Πεθαίνοντας σαν χώρα

Αποκαλυπτική η λιγόλογη δήλωση της παραίτησης του Κώστα Καραμανλή, αρμόδιου υπουργού Μεταφορών. Όπου λέει πως παραιτήθηκε: «ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν τόσο άδικα και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα διαχρονικά λάθη του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος»!

Ένα λοιπόν. Ο δεξιός, δηλαδή ο «ανάλγητος» υπουργός με στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία τιμώντας το βάρος της δικής του πολιτικής ευθύνης. Ενώ αντιθέτως. Οι φερόμενοι ως «αριστεροί» με το πρόσημο μιας ρητορικής κοινωνικής ευαισθησίας, κολυμπάνε σε πελάγη αναλγησίας. Στο Μάτι κάηκαν και έγιναν στάχτη πάνω από εκατό αθώες ψυχές. Κι όμως δεν ίδρωσε το αυτί ουδενός ταχαριστερού.
Αυτή η διαφορά ως τεκμήριο ενός χάσματος που χωρίζει τα λόγια από την πράξη. Είσαι υπεύθυνος και κοινωνικά ευαίσθητος; Απόδειξη!

Οι ενστάσεις είναι περιττές. Δεν με πείθουν. Πως δηλαδή η παραίτηση έγινε «αναγκαστικά» ώστε μια διαφορετική στάση αναισθησίας, να μην καταλήξει βασικό επιχείρημα στην προεκλογική φαρέτρα της Αντιπολίτευσης. Και δεν πείθομαι από μια τέτοια «ένσταση» επειδή σημασία έχει η πράξη. Σημασία έχει το παράδειγμα προς όλους. Σημασία έχει πως αυτή η παραίτηση διαχωρίζει το πριν από το μετά. Πριν πλήρης αναισθησία. Απ όλες τις παρατάξεις όλων των κυβερνητικών κομμάτων. Μετά απ αυτή την παραίτηση όλα αλλάζουν.

Δύο λοιπόν. Σχετικά με «τα διαχρονικά λάθη του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος». Πολύ σωστά. Με απλά λόγια και για μην πάνε στράφι, στο βρόντο οι αδικοχαμένες ψυχές τόσων αθώων θυμάτων. Που σε κλάσματα δευτερολέπτου «εξαερώθηκαν», κάηκαν, κατακρεουργήθηκαν, σκοτώθηκαν. Για την ελάχιστη τιμή στη μνήμη όλων αυτών των πλασμάτων πρέπει να αλλάξουν όλα.

Ποιο το βασικό και διαχρονικό πρόβλημα της Σωρρακώσταινας; Μα φυσικά οι ξεχαρβαλωμένες, τριτοκοσμικές υποδομές. Μα φυσικά η ανικανότητα των ελεγκτικών μηχανισμών.

Φανταστείτε το ανατριχιαστικό. Ότι δηλαδή η ζωή σου, ως επιβάτης κάποιου συρμού, κρέμεται από την ικανότητα και από τα αντανακλαστικά ενός κάποιου σταθμάρχη. Που εν έτει 2023, όταν η τεχνολογία καλπάζει με φρενήρεις ρυθμούς και με ασύλληπτες διαστημικές κατακτήσεις, εκείνος, δηλαδή ένα άτομο, χειρίζεται με τα χέρια του τα «εργαλεία» ασφάλειας κάθε συρμού.

Με τον αραμπά. Με την επισφαλή, ανορθολογική και εξωφρενική βεβαιότητα, πως εκείνος θα ανταποκριθεί στα καθήκοντά του. Ενας άνθρωπος. Ένα άτομο. Οι ζωές όλων αυτών των επιβατών, στα χέρια, την ικανότητα και στα αντανακλαστικά ενός σταθμάρχη. Σα να λέμε πως ακόμα και σήμερα οι υποδομές είναι στην κατάσταση που τις άφησε ο Τρικούπης.

Αυτό το ξεχαρβάλωμα. Αυτή η απουσία σύγχρονων τεχνολογικών υποδομών. Αυτό το βαθύ, το πυκνό σκοτάδι που ρούφηξε και εξαφάνισε τόσες ζωές αθώων επιβατών. Ανήκουστο

Τρία λοιπόν. Η εταιρεία φταίει; Δηλαδή κανένας κρατικός, εποπτικός, ελεγκτικός μηχανισμός; Πουλάμε τις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες χωρίς ρήτρες, χωρίς έλεγχο, χωρίς τίποτα; Κι αυτό αδιανόητο

Τα δάκρυα στέγνωσαν. Οι κατάρες τελείωσαν. Εδώ και τώρα πλήρη, ριζική αλλαγή και ολοκληρωτική απαίτηση ώστε η ίδια τραγωδία να μην επαναληφθεί. Αλλιώτικα η Ελλάδα θα παραμείνει στο επίπεδο της Σωρρακώσταινας.

Οπου τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία και τα πανάκριβα Μυκονιάτικα ξέφρενα πάρτι θα εξακολουθούν να πορεύονται παρέα με αφρικανικές υποδομές και μοιρολατρικές καταστάσεις.

Αν όλα αυτά δεν αλλάξουν τότε ο συρμός με το όνομα «Ελλάς» πάντα εκτός ευρωπαικής τροχιάς! Τότε όπως και ο τίτλος πασίγνωστου βιβλίου του Δημήτρη Δημητριάδη. Που τον παραφράζω ως εξής: πεθαίνοντας σαν χώρα!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ