Η λιγωμένη κυβερνητική δημοσιογραφία

Ουάου, που θα έλεγε και ο Γιάνης.

«Εμβριθές» λιγωμένο κυβερνητικό ρεπορτάζ, φιλοξενούμενο σε κατά τα άλλα επαρκές ειδησεογραφικό site, μας πληροφορεί ότι ο πρωθυπουργός βγαίνει από τα τείχη του γραφείου του  και επικοινωνεί πρόσωπο με πρόσωπο με τους πολίτες (και τους δημοσιογράφους).

Για τους φίλους του, μας λέει το «ρεπορτάζ» ο Αλέξης Τσίπρας  ήταν πάντα ένας πολιτικός που αντλούσε δύναμη από τον κόσμο ( σ.σ. σαν άλλος Ανταίος δηλαδή που αντλούσε δύναμη από τη γη και κατατρόπωνε τους εχθρούς του!).

Το «ρεπορτάζ» δεν σταματάει εδώ. Αφού μας πληροφορεί πως ο Αλέξης οργώνει την Ελλάδα από Αλεξανδρούπολη στην Κρήτη και τη Μεσσηνία, όχι για να προσπορίσει ψήφους, αλλά γα να αντλήσει δύναμη από το λαό, μας παραπληροφορεί και

στις κινήσεις του σε σχέση με τους δημοσιογράφους.

Μαθαίνουμε ότι στο πλαίσιο της επιδίωξης στενότερης επαφής με τους ανθρώπους της ενημέρωσης, προχθές, μετά την ψηφοφορία για το αφορολόγητο στα νησιά, πήγε στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες για να τους ευχηθεί, δεν αρνήθηκε όμως να τους κάνει και ένα μικρό …briefing. (σ.σ. καλοσύνη του).

Απλώς διέλαθε της προσοχής του συντάκτη ότι η ψήφιση για τα νησιά ήταν η τελευταία ψηφοφορία του χρόνου, και οι περισσότεροι πρωθυπουργοί περνούσαν από τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες τέτοια μέρα. (Συνήθως η τελευταία ψηφοφορία ήταν η ψήφιση του προϋπολογισμού, αλλά η εποχή των μνημονίων το ανέτρεψε και αυτό).

Παράλληλα μαθαίνουμε ότι σε άτυπη ενημέρωση που έκανε στο μέγαρο Μαξίμου στους δημοσιογράφους, στενός συνεργάτης του κ. Τσίπρα, ο ίδιος …μπούκαρε στην αίθουσα αιφνιδιάζοντας τους πάντες, και μοιράζοντας δεξιά και αριστερά ευχές και παραπολιτικά!

Ω, της σκόπιμης… αθωότητας! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι διαπιστευμένοι στο κυβερνητικό ρεπορτάζ πολιτικοί συντάκτες, καλούνται στο Μαξίμου για ένα ποτήρι κρασί και ανταλλαγή ευχών. Είναι παράδοση.

Αυτή λοιπόν η καθιερωμένη εθιμοτυπική συνήθεια, παρουσιάζεται σαν μια έκτακτη δράση του πρωθυπουργού που κατάφερε… να ξαφνιάσει τους πάντες. Τόσο φιλολαϊκός άνθρωπος μας έτυχε…

Ολα τα μνημονιακά χρόνια η κομματική δημοσιογραφία – και δεν αναφερόμαστε στην δημοσιογραφία των επίσημων κομματικών εντύπων, η οποία δηλώνει δημοσίως αυτό που είναι , ούτε φυσικά στους δημοσιογράφους του ΚΚΕ που πάντα τηρούν σοβαρή στάση – επιτέθηκε, και διά των social media, σε όποιον δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ, άρα ήταν μνημονιακό καθίκι, προσκυνημένος και εντεταλμένος. Επιτέθηκε σε δημοσιογράφους που είχαν κριτική σκέψη, αξιοπρεπή πορεία, το θάρρος της γνώμης τους, και δεν λιβάνιζαν τους μνημονιακούς αρχηγούς.

Η ίδια μπορεί να λιβάνιζε τους δικούς της αντιμνημονιακούς… αδάμαστους ηγέτες, αλλά αυτό όχι μόνο συγχωρείτο στο πλαίσιο του αντιμνημονιακού αγώνα, αλλά εκλαμβανόταν  και ως …ανεξάρτητη δημοσιογραφία.

Ο καιρός της παραζάλης πλέον πέρασε, οι αντιμνημονιακοί  είναι εξουσία, οι μανδύες της ανεξαρτησίας – υπό την κάλυψη της αντιμνημονιακότητας  – έγιναν ράκη,  και το μόνο που αναδεικνύει την ανεξαρτησία της δημοσιογραφικής πέννας,  δεν είναι η ψευδεπίγραφη επιγραφή «κάποτε ήμουν και εγώ αντιμνημονιακός» ( αλλά ας όψεται ο Σόιμπλε), αλλά από την κριτική στάση απέναντι και στην παρούσα εξουσία. 

Έτσι, για να μην ξεχάσουμε τα στοιχειώδη.

Left Insider-liberal.gr