάντησαν. Τη στιγμή που η χώρα αναστενάζει μπροστά στα μπλόκα, τη στιγμή που παραμένει άλυτο το μυστήριο με τον μάρτυρα Τρίμπαλη, τη στιγμή που κανείς δεν απαντά στην αγωνία της Μιλένας για τα χημικά, τη στιγμή που θα έπρεπε όλοι να συζητούμε το βιβλίο του Τσίπρα, έρχεται η υπόλοιπη Υφήλιος και μας ρίχνει στον βούρκο.

Μας βάζουν κι ασχολούμαστε με τον Πούτιν που απειλεί με πόλεμο την Ευρώπη, με Ρώσους κι Αμερικανούς που ψάχνουν να ξεπουπουλίσουν τους Ουκρανούς, με μια Ουκρανία που προσπαθεί να αντισταθεί και να μη διαλυθεί.

Σαν δεν ντρεπόμαστε!

Διότι οι Ρώσοι δεν είναι σαν τους συνδικαλιστές της αγροτιάς που άνοιξαν δουλειά με το Μαξίμου τώρα που δεν υπάρχουν αγροτικές δουλειές.

Οι Ρώσοι δεν θα συμφωνήσουν ποτέ σε κάτι λιγότερο από όσα ζητούν. Κι ούτε θα υποχωρήσουν ποτέ αν δεν ηττηθούν.

Και θέλουν να βγάλουν απέξω την Ευρώπη, κάτι που προσπαθεί να κάνει για λογαριασμό τους και η Λαγκάρντ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμη το έργο δικαιούται υποτροφία στη Διπλωματική Ακαδημία της Φεντερίκα Μογκερίνι.

Την οποία συνέλαβε η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία με την κατηγορία ότι

Όλα παίζονται στα δελτία των τηλεοράσεων

Όλοι εμείς που παρακολουθούμε τα κανάλια να έχουν μόνιμη ζωντανή σύνδεση με τα αγροτικά μπλόκα, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ένα βασικό πράγμα. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ μπορεί να αποτέλεσε την θρυαλλίδα για να μαζευτούν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά αγροτοκτηνοτρόφοι, όμως η λύση του προβλήματος όπως το βλέπουμε να εξελίσσεται στους κλειστούς δρόμους, δεν βρίσκεται στις πληρωμές του ΟΠΕΚΕΠΕ. Και όλα τα λεφτά που περιμένουν να τους δώσει αύριο το πρωί, ακόμα και διπλάσια να πιστώσει στους λογαριασμούς τους μεθαύριο, τα μπλόκα δεν θα εξαφανιστούν. Ήρθαν για να μείνουν.

Έγιναν ήδη βαρύ πολιτικό όπλο απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχει δείξει πρωτοφανή αντοχή απέναντι σε προβλήματα, σκάνδαλα και ξεσπάσματα κοινωνικών ή επαγγελματικών ομάδων. Τώρα, σύσσωμη η αντιπολίτευση και όλοι όσοι έχουν φαγωθεί να διώξουν ον Μητσοτάκη, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στους εξαγριωμένους αγροτοκτηνοτρόφους. Ελπίζουν ότι αυτοί θα καταφέρουν να κάνουν αυτό που όλοι οι υπόλοιποι μαζί δεν στάθηκαν ικανοί. Να ρίξουν τον τρισκατάρατο.

Το πράγμα όπως εξελίχθηκε, δεν είναι εύκολο. Οι αγρότες δεν έχουν κανένα απολύτως κόστος από την συνέχιση των μπλόκων. Έχουν αράξει στους κόμβους τα τρακτέρ τους -που αυτή την περίοδο θα τα είχαν έτσι κι αλλιώς παρκαρισμένα και άπραγα-  ενώ οι περισσότεροι πηγαινοέρχονται στα σπίτια τους αφήνοντας μια

Το «Μάτι» δεν έχει τελειώσει για τον Αλ. Τσίπρα

Την πολιτική του αποκατάσταση επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας, με το βιβλίο που παρουσιάζει σήμερα, και αρκετοί - φίλοι και αντίπαλοι - αναμένουν εάν θα κάνει προβολή του σχεδιασμού του για το μέλλον, του δικού του και της κεντροαριστεράς.

Στο βιβλίο βυθίστηκε στο παρελθόν, ως καθαρτήριο από το οποίο φιλοδοξεί να εξέλθει πάλλευκος, άμωμος πολιτικών αμαρτιών. Ωστόσο, υπάρχουν «χρωστούμενα» που θα τον ακολουθούν. Όπως η τραγικότητα του Ματιού.

Ο Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων στο Μάτι του επιτέθηκε για όσα αναφέρει στο βιβλίο του σχετικά με την τραγωδία. Κάπως αργά βέβαια, αφού άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπεύθυνα στελέχη του στο απυρόβλητο επί εφταετία. Δεν είχε πυρετώδεις και αυτάρεσκους ανθρώπους να έλκουν τα μίντια, ούτε ένα κόμμα να οργανώνει συγκεντρώσεις και να τους παίρνει από το χέρι για να τους περιφέρει στο ευρωκοινοβούλιο.

Και κανά δυο βιβλία – καταγραφή της τραγωδίας, που εκδόθηκαν, δεν είχαν την αναλογούσα, στο συνταρακτικό γεγονός, δημοσιότητα, αφού τα μίντια τρέχουν εκεί όπου ξεσπάει κοινωνικό «νταβαντούρι».

Άλλωστε η πύρινη κόλαση έγινε επί «προοδευτικής κυβέρνησης», που ήταν φετίχ για τα κοινωνικά δίκτυα. Παράλληλα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τον Σεπτέμβριο του 2019 μιλώντας στη

Κάθε δίκιο χάνεται με κλειστούς δρόμους

Πενήντα χρόνια αγροτική... φαγούρα. Τις πρώτες κινητοποιήσεις άρχισαν το 1975-76 ζητώντας χαμηλότερη φορολογία και εγγυημένες τιμές, αλλά το κλείσιμο των εθνικών οδών ως… ύψιστη αγωνιστική πρακτική ξεκίνησε αργότερα.

Στα 90’s άρχισε η ετήσια εθιμική κινητοποίηση, Ιανουάριο ή Φεβρουάριο, όπου οι κλιματικές συνθήκες επέβαλαν την αγρανάπαυση, ενώ ελάχιστες φορές έγιναν τον Δεκέμβριο ενόψει της συζήτησης του Προϋπολογισμού.

Τα αιτήματα σχεδόν τα ίδια, επαναλαμβάνονται με μια θαυμαστή κανονικότητα. Κάθε χρόνος είναι αντιγραφή του προηγούμενου: Αναπλήρωση χαμένου εισοδήματος, μείωση του κόστους παραγωγής, αφορολόγητο πετρέλαιο στην αντλία, επιδότηση και κατάργηση ΦΠΑ σε λιπάσματα, φυτοφάρμακα, κ.λπ. Παράλληλα κατώτερες εγγυημένες τιμές για τα προϊόντα που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής και να εξασφαλίζουν βιώσιμο εισόδημα.

Εφέτος σε μια φορτισμένη ατμόσφαιρα λόγω του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, ζητούν εξόφληση όλων των οφειλών, καταβολή της προκαταβολής των ΠΑΑ (Προγράμματα Αγροτικής Ανάπτυξης, που εστιάζουν στη βιώσιμη αγροτική ανάπτυξη, την καινοτομία, την προστασία του περιβάλλοντος, οικολογικά προγράμματα )κ.α.

Σύνηθες αίτημα και η ριζική αλλαγή της αγροτικής παραγωγής. Δεν εννοούν όμως με αυτό σωστούς

Η σιωπή των αμνών

Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν

Για παράδειγμα το όνομα «Αλέξης Τσίπρας» διασχίζει το σύμπαν αυτών των εκπομπών. Εξ όσων θυμάμαι, τέτοια δωρεάν διαφημιστική καμπάνια ούτε ο μακαρίτης μεγιστοτεράστιος Ανδρέας Παπανδρέου είχε εξασφαλίσει. Έπρεπε να «προσγειωθεί» ανώμαλα σε νοσοκομειακή περίθαλψη στο Λονδίνο για να μνημονεύεται το όνομά του με τέτοια πρωτοφανή συχνότητα. Ο επικείμενος θάνατος μαζί με το «σκάνδαλο Κοσκωτά» τον εκτόξευσαν στα ύψη της καθημερινής δημοσιότητας.
Μαζί με τον επερχόμενο «σωτήρα» Αλέξη Τσίπρα και ο Αντώνης Σαμαράς. Αλλωστε ο Σαμαράς έφερε τον Τσίπρα. Με εκείνο το αλησμόνητο και καταστροφικό «θα σκίσω το μνημόνιο». Και φυσικά ο Τσίπρας έφερε ξανά στην κυβερνητική εξουσία τη γαλάζια παράταξη. Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο.

Αλλά και η Μαρία Καρυστιανού. Ποιος ξέρει, ίσως στο προσεχές μέλλον να εμφανιστεί και άλλο όνομα. Η Ελλάδα είναι μικρή, όμως οι υποψήφιοι αρχηγοί πολλοί. Μα πάρα πολλοί.
Αυτή η ονοματολογία συνοδεύεται με την επίσης πασίγνωστη «ανησυχία»: Αραγε πότε θα εμφανιστούν; Αραγε πότε θα ανακοινώσουν τη μαρκίζα των κομμάτων τους; Αραγε ποια τα στελέχη τους; Αραγε ο Σαμαράς πόσα ποσοστά θα ροκανίσει από τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου; Και άραγε τι θα απογίνουν οι Συριζαίοι και τα άλλα συντρόφια της Νέας Αριστεράς; Θα μείνουν στο ράφι σαν ανύπαντρες μεγαλοκοπέλες της «παρθενορραφής»; Ή ο Τσίπρας θα τους στεγάσει στο νέο κόμμα του «δημοκρατικού καπιταλισμού»;
Και η Καρυστιανού που παριστάνει την Πυθία; Καλά, κυρία μου, κι άλλοι έχουν χάσει με τον ίδιο τρόπο και μάλιστα χειρότερα τα παιδιά τους. Αλλά από το μυαλό τους δεν πέρασε η

Από τι γλιτώσαμε…

 

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πάντα μεγάλη έγνοια πώς θα τον καταγράψει η Ιστορία. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου είχε διατελέσει μάλλον αποτυχημένος υπουργός και Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου, έγραψε ένα τετράτομο βιβλίο με τίτλο «Η Παγκόσμια Κρίση». Κυκλοφόρησε μεταξύ 1922 και 1929.

Οταν ο τότε αρχηγός των Συντηρητικών Στάνλεϊ Μπάλντουιν το πήρε στα χέρια του, φέρεται να είπε:
– Ο Ουίνστον έγραψε τέσσερις τόμους για τον εαυτό του και τους ονόμασε «Η Παγκόσμια Κρίση».

Για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου διαδραμάτισε τον ρόλο που όλοι ξέρουμε, ο Τσόρτσιλ ήταν πιο προνοητικός:
– Η Ιστορία θα με αντιμετωπίσει πολύ ευνοϊκά.
– Πώς το ξέρεις; ρώτησε ο συνομιλητής του.
– Σκοπεύω να τη γράψω ο ίδιος, ήταν η αποστομωτική απάντησή του.

Έγραψε λοιπόν τον «Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» σε πέντε τόμους που κυκλοφόρησαν μεταξύ 1948 και 1950. Και πήρε το Νομπέλ Λογοτεχνίας.

Ηταν μια μικρή εισαγωγή για να καταλήξω πως όσοι πολιτικοί γράφουν βιβλία αναμνήσεων ή μαρτυριών γράφουν τελικά για τον ίδιο πάντα λόγο: για τον εαυτό τους.

Ασφαλώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Τσόρτσιλ. Αλλά το πολυσέλιδο έργο που παρουσίασε στα βιβλιοπωλεία δεν έχει διαφορετικό ακροατήριο. Απευθύνεται στον ίδιο και αφορά τον ίδιο.

Δεν χρειάζονται λοιπόν περαιτέρω εξηγήσεις στην απορία (που κι εγώ διατύπωσα) «γιατί το έγραψε;». Ενδεχομένως να υπάρχουν και

Η Ιθάκη του Τσίπρα και ο Γολγοθάς των Ελλήνων

Η πολιτική δεν είναι κακό επάγγελμα

Αν πετύχεις έχεις πολλά οφέλη, ενώ αν αποτύχεις μπορείς πάντα να γράψεις ένα βιβλίο (Ρόναλντ Ρέιγκαν, πρώην πρόεδρος της Αμερικής).

Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς και εκ του αποτελέσματος κρινόμενος απέτυχε. Και τώρα, ακολουθώντας τη συμβουλή του Ρέιγκαν, έγραψε ένα βιβλίο. Δύσκολο εγχείρημα διότι:

■ Εχει στο παρελθόν του αρχικά τη δημαγωγική αντιμνημονιακή πολιτική του της περιόδου 2010-2015 και κατόπιν την καταστροφική κυβερνητική θητεία του 2015-2019, με σημείο αιχμής την πλήρως ανερμάτιστη διαχείριση της χρεοκοπίας εντός και εκτός Ελλάδος στο πρώτο εξάμηνο του 2015 και με αποκορύφωμα το τραγελαφικό δημοψήφισμα, για το οποίο μάλιστα συνεχίζει να επαίρεται.

■ Εχει στο παρελθόν του τη σκευωρία της Novartis, με την οποία επιχείρησε να εξοντώσει πολιτικούς του αντιπάλους, με εκτελεστικό όργανο τον καταδικασμένο από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο Δημήτρη Παπαγγελόπουλο.

■ Εχει στο παρελθόν του το σκάνδαλο των τηλεοπτικών αδειών, με εκτελεστικό όργανο τον επίσης καταδικασμένο από το ίδιο δικαστήριο Νίκο Παπά, κατά το οποίο ζητούσαν δάνεια από εφοπλιστές για να στηθεί κανάλι του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καλογρίτσα.

■ Εχει στο παρελθόν του την ακραία εχθροπάθεια και πόλωση με την οποία πολιτεύτηκε σε όλη την κυβερνητική του θητεία, μαζί με τους συνεταίρους του των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

■ Εχει στο παρελθόν του τέσσερις εκλογικές ήττες από τη Νέα Δημοκρατία μετά το 2019.

■ Και έχει στο παρελθόν του τις διασπάσεις και τελικά την ουσιαστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ με τις διαδοχικές άμεσες και έμμεσες παρεμβάσεις του, αρχίζοντας από τον Κασσελάκη.

Για όλα αυτά ο Τσίπρας αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη τρυφερότητα τις τεράστιες προσωπικές του ευθύνες, αφήνοντάς τες να καταλογιστούν κυρίως στους διάφορους πολιτικούς αυτοφωράκηδες που

«Ήρωες» στην υπηρεσία του καθεστώτος

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να απαντηθούν και οι εναπομείνασες απορίες και τα ερωτήματα γύρω από τη σκευωρία της Novartis. Άπαξ και έπεσαν οι κουκούλες και άνοιξαν οι λογαριασμοί των ψευδομαρτύρων – μαρτύρων συμφέροντος, άνευ της ελάχιστης επίφασης υπηρεσίας στο δημόσιο συμφέρον – θα πρέπει να απαντηθούν μια σειρά από ερωτήματα.

Ποιος τους πλεύρισε και πότε για πρώτη φορά; Με ποιανού εντολή, ποια κριτήρια και ποια τελική στόχευση επελέγησαν τα δέκα πολιτικά πρόσωπα τα οποία κατονόμασαν ως διεφθαρμένους και «αργυρώνητους»;

Πώς «βαφτίστηκαν» ως προστατευόμενοι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος από την εισαγγελέα Τουλουπάκη, με μια διαδικασία που «έμπαζε» από παντού; Ποιος υπαγόρευε τις καταθέσεις τους; Ποιος έκανε το delivery στην επικοινωνιακή διαχείριση του «σκανδάλου»;

Ποια είναι τα δώδεκα πρόσωπα στα οποία διοχετεύτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από τους λογαριασμούς εκατομμυρίων του κ. Δεσταμπασίδη και της κ. Μαραγγέλη, οι οποίοι δεσμεύτηκαν στην Ελβετία;

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να απαντηθεί και η… απορία του Αλέξη Τσίπρα, όπως τη διατύπωσε τον Νοέμβριο του 2019, όταν στη Βουλή υπερασπίστηκε τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, κατά τη συζήτηση για την παραπομπή του :«Άντε, λοιπόν, και την έστησε τη σκευωρία ο Παπαγγελόπουλος. Πείτε μου: Πώς την έστησε αυτή τη σκευωρία; Μόνος του; Για κάποιο προσωπικό όφελος έστησε αυτή τη σκευωρία ο Παπαγγελόπουλος;».

Δεν υπάρχει ούτε ένας που να

Oι ρωσόφιλοι ξέμειναν από μύθο

Ο Α. Τσίπρας με την «Ιθάκη» του συνεισέφερε σε δύο ζητήματα: Πρώτον, απομυθοποίησε και ευτέλισε με τα ίδια τα λόγια του την «πρώτη φορά Αριστερά», αν και αυτό ήταν κοινή συνείδηση στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Απλώς ο Α. Τσίπρας, έβαλε με το βιβλίο του την ταφόπλακα. Δεύτερον, απομυθοποίησε το «ξανθό γένος» και τους ημέτερους ρωσόφιλους. Τους άφησε σύξυλους γράφοντας πως ο Πούτιν προτιμούσε να ενισχύσει ένα ορφανοτροφείο, παρά την Ελλάδα διότι θα ήταν σαν να πετούσε τα λεφτά του σε έναν σκουπιδοτενεκέ. Με απλά λόγια ο Α. Τσίπρας, είπε στους πουτινόφιλους πως το ίνδαλμά τους, τους θεωρούσε σαν σκουπίδια. 

Τώρα θα μου πείτε ποιοι είναι οι ρωσόφιλοι και οι πουτινόφιλοι. Είναι τρεις κατηγορίες, όπως τις περιέγραψε εδώ στο Liberal. Gr ο Κώστας Στούπας μόλις προχθές. 1. Το ΚΚΕ και οι διάφορες αριστερές σέκτες, 2. Η άκρα Δεξιά - εδώ σηκώνει πολλή ανάλυση και πολύ γέλιο και 3. Οι θιασώτες της αυταρχικής, ολοκληρωτικής διακυβέρνησης. Εγώ θα προσέθετα και μια τέταρτη κατηγορία: αυτούς που υποστηρίζουν τον Πούτιν, διότι ο Μητσοτάκης υποστηρίζει τον Ζελένσκι. Αν ο Μητσοτάκης στήριζε Πούτιν, όλοι αυτοί θα υποστήριζαν τον Ζελένσκι. Ανίατες περιπτώσεις που χρήζουν ειδικών εξετάσεων. 

Τώρα όλοι αυτοί έχουν χάσει τον

Βελόνα

Τέσσερις δημοσκοπήσεις (Metron Analysis, Pulse, MRB, GPO) μέσα σε δύο μέρες (20-22/11) κατέγραψαν την ίδια εικόνα.

Μια ΝΔ στο 29%-30% κι από εκεί και πέρα το χάος.

Για να έχουμε μια αίσθηση, θυμίζω πως έναν χρόνο πριν από τις εκλογές του 2023 η ΝΔ κατέγραφε δημοσκοπικές επιδόσεις γύρω στο 33%, συνεπώς παρουσιάζει μια απώλεια περίπου τριών μονάδων. Για να είμαι ειλικρινής, έχω δει και πιο βαριά τραυματίες.

Δεν μπορώ λοιπόν να πω πολλά για την κολλημένη βελόνα. Η οποία μάλλον παραμένει κολλημένη πριν αναλάβει να την ξεκολλήσει ο Γερουλάνος.

Και μάλιστα δεν δείχνει να ξεκολλάει ούτε από τον «Φραπέ», ούτε από τις θρηνωδίες για τον Άγνωστο Στρατιώτη ή τη Γάζα, ούτε από κάτι απίθανους δημοσιογράφους που υποδύονται τους μάρτυρες για τις υποκλοπές.

Υποθέτω ότι η κοινή γνώμη τα έχει ήδη αξιολογήσει όλα αυτά στα μέτρα τους. Και όπως είναι λογικό, ο θόρυβος κι η φασαρία δεν συνιστούν πολιτική.

Από την άλλη ούτε τα πολυτραγουδισμένα «κυοφορούμενα κόμματα» δείχνουν να ξεσηκώνουν κάποιον ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους πρόθυμους χειροκροτητές τους αλλά οι δημοσκοπικές επιδόσεις τους κινούνται κάπου

Τι ψυχή θα παραδώσεις Αλέξη;

Τους «έδωσε» όλους ο Αλέξης Τσίπρας! Έβγαλε στα μανταλάκια τους στενούς του συνεργάτες. Όλους! Άντε μετά να σε εμπιστευτεί άνθρωπος Αλέξη μου. Ρισκάρει κανείς να βρεθεί ήρωας στην Ιθάκη 2; Α πα πα! Άσε, Αλέξη μας, που οι κανονικοί άνθρωποι βγάζουν απομνημονεύματα στο τέλος της καριέρας τους. Τότε που προσπαθούν να τακτοποιήσουν τα της γης, επειδή περιμένουν να ανοίξουν οι επουράνιες δουλειές τους. Κατά τα λοιπά, ωραία έκδοση, καλά φροντισμένη, σας υπόσχεται ένα διασκεδαστικό  βράδυ.

---

Θα τα έχετε ήδη διαβάσει τα πάντα όλα για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Οπότε τι επιπλέον να σας πούμε εμείς; Θα είναι σαν να τρώτε ξαναζεσταμένη σούπα. Οπότε δεν σας έχουμε νέες «αποκαλύψεις». Μόνο μια παρατήρηση: Αν ήμουν στη θέση του Αλέξη θα τα έπαιρνα όλα στον τάφο μου. Ποιος μπορεί να τον εμπιστευτεί όταν ξέρει ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσει στην Ιθάκη 2; 

---

Απομνημονεύματα, Αλέξη μου, εκδίδουν οι άνθρωποι όταν τερματίζουν την πορεία τους. Είναι κάτι σαν δημόσια εξομολόγηση, λίγο πριν παραδώσουμε την ψυχή μας στους από πάνω. Θέλουμε έτσι να καθαρίσουμε με τους εδώ και να μην έχουμε έγνοιες όταν θα περιμένουμε την ετυμηγορία του... Ανωτάτου Δικαστηρίου.  

---

«Εσύ θα είσαι ο Άρης Βελουχιώτης και εγώ ο Ναπολέων Ζέρβας», είπε ο Πάνος στον Αλέξη μας, όταν

Δεν θα του βγει σε καλό το βιβλίο

Δεν βλέπω να του βγαίνει σε καλό το βιβλίο. Κάθε σελίδα του εξοργίζει κάποιον πρώην σύντροφο του, κάθε κεφάλαιο του ξεσηκώνει μια κοινωνική ομάδα, κάθε αναφορά σε κρίσιμα γεγονότα κάνει έξαλλους όλους όσους μετείχαν ως πρωταγωνιστές ή δευτεραγωνιστές σ’ αυτά.

Τελικά, το πόνημα ν συνόλω, μάλλον επανενεργοποιεί το πεθαμένο αντι-Σύριζα μέτωπο, και ξαναθυμώνει όλους όσους τότε άκουγαν Τσίπρας κι έφτυναν στον κόρφο τους. Τι διάολο rebranding είναι τούτο; Ποιος του είπε να ξεθάψει στα καλά καθούμενα όλες τις μνήμες που έφεραν αυτόν στην μοναξιά του Σουνίου και το κραταιό του κόμμα στην σημερινή πολυδιασπασμένη γελοιοποίηση του;

Δεν καθόταν λέω εγώ, να γράψει μια θεωρητικούρα για το μελλοντικό του όραμα, παριστάνοντας ότι τα παλιά που ξέραμε πέρασαν ανεπιστρεπτί και ότι έχουμε μπροστά μας έναν νέο Αλέξη; Πάλι θα τον ξεσκίζαμε, αλλά αποκλείεται να θυμόμασταν όλα όσα μας υπενθυμίζει ο ίδιος μόνος του, προσπαθώντας να ανασκευάσει την προσωπική του ιστορία. Τα κουκουλωμένα κάτω από το χαλί σκουπίδια μπορεί να ενοχλούν, αλλά αν τα απλώσεις σ’ όλο το πάτωμα του σπιτιού προσπαθώντας να

Χάος

 

Δεν ξέρω αν η Ουκρανία θα αποδεχθεί το αδιανόητο σχέδιο ειρήνευσης με τη Ρωσία που κυκλοφόρησε η αμερικανική κυβέρνηση.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν το γνωρίζουμε στο σύνολό του. Έχουμε όμως πληροφορίες και στοιχεία από διαρροές του στον διεθνή Τύπο.

Αρκετά πάντως για να συμπεράνουμε πως κανονικά δεν υπάρχει χώρα που θα μπορούσε να το αποδεχτεί. Είναι σαν να γράφτηκε στο Κρεμλίνο, και μάλιστα στα ρωσικά.

Αναρωτιέμαι ποιος θα δεχόταν να μειώσει τον στρατό του κάτω από το μισό, να παραδώσει τα όπλα του, να εκχωρήσει εδάφη και να αποδεχτεί ως επίσημη γλώσσα τη… γλώσσα του εχθρού του;

Με αντάλλαγμα κάποιες «εγγυήσεις ασφαλείας» από τις ΗΠΑ, τις οποίες δεν πιστεύει και δεν παίρνει σοβαρά ούτε η Μελάνια.

Δεν ξέρω για τους Ουκρανούς, αλλά είμαι βέβαιος για παράδειγμα ότι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που θα υπέγραφε «σχέδιο ειρήνης» που θα αφόπλιζε τη χώρα, θα παρέδιδε το Ανατολικό Αιγαίο μαζί με τα νησιά του στους Τούρκους και θα καθιέρωνε τα τουρκικά ως δεύτερη επίσημη γλώσσα.

Αλλά η πίεση στο Κίεβο είναι μεγάλη. Η παραφροσύνη της κυβέρνησης Τραμπ ανήκουστη. Και οι αντοχές έχουν