Μέτρια κυβέρνηση, τρισάθλια αντιπολίτευση

Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς όσα ακούγονται και γράφονται για το νομοσχέδιο Κεραμέως, θα πιστέψει ότι η σημερινή Ελλάδα δεν διαφέρει από τις παλιές  Πολιτείες του Αμερικάνικου Νότου, όπου ξυπόλυτοι και πεινασμένοι σκλάβοι μάζευαν βαμβάκι κάτω από την επίβλεψη έφιππων επιστατών που κράδαιναν τα μαστίγια τους.

Κι αν πιστέψει κανείς όσα ακούγονται και γράφονται για την υπόθεση της πλατείας Συντάγματος, θα νομίσει ότι η Αθήνα δεν βρίσκεται στο 2025, αλλά στο 1967, την επόμενη της επικράτησης των Συνταγματαρχών. Αυτές οι υπερβολές την φάγανε την αντιπολίτευση το 2019-23, αυτές θα την φάνε και τώρα.

Προφανώς, δεν έχουμε την καλύτερη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από την χώρα, σίγουρα όμως έχουμε την μακράν χειρότερη αντιπολίτευση των μεταπολιτευτικών δεκαετιών. Οι άνθρωποι είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Φωνάζουν για «εργασιακό μεσαίωνα» ή για «παράδεισο εργοδοτικών εκβιασμών και αυθαιρεσιών», την στιγμή που οι εργοδότες ψάχνουν με το κιάλι να βρουν κάποιον που θέλει να δουλέψει για να τον προσλάβουν και τρέμουν με την ιδέα μήπως τους φύγουν και αυτοί που ήδη έχουν.

Ουρλιάζουν και απεργούν για

Αναρωτήθηκα

 

Άκουσα χθες με προσοχή τον Κώστα Καραμανλή. Και μοιραίως, αναρωτήθηκα. Καμιά «κρίση απαξίωσης» δεν είχε δει όταν κάποια ελληνική κυβέρνηση, έκανε ένα δημοψήφισμα που έμοιαζε με εθνική ζαριά κι ύστερα πήρε το αποτέλεσμα του και το ‘φερε τούμπα με ξεδιάντροπο τρόπο; Διότι τότε δεν μίλησε.

Καμιά «κρίση απονομιμοποίησης, αμφισβήτησης και απόρριψης του θεσμικού πλαισίου» δεν είχε δει, όταν ενοχοποιούνταν δυο πρώην πρωθυπουργοί κι άλλα οκτώ πολιτικά στελέχη της αντιπολίτευσης, (ανάμεσά τους κι αυτός που χαιρετούσε χθες), με την χυδαία επιστράτευση δυο δωροδοκημένων κουκουλοφόρων μαρτύρων; Διότι και τότε δεν θυμάμαι να μίλησε.

Την «αμφισβήτηση του κύρους και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης» την βλέπει μόνο εσχάτως ή μήπως την είχε διαπιστώσει και όταν ένας πρώην πρωθυπουργός διόριζε επικεφαλής του νομικού του γραφείου, μια ξανθομαλλούσα πρόεδρο του Αρείου Πάγου την επόμενη μέρα της συνταξιοδότησης της; Διότι δεν θυμάμαι κάποια αντίδραση του τότε.

Την πιθανότητα «μείζονος εθνικής κρίσης» (δηλαδή να μας φάνε οι Τούρκοι) τώρα την διαπιστώνει ή την είχε αντιληφθεί και προ- δεκαετίας, όταν ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ παρακαλούσε Λάτσηδες και Βαρδινογιάννηδες να δωρίσουν στο στράτευμα λίγα

Το ξυλόλιο είναι εδώ

Η ώρα της αλήθειας για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών πλησιάζει. Η δίκη ξεκινάει στις 23 Μαρτίου.

Η κα Μαρία Καρυστιανού ήταν μεταξύ των ελάχιστων αρχικά γονιών των θυμάτων, που είχαν ζητήσει εκταφή των παιδιών τους και τη διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων, προκειμένου να διαπιστωθεί η αιτία θανάτου τους.

Κατηγορούσε τους ιατροδικαστές ότι δεν έδωσαν πληροφορίες για τις συνθήκες θανάτων και την αιτίας τους, ενώ έχει κάνει λόγο για παραβίαση πρωτοκόλλων και για εσκεμμένη κάλυψη.

Όταν το αίτημα, δια της απεργίας πείνας του ετέρου γονιού Πάνου Ρούτσι, έγινε δεκτό, η κα Καρυστιανού άλλαξε γραμμή και εξέφρασε την υποψία ότι «για να δίνουν το πράσινο φως για την εκταφή, πιθανότατα έχουν σκεφθεί έναν τρόπο να ελέγξουν το αποτέλεσμα»!

Κατά την ίδια οι διαδικασίες που θα ακολουθηθούν για τις εξετάσεις ενδέχεται να αλλοιώσουν το πόρισμα ώστε να μην αποδειχθεί πλήρως η αλήθεια για τα αίτια της έκρηξης και τον ρόλο των χημικών ουσιών.

Γι’ αυτό οι συγγενείς έχουν δηλώσει ότι θα αναζητήσουν τεχνικούς συμβούλους και εργαστήρια στο εξωτερικό, προκειμένου να διασφαλίζουν την πλήρη αξιοπιστία των εξειδικευμένων τοξικολογικών εξετάσεων.

Αυτονόητο το συμπέρασμα:

Ζόρια

 

Βλέπεις στη Γάζα τα καραβάνια όσων πασχίζουν με κάθε μέσο να γυρίσουν σε σπίτια που μάλλον δεν υπάρχουν πια και σε ζωές που δεν ξέρω αν ξαναφτιάχνονται.

Και ματώνει η καρδιά σου.

Από την άλλη, ακούς τις μεμψιμοιρίες όσων κόπτονταν υποτίθεται για την ειρήνη αλλά τώρα ξινίζουν τα μούτρα τους όταν βλέπουν αυτό να συμβαίνει.

Αναρωτιέσαι τι ήθελαν τελικά. Να τελειώσει ο πόλεμος ή να ηττηθεί το «κράτος τρομοκράτης»;

Διότι υπάρχουν πλέον καλές πιθανότητες να τερματιστεί ο πόλεμος. Όλοι το ευχόμαστε και δεν καταλαβαίνω τα μούτρα.

Αλλά το Ισραήλ νίκησε. Και δεν θα βάλουμε τα κλάματα, το αντίθετο.

Αν ισχύει όμως η απορία των ενδιαφερομένων τότε από την αρχή δεν είχαμε να κάνουμε με «ειρηνιστές», ούτε με «ανθρωπιστές», ούτε με «δικαιωματιστές», ούτε με «ακτιβιστές» κάποιου είδους.

Είχαμε απλώς να κάνουμε με τελεμέδες που χρησιμοποιούσαν το «φριπαλεστάιν» για πολιτική φιγούρα και για να εκδικηθούν τη Δύση και το Ισραήλ.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, έχασαν!

Κι αν αναρωτιούνται τώρα γιατί ο Νετανιάχου μάζεψε όλο το χαρτί είναι επειδή εφάρμοσε μια παλιά

Άγνωστος Στρατιώτης: Μεταξύ τσαντιριών «Μια κλίνη κενή φέρεται εστρωμένη των αφανών»

«Μέγα» θέμα ενέσκηψε για το εάν τη διαχείριση του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη θα το χειρίζεται το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, όπως εξέφρασε την απόφασή του ο Πρωθυπουργός. Μια σωστή σκέψη σε λάθος στιγμή.

Ερμηνεύτηκε - και σωστά ειρηνεύτηκε - ως βεβιασμένη απόρροια της πρόσφατης περιπέτειας του χώρου από την απεργία πείνας του άτυχου πατέρα Πάνου Ρούτσι, και του τσαντίρ μαχαλά που στήθηκε εκεί.

Ο Μητσοτάκης προφανώς θέλησε να κατευνάσει τη δυσαρέσκεια που προκάλεσε η ανοχή. Μια δυσαρέσκεια που ήταν μεγαλύτερή από τις επιδοκιμασίες στον τραγικό πατέρα, του οποίου την πράξη καθοδήγησε η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας.

Τα τσαντίρια ενόχλησαν πολλούς γιατί ταπείνωσαν το πνεύμα του μνημείου. Ταπείνωση την οποία τμήμα του λαού δεν την κατανοεί, αφού έτσι το εκπαίδευσε η αριστερά και ο νεφελώδεις αντιεξουσιασμός του καφενείου (ο χαρακτηρισμός δεν αφορά τους ιδεολόγους αντιεξουσιαστές).

Βρισκόμαστε σε φάση που μέσα σε μια πρωτοφανή ιδεολογική σύγχυση, κάθε επιχείρημα που αφορά στην προάσπιση των συμβόλων του έθνους, εκλαμβάνεται ως ακροδεξιό, ακόμη και φασιστικό.

Θεωρείται «προοδευτική» η διάχυτη ανοχή στην κακοποίησή των εθνικών συμβόλων. Όπως πρόσφατα π.χ. που η εθνική Ελπίδων, παιδιά που είχαν το εθνόσημο στο στήθος τους, παραποίησαν και βεβήλωσαν την επίσημη σημαία του κράτους, γράφοντας πάνω της και ποζάροντας, το

Ελπίδα

 

Ξενέρωτοι άνθρωποι. Ενώ φτιάχνει ολόκληρο πράγμα ο Τσίπρας κι ενώ αναμένεται να επελάσει το κόμμα Σαμαρά, στον υπόλοιπο πλανήτη ασχολούνται με τη Γάζα.

Θα μου πείτε βεβαίως πως ούτε εδώ το κόμμα Τσίπρα κόβει πολλά εισιτήρια και για το κόμμα Σαμαρά είμαστε στο «περίμενε να δούμε».

Κουβεντιάζουμε λοιπόν τώρα γιατί ο Σαμαράς δεν πήγε στην παρουσίαση κάποιου βιβλίου για την Τεχνητή Νοημοσύνη όπου πήγαν ο Μητσοτάκης και ο Καραμανλής.

Προφανώς δεν ήθελε ή είχε κάτι άλλο να κάνει. Ισως δεν γούσταρε ούτε να αντικρίσει όλους εκείνους που όταν τον έδιωξε από τη ΝΔ ο Μητσοτάκης δεν είπαν κουβέντα παρ’ όλο που δεν είχαν λόγο να πουν το παραμικρό.

Και κυρίως δεν γουστάρει να βλέπει τον Μητσοτάκη, αυτό το έχουμε καταλάβει εδώ και καιρό.

Ωραίο θέμα, λοιπόν. Αλλά μάλλον περιορισμένου ενδιαφέροντος.

Τι να κάνεις όμως; Κάπως πρέπει να συντηρήσεις ένα ακροατήριο που κάθε φορά ελπίζει πως κάτι θα συμβεί και θα έλθουν τα πάνω κάτω.

Για ποιον λόγο ελπίζει; Δεν το ξέρω. Αλλά ο καθένας μπορεί να έχει τους λόγους του.

Συμμερίζομαι φυσικά την ελπίδα. Άλλωστε είναι λάθος να νομίζουμε ότι η

Οι χαρωποί ακτιβιστές της Flotilla, η Γλυκερία και ο ναύαρχος Αποστολάκης

Παγκοσμίως στην ειδησεογραφία χθες κυριαρχούσε η απαρχή της ειρήνευσης στη Γάζα με την εφαρμογή του σχεδίου Τραμπ το οποίο σχεδόν πανηγύρισε μέχρι και ο Πούτιν!

Στον «εξωπλανήτη» Ελλάδα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κατά την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών, από τις 28 συνολικά ερωτήσεις που δέχθηκε οι 10 ήταν σχετικές με τους κατά ονειροφαντασία απαχθέντες ακτιβιστές- περιηγητές της Flotilla.

Την καινοφανή στα παγκόσμια χρονικά, απαγωγή – επιστροφή περιγράφει με ανυπέρβλητο τρόπο ο Σίλας Σεραφείμ εδώ στο liberal.

Ο Παύλος Μαρινάκης στο briefing δεν ρωτήθηκε π.χ πως βλέπει η κυβέρνηση το σχέδιο ειρήνευσης ή πως θα επηρεάσει την ευρύτερη γεωπολιτική κατάσταση αλλά εκλήθη να διαχειριστεί την αγωνία του κινήματος μήπως την επόμενη φορά απαιτηθεί να πληρώσουν από την τσέπη τους τον ακτιβισμό τους.

Αναζητείται από ότι είπε ο κ. Μαρινάκης -  και είναι πιθανό να βρεθεί - νομική φόρμουλα να μην πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος τα λεφτά για τα καύσιμα του «έλα» επειδή τα καύσιμα του «πήγαινε» λίγο έως πολύ γνωρίζουμε ποιος τα χορηγούσε και τα χορηγεί.

Στην παραλογική αντίληψη των Free Γάζα και των

Η πύρρειος νίκη της Ζωής

«Το φως μπορεί να νικήσει το σκοτάδι» δήλωσε ως άλλος… Μένιος Κουτσόγιωργας, η συνήγορος του Πάνου Ρούτσι, Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η… φωτοδότρα ιαχή ακούστηκε μετά την ανακοίνωση διακοπής της απεργίας πείνας, αφού η Εισαγγελία Πρωτοδικών Λάρισας έκανε δεκτά τα αιτήματά του.

Προφανώς με το φως που μπορεί να νικήσει, η κα συνήγορος εννοούσε και τα φώτα της δημοσιότητας που την περιλούζουν. Η επίδοξη «πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός» και νυν «σταυροφόρος της Δικαιοσύνης», λούστηκε με το φως της «επιτυχίας» συμβουλεύοντας έναν αθώο απελπισμένο σε μια εκβιαστική απεργία μόλις έκλεισε ο φάκελος της υπόθεσης, ενώ επί δυόμισι χρόνια δεν είχε τέτοια έμπνευση.

Η λύση στο αίτημα Πάνου Ρούτσι, ήταν απλή σαν το αυγό του Κολόμβου, και θα μπορούσε να έχει επιλυθεί από τις πρώτες ημέρες της απεργίας. Αλλά οι δικαστικές αρχές δεν λειτουργούν με ανακλαστικά έκτακτης επικαιρότητας.

Σε κάθε περίπτωση η νίκη ήταν του κ. Ρούτσι, αλλά της Ζωή ήταν Πύρρειος. Μηχανεύτηκε την καθυστέρηση της δίκης ώστε στο ενδιάμεσο διάστημα να ροκανίζεται η κυβέρνηση και να οδηγηθούμε σε

Αφήστε τους Τσιπρικούς να χαρούν

 

Όπως τα σαλιγκάρια βγαίνουν από τις καλοκαιρινές τους τρύπες μόλις έρθει η πρώτη φθινοπωρινή βροχή -και απορείς εσύ, που ήταν κρυμμένα τα άτιμα- έτσι την Δευτέρα έσκασαν μύτη από το πουθενά και οι Τσιπρικοί. Δεν αναφέρομαι σε στελέχη και ινστρούχτορες, που από καιρό ακροβολίζονται, πλασάρονται, μετεωρίζονται και ξανά-μανά-τραμπαλίζονται, ψάχνοντας την θεσούλα τους στο νέο σκηνικό της αντιπολίτευσης. Για απλούς ανθρωπάκους λέω, που στήριζαν και ψήφιζαν Αλέξη από το 2009 ως και το 2023, και τα τελευταία δυο χρόνια είχαν πάθει την πλάκα τους οι δύστυχοι.

Υπάρχουν τέτοιοι. Μην ξεχνάτε ότι στις δεύτερες εκλογές του 2023, ο Αλέξης πήρε 17%. Σκληρός πυρήνας ήταν αυτοί, και μάλιστα όχι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά του Τσίπρα. Μπορεί με όσα ακολούθησαν, το 2023 να μας φαίνεται πια σαν περασμένος αιώνας, όμως έχουν περάσει μόνο δυο χρόνια από τότε. Στο 2025 είμαστε, όχι στο 2035. Μην φανταστείτε βέβαια τους Τσιπρικούς σαν καμιά κοινωνική πλειοψηφία, σκόρπιοι εδώ κι εκεί είναι. Ως σήμερα λούφαζαν αμίλητοι –άντε να έριχναν κανένα αόριστο μπινελίκι στον Κυριάκο- αλλά ξαφνικά την Δευτέρα αναθάρρησαν. Ξαναβρήκαν αρχηγό.

Ο Ανδρέας Δρυμιώτης πρόβλεψε ότι ο Τσίπρας θα

7 Οκτωβρίου 2023: Εισβολή των βαρβάρων στην Ιστορία

Όσοι περιμένετε να σχολιάσω τα του Τσίπρα, ατυχήσατε. Απλώς οι σύμβουλοί του-ντιπ καραγκιόζηδες-ας του έλεγαν πως ειδικά αυτός θα πρέπει να αποφεύγει τις λέξεις «θάλασσα» και «λιμάνι». Πάμε παρακάτω στα σοβαρά θέματα. 

Όταν στις 7 Οκτωβρίου 2023 εισέβαλαν, με μια καταδρομική επιχείρηση, 4.500 τρομοκράτες της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ, κάθε άνθρωπος με λίγο μυαλό και ελάχιστες ιστορικές γνώσεις κατάλαβε πως τίποτα πλέον δεν θα ήταν το ίδιο με την 6η Οκτωβρίου 2023. Το σοκ το οποίο υπέστη η κοινωνία του Ισραήλ από το κτύπημα ήταν τέτοιο που προδίκαζε μια συντριπτική απάντηση, όπως και έγινε.

Ποτέ άλλοτε, πλην της περιόδου του Ολοκαυτώματος, οι Εβραίοι δεν μέτρησαν τόσο μεγάλο αριθμό δολοφονημένων μέσα σε μια μέρα. Και οι νεκροί δεν ήταν στρατιώτες. Ήταν ολόκληρες οικογένειες και τα εκατοντάδες θύματα του φεστιβάλ Νόβα. Το όσα ανήκουστα διέπραξαν οι τρομοκράτες εκείνη την ημέρα, καθώς και οι πανηγυρισμοί των Παλαιστινίων στη Γάζα όπου μεταφέρονταν πτώματα και όμηροι, ήταν βέβαιο πως, σε τελική ανάλυση, θα άλλαζαν τον χάρτη της περιοχής. Άλλωστε, η ηγεσία της Χαμάς αυτό επεδίωκε. 

Τελικά όντως οι Ισραηλινοί άλλαξαν τον

Το Ισραήλ και η αφόρητη υποκρισία της «κυβερνώσας» Αριστεράς του Τσίπρα

Ως επιφανές μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης ο Αλέξης Τσίπρας -με αφορμή τη σύλληψη των φιλοχαμασιτών ακτιβιστών της Flotilla – κατήγγειλε πριν από λίγα 24ωρα το Ισραήλ για πειρατεία και γενοκτονία αλλά και την Ε.Ε ότι βρίσκεται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας σε ό,τι αφορά στο παλαιστινιακό ζήτημα.

Βρήκε, επίσης, ότι το σχέδιο του Τράμπ έχει πολλά γκρίζα σημεία και δεν έχει καμία δέσμευση για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, κι αυτό όπως είπε είναι σημαντικό γιατί μια σειρά από χώρες έχουν ήδη προχωρήσει στην αναγνώρισή του. Αποφάνθηκε, μάλιστα, με απόλυτη βεβαιότητα: «Η ειρήνη για Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας λύσης δύο κρατών, στη βάση των συνόρων του 1967, με την Ανατολική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα της Παλαιστίνης». Την Παρασκευή, εξάλλου, μιλώντας στο γαλλικό πανεπιστήμιο Paris 1 Panthéon-Sorbonne, διακήρυξε ότι χρήσιμη για την κοινωνική πλειοψηφία είναι η κυβερνώσα και όχι η διαμαρτυρόμενη Αριστερά.

Η Αριστερά που, όπως είπε, τολμά να πάρει την ευθύνη της διακυβέρνησης. «Παντρεύοντας» τις δύο καίριες παρεμβάσεις που έκανε εκτός Ελλάδας ο κ. Τσίπρας, έχει αξία να

Δεν έπεσε ακόμη ο Κυριάκος

Μπήκε ήδη ο Οκτώβριος και περιμένουμε το πώς θα πέσει ο πρόεδρος Κυριάκος. Αν θα τον διώξει ο Τραμπ, η Ρουμάνα εισαγγελέας, η μάνα των Τεμπών ή  ένας κάποιος - ο οποιοσδήποτε - άλλος τέλος πάντων. Είπαν ότι μπορεί και να φύγει μόνος του, φοβούμενος την επανεμφάνιση Τσίπρα. Το λόμπι των πετρελαίων έχει παίξει όλα τα χαρτιά του. Έχει αγοράσει μέσα ενημέρωσης, έχει υιοθετήσει κόμματα και κομματίδια, έχει χρηματοδοτήσει την εκστρατεία λάσπης σε βάρος του κ. Μητσοτάκη. Τώρα είναι η σειρά του Κυριάκου να ανοίξει τα δικά του χαρτιά.  

Δεν πρόκειται για τη μονομαχία στο Ελ Πάσο, για μια κινηματογραφική ταινία σαν εκείνα τα γουέστερν σπαγγέτι. Δεν αναμετρώνται δύο οικογένειες που θέλουν να ελέγχουν την πόλη. Από τη μία πλευρά είναι ο νόμιμα εκλεγμένος πρωθυπουργός και από την άλλη ένας συνασπισμός ισχυρών του χρήματος που έχουν επενδύσει στην πτώση της κυβέρνησης και στον έλεγχο της χώρας από τα υποχείριά τους και τους ίδιους,  

Όπως και το 2015 έτσι και σήμερα δίνεται αγώνας να μείνει όρθια η χώρα. Κάποιους αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Τους νοιάζει μόνο να

Κόμματα

Τα πράγματα είναι απλά. Όποιος Έλληνας πολίτης ενδιαφέρεται μπορεί να φτιάξει κόμμα, οργάνωση, λέσχη ή ομάδα.

Δικαίωμά του, δημοκρατία έχουμε.

Οταν λέμε «όποιος» εννοούμε «όποιος». Και ο Τσίπρας και ο Σαμαράς και ο Σαλμάς και η Καρυστιανού και ο κύριος Βαγγέλης στη γειτονιά που μου στέλνει κάθε τρεις και λίγο τις τοποθετήσεις του σε ζητήματα της επικαιρότητας.

Τα δύσκολα αρχίζουν μετά. Αλλά αυτό θα το μάθουν μόνοι τους όσοι το επιχειρήσουν.

Φιλική συμβουλή. Οι διάφορες «δημοσκοπήσεις» περί επιρροής υποτιθέμενου κόμματος που δεν υπάρχει είναι τόσο σοβαρές όσο οι αξιόλογες τοποθετήσεις του γείτονα κυρίου Βαγγέλη.

Οι οποίες εξηγούν πολύ σωστά πώς θα λυθεί το Ουκρανικό, η Γάζα, το δημογραφικό και η ακρίβεια αλλά με μια μάλλον σοβαρή επιφύλαξη. Ουδείς του έχει αναθέσει να τα λύσει.

Χθες διάβαζα ότι η πολυαγαπημένη μας ευρωπαία εισαγγελέας Κοβέσι φτάνει στην Ελλάδα να φωτίσει πολλά ζητήματα, μεταξύ των οποίων και τα Τέμπη.

Μόνο που με τα Τέμπη η εν λόγω αγαπημένη δεν έχει καμία σχέση, δεν είναι καν στις αρμοδιότητές της, δεν ερευνά τίποτα πλην των ευρωπαϊκών κονδυλίων για τη σύμβαση 717 του 2014 και μεταξύ μας υποθέτω πως δεν ξέρει πού βρίσκονται.

Ούτε τα Τέμπη, ούτε τα κονδύλια.

Δεν θέλω λοιπόν να στενοχωρήσω τα παλαιά ή νέα κόμματα αλλά το επόμενο έτος που η αγαπημένη θα μας αποχαιρετήσει επειδή λήγει η θητεία της και δεν προβλέπεται η ανανέωσή της, εμείς ελπίζουμε τα Τέμπη να έχουν δικαστεί σε ένα

Κακό πράγμα οι αυταπάτες

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ευρωπαία εισαγγελέας, Λάουρα Κοβέσι δεν έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μπορεί να το κάνει λίγο αργότερα, πριν το χάραμα, αλλά μέχρι στιγμής ο Κούλης παραμένει πρωθυπουργός.

Βέβαια, η κυρία εισαγγελέας ευχαρίστησε τον υπουργό Δικαιοσύνης για τη συνεργασία τους, εξήρε την εξάρθρωση της μαφίας των κοντέινερ στον ΟΛΠ και ζήτησε από τον Γιώργο Φλωρίδη να ενισχύσει το ελληνικό τμήμα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας. Περίεργα μου ακούγονται όλα αυτά. Εγώ περίμενα χειροπέδες και βλέπω συγχαρητήρια. Λάουρα, δεν μας τα λες καλά!

Έτσι, φαίνεται ότι η ατμόσφαιρα δεν μυρίζει μπαρούτι, μάλλον την βλέπω αγαπησιάρικη, αλλά η ελπίδα των αντιμητσοτακικών πεθαίνει τελευταία. Μπορεί η Κοβέσι να πάρει ανάποδες στροφές την τελευταία στιγμή και να πει στον Μητσοτάκη «φύγε!» Το έχει ακούσει κι άλλες φορές ο Κυριάκος αυτό το «φύγε», αλλά δε βλέπω να φεύγει. Θέλει, λέει, να εξαντλήσει την τετραετία και να διεκδικήσει εκ νέου την πρωθυπουργία.

Κάτι τέτοια κάνει και έχει τρελάνει πολύ κόσμο, που καταφεύγει είτε στις πολιτικές καφετζούδες είτε στις

C’ est la vie!

Το ναυάγιο της συνάντησης Ερντογάν – Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη ξεσήκωσε περισσότερη φασαρία από την πραγματοποίησή της.

Λογικό. Δεν ακυρώνονται κάθε μέρα συναντήσεις δύο ηγετών κι ας μην είναι οι καλύτεροι φίλοι.

Ξέρουμε ότι οι Τούρκοι ζήτησαν αναβολή που κατέληξε σε ακύρωση και από εκεί και πέρα όλες οι πιθανές και απίθανες ερμηνείες έπεσαν στο τραπέζι.

Οι ερμηνείες έχουν ίσως μικρότερη σημασία από το ίδιο το γεγονός, αλλά θα δούμε αν υπάρξει συνέχεια και ποια θα είναι αυτή.

Η ίδια η ακύρωση όμως έχει ένα δίδαγμα. Την υπέρμετρη σημασία που δίνουμε στην Τουρκία. Είναι ενδεικτικό ότι στην ίδια παρατήρηση κατέληγε και η «Μιλιέτ» της επομένης (24/9)

Μόνο που εκείνοι δεν το έλεγαν για καλό, ούτε για δικαιολογία. Η ελληνική πολιτική παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα «τουρκικό πρίσμα», όταν η ίδια έχει εκ των πραγμάτων ξεπεράσει αυτόν τον περιορισμό.

Φυσικά η Τουρκία είναι κάτι σαν «προαιώνιος εχθρός», ιδίως τώρα που δεν έχει μείνει και κανένας άλλος.

Αλλά η υποχρέωση να προσαρμοζόμαστε στα μέτρα της Αγκυρας έχει εκλείψει προ πολλού. Μόνο κάτι παρωχημένοι τουρκοφάγοι την καλλιεργούν.

Η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή δημοκρατία, οικονομικά εξελισσόμενη και στρατιωτικά ισχυρή, με συμμάχους και εταίρους στην Ευρώπη, τη Μεσόγειο και παντού.

Είναι αστεία η συνεχής ενασχόλησή της με τις

Αλέξης, ο δολιοφθορέας του ΣΥΡΙΖΑ

Προς το παρόν όλα πάνε πρίμα για τον Αλέξη Τσίπρα, και θα πηγαίνουν όσο μένει εκτός «ενεργού πολιτικής» όπως είπε στη Le Monde. Τώρα μετά το Harvard και το Center for European Studies, θα έχει τη δόξα να μιλήσει και στην Σορβόννη, και συγκεκριμένα στο «Paris 1 pantheon Sorbonne». Τίτλος της εκδήλωσης: «Ευρώπη: Μια ήπειρος χωρίς ηγεσία;».

Αποδεικνύεται ότι η γαλλική εταιρία που του οργάνωσε το rebranding δεν περιορίστηκε σε manual συμπεριφοράς αλλά είναι δεινή και στις δημόσιες σχέσεις. Στο εξωτερικό ο Αλέξης περνάει για μεγάλη πολιτική μορφή. Τους Έλληνες δεν έχει πείσει ακόμη, εξ ου και τα ποσοστά του αναμενόμενου κόμματος παραμένουν αναιμικά.

Ωστόσο δεν είναι μόνο η Ευρώπη χωρίς ηγεσία. Το ίδιο παραμένει και το πρώην κόμμα του, καθώς ο ίδιος με την στάση της προγραμματισμένης αοριστίας φροντίζει να υπονομεύει την παρούσα ηγεσία. Πρόκειται για συμπεριφορά που δεν διεκδικεί μετάλλιο πολιτικής ηθικής.

Παραμένει βουλευτής του κόμματος, είναι άφαντος από τις οργανωτικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ενώ εισπράττει απερίσπαστα τον μισθό του χωρίς ενοχικό σύνδρομο. Και παράλληλα οι άνθρωποί του διαρρέουν την επερχόμενη δημιουργία προσωπικού κόμματος!

Είναι κάποιοι που προσβλέπουν σε αυτόν ως