Τα παράνομα αυτονόητα

Όλοι ζούμε, αυτές τις μέρες της καραντίνας, το βατερλώ των «ταχυ»-μεταφορέων. Σήμερα, ένας καταναλωτής μπορεί να παραγγείλει κάτι σε δευτερόλεπτα και να το παραλάβει ύστερα από μήνες. «Υπερβολικό φόρτο» επικαλούνται οι εταιρείες, κάτι που θα πιστεύαμε αν δεν υπήρχαν οι προ πανδημίας μπαγαποντιές. Π.χ. έστελναν μήνυμα ότι δήθεν πέρασαν από την έδρα του παραλήπτη, δεν βρήκαν κανέναν και καλούσαν τον δυστυχή να περάσει από την έδρα της εταιρείας να παραλάβει αυτό που έπρεπε να έχει στο γραφείο του. Ρωμαίικα μπαταχτσιλίκια· συνέβη και σε συνάδελφο του ΣΚΑΪ, σε μια επιχείρηση που λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα.

Είχε λοιπόν απόλυτο δίκιο ο κ. Στέφανος Μάνος όταν επεσήμανε: «Το lockdown ήταν ευκαιρία και ανάγκη για την ανάπτυξη υπηρεσιών ηλεκτρονικού εμπορίου. Εμπόδιο οι μεταφορές. Ο ιδιωτικός τομέας ανταποκρίθηκε με ασυγχώρητη βραδύτητα. Οι παραδόσεις καθυστερούν. Προφανώς δεν έγιναν επενδύσεις σε ανθρώπους και συστήματα» (Facebook 13.1.2021).

Μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον έχει ο διάλογος που

ακολούθησε από κάτω. «Πολλές επιχειρήσεις παραδίδουν (τις παραγγελίες) με ταξί. Θα έλεγα ότι είναι το πιο έξυπνο που είδα στις μεταφορές. Ο επιχειρηματίας σώζει τις πωλήσεις του, ο ταξιτζής βρίσκει μεροκάματο χωρίς καμία μεγάλη επένδυση. Τρία ευρώ το δέμα, νομίζω δίνουν, επί 30 δέματα/ημέρα», έγραψε κάποιος. «Εξυπνο, αλλά παράνομο…», απάντησε μια άλλη χρήστης και παρέπεμψε στον νόμο 4530/2018 ο οποίος προβλέπει ότι «με τα Ε.Δ.Χ. ΤΑΞΙ επιτρέπεται η μεταφορά ασυνόδευτων δεμάτων και λοιπών αντικειμένων έως είκοσι (20) κιλά (…) το ταξίμετρο λειτουργεί όπως και σε κάθε άλλη διαδρομή…».

Στην Ελλάδα τα αυτονόητα δεν είναι μόνο επαναστατικά. Είναι και παράνομα. Στο πλαίσιο της ρύθμισης της αγοράς, κάποια συντεχνία –προφανώς των μεταφορέων– έβαλε την πρόνοια της «υποκλοπής μεταφορικού έργου». Αυτή είναι μια έννοια που δεν ξέρουμε αν απαντάται στη νομοθεσία άλλης χώρας. Σημαίνει ότι π.χ. τα ΚΤΕΛ δεν μπορούν να μεταφέρουν επιβάτες στα προάστια της Θεσσαλονίκης, ασχέτως αν ο ΟΑΣΘ, ως «ιδιοκτήτης» του μεταφορικού έργου στο μητροπολιτικό συγκρότημα, δεν μπορεί να εκτελέσει τα δρομολόγια. Χρειάστηκε να περάσει ειδικός νόμος για να λυθεί ένα χρόνιο πρόβλημα, πρόβλημα που δεν θα υπήρχε αν δεν υφίσταντο οι προηγούμενοι νόμοι περί «υποκλοπής μεταφορικού έργου».

Για κάθε λύση που μπορεί να δώσει η αγορά, υπάρχει κι ένας νόμος που την απαγορεύει ή έστω την κάνει πιο ακριβή. Αντί για 3 ευρώ ανά δέμα που παίρνουν τώρα οι ταξιτζήδες-μεταφορείς, θα έπρεπε κατά τον νόμο να πάρουν ό,τι γράφει το ταξίμετρο. Αυτό κάνει το κόστος μεταφοράς απαγορευτικό, προς ζημία των καταστηματαρχών, ταξιτζήδων και καταναλωτών. Ολων, δηλαδή, πλην των μεταφορέων, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά.

 Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή