Τέως και μαρμαρωμένοι βασιλιάδες

Πολιτικά ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος έχει εδώ και δεκαετίες παραδοθεί στην ανυπαρξία.

Ενώ η διεθνής κατάσταση είναι εκρηκτική… Ενώ ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος προβάλλει ως ενδεχόμενο ρεαλιστικό και ανατριχιαστικό – κάποιοι διατείνονται ότι έχει ήδη, άτυπα, ξεκινήσει… Το να καταγγέλλεται από έγκριτες εφημερίδες σενάριο επιστροφής του τέως βασιλιά, «από το παράθυρο», ακούγεται σαν μεταχρονολογημένο πρωταπριλιάτικο αστείο.

Εδώ και χρόνια η φωτογραφία του Κωνσταντίνου φιγουράρει σε λαθρόβια εντύπα συνοδευόμενη από ψευδοπροφητείες καλογέρων ότι οσονούπω μπαίνει έφιππος στην Πόλη και στην Αγια-Σοφιά. Γιατί να μην ξεμαρμαρώσει και ο συνονόματός του Παλαιολόγος και να καθίσουν πλάι-πλάι σε μαρμάρινους – ή σε μαλαματένιους – θρόνους;

Ας σοβαρευτούμε. Περίπτωση να ξαναπαίξει ρόλο στα ελληνικά δημόσια πράγματα ο έκπτωτος δεν υπάρχει. Είναι εξίσου πιθανό όσο το να

παλινορθωθούν οι Βουρβώνοι ή οι Ρομανώφ. Η προεδρευομένη μας δημοκρατία που θεμελιώθηκε με το δημοψήφισμα του 1974 έχει ρίζες ανθεκτικότερες από ό,τι είχε αποκτήσει η βασιλεία κατά τον ενάμιση αιώνα που διήρκεσε, εάν περιλάβουμε και την εποχή του Οθωνα. Οι νοσταλγοί του στέμματος ανήκουν κατά βάσιν στην προ-προηγούμενη γενιά, κάτι μορμολύκεια που ανταμώνουν στις κηδείες των συνομηλίκων τους και αλληλοπροσφωνούνται «στρατηγέ μου» και «φίλτατε πρέσβη»… Η άκρα Δεξιά, το νεοναζιστικό ιδίως μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, εμπνέεται από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και όχι από τον Κωνσταντίνο, ο οποίος προσπάθησε να τον ανατρέψει με το οπερετικό αντικίνημα στις 13 Δεκεμβρίου 1967. Χουντικοί νιώθουν παρά βασιλόφρονες.

Διατυμπανίζοντας συνεπώς, εν έτει 2022, το αντιμοναρχικό σου φρόνημα μάλλον την αντιπολιτευτική σου αμηχανία προδίδεις. Η οποία είναι αρκετά ανεξήγητη όταν η κυβέρνηση – οι κυβερνήσεις και οι λαοί βεβαίως όλης της Ευρώπης – πατούν σε αγκάθια που δεν αποκλείεται να γίνουν νάρκες.

Πολιτικά ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος έχει εδώ και δεκαετίες παραδοθεί στην ανυπαρξία. Ως πρόσωπο εντούτοις, ως ανθρώπινη περίπτωση, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ανετα θα μπορούσε να εμπνεύσει ένα μυθιστόρημα. Ή μία κινηματογραφική ταινία.

Φαντάζεστε τι σημαίνει να ξεκινάς με ιδεώδεις προϋποθέσεις, χρυσός ολυμπιονίκης στα είκοσί σου, λεβεντιά καμαρωτή, όλη η χώρα να μιλάει για το θρυλούμενο ειδύλλιό σου με τη δημοφιλέστερη σταρ, η στέψη σου να προοιωνίζεται μια νέα εποχή υπέρβασης των εμφυλίων παθών, εθνικού εκσυγχρονισμού, ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου να σε αντιμετωπίζει αρχικά με στοργή, σχεδόν σαν εγγονό του, κι εσύ να τα διαλύεις όλα μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια;

Να πρωτοστατείς σε μια οξύτατη συνταγματική κρίση, που εξελίχθηκε στην Αποστασία και έστρωσε τον δρόμο για την 21η Απριλίου; Να κάνεις τους μισούς τουλάχιστον Ελληνες έξαλλους εναντίον σου, να αποκαλείς σε διάγγελμα τους αριστερούς μιάσματα; Να σε πιάνουν οι πραξικοπηματίες στον ύπνο, να τους ορκίζεις εκών-άκων και να ισχυρίζεσαι ύστερα ότι στη φωτογραφία ήσουν αγέλαστος κι έδινες έτσι δήθεν, σημειολογικά, έναυσμα αντίστασης; Λίγους μήνες αργότερα να οργανώνεις τόσο άσχημα τη δυναμική σου αντίδραση ώστε το όλο εγχείρημα να έχει προδοθεί εκ των προτέρων, να αποτυγχάνει παταγωδώς κι εσύ να δραπετεύεις στη Ρώμη, από όπου η εντονότερη ανάμνησή σου είναι ότι οδηγούσες ένα φιατάκι συνηθισμένος ων στις Ρολς Ρόις;

Κάκιστοι σύμβουλοι; Εγωμανής, υπερπροστατευτική, εξόχως παρεμβατική μητέρα; Ανωριμότητα λόγω ηλικίας; Αυτοκαταστροφική ευήθεια; Δεν είχε άραγε διδαχθεί ο Κωνσταντίνος τις περιπέτειες των προγόνων του, εκ των οποίων μόνο ο ιδρυτής της δυναστείας – ο Γεώργιος – μακροημέρευσε σχετικά ομαλά στον θρόνο ενώ όλοι οι υπόλοιποι – πλην του αδικοχαμένου Αλέξανδρου – δίχασαν παρά ένωσαν τους Ελληνες και υπέστησαν τις συνέπειες;

Οι ύστατοι των ηγεμόνων έχουν συνήθως οικτρό τέλος. Ο γιος της Μαρίας Αντουανέτας, κλείστηκε σε ένα σκοτεινό κελί και βασανίστηκε ανηλεώς προτού πεθάνει από φυματίωση στα δέκα χρόνια του. Η τσαρική οικογένεια σφαγιάστηκε από τους μπολσεβίκους. Ο Κωνσταντίνος -«Χριστιανός» κατά τη γνώμη του, «Γλίξμπουργκ» κατά τους περισσότερους – έπεσε στα μαλακά. Κατέληξε ένας μεσήλιξ, ένας γηραιός έπειτα κύριος, που περιφέρεται σε κοσμικές εκδηλώσεις και στέλνει ευχετήριες κάρτες στους φθίνοντες οπαδούς του. Ετσι τελείωσε η ιστορία. Οχι με πάταγο αλλά με λυγμό. Ούτε καν λυγμό…

 Χρ. Χωμενίδης-ΤΑ ΝΕΑ