Χασμουρητά

Το ξενύχτι, όπως και η μιζέρια, θέλουν παρέα. Αντίθετα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξαγρυπνά, όπως δήλωσε , μόνος του. Προφανώς έχει τους δικούς του λόγους. Οποιοσδήποτε στη θέση του θα είχε. Ιδίως όταν βλέπει τις δημοσκοπήσεις. Ειδικότερα όταν αντικρίζει καθημερινά τη σπάνια ανθεκτικότητα της κυβερνητικής πλειοψηφίας, τρία χρόνια μετά τις προηγούμενες εκλογές.

Πόσο μάλλον τού προκαλεί μια μορφή ψυχοκινητικής ανησυχίας από τη στιγμή που ο κρίσιμος δείκτης της «παράστασης νίκης» δεν αμφισβητεί την άνετη επικράτηση του κυβερνώντος κόμματος οπόταν στηθούν εθνικές κάλπες;

Με τέτοια δεδομένα , ενδεχομένως, βιώνει ένα αίσθημα ματαιότητας που ασυνείδητα μετουσιώνεται σε αϋπνία. Δεν είναι δα και ο Τσόρτσιλ στη «Πιο Σκοτεινή Ώρα».

Σύμφωνοι, οι δημοσκοπήσεις αποτελούν ένα στιγμιότυπο στο χρόνο. Μεθοδολογικά αποτυπώνουν πάντα το κλίμα της κοινής γνώμης την ώρα που διενεργούνται. Και ασφαλώς καθένας έχει το δικαίωμα να στέκεται κριτικός απέναντι σε κάθε είδους μετρήσεις. Το κακό με τη Κουμουνδούρου δεν είναι ότι έχει αποτύχει να εισπράξει την όποια δυσαρέσκεια τριών συναπτών χρόνων διακυβέρνησης.
Τα χειρότερο είναι ότι δεν αναγνωρίζει την αξιοπιστία των δημοσκοπικών εργαλείων. Καταγγέλλει τα ευρήματα τους ως στημένα, προορισμένα να δημοσιευτούν αποκλειστικά σε «πετσωμένα» ΜΜΕ. Στόχος της να διατηρήσει κάποιο προσχηματικό σασπένς που θα κουκουλώνει εκ τω προτέρων μα πιθανή εκλογική πανωλεθρία.

Ατυχώς. όμως, δεν παρηγορείται ακόμη κι όταν ΜΜΕ προσκείμενα στην αξιωματική αντιπολίτευση διενεργούν γκάλοπ που της δίνουν μονοψήφια διαφορά με τη ΝΔ. Συνήθως εκνευρίζεται που η ψαλίδα δεν κλείνει. Κυρίως, όμως, διαφεύγει του οπτικού της πεδίου πώς και υπό ποιες συνθήκες εξακολουθεί επίμονα να κυριαρχεί το κυβερνών κόμμα. Με συνέπεια οι στρεβλές αναγνώσεις να δημιουργούν αφελείς διαπιστώσεις.

Άρα και διαψεύσεις. Πόνταρε πχ στο αέρα που υποτίθεται θα φούσκωνε τα πανιά της με την πανηγυρική εσωκομματική ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα ως ηγέτη, χωρίς αντίπαλο, στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και εισπράττει, κακόκεφη, απογοήτευση. Πιο πιθανός μελλοντικός πρωθυπουργός εμφανίζεται ο Κανένας παρά αυτός.

Λογικό, από μια άποψη. Σε ένα οπτικό, παγκοσμιοποιημένο πολιτισμό πλανητικής διασύνδεσης οι συνειρμικές συσχετίσεις μεταξύ των ηγετών των εγχώριων κομμάτων είναι άμεσες στο ευρύ κοινό. Οι συγκρίσεις των δεξιοτήτων τους υπερβαίνουν τα συνήθη κλισέ τους σε ένα, ψηφοθηρικά κλασικό, ντόπιο ρεπερτόριο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και χάρη στο πρωθυπουργικό του προνόμιο, ξεδιπλώνει τις ικανότητες του στη διεθνή σκακιέρα. Ζυμώνεται στα διεθνή πεδία κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου, αναπτύσσει θέματα εγχωρίας οικονομίας και ανάπτυξης, προβάλλει ζητήματα εξωτερικής και εθνικής αμυντικής πολιτικής. Ταξιδεύει σε Βρυξέλλες, Ουάσιγκτον, Βοστώνη, Νταβός. Μιλάει στη γλώσσα τους στο Μπάιντεν, στον Μακρόν, στο Σολτς.

Ακόμη και ο Νίκος Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ συναντά τους ομοϊδεάτες του Κόστα και Σάντσεθ, πρωθυπουργούς της Πορτογαλίας και Ισπανίας αντίστοιχα, ενώ έχει τετ α τετ με το σοσιαλδημοκράτη Γερμανό καγκελάριο. Ο Αλέξης Τσίπρας μεταξύ Ρόδου και Καπανδριτίου ποιους βλέπει στη κρίσιμη σήμερα διεθνή σκηνή; Με το Μελανσόν ούτε ένα τηλεφώνημα. Οι περιττοί εναγκαλισμοί του με το Ζόραν Ζάεφ μοιάζουν με εκείνους που ανταλλάσουν βλαχοδήμαρχοι σε βαλκανικά πανηγύρια στα οποία παιανίζουν χάλκινα πνευστά.

Στη πραγματικότητα συνεχίζει να αλέθεται σε κουρασμένες εσωκομματικές μυλόπετρες, να στροβιλίζεται στο ενδοπαραταξιακό κουβάρι που τοποθετεί ση βιτρίνα του πχ το Παύλο Πολάκη. Χώρια που στο κυνήγι της εντυπωσιακής ατάκας τοπικού μαχαλόμαγκα ανασύρει ρητορικά μετεμφυλιακούς όρους της ηττημένης, τότε, αριστεράς περί «αποικιοκρατικής κηδεμονίας» και «δόγμα Παπάγου».

Προφανώ, καθαυτές οι διεθνείς επαφές δεν πρόκειται να του προσθέσουν κάτι παραπάνω στις εθνικές κάλπες. Ανάμεσα όμως στις παραξενιές των ψηφοφόρων σημαντικό ρόλο παίζει, αναφορικά με τους λαοφιλείς μνηστήρες της εξουσίας, το προσωπικό κύρος και η επιρροή τους στα ξένα. Πράγμα που αντικειμενικά δεν διαθέτει προσώρας ο Αλέξης Τσίπρας.

Αναπόφευκτα, εφόσον διαθέτει φιλότιμο, νιώθει ενοχλητικά αγκάθια στο στρώμα του πριν πάει το βράδυ για ύπνο. Όχι για όσα ονειροπολεί ξύπνιος ότι θα παραλάβει αλλά εκνευρισμένος που αυτό κρίνεται ότι δεν θα συμβεί. Ωστόσο ο βολονταρισμός του αποκρούει κάθε ομολογία ανεπάρκειας Χτίζει τον επουσιώδη μύθο ενός πεπρωμένου σαν νέος «Ξάγρυπνος στο Σιάτλ».

Μόνο που η ταλαιπωρία της αϋπνίας δημιουργεί ενίοτε φαντασιακές οπτικές εμπειρίες χωρίς να υπάρχουν αυθεντικά εξωτερικά ερεθίσματα. Όταν λόγου χάρη δηλώνει ότι στόχος του στις εκλογές είναι το 42%. πιθανότατα πρόκειται για να αναριθμητισμό του 24%. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως η νύστα, φέρνει αβυσσαλέα και ακατάπνυκτα χασμουρητά. Τα οποία ως γνωστόν είναι μεταδοτικά σε όσους ο κάθε άγρυπνος συναλλάσσεται.

 Δημ. Παγαδάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ