Ο Φάμελλος ζητάει εκλογές, δηλαδή γρήγορες συνθήκες σφαγής

Τον στίχο του Χριστιανόπουλου «Τα πρόβατα απήργησαν, ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής», θυμίζει το αίτημα του Σωκράτη Φάμελλου προς τον Μητσοτάκη για παραίτηση της κυβέρνησης και κήρυξη εκλογών.

Το περιστατικό συνέβη κατά τη συζήτηση στη Βουλή για το φιλόδοξο εξοπλιστικό πρόγραμμα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, και προσλαμβάνει χιουμοριστική του πλευρά. Έκλεψε τις εντυπώσεις ακόμη και από τις απόψεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που θυμήθηκε το έπος του 40, νομίζοντας ότι σήμερα σε μια πολεμική αναμέτρηση θα είναι αρκετό να πλέκουμε την κάλτσα του στρατιώτη.

Οι Σωκράτης Φάμελλος και ο Κυριάκος Βελόπουλος ζήτησαν να παραιτηθεί η κυβέρνηση και να προκηρυχθούν εκλογές!

Και ο Βελόπουλος καλά κάνει, γιατί έχει λαμβάνειν από μια εκλογική διαδικασία, καθώς μέσα στο κύμα του καταλυτικού λαϊκισμού που ενέσκυψε με αφορμή και τα Τέμπη, το κόμμα του ανέρχεται ραγδαία ομού μετά της Πλεύσης Ελευθερίας.

Είναι απορίας άξιον σε σημείο, ακρισίας να ζητάει εκλογές ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν το κόμμα του φυτοζωεί και φυλλοροεί προς το κόμμα της Ζωής. Είπε συγκεκριμένα «Περιμένουμε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αλλάξει πορεία, η χώρα πρέπει να αλλάξει. Απαιτείται αλλαγή πολιτικής και αυτό δεν μπορεί να γίνει με τα ίδια φθαρμένα υλικά» Και ως επιστέγασμα ζήτησε την «παραίτηση της κυβέρνησης και προκήρυξη εκλογών».

Ούτε ως σύνηθες σχήμα λόγου δεν μπορεί να κατανοηθεί. Θα μπορούσε να είναι η

Και τώρα τι θα γίνουν χωρίς το ξυλόλιο;

Καταπέλτης ο Λεωνίδας Κουμπούρας, δικηγόρος τόσο της οικογένειας Πλακιά, του τραγικού πατέρα και θείου που έχασε κόρες και ανιψιά στα Τέμπη, όσο και της αντίστοιχης του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

Κατηγόρησε τους τεχνικούς συμβούλους, που τόσο αγάπησαν τα κανάλια, η ακροΔεξιά και η Αριστερά, ότι γνώριζαν προκαταβολικά πως δεν υπήρχε παράνομο φορτίο, και ότι προσπαθούν να υποστηρίξουν την ύπαρξή του για να καθυστερήσουν την έναρξη τη δίκης.

Εξέφρασε αιχμές για την επιστημονική αρτιότητα των τεχνικών συμβούλων και προβληματισμό για τον ρόλο των Βασίλη Κοκοτσάκη και Κώστα Λακαφώση (ο γράφων φανατικός της Φόρμουλα 1, θυμάται τον δεύτερο να μεταδίδει γκραν πρι τη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του 2.000). Ο κ. Κουμπούρας κάνει ειδική μνεία στον περιστασιακό αθλητικογράφο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, λέγοντας πως έχει φτάσει στο σημείο να αλλάζει συνεχώς τα φορτία, το βάρος αλλά και τις θέσεις τους στην αμαξοστοιχία.

Τους καταλογίζει επίσης ότι «με μειωμένη επιστημονική εμπειρία και επάρκεια αναλαμβάνουν θέση ακόμα και για ζητήματα ιατροδικαστικής φύσεως και για δικονομικά ζητήματα, για το που δηλαδή θα πρέπει να κατευθύνεται η ανάκριση, πέρα δηλαδή από τα συμπεράσματά τους που είναι αντιφατικά και αντικρουόμενα» (συνέντευξη στον θεσσαλονικιό ρ/σ Status FM).

Κατά τον ίδιο αυτά είναι ανεπίτρεπτα πράγματα, αγγίζουν τα όρια της αλητείας και γι’ αυτό

Όργια

Μια καταγγελία του προέδρου της Ελληνικής Λύσης ήλθε να μας ανοίξει τα μάτια.

Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος αποκάλυψε πως «όταν πέφτει το σκοτάδι» γίνονται «gay όργια στις Θερμοπύλες του Λεωνίδα».

Και μάλιστα «με πρωταγωνιστές άνδρες της Φθιώτιδας, της Αττικής και της Βοιωτίας». «Ντροπή και αίσχος!» καταλήγει ο πρόεδρος (ανάρτηση 27/3).

Κατανοητή η αγανάκτησή του.

Μιλάμε για τις Θερμοπύλες «του Λεωνίδα». Υποθέτω ότι εννοεί τον ήρωα Λεωνίδα του «this is Sparta!» και όχι τον Λεωνίδα της Βαρυμπόμπης για τον οποίο δεν έχει ακουστεί τίποτα μεμπτό.

Ορθώς λοιπόν ο πρόεδρος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου διότι μπορεί αύριο τα όργια να επεκταθούν από τις Θερμοπύλες στη Γέφυρα της Αλαμάνας ή ακόμη και στο Χάνι της Γραβιάς. Ποτέ δεν ξέρεις με τους gay.

Από την άλλη πρέπει κάπως να συντηρηθεί το ενδιαφέρον του κοινού.

Μπορεί τα «gay όργια στις Θερμοπύλες» να μην σκορπούν την ίδια συγκίνηση με τη δίκη Φιλιππίδη αλλά έχουν το κοινό τους. Κάποιο πρωινάδικο θα τσιμπήσει.

Τι νομίζετε δηλαδή; Οτι τόσα πάνελ θα βγάζουν καθημερινά το ψωμί τους με Φάμελλο, Κωνσταντοπούλου, Μπιμπίλα και Μπατζελή; Ούτε μονοψήφια!

Ασε που ο Ανδρουλάκης είπε κάτι σωστό. Πως ένα μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ (το μεγαλύτερο…) δεν θέλει να μοιραστεί με τον

Τέμπη: Οργανωμένη προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης

Ο κύριος Δημήτρης Γαλλής είναι δικηγόρος και μέχρι πρόσφατα εκπροσωπούσε οικογένεια θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών. Έχοντας πλήρη γνώση της δικογραφίας και αποδεσμευμένος πλέον από τις δεσμεύσεις που απέρρεαν από τον ρόλο του στη διαδικασία, μιλάει ανοικτά για την εκστρατεία παραπληροφόρησης. Μιλάει για τα πολιτικά κίνητρα των εμπλεκομένων, τους εμπειρογνώμονες, αλλά και τις ευθύνες των επίσημων φορέων, του ΤΕΕ, των δικηγορικών συλλόγων. 

Συνέντευξη στον Θανάση Μαυρίδη

Κύριε Γαλλή έχουμε διαβάσει τις απόψεις σας για τα Τέμπη, οι οποίες είναι κοντά σε αυτά που υποστήριζε από την αρχή η κυβέρνηση. Οπότε η καχυποψία είναι δεδομένη, τουλάχιστον από μία μερίδα του κοινού. Γιατί τώρα; Γιατί δεν είπατε νωρίτερα όλα αυτά που υποστηρίζετε σήμερα.

Δεν μπορούσα να μιλήσω δημοσίως νωρίτερα, διότι εκπροσωπούσα μια οικογένεια προς υποστήριξη κατηγορίας. Μετά τη διακοπή της συνεργασίας μας για τη συγκεκριμένη υπόθεση, αισθάνθηκα ελεύθερος να υπερασπιστώ τη Δικαιοσύνη και όλους τους συγγενείς, ενάντια στην παραπληροφόρηση που έβλεπα να εκτυλίσσεται επί διετία.

Κάποιος κακόπιστος θα σκεφτεί μήπως έχετε κάποια διαφορά με τους εντολείς σας. Να μας συγχωρέσετε, αλλά θέλω να αποσαφηνίσουμε πλήρως τα κίνητρά σας. Ακριβώς επειδή η υπόθεση είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Εξακολουθώ να χειρίζομαι άλλες υποθέσεις των ιδίων εντολέων. Δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο οποιοσδήποτε. Με ενδιαφέρει ότι ουδείς μπορεί να διαψεύσει όσα είπα δημοσίως.

Να θυμηθούμε λίγο την κεντρική ιδέα όσων υποστηρίζετε

Η κύρια αιτία της φωτιάς ήταν η ανάφλεξη των ελαίων σιλικόνης τα οποία αποσυντέθηκαν, παράγοντας εύφλεκτες ύλες, συνεπεία του ηλεκτρικού τόξου (βραχυκύκλωμα) που προκλήθηκε από την ανύψωση, συνεπεία της σύγκρουσης, της μηχανής της επιβατικής και της επαφής της με ηλεκτρικό καλώδιο τάσης εικοσιπέντε χιλιάδων βολτ. Σε αυτό συμφωνούν το Γενικό Χημείο του Κράτους, η Πυροσβεστική, οι πραγματογνώμονες που διόρισε ο ανακριτής και πτυχιούχοι τεχνικοί σύμβουλοι που διόρισαν οικογένειες και η Ολομέλεια Δικηγορικών Συλλόγων. Δεν το αμφισβητεί ευθέως ούτε ο κ. Λακαφώσης. Το αμφισβητεί ο κ. Κοκοτσάκης. Αμφοτέρων τα επαγγελματικά και ακαδημαϊκά προσόντα είναι μειωμένα.

Αυτά τα γνωρίζετε μόνο εσείς ή όλοι όσοι έχουν δει την δικογραφία;

Αυτά τα γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν δει τη δικογραφία και είμαι βέβαιος και δημοσιογράφοι που

Γιατί ψοφούν τα έρμα;

Ακούω πως με ενθουσιασμό προαναγγέλθηκαν διάφορες «κινήσεις» στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Στις οποίες, λέει, κάποιο ρόλο θα παίξει και ο Τσίπρας.

Υποθέτω εκτός του Μαργαρίτη που είναι αναπόφευκτος παράγων κινητικότητας.

Ο ενθουσιασμός είναι κατανοητός διότι έως τώρα με τον ήλιο τα βγάζουν, με τον ήλιο τα βάζουν, και δυστυχώς τα έρμα κάτι έχουν και ψοφούν.

Καλοδεχούμενες λοιπόν οι κινήσεις. Αρκεί να μην κινηθούμε πολύ και βγάλουμε κανένα γοφό στο κούνημα.

Ωραίες δηλαδή οι διεργασίες, ωραίος και ο Τσίπρας, παρ’ όλο που δεν έχει καμία σχέση ο άνθρωπος με την Κεντροαριστερά, αλλά πολύ φοβούμαι μήπως πάει άλλη μια φορά στράφι το κούνημα αν οι ενδιαφερόμενοι δεν βρουν απάντηση στο βασικό ερώτημα. Γιατί άραγε ψοφούν τα έρμα;

Ψοφούν; Δεν υπάρχει αμφιβολία.

Τον Μάρτιο 2025, το ΠαΣοΚ έπεσε στο 10,1% στην πρόθεση ψήφου και στο 13,3% στην εκτίμηση, κάτω κι από τα ποσοστά των ευρωεκλογών (Metron Analysis, 20/3).

Τον Οκτώβριο 2024, μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη, είχε 15,5% στην πρόθεση ψήφου και 19,8% στην εκτίμηση. Σε έξι μήνες έχει χάσει το 1/3 της δημοσκοπικής δύναμής του.

Στην ίδια δημοσκόπηση (αλλά όλες τα ίδια λένε…) το άθροισμα ενός υποτιθέμενου «κεντροαριστερού χώρου» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Κασσελάκης) υπολείπεται στην πρόθεση ψήφου ακόμη και μιας ΝΔ στα χειρότερά της (19,6% έναντι 20%).

Και η εξήγηση είναι απλή. Διότι τέτοια «Κεντροαριστερά» δεν υπάρχει.

Υπάρχουν κάποιοι σουλατσαδόροι από

Καψούρες

Να πω την αλήθεια, θα τραβούσα μεγάλο ζόρι. Σκέψου να σε σταματούν κάθε τρεις και λίγο οι περαστικοί στον δρόμο να σε ρωτούν «Νίκο, θα γυρίσει;».

Βέβαια δεν με λένε Νίκο. Ούτε έχω καμία «καψούρα» με την «επιστροφή Τσίπρα». Και μάλλον δεν συναντώ περαστικούς που κόπτονται για «χαρισματικούς ηγέτες» που είναι «παλιές καψούρες» (Ν. Μαραντζίδης, ΤVXS, 25/3).

Για την ακρίβεια δεν έχω συναντήσει κανέναν να αγωνιά. Ισως φταίνε οι δρόμοι. Ισως οι περαστικοί. Ισως οι καψούρες.

Να σκεφτείτε πως όταν ο Βενιζέλος είχε ξαποστείλει τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, τον Στρατηλάτη και Κουμπάρο, οι κυρίες της καλής κοινωνίας δεν ρωτούσαν κανέναν Νίκο πότε θα γυρίσει αλλά φορούσαν το άρωμα «Je Reviens». Το πιάσατε το υπονοούμενο, υποθέτω.

Τώρα δεν μυρίζω πολλές παρφουμαρισμένες συριζαίες. Να υποθέσω λοιπόν ότι η καψούρα με τον «χαρισματικό» είναι μάλλον θεωρητικού χαρακτήρα.

Κανείς δεν καίγεται ιδιαίτερα, ούτε ξέρω σε ποιους λείπει, αλλά κουβέντα να γίνεται. Εδώ ο Φάμελλος θέλει να φτιάξει «κοινό ψηφοδέλτιο» με το ΠαΣοΚ και τους Χαρίτσηδες που έχουν τσακωθεί με τον Φάμελλο κι έφτιαξαν δικό τους κόμμα.

Ερώτηση. Και γιατί το ΠαΣοΚ να φτιάξει μαζί τους κοινό ψηφοδέλτιο, αν είναι να γυρίσει ο Τσίπρας που είναι «χαρισματικός» και θα σαρώσει από τα αποδυτήρια;

Ούτως ή άλλως Φάμελλος, Χαρίτσης, άντε και με τον Κασσελάκη, δεν πιάνουν ούτε 10% όλοι μαζί στις δημοσκοπήσεις.

Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του.

Εκτός αν το ΠαΣοΚ καψουρευτεί τον Φάμελλο ή ακόμη καλύτερα τον Τσίπρα που είναι και

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι που όλοι αγαπήσαμε

Για να είμαι ειλικρινής, δεν με εξέπληξε η απόρριψη της πρότασης του Φάμελλου από τον Ανδρουλάκη για κοινή κάθοδο του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς στις εκλογές. Το «να λείπει το βύσσινο» του Νίκου, ήταν η πιο λογική απάντηση που θα μπορούσε να δώσει. Αυτοί όμως που συνεχίζουν να με εκπλήσσουν είναι οι ΣΥΡΙΖΑίοι και οι πρώην ΣΥΡΙΖΑίοι. Με το απύθμενο θράσος τους. Με την αδιανόητη πολιτική μαγκιά που διακινούν. Με το πρωτοφανώς υπεροπτικό τους ύφος. Με το υψωμένο τους εισαγγελικό δακτυλάκι.

Ωραίοι τύποι αυτοί οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Πρώτα έβγαλαν τους ΠΑΣΟΚους πουλημένους και προδότες. Τους κυνηγούσαν στους δρόμους και τους έσπαγαν τα κεφάλια. Μετά ρήμαξαν το κόμμα τους σε επίπεδο στελεχιακού δυναμικού, βουτώντας όλα τα στελέχη τους που ήταν μπόσικα ή μωροφιλόδοξα. Μετά προσπάθησαν να κλείσουν φυλακή όσους ΠΑΣΟΚους δεν τους είχαν προσκυνήσει. Και τώρα, μια πενταετία αργότερα που γύρισαν τούμπα τα πράγματα και ο ΣΥΡΙΖΑ ξέπεσε στο 5-6%, υψώνουν πάλι το δάκτυλο και τους λένε «είτε θα έρθετε να ενωθούμε, είτε βοηθάτε τον Μητσοτάκη».

Προσέξτε, δεν παρακαλούν, δεν εκλιπαρούν, δεν πάνε ταπεινά και

Εν απελπισία ο ΣΥΡΙΖΑ κρούει ξένες κλειστές θύρες

Παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι καιροί της δόξας και της επιθετικής ριζοσπαστικότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Η λάμψη των πλατειών και η εποχή του όξους κατά του ΠΑΣΟΚ, μεταβλήθηκαν σε ταπεινή παράκληση.  

Παραιτημένο πολιτικά και ψυχολογικά το μικρό κόμμα  της αντιπολίτευσης, προσέρχεται δια του προέδρου του Σωκράτη  Φάμελλου, σε αίτημα εκλογικής συνεργασίας προς τους «Γερμανοτσολιάδες», τους «προδότες», τους «Νενέκους» και τα άλλα εύηχα κι εύοσμα που εκτόξευαν κατά ΠΑΣΟΚ.

Ο πρόεδρος Φάμελλος δήλωσε στο dnews ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να πάρει πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα και να προσέλθει στη συζήτηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ άμεσα, με πράξεις και χωρίς προϋποθέσεις (τόση απελπισία!). Με στόχο τη συγκρότηση ενός ψηφοδελτίου και ενός φορέα ο οποίος στις προσεχείς εκλογές θα νικήσει τον Μητσοτάκη.   

Έκανε έκκληση στον Ανδρουλάκη να απαντήσει θετικά στην πρόκληση της συνεννόησης των «προοδευτικών δυνάμεων», προκειμένου να δώσουν  προοπτική στην κοινωνία, να ρίξουν την κυβέρνηση και να νικήσουν τη Νέα Δημοκρατία.

Έκρουσε όμως  θύρες κλειστές. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απάντησε αρνητικά, επιστρατεύοντας «τεχνικής» φύσεως προβλήματα στα οποία έχει δίκιο. Δεν απέρριψε, όμως, τον ΣΥΡΙΖΑ ως αλλότρια με το ΠΑΣΟΚ πολιτική δύναμη.

Εξηγούμε: Ο Ανδρουλάκης ισχυρίστηκε ότι

Ζωή, η …αμαζόνα της λαϊκής εκδίκησης!

Έξεστιν Ζωή ασχημονείν.

Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας κληθείσα επισήμως ως αρχηγός κόμματος στη Λάρισα, προκειμένου να τιμήσει με την παρουσία της την παρέλαση, διέπραξε διττή ασχημία.

Αφενός αρνήθηκε να δώσει το χέρι της (ημέρα εορτασμού της εθνικής μας ύπαρξης), στον εκπρόσωπο της κυβέρνησης, Χρήστο Κέλλα. Αφετέρου αρνήθηκε να παραμείνει στην εξέδρα των επισήμων (ενώ ως επίσημη εκλήθη και απεδέχθη την πρόσκληση). Έσπευσε να αναμιχθεί με τον λαό που παρακολουθούσε την παρέλαση, γιατί δήθεν η θέση της ήταν «με τον κόσμο».

Το περιστατικό θύμισε ανάλογη αντιθεσμική απρέπεια στο μνημόσυνο της σφαγής του Διστόμου το 2017. Είχε κληθεί από τον Δήμο να τιμήσει με την παρουσία της τη θρηνητική ημέρα, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής και αρχηγός κόμματος, μετά εκπροσώπων και των υπολοίπων κομμάτων. Μεταξύ τους ο Μανόλης Γλέζος και ο Γερμανός πρέσβης.

Την ώρα της κατάθεσης στεφάνου στο μνημείο των σφαγιασθέντων, η Ζωή με ανίερη για την ημέρα συμπεριφορά, (ημέρα ιερού πόνου για τους κατοίκους), θέλησε να υποκαταστήσει τον δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο.

Με κραυγάζουσες αντιρρήσεις εμπόδιζε τον Γερμανό πρέσβη (πρέσβη δημοκρατικής χώρας και καλεσμένο του δήμου) να

Πυξίδα

Να πω την αλήθεια, εντυπωσιάστηκα. Ο πρώην πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας συνέταξε ένα κείμενο 26 σελίδων με τίτλο «Νέα Εθνική Πυξίδα» που δόθηκε στη δημοσιότητα.

Συνοδεύεται μάλιστα και από «10 προτάσεις για την εξωτερική πολιτική».

Εντυπωσιάστηκα επίσης και με τον εαυτό μου που κάθισα και το διάβασα.

Οχι μόνο επειδή η «Νέα Εθνική Πυξίδα» προϋποθέτει την ύπαρξη κάποιας παλιάς. Αλλά επειδή αν η παλιά πυξίδα ήταν η εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων Τσίπρα που πήγε στον κουβά, τότε καλύτερα να αφήσουμε και τη νέα στην ησυχία της.

Μαθαίνουμε πάντως από τον πρώην πρωθυπουργό ότι η άποψη πως «ανήκουμε στη Δύση» είναι «παρωχημένη και λανθασμένη». Αν συμφωνήσουμε, θα είμαστε η πρώτη ευρωπαϊκή δημοκρατία στην παγκόσμια ιστορία που αναιρεί τον εαυτό της.

Είναι μια αναμφισβήτητη καινοτομία κυρίως στον τομέα της ναυσιπλοΐας.

Που μπορεί να συμβεί αφού (κατά τον πρώην πρωθυπουργό) «ανήκουμε και στη Δύση και στην Ανατολή και στον Βορρά και στον Νότο». Τουρλού.

Συνεπώς τι χρειάζεται η «νέα εθνική πυξίδα» αφού

Γιατί δεν μπορούν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ

Με ρωτούν φίλοι, γιατί κατά τη γνώμη μου το ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζει τακτική, ενώ βλέπει ότι όλη του η δραστηριότητα καταλήγει να ενδυναμώνει την Πλεύση της Ζωής. Το ίδιο μπορούν εύκολα να ερωτηθούν και οι ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κι εκεί τα δημοσκοπικά ποσοστά φυτοζωούν. Η απάντηση είναι διαφορετική για το κάθε κόμμα, αν και εξίσου απλή και στις δύο περιπτώσεις. 
Στον ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν να ασκούν μόνο αυτό το είδος της πολιτικής, είτε στην κυβέρνηση βρίσκονται, είτε στην αντιπολίτευση. Επιθετικότητα, εχθροπάθεια, τοξικότητα. Άρα θεωρούν ότι και σήμερα βαδίζουν σωστά. Απλώς η αποτυχία χρεώνεται στις «υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού». Πρόκειται για συχνότατη καταφυγή των αριστερών κομμάτων όταν ηττώνται. Είτε κάποιος «αντικειμενικά ισχυρότερος» απ’ αυτούς εχθρός φταίει, είτε κάποιος εσωτερικός εχθρός που υπονομεύει ύπουλα την αποτελεσματική άσκηση μιας σωστής πολιτικής.
Στο ΠΑΣΟΚ το θέμα βρίσκεται αλλού. Ιδεολογικά, οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες δεν κατατρύχονταν από δήθεν ιστορικές νομοτέλειες και ηθικά πλεονεκτήματα που προεξοφλούν την ορθότητα της γραμμής τους. Στο ΠΑΣΟΚ καταλαβαίνουν ότι κάτι κάνουν στραβά, οπότε χρειάζεται να το διορθώσουν ή να το αλλάξουν. Απλώς δεν ξέρουν τι να αλλάξουν. Αν και αντιλαμβάνονται ότι

Καλώς το παλικάρι μας!

Όλα δείχνουν πως ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει. Την επάνοδό του προανήγγειλε ένας από αυτούς που την προωθούν εναγωνίως. Τι λέει το σχέδιο; Θα καλέσει τα κόμματα της Αριστεράς -φυσικά πλην ΚΚΕ- να αυτοδιαλυθούν και στη συνέχεια να ιδρύσουν ένα καινούργιο κόμμα, του οποίου τα όργανα θα εκλεγούν από τους πολίτες;

Ας δούμε πρώτα-πρώτα σε ποιους απευθύνεται, ώστε στη συνέχεια να αξιολογήσουμε τη σχετική προσπάθεια.

Προφανώς, δεν απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη φάση. Το ιστορικό αυτό κόμμα δε διαλύεται για τα μάτια του Τσίπρα.

Εξίσου προφανώς αυτή η πρόταση δεν αφορά και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το κόμμα της καλπάζει, δεν έχει κανένα λόγο να εμπλακεί σε τέτοια περιπέτεια. Άλλωστε στην Πλεύση Ελευθερίας είναι το απόλυτο αφεντικό, γιατί να μοιραστεί τίτλους με συντρόφους που δεν τους έχει σε καμιά εκτίμηση;

Τι μένουν; Ο ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτής του οποίου είναι ο Τσίπρας, το κόμμα Κασσελάκη και κάτι ψιλά. Δηλαδή η Νέα Αριστερά και ο Βαρουφάκης. 

Αμφιβάλλω πολύ αν ο Στέφανος Κασσελάκης, μετά τα όσα υπέστη από τον Τσίπρα, θα καταδεχτεί καν να απαντήσει στην πρότασή του. Άλλωστε, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως θα ξεπεράσει το 3% και θα είναι μέσα στην επόμενη Βουλή.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν έχει από το 2015 την καλύτερη γνώμη για τον Τσίπρα, Τσακαλώτο και όλη την παρέα του

Πανικός

Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική.

Είχε πάθει η κυβέρνηση πανικό με τα Τέμπη, έστω για ακατανόητους λόγους; Είχε πάθει. Κι έκανε τη μία ανοησία μετά την άλλη.

Μόλις στάνιαρε η κυβέρνηση με την ψήφο δυσπιστίας και τον ανασχηματισμό, μόλις ανέκτησε κάπως την αυτοκυριαρχία της, ο πανικός κατέλαβε την αντιπολίτευση.

Έφαγαν στον κεφάλι κι έναν Τριαντόπουλο, έπαθαν ντουβρουτσά.

Ανοήτως και αναιτίως. Είναι δυνατόν να πίστεψαν ότι θα κάθεται η κυβέρνηση με σταυρωμένα χέρια να τους ακούει; Ή ότι «θα σύρουν» τον Μητσοτάκη στην Προανακριτική;

Ούτε στις περιπέτειες του Σεβάχ του Θαλασσινού δεν συμβαίνουν αυτά.

Υποψιάζομαι όμως ότι ο πανικός τους δεν αφορά την κυβέρνηση. Αφορά την Κωνσταντοπούλου. Που βγήκε από πουθενά και τους τρώει το ψωμί.

Τι δηλώσεις, τι καταθέσεις, τι μηνύσεις, τι εξώδικα, τι φασαρία.

Μόνο που δεν φταίει η Κωνσταντοπούλου αν έχει μετατρέψει τη Βουλή σε δικαστική αίθουσα. Φταίνε τα κόμματα που τη σιγοντάρουν στη μετατροπή της Βουλής σε δικαστική αίθουσα.

Διότι η Κωνσταντοπούλου συμπεριφέρεται σαν αυτό που πάντα ήταν.

Δηλώνει πως η κυβέρνηση είναι «εγκληματική οργάνωση» και «δολοφόνοι» που συγκαλύπτουν ένα έγκλημα. Κι από κοντά ότι

Τα δύο είδη απόσυρσης. Του Βαγγέλη και του Αντώνη

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος συμβούλευσε (με αγάπη) τον Αντώνη Σαμαρά να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική, όπως έχε κάνει αυτός εδώ και χρόνια. Ο Αντώνης του απάντησε (κι αυτός με αγάπη) ότι παραμένει παρών όσο κι αν αυτό ενοχλεί κάποιους. Ένα περίεργο πράμα λοιπόν. Όσο οι πολιτικοί μας είναι στην ενεργό υπηρεσία και υποτίθεται ότι υπηρετούν τις δημοκρατίες και τις συναινέσεις, η τοξικότητα και η χολή ξεχειλίζουν απ’ όλους τους πόρους του κορμιού τους. Και μόλις γίνουν βετεράνοι, οπότε τα αισθήματα και η συμπεριφορά τους δεν επηρεάζουν κανέναν, γίνονται ξάφνου βαθιά αγαπησιάρηδες. Όλα ανάποδα τα κάνουν.

Επί της ουσίας τώρα. Όταν αυτοί οι δυο συνεργάστηκαν στην κυβέρνηση των κρίσιμων χρόνων 2012-2015, έσωσαν τη χώρα. Ο Αντώνης το ‘χε ξεκινήσει θεόστραβα με τα αντιμνημονιακά Ζάππεια, αλλά όταν βρέθηκε στη θέση ευθύνης έστριψε το τιμόνι σωστά. Ο Ευάγγελος το πήγε σωστά από την αρχή, αλλά η στάση του κατέστρεψε εκλογικά το κόμμα του. Όταν και οι δυο τους αποχώρησαν από την αρχηγία (ο Βενιζέλος μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 και ο Σαμαράς του Σεπτέμβρη του 2015), ήταν τα δυο πολιτικά πρόσωπα με τη

Ανάρρωση

 

Τη συμπάθειά μας στον Καραμέρο μαζί με ευχές για ταχεία ανάρρωση. Η διάγνωση για «στραβολαιμίαση» είναι δυσάρεστη αλλά ευτυχώς θεραπεύεται.

Τι έπαθε ο δυστυχής; Ασ’ τα.

Εστριψε δεξιά και είδε τον Δοξιάδη που είχε κατηγορηθεί και αθωωθεί το 2013. Βγήκε από τα ρούχα του.

Εστριψε αριστερά και είδε τον Παππά που είχε κατηγορηθεί και καταδικαστεί ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο. Ξαναμπήκε στα ρούχα του για να μην κυκλοφορεί τσίτσιδος.

Εχουμε δηλαδή μια αθώωση που καθίσταται καταδίκη με απόφαση Καραμέρου και μια καταδίκη που καθίσταται αθώωση με απόφαση του ίδιου.

Αυτό ανησύχησε τους γιατρούς. Υποθέτω ότι θα ανησύχησε και τον Αρειο Πάγο διότι τους παίρνουν τη δουλειά.

Λογικό. Η «στραβολαιμίαση» είναι άτιμη αρρώστια που δεν σε αφήνει να στρίψεις να δεις τι γίνεται στην άλλη μεριά.

Το παθαίνουν μάλιστα και διάφοροι που φωνάζουν καθημερινά στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε μήπως εκεί την κόλλησε κι ο Καραμέρος.

Υποψιάζομαι απλώς μήπως δεν είναι δικό του το θέμα, αλλά

Γιατί η Ζωή «παίζει» μόνο Τέμπη

Αρέσει-δεν αρέσει, η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ένα φαινόμενο στην πολιτική μας ζωή.
Καμώνεται πως ξεχνάει ότι είναι κόρη πρώην πολιτικού αρχηγού, πρώην πρόεδρος της Βουλής η ίδια και ηγετικό στέλεχος κάποτε κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα, και παριστάνει (με διαφορετικό λουκ, ανάλογα με την περίσταση) την… αντισυστημική!
Η «Πλεύση Ελευθερίας», το στην ουσία… μονοπρόσωπο κόμμα του οποίου ηγείται, σαρώνει στις δημοσκοπήσεις (κάποιες τελευταίες τη φέρνουν ακόμη και δεύτερο κόμμα!), ανησυχεί το ΠΑΣΟΚ και τις διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις-απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ, σε πολλές περιστάσεις συμπεριφέρεται ως… αξιωματική αντιπολίτευση!
Όλα τούτα, κατορθώματα της Ζωής, όχι φυσικά του συλλογικά επεξεργασμένου… προγράμματος του κόμματός της. Η αρχηγός, με τη μόνιμη χαρακτηριστική οξύτητα και ένταση του ύφους και της φωνής θέτει θέματα, σπάνια συγκεκριμένα, ποτέ δεν προτείνει λύσεις, γενικώς αρέσκεται στη… βαβούρα και τις εντυπώσεις που έχουν απήχηση στο κοινό που αντιδρά στο «σύστημα», θέλει να «πέσουν όλα» και αδιαφορεί για τις μετέπειτα επιπτώσεις αυτής της «πολιτικής του μπάχαλου».
Τα Τέμπη, τα διαχειριστικά λάθη, οι ολιγωρίες και η σε πολλές περιπτώσεις βλακωδώς αμήχανη στάση της κυβέρνησης, ου μην αλλά και της αντιπολίτευσης, στο τεράστιο αυτό ζήτημα, αποτέλεσαν το… προνομιακό πεδίο εκμετάλλευσης και επικοινωνιακού ακτιβισμού της Ζωής. Και έπαιξε σωστά τον ρόλο της. Και ως πολιτικός αρχηγός και ως δικηγόρος οικογενειών θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος, κατάλαβε εξ αρχής ότι