Το «Μάτι» δεν έχει τελειώσει για τον Αλ. Τσίπρα

Την πολιτική του αποκατάσταση επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας, με το βιβλίο που παρουσιάζει σήμερα, και αρκετοί - φίλοι και αντίπαλοι - αναμένουν εάν θα κάνει προβολή του σχεδιασμού του για το μέλλον, του δικού του και της κεντροαριστεράς.

Στο βιβλίο βυθίστηκε στο παρελθόν, ως καθαρτήριο από το οποίο φιλοδοξεί να εξέλθει πάλλευκος, άμωμος πολιτικών αμαρτιών. Ωστόσο, υπάρχουν «χρωστούμενα» που θα τον ακολουθούν. Όπως η τραγικότητα του Ματιού.

Ο Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων στο Μάτι του επιτέθηκε για όσα αναφέρει στο βιβλίο του σχετικά με την τραγωδία. Κάπως αργά βέβαια, αφού άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπεύθυνα στελέχη του στο απυρόβλητο επί εφταετία. Δεν είχε πυρετώδεις και αυτάρεσκους ανθρώπους να έλκουν τα μίντια, ούτε ένα κόμμα να οργανώνει συγκεντρώσεις και να τους παίρνει από το χέρι για να τους περιφέρει στο ευρωκοινοβούλιο.

Και κανά δυο βιβλία – καταγραφή της τραγωδίας, που εκδόθηκαν, δεν είχαν την αναλογούσα, στο συνταρακτικό γεγονός, δημοσιότητα, αφού τα μίντια τρέχουν εκεί όπου ξεσπάει κοινωνικό «νταβαντούρι».

Άλλωστε η πύρινη κόλαση έγινε επί «προοδευτικής κυβέρνησης», που ήταν φετίχ για τα κοινωνικά δίκτυα. Παράλληλα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τον Σεπτέμβριο του 2019 μιλώντας στη

Κάθε δίκιο χάνεται με κλειστούς δρόμους

Πενήντα χρόνια αγροτική... φαγούρα. Τις πρώτες κινητοποιήσεις άρχισαν το 1975-76 ζητώντας χαμηλότερη φορολογία και εγγυημένες τιμές, αλλά το κλείσιμο των εθνικών οδών ως… ύψιστη αγωνιστική πρακτική ξεκίνησε αργότερα.

Στα 90’s άρχισε η ετήσια εθιμική κινητοποίηση, Ιανουάριο ή Φεβρουάριο, όπου οι κλιματικές συνθήκες επέβαλαν την αγρανάπαυση, ενώ ελάχιστες φορές έγιναν τον Δεκέμβριο ενόψει της συζήτησης του Προϋπολογισμού.

Τα αιτήματα σχεδόν τα ίδια, επαναλαμβάνονται με μια θαυμαστή κανονικότητα. Κάθε χρόνος είναι αντιγραφή του προηγούμενου: Αναπλήρωση χαμένου εισοδήματος, μείωση του κόστους παραγωγής, αφορολόγητο πετρέλαιο στην αντλία, επιδότηση και κατάργηση ΦΠΑ σε λιπάσματα, φυτοφάρμακα, κ.λπ. Παράλληλα κατώτερες εγγυημένες τιμές για τα προϊόντα που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής και να εξασφαλίζουν βιώσιμο εισόδημα.

Εφέτος σε μια φορτισμένη ατμόσφαιρα λόγω του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, ζητούν εξόφληση όλων των οφειλών, καταβολή της προκαταβολής των ΠΑΑ (Προγράμματα Αγροτικής Ανάπτυξης, που εστιάζουν στη βιώσιμη αγροτική ανάπτυξη, την καινοτομία, την προστασία του περιβάλλοντος, οικολογικά προγράμματα )κ.α.

Σύνηθες αίτημα και η ριζική αλλαγή της αγροτικής παραγωγής. Δεν εννοούν όμως με αυτό σωστούς

Η σιωπή των αμνών

Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν

Για παράδειγμα το όνομα «Αλέξης Τσίπρας» διασχίζει το σύμπαν αυτών των εκπομπών. Εξ όσων θυμάμαι, τέτοια δωρεάν διαφημιστική καμπάνια ούτε ο μακαρίτης μεγιστοτεράστιος Ανδρέας Παπανδρέου είχε εξασφαλίσει. Έπρεπε να «προσγειωθεί» ανώμαλα σε νοσοκομειακή περίθαλψη στο Λονδίνο για να μνημονεύεται το όνομά του με τέτοια πρωτοφανή συχνότητα. Ο επικείμενος θάνατος μαζί με το «σκάνδαλο Κοσκωτά» τον εκτόξευσαν στα ύψη της καθημερινής δημοσιότητας.
Μαζί με τον επερχόμενο «σωτήρα» Αλέξη Τσίπρα και ο Αντώνης Σαμαράς. Αλλωστε ο Σαμαράς έφερε τον Τσίπρα. Με εκείνο το αλησμόνητο και καταστροφικό «θα σκίσω το μνημόνιο». Και φυσικά ο Τσίπρας έφερε ξανά στην κυβερνητική εξουσία τη γαλάζια παράταξη. Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο.

Αλλά και η Μαρία Καρυστιανού. Ποιος ξέρει, ίσως στο προσεχές μέλλον να εμφανιστεί και άλλο όνομα. Η Ελλάδα είναι μικρή, όμως οι υποψήφιοι αρχηγοί πολλοί. Μα πάρα πολλοί.
Αυτή η ονοματολογία συνοδεύεται με την επίσης πασίγνωστη «ανησυχία»: Αραγε πότε θα εμφανιστούν; Αραγε πότε θα ανακοινώσουν τη μαρκίζα των κομμάτων τους; Αραγε ποια τα στελέχη τους; Αραγε ο Σαμαράς πόσα ποσοστά θα ροκανίσει από τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου; Και άραγε τι θα απογίνουν οι Συριζαίοι και τα άλλα συντρόφια της Νέας Αριστεράς; Θα μείνουν στο ράφι σαν ανύπαντρες μεγαλοκοπέλες της «παρθενορραφής»; Ή ο Τσίπρας θα τους στεγάσει στο νέο κόμμα του «δημοκρατικού καπιταλισμού»;
Και η Καρυστιανού που παριστάνει την Πυθία; Καλά, κυρία μου, κι άλλοι έχουν χάσει με τον ίδιο τρόπο και μάλιστα χειρότερα τα παιδιά τους. Αλλά από το μυαλό τους δεν πέρασε η

Από τι γλιτώσαμε…

 

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πάντα μεγάλη έγνοια πώς θα τον καταγράψει η Ιστορία. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου είχε διατελέσει μάλλον αποτυχημένος υπουργός και Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου, έγραψε ένα τετράτομο βιβλίο με τίτλο «Η Παγκόσμια Κρίση». Κυκλοφόρησε μεταξύ 1922 και 1929.

Οταν ο τότε αρχηγός των Συντηρητικών Στάνλεϊ Μπάλντουιν το πήρε στα χέρια του, φέρεται να είπε:
– Ο Ουίνστον έγραψε τέσσερις τόμους για τον εαυτό του και τους ονόμασε «Η Παγκόσμια Κρίση».

Για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου διαδραμάτισε τον ρόλο που όλοι ξέρουμε, ο Τσόρτσιλ ήταν πιο προνοητικός:
– Η Ιστορία θα με αντιμετωπίσει πολύ ευνοϊκά.
– Πώς το ξέρεις; ρώτησε ο συνομιλητής του.
– Σκοπεύω να τη γράψω ο ίδιος, ήταν η αποστομωτική απάντησή του.

Έγραψε λοιπόν τον «Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» σε πέντε τόμους που κυκλοφόρησαν μεταξύ 1948 και 1950. Και πήρε το Νομπέλ Λογοτεχνίας.

Ηταν μια μικρή εισαγωγή για να καταλήξω πως όσοι πολιτικοί γράφουν βιβλία αναμνήσεων ή μαρτυριών γράφουν τελικά για τον ίδιο πάντα λόγο: για τον εαυτό τους.

Ασφαλώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Τσόρτσιλ. Αλλά το πολυσέλιδο έργο που παρουσίασε στα βιβλιοπωλεία δεν έχει διαφορετικό ακροατήριο. Απευθύνεται στον ίδιο και αφορά τον ίδιο.

Δεν χρειάζονται λοιπόν περαιτέρω εξηγήσεις στην απορία (που κι εγώ διατύπωσα) «γιατί το έγραψε;». Ενδεχομένως να υπάρχουν και

Η Ιθάκη του Τσίπρα και ο Γολγοθάς των Ελλήνων

Η πολιτική δεν είναι κακό επάγγελμα

Αν πετύχεις έχεις πολλά οφέλη, ενώ αν αποτύχεις μπορείς πάντα να γράψεις ένα βιβλίο (Ρόναλντ Ρέιγκαν, πρώην πρόεδρος της Αμερικής).

Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς και εκ του αποτελέσματος κρινόμενος απέτυχε. Και τώρα, ακολουθώντας τη συμβουλή του Ρέιγκαν, έγραψε ένα βιβλίο. Δύσκολο εγχείρημα διότι:

■ Εχει στο παρελθόν του αρχικά τη δημαγωγική αντιμνημονιακή πολιτική του της περιόδου 2010-2015 και κατόπιν την καταστροφική κυβερνητική θητεία του 2015-2019, με σημείο αιχμής την πλήρως ανερμάτιστη διαχείριση της χρεοκοπίας εντός και εκτός Ελλάδος στο πρώτο εξάμηνο του 2015 και με αποκορύφωμα το τραγελαφικό δημοψήφισμα, για το οποίο μάλιστα συνεχίζει να επαίρεται.

■ Εχει στο παρελθόν του τη σκευωρία της Novartis, με την οποία επιχείρησε να εξοντώσει πολιτικούς του αντιπάλους, με εκτελεστικό όργανο τον καταδικασμένο από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο Δημήτρη Παπαγγελόπουλο.

■ Εχει στο παρελθόν του το σκάνδαλο των τηλεοπτικών αδειών, με εκτελεστικό όργανο τον επίσης καταδικασμένο από το ίδιο δικαστήριο Νίκο Παπά, κατά το οποίο ζητούσαν δάνεια από εφοπλιστές για να στηθεί κανάλι του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καλογρίτσα.

■ Εχει στο παρελθόν του την ακραία εχθροπάθεια και πόλωση με την οποία πολιτεύτηκε σε όλη την κυβερνητική του θητεία, μαζί με τους συνεταίρους του των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

■ Εχει στο παρελθόν του τέσσερις εκλογικές ήττες από τη Νέα Δημοκρατία μετά το 2019.

■ Και έχει στο παρελθόν του τις διασπάσεις και τελικά την ουσιαστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ με τις διαδοχικές άμεσες και έμμεσες παρεμβάσεις του, αρχίζοντας από τον Κασσελάκη.

Για όλα αυτά ο Τσίπρας αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη τρυφερότητα τις τεράστιες προσωπικές του ευθύνες, αφήνοντάς τες να καταλογιστούν κυρίως στους διάφορους πολιτικούς αυτοφωράκηδες που

«Ήρωες» στην υπηρεσία του καθεστώτος

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να απαντηθούν και οι εναπομείνασες απορίες και τα ερωτήματα γύρω από τη σκευωρία της Novartis. Άπαξ και έπεσαν οι κουκούλες και άνοιξαν οι λογαριασμοί των ψευδομαρτύρων – μαρτύρων συμφέροντος, άνευ της ελάχιστης επίφασης υπηρεσίας στο δημόσιο συμφέρον – θα πρέπει να απαντηθούν μια σειρά από ερωτήματα.

Ποιος τους πλεύρισε και πότε για πρώτη φορά; Με ποιανού εντολή, ποια κριτήρια και ποια τελική στόχευση επελέγησαν τα δέκα πολιτικά πρόσωπα τα οποία κατονόμασαν ως διεφθαρμένους και «αργυρώνητους»;

Πώς «βαφτίστηκαν» ως προστατευόμενοι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος από την εισαγγελέα Τουλουπάκη, με μια διαδικασία που «έμπαζε» από παντού; Ποιος υπαγόρευε τις καταθέσεις τους; Ποιος έκανε το delivery στην επικοινωνιακή διαχείριση του «σκανδάλου»;

Ποια είναι τα δώδεκα πρόσωπα στα οποία διοχετεύτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από τους λογαριασμούς εκατομμυρίων του κ. Δεσταμπασίδη και της κ. Μαραγγέλη, οι οποίοι δεσμεύτηκαν στην Ελβετία;

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να απαντηθεί και η… απορία του Αλέξη Τσίπρα, όπως τη διατύπωσε τον Νοέμβριο του 2019, όταν στη Βουλή υπερασπίστηκε τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, κατά τη συζήτηση για την παραπομπή του :«Άντε, λοιπόν, και την έστησε τη σκευωρία ο Παπαγγελόπουλος. Πείτε μου: Πώς την έστησε αυτή τη σκευωρία; Μόνος του; Για κάποιο προσωπικό όφελος έστησε αυτή τη σκευωρία ο Παπαγγελόπουλος;».

Δεν υπάρχει ούτε ένας που να

Oι ρωσόφιλοι ξέμειναν από μύθο

Ο Α. Τσίπρας με την «Ιθάκη» του συνεισέφερε σε δύο ζητήματα: Πρώτον, απομυθοποίησε και ευτέλισε με τα ίδια τα λόγια του την «πρώτη φορά Αριστερά», αν και αυτό ήταν κοινή συνείδηση στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Απλώς ο Α. Τσίπρας, έβαλε με το βιβλίο του την ταφόπλακα. Δεύτερον, απομυθοποίησε το «ξανθό γένος» και τους ημέτερους ρωσόφιλους. Τους άφησε σύξυλους γράφοντας πως ο Πούτιν προτιμούσε να ενισχύσει ένα ορφανοτροφείο, παρά την Ελλάδα διότι θα ήταν σαν να πετούσε τα λεφτά του σε έναν σκουπιδοτενεκέ. Με απλά λόγια ο Α. Τσίπρας, είπε στους πουτινόφιλους πως το ίνδαλμά τους, τους θεωρούσε σαν σκουπίδια. 

Τώρα θα μου πείτε ποιοι είναι οι ρωσόφιλοι και οι πουτινόφιλοι. Είναι τρεις κατηγορίες, όπως τις περιέγραψε εδώ στο Liberal. Gr ο Κώστας Στούπας μόλις προχθές. 1. Το ΚΚΕ και οι διάφορες αριστερές σέκτες, 2. Η άκρα Δεξιά - εδώ σηκώνει πολλή ανάλυση και πολύ γέλιο και 3. Οι θιασώτες της αυταρχικής, ολοκληρωτικής διακυβέρνησης. Εγώ θα προσέθετα και μια τέταρτη κατηγορία: αυτούς που υποστηρίζουν τον Πούτιν, διότι ο Μητσοτάκης υποστηρίζει τον Ζελένσκι. Αν ο Μητσοτάκης στήριζε Πούτιν, όλοι αυτοί θα υποστήριζαν τον Ζελένσκι. Ανίατες περιπτώσεις που χρήζουν ειδικών εξετάσεων. 

Τώρα όλοι αυτοί έχουν χάσει τον

Βελόνα

Τέσσερις δημοσκοπήσεις (Metron Analysis, Pulse, MRB, GPO) μέσα σε δύο μέρες (20-22/11) κατέγραψαν την ίδια εικόνα.

Μια ΝΔ στο 29%-30% κι από εκεί και πέρα το χάος.

Για να έχουμε μια αίσθηση, θυμίζω πως έναν χρόνο πριν από τις εκλογές του 2023 η ΝΔ κατέγραφε δημοσκοπικές επιδόσεις γύρω στο 33%, συνεπώς παρουσιάζει μια απώλεια περίπου τριών μονάδων. Για να είμαι ειλικρινής, έχω δει και πιο βαριά τραυματίες.

Δεν μπορώ λοιπόν να πω πολλά για την κολλημένη βελόνα. Η οποία μάλλον παραμένει κολλημένη πριν αναλάβει να την ξεκολλήσει ο Γερουλάνος.

Και μάλιστα δεν δείχνει να ξεκολλάει ούτε από τον «Φραπέ», ούτε από τις θρηνωδίες για τον Άγνωστο Στρατιώτη ή τη Γάζα, ούτε από κάτι απίθανους δημοσιογράφους που υποδύονται τους μάρτυρες για τις υποκλοπές.

Υποθέτω ότι η κοινή γνώμη τα έχει ήδη αξιολογήσει όλα αυτά στα μέτρα τους. Και όπως είναι λογικό, ο θόρυβος κι η φασαρία δεν συνιστούν πολιτική.

Από την άλλη ούτε τα πολυτραγουδισμένα «κυοφορούμενα κόμματα» δείχνουν να ξεσηκώνουν κάποιον ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους πρόθυμους χειροκροτητές τους αλλά οι δημοσκοπικές επιδόσεις τους κινούνται κάπου

Τι ψυχή θα παραδώσεις Αλέξη;

Τους «έδωσε» όλους ο Αλέξης Τσίπρας! Έβγαλε στα μανταλάκια τους στενούς του συνεργάτες. Όλους! Άντε μετά να σε εμπιστευτεί άνθρωπος Αλέξη μου. Ρισκάρει κανείς να βρεθεί ήρωας στην Ιθάκη 2; Α πα πα! Άσε, Αλέξη μας, που οι κανονικοί άνθρωποι βγάζουν απομνημονεύματα στο τέλος της καριέρας τους. Τότε που προσπαθούν να τακτοποιήσουν τα της γης, επειδή περιμένουν να ανοίξουν οι επουράνιες δουλειές τους. Κατά τα λοιπά, ωραία έκδοση, καλά φροντισμένη, σας υπόσχεται ένα διασκεδαστικό  βράδυ.

---

Θα τα έχετε ήδη διαβάσει τα πάντα όλα για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Οπότε τι επιπλέον να σας πούμε εμείς; Θα είναι σαν να τρώτε ξαναζεσταμένη σούπα. Οπότε δεν σας έχουμε νέες «αποκαλύψεις». Μόνο μια παρατήρηση: Αν ήμουν στη θέση του Αλέξη θα τα έπαιρνα όλα στον τάφο μου. Ποιος μπορεί να τον εμπιστευτεί όταν ξέρει ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσει στην Ιθάκη 2; 

---

Απομνημονεύματα, Αλέξη μου, εκδίδουν οι άνθρωποι όταν τερματίζουν την πορεία τους. Είναι κάτι σαν δημόσια εξομολόγηση, λίγο πριν παραδώσουμε την ψυχή μας στους από πάνω. Θέλουμε έτσι να καθαρίσουμε με τους εδώ και να μην έχουμε έγνοιες όταν θα περιμένουμε την ετυμηγορία του... Ανωτάτου Δικαστηρίου.  

---

«Εσύ θα είσαι ο Άρης Βελουχιώτης και εγώ ο Ναπολέων Ζέρβας», είπε ο Πάνος στον Αλέξη μας, όταν

Δεν θα του βγει σε καλό το βιβλίο

Δεν βλέπω να του βγαίνει σε καλό το βιβλίο. Κάθε σελίδα του εξοργίζει κάποιον πρώην σύντροφο του, κάθε κεφάλαιο του ξεσηκώνει μια κοινωνική ομάδα, κάθε αναφορά σε κρίσιμα γεγονότα κάνει έξαλλους όλους όσους μετείχαν ως πρωταγωνιστές ή δευτεραγωνιστές σ’ αυτά.

Τελικά, το πόνημα ν συνόλω, μάλλον επανενεργοποιεί το πεθαμένο αντι-Σύριζα μέτωπο, και ξαναθυμώνει όλους όσους τότε άκουγαν Τσίπρας κι έφτυναν στον κόρφο τους. Τι διάολο rebranding είναι τούτο; Ποιος του είπε να ξεθάψει στα καλά καθούμενα όλες τις μνήμες που έφεραν αυτόν στην μοναξιά του Σουνίου και το κραταιό του κόμμα στην σημερινή πολυδιασπασμένη γελοιοποίηση του;

Δεν καθόταν λέω εγώ, να γράψει μια θεωρητικούρα για το μελλοντικό του όραμα, παριστάνοντας ότι τα παλιά που ξέραμε πέρασαν ανεπιστρεπτί και ότι έχουμε μπροστά μας έναν νέο Αλέξη; Πάλι θα τον ξεσκίζαμε, αλλά αποκλείεται να θυμόμασταν όλα όσα μας υπενθυμίζει ο ίδιος μόνος του, προσπαθώντας να ανασκευάσει την προσωπική του ιστορία. Τα κουκουλωμένα κάτω από το χαλί σκουπίδια μπορεί να ενοχλούν, αλλά αν τα απλώσεις σ’ όλο το πάτωμα του σπιτιού προσπαθώντας να

Χάος

 

Δεν ξέρω αν η Ουκρανία θα αποδεχθεί το αδιανόητο σχέδιο ειρήνευσης με τη Ρωσία που κυκλοφόρησε η αμερικανική κυβέρνηση.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν το γνωρίζουμε στο σύνολό του. Έχουμε όμως πληροφορίες και στοιχεία από διαρροές του στον διεθνή Τύπο.

Αρκετά πάντως για να συμπεράνουμε πως κανονικά δεν υπάρχει χώρα που θα μπορούσε να το αποδεχτεί. Είναι σαν να γράφτηκε στο Κρεμλίνο, και μάλιστα στα ρωσικά.

Αναρωτιέμαι ποιος θα δεχόταν να μειώσει τον στρατό του κάτω από το μισό, να παραδώσει τα όπλα του, να εκχωρήσει εδάφη και να αποδεχτεί ως επίσημη γλώσσα τη… γλώσσα του εχθρού του;

Με αντάλλαγμα κάποιες «εγγυήσεις ασφαλείας» από τις ΗΠΑ, τις οποίες δεν πιστεύει και δεν παίρνει σοβαρά ούτε η Μελάνια.

Δεν ξέρω για τους Ουκρανούς, αλλά είμαι βέβαιος για παράδειγμα ότι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που θα υπέγραφε «σχέδιο ειρήνης» που θα αφόπλιζε τη χώρα, θα παρέδιδε το Ανατολικό Αιγαίο μαζί με τα νησιά του στους Τούρκους και θα καθιέρωνε τα τουρκικά ως δεύτερη επίσημη γλώσσα.

Αλλά η πίεση στο Κίεβο είναι μεγάλη. Η παραφροσύνη της κυβέρνησης Τραμπ ανήκουστη. Και οι αντοχές έχουν

Τους έχει αφήσει χωρίς αφήγημα

 

Όταν λέμε πως πέρα από τον Μητσοτάκη δεν υπάρχει άλλη αξιόπιστη εναλλακτική, δεν εννοούμε μόνον τις ικανότητες του φυσικού προσώπου. Εννοούμε κυρίως πως μόνον αυτός και μερικοί υπουργοί του έχουν τη δυνατότητα να παραγάγουν ένα πολιτικό αφήγημα. Δηλαδή να συγκροτήσουν μια συνεκτική μεγάλη ιστορία για την στρατηγική κατεύθυνση της πατρίδας μας. Αυτό που λέμε η σωστή πλευρά της Ιστορίας έχει πολλές διακλαδώσεις που όλες καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Στην αναβάθμιση του διεθνούς ρόλου της Ελλάδας και την προσέλκυση επενδύσεων στον τομέα της παραγωγής και των υπηρεσιών. 

Κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν έχει επιδείξει τέτοια ικανότητα. Το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά συνολικά κινούνται στους γνωστούς αντιπολιτευτικούς ρυθμούς, δηλαδή της κριτικής των επιμέρους κυβερνητικών πεπραγμένων. Και σε αυτό το είδος αντιπολίτευσης είναι κουραστικοί και απολύτως προβλέψιμοι. Αδυνατούν να αμφισβητήσουν το μεγάλο αφήγημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη προβάλλοντας ένα δικό τους αφήγημα που θα πείσει τους πολίτες και θα αποτελέσει έναν συσπειρωτικό στόχο. Πριν από 45 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου, προσέφερε μια ολοκληρωμένη θεώρηση της πορείας της μεταπολιτευτικής κοινωνίας απέναντι στην ευρωπαϊκή στρατηγική του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και του φιλοευρωπαϊκού Κέντρου. Δεν έχει σημασία το γεγονός πως όταν

Επιδίωξη

Να το ξεκαθαρίσουμε για να μην τρελαθούμε εντελώς. Κάθε άνθρωπος στην Ελλάδα έχει δικαίωμα να βγάλει βιβλίο για να διηγηθεί αναμνήσεις από τη ζωή του.

Πόσω μάλλον ένας πρώην πρωθυπουργός.

Θα διαβάσουμε λοιπόν το βιβλίο του Τσίπρα με ενδιαφέρον. Απλώς δεν είμαι βέβαιος ότι η σχετική πρωτοβουλία ήταν σοφή.

Δεν κατάλαβα δηλαδή τι ωφελεί έναν πρώην Πρωθυπουργό και ακόμη νέο άνθρωπο να αναμοχλεύει σε κοινή θέα τις μαύρες και λιγότερο μαύρες σελίδες της διακυβέρνησής του.

Αντε πάλι με το δημοψήφισμα, τις τηλεοπτικές άδειες, τη Νοβάρτις ή το Μάτι.

Κι απόδειξη; Πολύ πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο και πριν καν το διαβάσουμε ο συγγραφέας του βρίσκεται αντιμέτωπος με τα κατάλοιπα μιας θλιβερής εποχής που η συντριπτική πλειοψηφία μάλλον θα προτιμούσε να ξεχάσει.

Τον Πολάκη, τον Βαξεβάνη, την Κωνσταντοπούλου, τον Λαφαζάνη, τον Παππά… Αναμενόμενο. Αυτούς βγάζει στη σέντρα.

Ποιο είναι λοιπόν το νόημα της προσπάθειας; Η επιστροφή του Τσίπρα στο προσκήνιο; Και τότε γιατί έφυγε; Έκανε λάθος στο μέτρημα;

Χωρίς να γνωρίζω το περιεχόμενο του βιβλίου και γι’ αυτό

Η αναμέτρηση με το χάος δεν είναι ένα καλό στοίχημα

Η αναμέτρηση δεν είναι μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα ή του Νίκου Ανδρουλάκη. Είναι μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του χάους. Η αντιπολίτευση είναι ανίκανη να σταθεί στα πόδια της. Το επικίνδυνο είναι να ταυτιστεί με το χάος, στην προσπάθειά της να πετύχει μια οποιαδήποτε νίκη απέναντι στον Κυριάκο. Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι το χάος μπορεί να κερδίσει, επειδή έχει την ικανότητα να καταλαμβάνει τον ζωτικό χώρο που του αφήνει η όποια αδράνεια της άλλης πλευράς.  

Το σημερινό κυβερνητικό αφήγημα είναι ότι κάνει τα πράγματα καλύτερα απ’ ό,τι θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε άλλος. Και προβάλλει ως επιχείρημα τη μείωση των φόρων, τη θεαματική πτώση της ανεργίας, την αύξηση των μισθών. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Αλλά ο κόσμος δεν αισθάνεται χαρούμενος. Οι τιμές στο super market είναι ικανές να αποθαρρύνουν και τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο κι ένας μέσος μισθωτός νιώθει να πνίγεται, καθώς πρέπει, πριν πάει στο super market, να καλύψει με τα λεφτά του μισθού του ενοίκιο και ρεύμα. Όσο ο πολίτης βλέπει να δυσκολεύεται σημαντικά να βγάλει τον μήνα, τόσο απρόθυμος είναι να ακούσει τη λογική των αριθμών που του προβάλλει η κυβέρνηση. Δεν τον ενδιαφέρουν οι αριθμοί, επειδή αυτοί από μόνοι τους δεν αλλάζουν αυτό που έχει να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του.  

Ναι, αλλά τα πράγματα θα

Σαμαράς, προσδοκίες και προδοσίες

 Βλέποντας τη συνέντευξη Σαμαρά στον ΑΝΤ1, αναρωτήθηκα γιατί τόση προβολή. Ποια «κέντρα» αποφασίζουν να χαρίσουν μια μαραθώνια τηλεοπτική συνέντευξη σε έναν απόμαχο πολιτικό. Μόνο ο Φιντέλ Κάστρο έδινε στον εαυτό του δύο ώρες για έναν μονόλογο.

Ακούγοντάς τον κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Σαμαράς, και 3% να έπαιρνε στις εκλογές, ικανοποιημένος θα ήταν. Αν το έχω αντιληφθεί σωστά, δεν προτίθεται να κάνει κόμμα για να διεκδικήσει την εξουσία. Αλλά για να τη στερήσει -αν μπορέσει- από τον Μητσοτάκη. Θα παρατείνει την πολιτική του δραστηριότητα, παρά την εμφανή κούραση της ηλικίας και τα χτυπήματα της μοίρας, λόγω της εμμονής του εναντίον του πρωθυπουργού. Δεν είναι πλέον θέμα αντιπαλότητας με πολιτικούς όρους, είναι κυριολεκτικά θέμα εμμονής. Θα ιδρύσει κόμμα όχι για να κυβερνήσει, αλλά για να πέσει η κυβέρνηση. Σίκουελ του 1993.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν κατάλαβα να απασχολεί τον κ. Σαμαρά ποιος θα ανέβει αν χάσει ο Μητσοτάκης. Ούτε αν θα προκληθεί κρίση και ακυβερνησία σε περίπτωση που γίνουν απανωτές εκλογές, χωρίς λύση, ή διασπάσεις κομμάτων. Δεν έδειξε να τον ενδιαφέρει αν με τη στάση του δίνει χώρο σε Τσίπρα, Ζωή, Καρυστιανού, Ρούτσι - έφτασε στο σημείο να τον υπερασπιστεί με την απεργία πείνας, ακόμα και για ξυλόλια μιλούσε, εις βάρος της κυβέρνησης. Δεν τον αφορά αν

Όταν...

 

Όταν έχουμε μια μέτρια κυβέρνηση αλλά μια κάκιστη αντιπολίτευση, τότε που πάει άραγε το πράγμα; Όταν έχουμε έναν λαό που δυσφορεί με την κυβέρνηση του αλλά σιχαίνεται την αντιπολίτευση του, προς τα πού κατευθυνόμαστε; Όταν κυβερνιόμαστε με ένα σκληρά πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, αλλά δημοσκοπικά προηγείται ο «Κανένας», μετά έρχεται ο «νυν» κι ύστερα υπάρχει το χάος των μονοψήφιων, τι άραγε μπορεί να σκέφτεται αυτό το εκλογικό σώμα;

Όταν έχουμε μια πολυπληθέστατη Βουλή 8 κομμάτων (συν ένα που εξέπεσε) και αντί να μεθοδεύονται συνενώσεις ή συγχωνεύσεις πολιτικών σχηματισμών πάμε ντουγρού για άλλους τρεις ή τέσσερις καινούριους, τι προοπτικές νομίζετε ότι προδιαγράφονται για το συλλογικό μας μέλλον; Όταν έχουμε έναν εκλογικό νόμο που κάνει σχεδόν ανέφικτη την αυτοδυναμία, αλλά κανένα κόμμα δεν τολμά να μιλήσει για κυβερνητικές συνεργασίες, πόσο κυβερνήσιμη μπορεί να θεωρηθεί αυτή η χώρα;

Όταν είμαστε ένας λαός πάντα έτοιμος να