Στο μυαλό του Αριστερού

Μια δημοσκόπηση μας εμφάνισε ως την ευρωπαϊκή χώρα με τα χαμηλότερα ποσοστά καταδίκης της ρωσικής εισβολής. Σε κάθε τέτοιο αντιευρωπαϊκό ελληνικό ρεκόρ, το κάρο το σέρνει κυρίως η Αριστερά. Τούτη τη φορά, η Αριστερά δεν τολμάει να πάρει καθαρή θέση υπέρ της εισβολής. Συνδικαλιστές της όμως εμπόδισαν τη φιλαρμονική του δήμου να παίξει τον εθνικό ύμνο της Ουκρανίας και άλλοι συνδικαλιστές έκαναν σαματά στη Λυρική Σκηνή, επειδή η διοίκηση αφιέρωσε παράστασή της στη μαρτυρική χώρα.

Η Αριστερά εκ παραδόσεως προβάλλεται ως υπερασπιστής του φτωχού, του αδικημένου. Τι έκανε λοιπόν για την Ουκρανία; Οι μεν ευρωβουλευτές της αρνήθηκαν να ψηφίσουν τη βοήθεια από την Ε.Ε., ο δε ΣΥΡΙΖΑ χάλασε τον κόσμο για να μη δώσουμε όπλα στους Ουκρανούς. Δηλαδή ήθελε να τους παραδώσουμε άοπλους στον Πούτιν. Και ένας θεωρητικός του ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε ακόμα και τις οικονομικές κυρώσεις. Μας βεβαίωσε ότι

οι κυρώσεις δεν αποσκοπούν στο σταμάτημα της εισβολής μέσω της έλλειψης χρηματοδότησης. Αποσκοπούν στη… μετατροπή της Ρωσίας σε παγκόσμιο παρία!

Στον αντίποδα βρέθηκε η υπουργός Παιδείας. Πήρε την πρωτοβουλία να προτείνει στην Ε.Ε. τη δημιουργία task force για στήριξη των μαθητών της Ουκρανίας. Πρωτοβουλία που έγινε δεκτή και που έδειξε (1) πως η Ελλάδα μπορεί να σταθεί ισότιμα στο πλευρό των εταίρων της και δεν είναι το καθυστερημένο παιδί που αγκομαχάει να ακολουθεί τον δρόμο που χαράζουν οι μεγάλοι και (2) ποιοι έχουν στην πραγματικότητα το «ηθικό πλεονέκτημα» το οποίο ασκούν χωρίς να το διαλαλούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέφυγε να πάρει θέση για την πρωτοβουλία. Και πώς να πάρει όταν 49 βουλευτές του είχαν στολίσει τη Νίκη Κεραμέως «ξενόφοβη» και «ρατσίστρια»;

Η κατάντια των Αριστερών, που μετασχηματίζονται στο αντίθετό τους μέχρι γελοιοποίησης, σημαδεύει και άλλες ιδεολογίες. Στο μυαλό των ιδεολογικά «στρατευμένων», ο ευγενής σκοπός που καλούν εαυτούς να υπηρετήσουν δεν μπορεί να υπηρετηθεί παρά μόνο από αυτούς. Συνεπώς, πρέπει να επικρατήσουν αυτοί. Ετσι όμως, ο σκοπός μετατοπίζεται και σκοπός γίνεται η επικράτηση με κάθε μέσον. Οι φτωχοί και αδικημένοι μπορούν να περιμένουν. Πράγμα που υποκρύπτει και μια περιφρόνηση προς τον πολίτη και τους θεσμούς και παραπέμπει ευθέως στο «πήραμε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία». Δεν χρειάζεται να είσαι λαμόγιο για να πέσεις στην παγίδα. Πέφτουν και έντιμοι Αριστεροί.

 Διον. Γουσέτης-Καθημερινή