Σουδάν

Έχω μια απορία. Για ποιον λόγο την Κυριακή η πορεία για το Πολυτεχνείο κατέληξε στην πρεσβεία του Ισραήλ; Άγνωστο.

Είχε καμία σχέση το Ισραήλ με το Πολυτεχνείο; Καμία.

Αλλά ούτε οι Αμερικανοί είχαν καμία σχέση με το Πολυτεχνείο και κάθε χρόνο τρέχουμε στην αμερικανική πρεσβεία να κάψουμε τη σημαία τους.

Ηθικό δίδαγμα. Το θέμα δεν είναι τι συμβαίνει ή τι έχει συμβεί. Το θέμα δεν είναι καν η πραγματικότητα. Αλλά τι κουβαλάει ο καθένας στην γκλάβα του.

Είναι ένα δίδαγμα που εφαρμόζεται παντού. Από τον Σαμαρά μέχρι τον Καραμανλή και τον Τσίπρα, τον Κασσελάκη ή τον Κουτσούμπα.

Και το οποίο διδάσκεται σε όλες τις ταβέρνες και τις καφετέριες της Επικράτειας. Με φρέντο ή τσίπουρο.

Καλώς ή κακώς είμαστε η χώρα που παράγει περισσότερο παραμύθι και ίντριγκα από όσο μπορεί να καταναλώσει.

Αλλά τα πράγματα στην ουσία τους είναι εξαιρετικά απλά.

Θέλουν κάποιοι να ρίξουν την κυβέρνηση; Κανένα πρόβλημα. Οι κυβερνήσεις πέφτουν στη Βουλή και στην κάλπη.

Όποιος θέλει λοιπόν να ρίξει τον Μητσοτάκη, δεν έχει παρά να κάνει δυο απλά πραγματάκια.

Πρώτον, να του στερήσει την

«Ο Κασσελάκης θα είναι η Λατινοπούλου της Αριστεράς»

Εν αναμονή της ίδρυσης νέου κόμματος από τον Stefanos, που «δεν θα είναι αριστερό ή δεξιό» και «θα είναι ένα Πατριωτικό Δημοκρατικό Κίνημα», η Κουμουνδούρου ποντάρει ότι με τις εκλογές της 24ης Νοεμβρίου θα έρθει ξανά στο προσκήνιο και στις συζητήσεις για την ευρύτερη Κεντροαριστερά.

Την επομένη του συνεδρίου-παρωδία του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησα από έναν εκ των πρωταγωνιστών της ανατροπής Κασσελάκη να μου περιγράψει τον άνδρα και το κόμμα που ετοιμάζει. Μου απάντησε ως εξής: στην αρχαία Αθήνα ένας χρεοφειλέτης ζητούσε από τον δανειστή, που απαιτούσε τα χρήματά του, να του δώσει κάποια χρονική παράταση, λέγοντας ότι έχει οικονομικές δυσκολίες.
Επειδή όμως δεν μπορούσε να τον πείσει, έφερε στην αγορά το μόνο γουρούνι που είχε και προσπαθούσε να το πουλήσει μπροστά στον δανειστή του. Οταν πήγε κοντά του ένας αγοραστής και τον ρωτούσε αν το γουρούνι γεννοβολάει, εκείνος του είπε πως όχι μόνο γεννοβολάει, αλλά κατά τα Ελευσίνια Μυστήρια γεννάει θηλυκά και κατά τα Παναθήναια αρσενικά. Οταν αυτός παραξενεύτηκε με ό,τι άκουσε, ο δανειστής τού είπε: «Μην παραξενεύεσαι, διότι αυτό θα σου γεννήσει και κατσίκια κατά τα Διονύσια».

Μου διευκρίνισε ότι ο μύθος είναι του Αισώπου και η διήγηση δείχνει ότι πολλοί για να κερδίσουν προσωπικά δεν διστάζουν να ψευδομαρτυρήσουν ακόμη και για πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν. Και ένας εξ αυτών, σύμφωνα με τον συνομιλητή μου, είναι και ο Κασσελάκης. Δεν ξέρω αν όντως είναι αυτός ο Stefanos, ούτε αν πουλούσε στους συντρόφους του... γουρούνια το Πάσχα, όμως για σχεδόν έναν χρόνο αυτοί τα αγόραζαν και μάλιστα οι περισσότεροι εξυμνούσαν και τη νοστιμιά τους.
Τώρα, βλέποντας και τις δημοσκοπήσεις, κλαίνε και οδύρονται. Οχι μόνο διασπάστηκε για μία ακόμη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο «χρεοφειλέτης», αντί να τους εξοφλήσει το «δάνειο» που του έδωσαν τον Σεπτέμβριο του 2023 εκλέγοντάς τον αρχηγό, τους παίρνει και τις λίγες καταθέσεις πολιτικής αποδοχής που είχαν στο Ταμιευτήριο της Κεντροαριστεράς, ενώ τους στερεί (οσονούπω και τυπικά) τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Κοινοβούλιο.
Το κύμα φυγής
Πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ κατρακυλάει στη δημοσκοπική σειρά κατάταξης των κομμάτων και κινδυνεύει να

Τι λένε οι άνθρωποι του Αντώνη

Μην ασχολείστε με τον Αντώνη Σαμαρά. Σας λέω, μετά λόγου γνώσεως, ότι οι ίδιοι, οι δικοί του άνθρωποι, έχουν μείνει κατάπληκτοι από την εξέλιξη των πραγμάτων. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε βουλευτές, αλλά σε μια σειρά από νεοδημοκρατικά στελέχη και προσωπικούς του φίλους, που ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν αυτό που συνέβη. Κυρίως, όμως, νιώθουν μετέωροι οι ίδιοι.  

Ο καθένας με τον τρόπο του, του το μήνυσε του Αντώνη. Το πιο ήπιο που άκουσε από τους δικούς του ήταν ένα παραπονιάρικο «μα γιατί το ‘κανες αυτό βρε Πρόεδρε» και το πιο σκληρό ήταν «θα μπορούσες να έχεις κινηθεί αλλιώς Πρόεδρέ μου». Μεταξύ τους, είπαν και κάποια γαλλικά, διόλου κολακευτικά για τον αρχηγό τους, τα οποία, όμως, δεν θα τολμούσαν να του τα πουν, ούτε τηλεφωνικά, ούτε κατά πρόσωπο.

Δεν τα γράφω τυχαία αυτά, τα ξέρω. Ο Αντώνης βρέθηκε απέναντι σ’ έναν τοίχο αντιδράσεων, ακριβώς απ’ αυτούς που δεν το περίμενε. Από τους εντελώς δικούς του. Απ’ αυτούς που, εδώ και χρόνια, παίρνουν γραμμή από

Το τέλος της φάρσας

Δεν ξέρω πώς ο ιστορικός του μέλλοντος θα χαρακτηρίσει τη δεκαετή άνοδο και πτώση του ΣΥΡΙΖΑ (2015-2024). Δεν είμαι καν βέβαιος ότι θα ασχοληθεί μαζί της.

Στα μάτια μου όμως ήταν μια φάρσα της οποίας ζούμε τώρα το τέλος.

Δεν μιλάω τυχαία για φάρσα. Σε αντίθεση με άλλα θεατρικά είδη η φάρσα έχει και τραγικά και κωμικά στοιχεία. Κι αυτή η σύγχυση ή συνύπαρξη των ειδών χαρακτήρισε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αναρίθμητες οι στιγμές αυτής της πορείας που δεν ήξερες αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Και μόνο (νομίζω) η εύθυμη φύση του χαρακτήρα μου με έκανε να προτιμώ συνήθως το γέλιο.

Οχι επειδή ο βλοσυρός Καρλ Μαρξ μας έλεγε πως η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται καταντάει τελικά φάρσα. Αλλά επειδή εδώ και δεκαετίες οι δικοί μας φιλόσοφοι Monty Python μας προέτρεπαν τραγουδιστά να κοιτάμε πάντα τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

«Always look on the bright side of life» (The Life of Brian, 1979).

Φυσικά η άνοδος και η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν πάντα μια ιστορία με φωτεινές στιγμές.

Γεννήθηκε από τον θυμό και την έξαψη του ελληνικού λαού σε μια στιγμή ακατάληπτης συλλογικής διαταραχής. Και εξέλειπε όταν δεν κατόρθωσε να

Στέφανε μάθε γράμματα αλλιώτικα για κλάματα

Τώρα λοιπόν που ο ορυμαγδός των ταχαριστερών αρχίζει να κοπάζει.

Τώρα που το σούργελο και το τσίρκο Πολάκη, Γεροβασίλη, Φάμελλου ξεθωριάζει. Τώρα που «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του». Τώρα που αρχίζει να σβήνει η κολακευτική, για τον Κασσελάκη λαική ρήση «ο θύτης αντιπαθής, το θύμα συμπαθητικό»
Τώρα που ο Στεφ οργανώνει τις δυνάμεις και το «κίνημά» του. Τώρα που αρχίζουν οι συνεδριάσεις, οι συνεργασίες και τώρα που οι δύο ταχαριστερές δυνάμεις, τουτέστιν τα «ιμάτια» του ΣΥΡΙΖΑ, γλείφουν τις πληγές τους!

Τώρα Στέφανε που θα συρρικνώνεται η συμπάθεια προς τον «εκδιωκόμενο» Κασσελάκη. Τώρα που εσύ ως αρχηγός θα πρέπει να αποδείξεις στην πράξη μερικά απλά πραγματάκια, δηλαδή να αποδείξεις πόσα πολιτικά απίδια χωράει ο σάκος σου.
Τώρα χωρίς εσωτερικούς εχθρούς. Χωρίς υπονομευτές και χωρίς «πραξικοπηματίες» και «σταλινικούς». Τώρα ήρθε η ώρα. Τώρα που αρχίζουν να ξεθωριάζουν τα επικοινωνιακά τρυκ Made In USA. Τώρα που έρχεται η ώρα να αποδείξεις ότι γνωρίζεις, ας πούμε, ότι τα κατεχόμενα στην Κύπρο ονομάζονται «ψευδοκράτος» και όχι «κρατίδιο»
Τώρα πρέπει δημοσίως να

Ο αμυντικός θόλος και η θολούρα σε κάποια μυαλά

Διαβάζω ότι η κυβέρνηση συζητά με το Ισραήλ για την κατασκευή ενός αμυντικού θόλου κατά τα πρότυπα του γνωστού ισραηλινού Iron Dome. Μάλιστα, το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ο δικός μας θόλος με τον ισραηλινό θα μοιράζονται κοινά δεδομένα. Όλο αυτό μου ακούγεται καλό. Το πράγμα γίνεται ακόμα καλύτερο, καθώς σε όλα τα αξιόπιστα sites υπάρχει η είδηση για ένα δεκαετές πρόγραμμα εξοπλισμών το οποίο περιλαμβάνει 40 μαχητικά αεροπλάνα F-35, τέσσερις φρεγάτες Belharra, καθώς και την αγορά πρόσθετων Rafale. 

To πολιτικό ερώτημα είναι το εξής, με συγκεκριμένους αποδέκτες. Αφού αυτή η κυβέρνηση ετοιμάζεται για εθνικές υποχωρήσεις προς την Τουρκία –όπως αυτοί διατείνονται– προς τι αυτοί οι εξοπλισμοί; Η λογική λέει ότι αν ένας ηγέτης έχει αποφασίσει να συμβιβαστεί παραχωρώντας θέσεις, τότε οι εξοπλισμοί είναι περιττές δαπάνες. Εξοπλίζεσαι, πρωτίστως για να διατηρήσεις την ειρήνη, αλλά πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο μιας οποιασδήποτε εμπλοκής όταν ο γείτονας σου είναι εκ γενετής –και εδώ κυριολεκτώ– κακότροπος. Όταν επιδιώκει κυρίως με την απειλή χρήσης βίας να σε εξωθήσει να παραιτηθείς όχι μόνο από τα κυριαρχικά σου δικαιώματα, αλλά και από την κυριαρχία σου επί δικών σου εδαφών. 

Και είναι γνωστόν ότι η Τουρκία έχει ως

Η τηλεόραση που μας αξίζει

Όταν ακούω τρελά στην τηλεόραση, με πιάνει κι εμένα τρέλα. Βρήκανε κάποιοι τηλεπαρουσιαστές αφορμή με τους σοκαριστικούς φόνους των δύο δύστυχων γυναικών και - στρογγυλοκαθισμένοι στα τηλεοπτικά τους στούντιο - βάλθηκαν να φτιάξουν δικό τους κατασταλτικό και σωφρονιστικό σύστημα στη χώρα, κατά τις ανάγκες της τηλεθέασης τους. «Γιατί ο φονιάς του Αγρινίου, όταν πέρασε από το αστυνομικό τμήμα, δεν εξετάστηκε από ψυχίατρο της αστυνομίας; Ο ψυχίατρος, με τις ψυχομετρικές του μετρήσεις, θα καταλάβαινε ότι ο εξεταζόμενος ήταν επικίνδυνος, θα τον έκλεινε μέσα και θα γλύτωνε η γυναίκα». 

Αυτή η ευκολία, με την οποία άσχετοι και ακατατόπιστοι άνθρωποι λύνουν από τηλεοράσεως ή μέσω των social media τα πιο πολύπλοκα και πολυπαραγοντικά προβλήματα, πάντα με δαιμόνιζε. Για όλα, ακόμα και για τα πιο απίθανα, έχουν μια άμεση και δραστική λύση. Την οποία, μάλιστα, οι κρατικές υπηρεσίες κάθε βαθμίδας και αρμοδιότητας θα έπρεπε να έχουν σκεφτεί πριν καν συμβεί το απρόσμενο. Αν δεν το έχουν κάνει, άπαντες είναι συλλήβδην ένοχοι. 

Για φανταστείτε λοιπόν, κάθε αστυνομικό τμήμα να έχει κι από έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Κι όποιος περνά από κει επειδή καταγγέλθηκε για κάτι, να εξετάζεται και να

Έξω πάμε καλά!

Οι ξένοι ηγέτες θαυμάζουν στην Ελλάδα το γεγονός ότι έχει πάψει να είναι το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Είναι που δεν ξυπνάνε τα βράδια με τον εφιάλτη του επαναστάτη Αλέξη, που ήθελε να αλλάξει την Ευρώπη. Παίζει, όμως, και να το πιστεύουν σε ένα βαθμό. Η ουσία είναι ότι η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό έχει αναβαθμιστεί. Έξω πάμε καλά, που έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Κι αυτό διότι, ένας εξίσου ρεαλιστής πολιτικός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παίζει σωστά τα χαρτιά που έχει στα χέρια του.

Εδώ υπάρχουν δύο προβλήματα. Το ένα είναι ότι στη χώρα έχουν γίνει λιγότερα πράγματα από εκείνα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει. Η εικόνα μας, δηλαδή, θα μπορούσε να είναι περισσότερο εντυπωσιακή και να υπάρχει και ουσία. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι αδυνατούμε να δούμε ποιος άλλος πολιτικός θα συνέχιζε το ρεσιτάλ ρεαλισμού του Κυριάκου Μητσοτάκη, αν και εφόσον ο πρωθυπουργός αποφάσιζε να αλλάξει … καριέρα.

Θα μας πείτε ότι έτσι ήταν πάντα τα πράγματα. Ή περίπου έτσι. Κι ότι παρόλα αυτά, έχουμε καταφέρει να

Τι θα γράφει η Ιστορία μετά από 50 χρόνια για τον ΣΥΡΙΖΑ;

 

Δεν μπορεί, κάτι θα γράφει, διότι κυβέρνησαν, έλαβαν κρίσιμες αποφάσεις, ηττήθηκαν και διαλύθηκαν. Και όλα αυτά από το 2015 ως το 2024. Μέσα σε εννιά χρόνια έκαναν πάρα πολλά, που σήμερα αποτιμώνται εντελώς αρνητικά και για αυτό ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης. 

Αν κάνουμε κάτι σαν έναν επικήδειο, θα μπορούσαμε να πούμε πως προσπάθησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί «τόσοι ήτανε». Διαχειρίστηκαν μια κατάσταση με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, όπως προκύπτει και από τις πρόσφατες αποκαλύψεις. Και όχι μόνον αυτό. Πριν καβαλήσουν την εξουσία, φρόντισαν να δημιουργήσουν ένα διχαστικό κλίμα που τους βοήθησε σε αυτήν την προσπάθειά τους. 

Σήμερα, ουδείς λυπάται για την κατάληξή τους. Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Παρέδωσαν το κόμμα τους, αυτοί οι αριστεροί, σε ένα νεαρό παιδί –που ουδεμία σχέση είχε με την Αριστερά– για να μην περάσει στα χέρια μιας αριστερής. Τώρα, έχει αναλάβει να ανανεώσει την ανανεωτική Αριστερά, ένας που δεν είναι αριστερός. Κωμικοτραγικές καταστάσεις, καθώς τα όσα έγιναν στο

Η εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ και ο αυτοσκοπός της «αέναης» διακυβέρνησης

 Tα καλά νέα του Σαββατοκύριακου είναι ότι αυτό το συνονθύλευµα αριστερών καιροσκόπων µε ολίγη από την κακή πλευρά του ΠΑΣΟΚ (µε κάποιες εξαιρέσεις σε πρόσωπα αξιόλογα, για να µην είµαστε και άδικοι) που µας κυβέρνησε επί µία πενταετία, ο ΣΥΡΙΖΑ, εξεµέτρησε το ζην και τυπικά µάλλον.
Τουλάχιστον έτσι όπως τον ξέραµε και τον γνωρίσαµε, τώρα καλά να είναι οι άνθρωποι και να πολιτεύονται, αλλά θεωρώ ότι µε την άποψη αυτή -ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε- θα συµφωνούσε ακόµα και ο ίδιος ο Τσίπρας, αν υποθετικά τον ρωτούσε κανείς ιδιωτικά.
Να συµφωνήσουµε επίσης ότι δεν συµβαίνει αυτή τη στιγµή το ίδιο µε το ΠΑΣΟΚ, µια και µόλις αναβαπτίστηκε ο αρχηγός του, υπόσχεται αλλαγή τακτικής και στρατηγικής, ανοίγµατα σε αξιόλογα πρόσωπα και θεσµική αντιπολίτευση, αλλά µένει να το δούµε. Γιατί τα πρώτα δείγµατα των «όχι σε όλα», ας πούµε στο ΑΣΕΠ του Λιβάνιου ή στον Σωτηρόπουλο για Συνήγορο του Πολίτη, δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικά. Ας µην είµαστε άδικοι ή προκατειληµµένοι όµως, ας περιµένουµε µερικούς µήνες για να ξαναδούµε τον Ανδρουλάκη και την αντιπολίτευσή του.

Αν στραφούµε πιο δεξιά -γιατί στην Αριστερά µετά τον ΣΥΡΙΖΑ µιλάµε για ακραίους και περιθωριακούς-, έχουµε τον γνωστό Βελόπουλο και µία νέα πολιτικό, τη Λατινοπούλου, που µιλάει καλά, είναι συµπαθής παρουσία, χορεύει το YMCA του Τραµπ µπας και καβαλήσει το ρεύµα των ηµερών λίγο περισσότερο (παρεµπιπτόντως, το συγκεκριµένο τραγούδι είναι ο... ύµνος των gay παγκοσµίως), αλλά µέχρι εκεί.
Ετσι λοιπόν όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό που διαµορφώθηκε τη δεύτερη θητεία Μητσοτάκη θα έµοιαζε ιδανικό για µία κυβέρνηση να κάνει ό,τι θέλει µε 40% -και ας πήρε 28% στις ευρωεκλογές-, αλλά πάντως βλέπει µε το κιάλι το δεύτερο κόµµα. Οχι «ό,τι θέλει» µε την κακή έννοια, αλλά για να

Στα ζάρια

Μέσα στους εύλογους εορτασμούς και τις τιμές για τα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης πέρασε σε δεύτερη μοίρα η πικρή αλήθεια πως η αποκατάσταση της δημοκρατίας θεμελιώθηκε σε μια πληγή.

Την κυπριακή τραγωδία.

Μια πληγή που παραμένει ανοιχτή εδώ και μισό αιώνα.

Το Κυπριακό και ειδικότερα η κρίση του Ιουλίου – Αυγούστου 1974 μας είναι πλέον καλύτερα γνωστό μετά το άνοιγμα των επίσημων αρχείων και τις (ακόμη και μετά θάνατον) μαρτυρίες πολλών εμπλεκομένων στα γεγονότα.

Ουσιαστικά η Αθήνα, η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, η Λευκωσία, ίσως λιγότερο η Αγκυρα, δεν κρύβουν πια πολλά μυστικά.

Η πορεία των γεγονότων σε μεγάλο βαθμό έχει αποσαφηνιστεί, καθώς και τα κίνητρα, οι δοξασίες κι οι επιδιώξεις των διαφόρων πλευρών. Τα δημοσιεύματα, ιστορικά και μη, αξιόπιστα και μη, είναι πολλά. Σχεδόν αναρίθμητα.

Πρόσφατα προστέθηκε στην πλούσια βιβλιογραφία μια δημοσιογραφική έρευνα στην οποία έχουμε αναφερθεί εδώ (Αλ. Παπαχελάς, «Ενα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974», εκδόσεις Μεταίχμιο).

Κι ακόμη πιο πρόσφατα μια εξαιρετική ιστορική μονογραφία (Σωτήρης Ριζάς, «Το Χρονικό της Κυπριακής Τραγωδίας», εκδόσεις Ψυχογιός).

Συνεπώς το τι συνέβη, το πώς συνέβη και το γιατί είναι λίγο ή πολύ αποσαφηνισμένα από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Ελάχιστα πράγματα μένουν ακόμη αδιευκρίνιστα ή προς συζήτηση.

Κι αυτό μας επιτρέπει πενήντα χρόνια μετά τα γεγονότα να

Ο Στέφανος διέβη τον Ρουβίκωνα, το συνέδριο της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ

«Συγκλονιστικές, ιστορικές και ανατριχιαστικές στιγμές στην Ιερά Οδό: Η δημοκρατική βάση τραγουδά το «Ένα το χελιδόνι» του Μίκη Θεοδωράκη και σκορπά ρίγη συγκίνησης». Με αυτό τον τρόπο, το εμβληματικό τρολ Πεν Νταλαούρα, η εμπροσθοφυλακή του έκπτωτου προέδρου Κασσελάκη στα social media, περιέγραφε από νωρίς χθες το απόγευμα, την ατμόσφαιρα έξω από το Γκάζι live.

Το νυχτομάγαζο που διάλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να ακουστεί το κύκνειο άσμα του ως αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι ανατριχιαστικός ο ευτελισμός της άλλοτε κυβερνώσας αριστεράς, που έχει σφετεριστεί όσο κανείς τους όρους «δημοκρατική» και «προοδευτική», ενώ έχει βουτήξει βαθιά στα σταλινικά εγχειρίδια. Ο εξ Αμερικής λαμπερός φιλόδοξος, λαϊκιστής Κασσελάκης που έγινε πρόεδρος με τις πλάτες Τσίπρα, Πολάκη, Παππά, Αποστολάκη και πολλών άλλων όψιμων εχθρών του, πετάχτηκε με σταλινικό τρόπο στον κουβά και ετοιμάζεται να πάρει την εκδίκησή του.   

Όπως ήταν προδιαγεγραμμένο αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ με θεαματικό τρόπο και επίδειξη δύναμης, ανακοίνωσε ότι θα φτιάξει το δικό του κίνημα. « Ήρθε η ώρα για το πιο ανεξάρτητο, ρηξικέλευθο, προοδευτικό κίνημα που έχει βγει» δήλωσε στους οπαδούς του στα νέα γραφεία του στον Ταύρο.  Ισχυρίστηκε ότι αυτός θα προσφέρει τη συνέχεια της δημοκρατικής αριστεράς στον τόπο. Μαζί με τους Ευάγγελο Αντώναρο και Άρη Σπηλιωτόπουλο, βεβαίως - βεβαίως.  Εβαλε δε ευθέως κατά του Αλέξη Τσίπρα δηλώνοντας: «Όσοι κυβέρνησαν το 2015-2019 έχουν μείνει άφωνοι τις τελευταίες μέρες, θα κριθούν και εκείνοι από την ιστορία».

Το έκτακτο συνέδριο της διάλυσης ξεκίνησε με

Στις δημοκρατίες κερδίζουν και οι «κακοί»

Όσοι πιστεύουμε στην ανοικτή - φιλελεύθερη δημοκρατία γνωρίζουμε πολύ καλά πως ενίοτε κερδίζουν και οι «κακοί». Άλλες φορές διότι δεν ήταν τελικά τόσο «κακοί» και άλλες φορές διότι οι «καλοί» δεν τα έκαναν όλα τόσο καλά ή δεν ήταν τόσο «καλοί» όσο εμείς νομίζαμε. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Μακριά από εμάς το αποκρουστικό σύνθημα «λαέ ντροπή σου για την εκλογή σου». Στις δημοκρατίες οι περισσότεροι πάντα είναι οι νικητές και αν έκαναν λάθος μια φορά, μετά από 4 ή 5 χρόνια έχουν τη δυνατότητα να το επανορθώσουν. 

Συνεπώς, η κριτική ματιά δε συμβαδίζει με την καταστροφολογία ή με το πολιτικό πένθος. Τα μοιρολόγια δεν έχουν θέση στην πολιτική. Αυτό που χρειάζεται είναι καθαρό μυαλό για να αναλύσουν άπαντες ένα δεδομένο εκλογικό αποτέλεσμα. Επί του προκειμένου με ψύχραιμη ματιά οι ειδήμονες πρωτίστως να εξετάσουν γιατί κέρδισε ο Τραμπ και ακολούθως γιατί ηττήθηκε η Χάρις. Για ποιο λόγο οι Αμερικανοί πολίτες, με μεγάλη και καθαρή πλειοψηφία, επέλεξαν έναν 78χρονο, με ελάχιστες δημοκρατικές - θεσμικές ευαισθησίες, που τον κυνηγούν δεκάδες εισαγγελείς στις ΗΠΑ και όχι μια

Σορολόπ

 

Πρώτα τα αισιόδοξα νέα. Όπως φαίνεται ο Άγιος που είχαμε τον Ιούλιο 2019 εξακολουθεί να μας προστατεύει.

Δεν εξηγείται διαφορετικά πώς τα εκρηκτικά που πασπάτευε ο τρομοκράτης των Αμπελοκήπων έσκασαν στα μούτρα του και τον έστειλαν στον αγύριστο.

Αν δεν είχε επέμβει ο Αγιος, ακόμη θα μετρούσαμε πτώματα με πέντε κιλά εκρηκτικών. Και μιλάμε για γείτονες και περαστικούς.

Τώρα τα απαισιόδοξα. Πώς βρέθηκε ένας τύπος που ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιος ήταν, να πασπατεύει πέντε κιλά εκρηκτικά; Τι επιδίωκε; Ποιον είχε βάλει στο μάτι; Ποιοι ήταν μαζί του;

Και μη μου πείτε το παραμύθι ότι «ήθελε να αλλάξει τον κόσμο» διότι τον κόσμο τον αλλάζουν εκείνοι που θέλει ο κόσμος.

Οχι εκείνοι που βάζουν βόμβες να σκοτώσουν τον κόσμο.

Δεν θέλω όμως να στενοχωρήσω τον Άγιο. Παρ’ όλο που υποψιάζομαι ότι σε μια (έστω μικρή…) μερίδα κατοίκων αυτής της χώρας εξακολουθεί να σοβεί ο θυμός που πήγε να καταστρέψει ολόκληρη τη χώρα πριν από δέκα χρόνια.

Θυμός ακατανόητος που κινδυνεύει όμως να

Η απώτατη απόδειξη τρυφερότητας

Σήμερα επιλέγω μια προσωπικο-συναισθηματική αναφορά για όσα συμβαίνουν στον Σύριζα. Ίσως, μοιάζει ελαφρώς δραματοποιημένη, πλην περιγράφει επαρκέστατα την κατάντια αυτού του κόμματος, που βλέπουμε να αυτό-κονιορτοποιείται μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα. Ρωτούσα χθες έναν φίλο μου, σε τι κατάσταση είναι ο υπέργηρος πατέρας του. «Ε, ξεπερνά τα 90 του χρόνια πια, έχει βαρύνει πολύ, δυσκολεύεται να έχει επαφή με το περιβάλλον γύρω του. Ευτυχώς, από μια άποψη, γιατί αν παρακολουθούσε κάθε μέρα αυτά που γίνονται στον Σύριζα, θα στενοχωριόταν πολύ».

Πράγματι, ο παππούς πέρασε μια ολόκληρη ζωή όντας πολιτικά ενεργός. Ανάμεσα στην Ένωση Κέντρου και την ΕΔΑ τα μεταπολεμικά χρόνια, σκληρός Πασόκος από το 1974, Παπανδρεϊκός μέχρι το κόκκαλο, έτρεχε σε συγκεντρώσεις κρατώντας σημαίες με τον πράσινο ήλιο και πλακωνόταν υπέρ του Ανδρέα, τότε που τα καφενεία της επικράτειας ήταν χωρισμένα σε μπλε και πράσινα. Θυμάμαι τη γυναίκα του (και μάνα του φίλου μου) να του λέει «σταμάτα πια με τα πολιτικά», όταν τύχαινε να κάτσουμε σε κάποιο γιορτινό τραπέζι κι εκείνος μας έπρηζε με τις ερωτήσεις και τις αναλύσεις του. Όμως, αυτός συνέχιζε απτόητος. Του άρεσε η πολιτική, τον απασχολούσε και είχε πολύ έντονη την αίσθηση της ένταξής του στα τεκταινόμενα του τόπου.

Με τη χρεωκοπία, αν και σε

Ε..Όχι και ο Τσίπρας να ομιλεί για Δημοκρατία

Ακούμε προσεκτικά τον Αλέξη τον Τσίπρα να μας μιλάει για δημοκρατία, δικαιοσύνη κ.λ.π. Θυμίζω ότι επί πρωθυπουργίας του ζήσαμε: το μεγαλύτερο σκάνδαλο -που τελικώς μας προέκυψε η μεγαλύτερη σκευωρία- από συστάσεως του ελληνικού κράτους, το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, που θα επέτρεπε μόνο 4 κανάλια, σύμφωνα με τον 13-0 - Νίκο Παππά τη μεγαλύτερη παρωδία δημοψηφίσματος, που σε μία νύχτα έγινε το πολυπόθητο ΟΧΙ, ένα «συγγνώμη λάθος ΝΑΙ» τους πιο άπλυτους, αμόρφωτους, απροσάρμοστους, ανίκανους, αδίστακτους υπουργούς-βουλευτές τον τραμπουκισμό ως κανονικότητα το «ψάχνουμε να βρούμε λάθη, αλλά δεν βρίσκουμε» πάνω από τα αποκαΐδια στο Μάτι το «τη δεύτερη φορά θα ελέγξουμε όλους τους αρμούς της εξουσίας» το «ή θα τους τελειώσουμε, ή θα μας τελειώσουν», που ήταν και η