Το παλιό μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό ΠΑΣΟΚ στο οποίο στόχευσε ο Νίκος Ανδρουλάκης μόλις έγινε αρχηγός, είχε συγκεκριμένες ιστορικές καταβολές. Ήθελε πάντα και θέλει να έχει λόγο και ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας.
Για αυτό και όταν το 2012-15 επήλθε η απαξίωση και η καταστροφή του ιστορικού κελύφους που το στέγαζε από το 1974, αυτό μοιράστηκε ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Ό,τι απόμεινε για να το διαφεντεύει αρχικά η Φώφη και μετά ο Νίκος, μπορεί να νιώθει άνετα ως μικρό απομονωμένο ΚΚΕ, όμως πολιτικά είναι αμελητέο και θνησιγενές.
Η πρώτη και μεγάλη μάχη του Ανδρουλάκη εκεί χάθηκε. Τότε στη θριαμβευτική αρχή του, που μια μεγάλη μάζα κεντρώων ΠΑΣΟΚογενών μοιρασμένη ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φλέρταρε με την ιδέα να επιστρέψει στην παλιά της κοίτη. Πλην ο Ανδρουλάκης την κλώτσησε πέρα, σηκώνοντας το σαχλό λάβαρο του «ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος». Μα τότε, ποιος; Επρόκειτο για