Παρανόηση

Φοβάμαι πως ζούμε με μια σειρά από παρανοήσεις.

Έχουμε μια μη κυβερνητική οργάνωση ονόματι BDS Greece, αγνώστων άλλων στοιχείων. Η οποία δηλώνει ότι κήρυξε «πολιτιστικό μποïκοτάζ» κατά καλλιτεχνών που δεν συμφωνούν με την οργάνωση για το Ισραήλ, όπως η τραγουδίστρια Γλυκερία (tvxs, 22/8).

Ποιος τους το ανέθεσε; Με ποιον στόχο; Ποιες αρμοδιότητες; Ποιες διαδικασίες; Μυστήριο.

Στο κάτω κάτω ο καθένας μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει για το Ισραήλ, τον Νετανιάχου, τη Γλυκερία ή την Κατερίνα Λιόλιου. Αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει τον Χάιντριχ στη Νύχτα των Κρυστάλλων.

Στη συνέχεια εμφανίζονται εξήντα επτά ΜΚΟ να διαμαρτύρονται επειδή ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση ο διαχειριστικός έλεγχός τους (κοινή επιστολή στον Πρωθυπουργό, 22/8).

Ομολογώ πως κυρίως θα με εξέπληττε αν δεν έχει γίνει έως τώρα τέτοιος έλεγχος.

Πώς είναι δυνατόν κάποιοι να ελέγχουν χωρίς να ελέγχονται;

Πώς γίνεται να ασκούν μια δημόσια δραστηριότητα χωρίς να γνωρίζουμε ποιος τους χρηματοδοτεί, με πόσα και για ποιον σκοπό;

Και πού ξανακούστηκε ένας συνεταιρισμός ανθρώπων, ακόμη και για τον αγνότερο σκοπό, να λειτουργεί εκτός διαχειριστικού ελέγχου όταν ελέγχεται και το τελευταίο ψιλικατζίδικο ή ορειβατικός σύλλογος;

Δεν ξανακούστηκε.

Θα σταματήσω εδώ. Δεν θα αναφερθώ σε όσα καταγγέλλονται για πολλές ΜΚΟ (όχι για όλες φυσικά…), όσα λέγονται για τους

Στα Τέμπη κάηκε και η αντιπολίτευση

 

Τόσες δημοσιογραφικές εργατοώρες χαμένες στα τηλεπαράθυρα της παραπολιτικής εντυπωσιοθηρίας. Εκεί που οι διάττοντες αστέρες, κάποιοι τεχνικοί σύμβουλοι χαροκαμένων οικογενειών, προσπαθούσαν με αλχημείες να πείσουν για το παράνομο εύφλεκτο φορτίο που μετέφερε το τρένο των Τεμπών.

Έγινε μαζική πλύση εγκεφάλου ότι η εμπορική αμαξοστοιχία κουβαλούσε αδήλωτα υλικά εξαιρετικά εύφλεκτα που προκάλεσαν τη μεγάλη έκρηξη τύπου μανιταριού. Στην αρχή προπαγάνδιζαν τόσο μεγάλο τον όγκο του παράνομου και επικίνδυνου φορτίου, που με την έκρηξη εξαϋλώθηκαν σιδερένια βαγόνια βάρους 20 τόνων, ενώ εξαερώθηκαν επιβάτες που όλως παραδόξως δεν τους αναζήτησε κανείς.

Η ελαφρά τηλεδημοσιογραφία, υπόδουλη των ποσοστών τηλεθέασης, χόρευε στον ρυθμό που κανονάρχησε ο ταχυδρόμος του Ιησού. Μέχρι και η επικοινωνιακώς χαρισματική Μαρία Καρυστιανού, είχε δηλώσει ότι της άνοιξε τα μάτια, ή κάπως έτσι, μια ομιλία του Βελόπουλου στη βουλή.

Σε ένα ξάναμα λύπης και αγανάκτησης η Ελλάδα μάθαινε νέες λέξεις, όπως ξυλόλιο, τολουόλιο, προπάνιο ή βουτάνιο, τα οποία υποτίθεται ότι

«Κάθε φορά που στριμώχνεται ο Μητσοτάκης εμφανίζεται ο Τσίπρας»

Και ξαφνικά, μόνον με μια φήμη, έβαλε φωτιά στο πολιτικό σκηνικό. Ουδείς διερωτάται με ποιους θα κάνει το κόμμα του ο Α. Τσίπρας, επάνω σε ποιες ιδεολογικές αρχές και κυρίως πότε θα το ιδρύσει. Άμεσα ή μετά τις εκλογές; Αυτά τα ερωτήματα-που είναι ερωτήματα ουσίας-μπαίνουν στην άκρη, καθώς η φήμη μετατράπηκε σε είδηση και η είδηση προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις. Ακόμα και το όνομα του το έβαλαν σε αυγουστιάτικη δημοσκόπηση για να αποδείξουν πόσο δημοφιλής είναι στο ¼ των ερωτηθέντων.

Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά. Ο Α. Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός για 54 μήνες και είναι επόμενο σήμερα να υπάρχουν θαυμαστές του. Πολίτες που πιστεύουν πως οι εξελίξεις τον αδίκησαν και πρέπει κάποια στιγμή να δικαιωθεί. Από την άλλη πλευρά αποτελεί το κόκκινο πανί για όλους αυτούς που συγκρότησαν το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το οποίο συνετέλεσε αποφασιστικά στις αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες της Νέας Δημοκρατίας. Σε αυτές τις περιπτώσεις σχηματίζονται τα στρατόπεδα, πριν καν αποσαφηνιστεί πλήρως η κατάσταση. Μάλιστα, πολλές φορές αυτή η δυναμική επιταχύνει και τις εξελίξεις. 

Εκ πρώτης όψεως χαμένοι είναι όσοι

Μην υποτιμήσετε τον Αλέξη Τσίπρα!

Το όνειρο όλων των «πρώην» είναι να γευτούν για μια ακόμη φορά - έστω - τον Παράδεισο που άφησαν ή τους άφησε. Μόνο που όλοι τους έχουν ένα σημαντικό μειονέκτημα. Έχουν χάσει. Έχουν φύγει επειδή έτσι αποφάσισε ο λαός. Για να αποφασίσει αυτός ο λαός ότι έκανε λάθος, θα πρέπει να γυρίσει ο ουρανός ανάποδα. Ή να αλλάξουν εντελώς γραμμή οι πρώην. Να μετανοήσουν, κάτι σαν τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Ουδείς θέλει να αγοράσει αυτήν ειδικά τη διαδρομή. Όλοι περιμένουν να τους «φωνάξουν». Εκτός ενός! Του Αλέξη Τσίπρα!

Ο κ. Τσίπρας αντιμετωπίζεται απ’ όλους σαν να πρόκειται για τον Αλέξη Τσίπρα του 2015. Μόνο που δεν είναι αυτό. Προφανώς και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και θα ήταν εξωπραγματικό να έχουμε αφήσει πίσω μας έναν Τσίπρα όπως τον θυμόμαστε και να ξυπνήσουμε σήμερα με έναν εντελώς άλλον Αλέξη Τσίπρα. Ωστόσο! Ο ίδιος ο κ.Τσίπρας φάνηκε να αντιλαμβάνεται από την εποχή που ήταν ακόμη πρωθυπουργός ότι δεν θα μπορούσε να πάει μακριά με τα διαβατήρια των συντρόφων του που είχε στον χαρτοφύλακά του. Γι' αυτό και έθεσε σε λειτουργία ένα σχέδιο αποδόμησης της ίδιας της παράταξής του, με σκοπό να αφήσει πίσω του τα βαρίδια και να μπορέσει να συνεχίσει με άλλο «περιεχόμενο». Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, έχει αποφασίσει εδώ και καιρό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελειωμένη υπόθεση. Το μεγάλο του στοίχημα είναι αν μπορέσει να βρει «νέο υλικό». Κι αυτό θα φανεί στην πορεία.

Έχει πάντως ήδη προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση. Οι πρώην σύντροφοί του, του τα έχουν «μαζεμένα», επειδή δεν έφερε την πολυπόθητη επανάσταση. Οι Αριστεροί του 2025 τον φοβούνται, ότι

Γεννάτε γιατί χανόμαστε!

Από τις πληροφορίες που έρχονται για τη ΔΕΘ, έφτασε σχεδόν η ώρα των ετήσιων κυβερνητικών ανακοινώσεων μια και απομένουν δύο Σαββατοκύριακα, φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός προσανατολίζεται να «στοχεύσει» στη μείωση της φορολογίας κυρίως στη μεσαία τάξη.

Στους εργαζόμενους πολίτες που κινούνται σε εισοδήματα της τάξεως των 20.000-60.000 ευρώ ετησίως.
Επίκεντρο στη στόχευσή του αυτή θα είναι η οικογένεια, να δοθούν δηλαδή κίνητρα για να αντιμετωπιστεί, εν μέρει πάντα, το σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα, γιατί είναι σαφές ότι η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα -με τα αποτελέσματά της- είναι ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που πρόκειται να αντιμετωπίσει η χώρα τις ερχόμενες δεκαετίες στις επόμενες γενιές.
Αξίζει να καταγραφούν ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία για να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα του δημογραφικού. Από τις 118.302 γεννήσεις το 2008, πέσαμε στις 62.500 το 2024, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Από το 2009, που άρχισε και τυπικά η δημοσιονομική κρίση, ο αριθμός των γεννήσεων άρχισε να μειώνεται κάθετα σε συνδυασμό και με την εξωτερική μετανάστευση είτε Ελλήνων, κυρίως νέων και σε αναπαραγωγική ηλικία, είτε μεταναστών που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Ως αποτέλεσμα, το 2020 οι γεννήσεις στην Ελλάδα έφτασαν τις 84.764, το 2022 και το 2023 μειώθηκαν κι άλλο σε 76.095 και 71.455, κι έτσι το 2024 φτάσαμε στις 62.500. Τώρα, αν θέλετε και το μακάβριο στατιστικό των αντίστοιχων θανάτων του 2024, αυτό είναι ακριβώς διπλάσιο των γεννήσεων, περίπου 120.000 άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή.
Για να είμαστε ξεκάθαροι, θεωρώ ότι

Α. Τσίπρας: Τι θα κάνει με την έδρα του στη Bουλή;

Θα βρεθούμε μπροστά στο εξής παράδοξο φαινόμενο: τον Αλέξη Τσίπρα να του κάνουν πόλεμο οι σύντροφοί του και να προσπαθεί να τον προστατεύσει με τον τρόπο του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είναι κανόνας, ο καλός πελάτης πάνω απ΄όλα.

Η επανεμφάνιση του Α. Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή θα αναδιατάξει τον χώρο της αντιπολίτευσης. Από αυτόν τον χώρο θα επιχειρήσει να αλιεύσει κόσμο ώστε το, όντως δύσκολο, εγχείρημά του να έχει μια ικανοποιητική έκβαση. Ζημίες θα υποστούν όλα τα κόμματα που βρίσκονται στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας, άλλα μικρές και άλλα μεγαλύτερες. Το ζητούμενο είναι αν, πέρα από αυτά τα «τσιμπολογήματα», το κόμμα Τσίπρα θα αποκτήσει μια δυναμική. Διότι δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως θα πρόκειται για κόμμα ενός πρώην πρωθυπουργού και οι απαιτήσεις είναι αυξημένες. 

Ο Α. Τσίπρας αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα, πέραν αυτού της ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας. Είναι εν ενεργεία βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ιδρύσει το δικό του κόμμα θα παραδώσει την έδρα του; ή θα την κρατήσει, μένοντας όμως ηθικά και πολιτικά εκτεθειμένος; Διότι αν την παραδώσει και μείνει εκτός βουλής, αυτή η κίνησή του θα ακυρώσει τη δυνατότητα τής, πρόσωπο με πρόσωπο, κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης με τον πρωθυπουργό. 

Αυτό το πρόβλημα το γνωρίζει και ο ίδιος και

Κι όμως: Ο Πούτιν εκθέτει το φιλαράκι του

Νομίζω πως ο Πούτιν είναι από τους πρώτους οι οποίοι κατάλαβαν τον χαρακτήρα και τη συγκρότηση του Ντ. Τραμπ. Ένας άνθρωπος χωρίς σχέδιο, χωρίς στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις που θα δώσουν βάθος στη σκέψη του, χωρίς στρατηγική αντίληψη για τις συμμαχίες και χωρίς μελέτη όλων αυτών που θεωρεί αντιπάλους του. Βέβαια, σε αυτό το τελευταίο, το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι διαρκώς αλλάζουν ρόλους οι βασικοί παίκτες της διεθνούς σκηνής. Οι φίλοι μετά από λίγο καιρό γίνονται αντίπαλοι και μετά ξαναγίνονται φίλοι. 

Ο Πούτιν, ως γνήσιο τέκνο της σοβιετικής KGB που έφτασε στο ύπατο αξίωμα της εξουσίας, ευθύς εξ αρχής είχε σχέδιο το οποίο δεν έκρυψε. Την ανασύσταση, υπό νέα μορφή, της πάλαι ποτέ σοβιετικής αυτοκρατορίας καθώς, όπως είχε δηλώσει, ήταν λάθος η διάλυσή της. Έτσι, με μεθοδικά βήματα και με την ανοχή της Δύσης ξεδίπλωσε τις τακτικές του κινήσεις. Ως πολιτική συγκρότηση είναι εμφανές πως δε συγκρίνεται με τον Τραμπ. Δεν τρικλίζει πολιτικά, δεν υπαναχωρεί, δεν εκτίθεται προβάλλοντας μαξιμαλιστικούς στόχους. Με λίγα λόγια στη μεταξύ τους σχέση έχει το πάνω χέρι, όπως φάνηκε και από τη συνάντηση της Αλάσκας. 

Χθες πληροφορηθήκαμε πως δεν δέχεται την παρουσία δυτικών στρατευμάτων στην Ουκρανία που θα

Οι θίασοι που χορεύουν πάνω στα αποκαΐδια

Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Αλβανία, Ελλάδα, Τουρκία βρίσκονται αντιμέτωπες με τεράστιες σε αριθμό, έκταση και ένταση καταστροφές πυρκαγιές.

Σε όλες αυτές τις μεσογειακές χώρες επικρατούν θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών Κελσίου, προηγηθείσα ξηρασία μηνών και ισχυρότατοι άνεμοι. Στην Ισπανία κάηκαν έως τώρα πάνω από 1.000.000 στρέμματα και 15.000 άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τις εστίες τους. Στον Νότο της Γαλλίας καταγράφηκε η μεγαλύτερη πυρκαγιά από το 1949, η οποία κατέκαψε σε θερμοκρασίες 43 βαθμών Κελσίου 180.000 στρέμματα αγροτικής γης, σπίτια και χωριά. Αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Καλιφόρνια και το Λος Αντζελες, κάηκαν τεράστιες εκτάσεις, χιλιάδες σπίτια, ενώ υπάρχουν δεκάδες νεκροί και οι ζημιές έχουν υπολογιστεί σε 65 δισ. δολάρια.
Και δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές. Είναι και οι πλημμύρες. Στη Γερμανία, χώρα με υποτιθέμενες στέρεες υποδομές, πριν από λίγα χρόνια, στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία και τη Ρηνανία - Παλατινάτο, τουλάχιστον 170 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ καταστράφηκαν τα χωριά τους από πλημμύρες και υπερχειλίσεις ποταμών. 

Εμείς ας θυμηθούμε τον «Ιανό» το 2020 και τον «Daniel» το 2023, που κατέστρεψαν κυρίως στη Θεσσαλία τεράστιες αγροτικές εκτάσεις, κτηνοτροφικές μονάδες, γεωργικές υποδομές, συστήματα άρδευσης, αγροτικούς εξοπλισμούς, αποθηκευτικούς χώρους, τουριστικά θέρετρα, βυθίζοντας στο νερό πάνω από 700.000 στρέμματα και με ορμητικούς χειμάρρους να παρασύρουν οτιδήποτε έβρισκαν στην πορεία τους. 
Οι νεκροί εδώ ήταν 17 και τα πνιγμένα ζώα 230.000. Είχαν προηγηθεί στην Ελλάδα η πλημμύρα στη

Αλλαγή εκλογικού νόμου: Όχι, δεν θα πάρω

Αναζωπυρώθηκε πάλι η συζήτηση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Όπως διαβάζω την εισηγούνται στον πρωθυπουργό βουλευτές του κόμματός του οι οποίοι βλέπουν πως κινδυνεύει η επανεκλογή τους. Και κρίνουν πως ο πιο ασφαλής τρόπος για να μην συμβεί αυτό είναι να αλλάξει ο εκλογικός νόμος, ώστε το μπόνους των 50 εδρών να το αποκτά το πρώτο κόμμα πιο εύκολα ή να αυξηθεί το όριο εισόδου των κομμάτων στη βουλή και, γιατί όχι, να συμβούν και τα δύο. 

Πρώτα-πρώτα είναι πολιτικά απρεπές, ενώ ο πρωθυπουργός έχει διακηρυγμένη θέση να μην αλλάξει τον εκλογικό νόμο, βουλευτές του κόμματός του να επανέρχονται στο συγκεκριμένο θέμα. Προφανώς, δεν αντιλαμβάνονται πως ουσιαστικά τον καλούν να φανεί ασυνεπής σε μια ρητή δέσμευσή του, τραυματίζοντας έτσι την αξιοπιστία του. Τον καλούν για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού ενώ αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη. 

Επί πλέον αυτή η πρότασή τους σημαίνει πως βλέπουν τη σημερινή δημοσκοπική εικόνα της Νέας Δημοκρατίας να μη βελτιώνεται στον χρόνο μέχρι τις εκλογές. Είναι μια παραδοχή αποτυχίας, ενδεικτική της παραίτησης που υπάρχει σε αρκετούς βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Αντί να μηχανεύονται τερτίπια αλλαγής του εκλογικού νόμου ώστε να επανεκλεγούν, ας δραστηριοποιηθούν στις εκλογικές τους περιφέρειες προβάλλοντας και υποστηρίζοντας το κυβερνητικό έργο. Μέχρι τις εκλογές υπολείπεται πολύς χρόνος και είναι παράλογο να

Ο Πούτιν και τα διλήμματα του «πατριωτικού» χώρου

Όσοι νομίζετε πως ο Σεργκέι Λαβρόφ στα καλά καθούμενα θυμήθηκε τη CCCP, είστε βαθύτατα νυχτωμένοι. Τώρα έκρινε πως ήρθε η στιγμή να δημοσιοποιήσει και συμβολικά, τυπωμένο επάνω σε ένα μπλουζάκι, τον στρατηγικό στόχο του Πούτιν. Την ανασύσταση του σοβιετικού imperium.

Άλλωστε ο Ρώσος πρόεδρος το είχε πει: ήταν λάθος η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Και μη νομίσετε πως ο σχεδιασμός είναι βραχυπρόθεσμος ή έστω μεσοπρόθεσμος.

Είναι σε βάθος χρόνου, εκτός αν οι καταστάσεις τον επισπεύσουν. Διότι απαραίτητος όρος για να προσαρτηθεί η Εσθονία, η Λιθουανία, η Λετονία και να επαναφινλανδοποιηθεί η Φινλανδία είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ. Ε, σε αυτό θα βάλει το χεράκι του το συνεταιράκι του Πούτιν, ο Ντόναλντ Τραμπ.

Έτσι θα δούμε τους καραμπινάτους δεξιούς να χειροκροτούν την αναβίωση της μεγάλης Σοβιετίας. Διότι είναι γνωστόν πως ένα μεγάλο κομμάτι της Δεξιάς είναι ερωτευμένο με το ξανθό γένος που σώζει Έλληνες πρωθυπουργούς από τα δολοφονικά σχέδια της CIA. 

Όπως έγραψαν αναλυτές, η συνάντηση της Αλάσκας αποτέλεσε τη νομιμοποίηση του Πούτιν. Εξάγνισε έναν εισβολέα. Τον έβγαλε από τη θέση του διεθνούς παρία και τον

Μέχρι και φωτιές βάζει ο καπιταλισμός ή «ψωμί - παιδεία -περιουσία»

 

Όσοι έχουν περάσει από το μεγάλο σχολείο που λέγεται Αριστερά θα γνωρίζουν πως σε τελική ανάλυση ο καπιταλισμός ευθύνεται για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Αυτή η έκφραση «σε τελική ανάλυση» τακτοποιεί όλες τις ερμηνευτικές εκκρεμότητες.

Συνεπώς γιατί να μη φταίει, σε τελική ανάλυση, και για τις πυρκαγιές ο καπιταλισμός; Από τη στιγμή που όλοι συμφωνήσουμε σε αυτό-διότι με του Κουκουέδες δεν επιτρέπεται να διαφωνείς-τότε πάμε να δούμε ποια κόμματα εκπροσωπούν τον καπιταλισμό και άρα, «σε τελική ανάλυση», ευθύνονται αυτά για τις φωτιές. 

Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Η γραμμή είναι: πολλά τα κόμματα, δύο γραμμές. Από τη μια το τιμημένο Κόμμα της εργατιάς και από την άλλη, όλοι οι υπόλοιποι. Συνεπώς, το Κόμμα σβήνει τις φωτιές που βάζουν, «σε τελική ανάλυση» όλοι οι άλλοι. Το ότι συλλάβαν τους εμπρηστές που, όπως λένε, ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο, αυτό δικαιώνει για μια ακόμα φορά το Κόμμα που θεωρεί τους αντιεξουσιαστές, σε τελική ανάλυση, όργανα του καπιταλισμού, καθώς με τις πράξεις τους ρίχνουν νερό στον μύλο της αντίδρασης. 

Όλα αυτά δοκιμάστηκαν στην Πάτρα. Εκεί από τη μια μεριά υπήρχε το ρωμαλέο λαϊκό κίνημα με επικεφαλής έναν δοκιμασμένο κομμουνιστή δήμαρχο και από την άλλη οι

Βγάλε τον σκασμό!

 

Ποιος είπατε;

Ο Μάκης Βορίδης; Λάθος. Ο στόχος είναι ο Κυριάκος. Ποιος είπατε; Ο Ελευθέριος Αυγενάκης; Λάθος. Ο στόχος είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και ποιος είπατε; Ο Κώστας Καραμανλής; Πάλι λάθος. Ο στόχος είναι ο Κυριάκος. Μόνο αυτός. Οχι η Νέα Δημοκρατία. Στόχος -μόνιμος και αποκλειστικός- είναι ο πρωθυπουργός.
Για να καταλάβετε. Αν ο Κυριάκος συμφωνούσε με την Προανακριτική και ο Μάκης καθόταν στο σκαμνί, τότε αναταραχή, ασυμμετρία και χάος στη Νέα Δημοκρατία. Τουτέστιν, φθορά, «γαλάζια» αμφισβήτηση και διόλου απίθανο εκλογική αναμέτρηση. Και γαία πυρί μιχθήτω!

Το ίδιο και στην περίπτωση του Αυγενάκη, αλλά και του Κώστα Καραμανλή. Ο Κυριάκος, όπως κάθε αρχηγός κόμματος, είναι αιχμάλωτος των ισορροπιών. Οι «γαλάζιοι» βουλευτές είναι αιχμάλωτοι του αρχηγού. Ομως στην περίπτωση φθοράς και καθοδικής πορείας, τότε ένας-ένας θα λακάνε από τον αρχηγό. Οσο εκείνος υπηρετεί και διατηρεί τις ισορροπίες, έχει καλώς. Οταν δεν τις τηρεί, τότε ο Βρούτος «σκοτώνει» τον Ιούλιο Καίσαρα.
Γι’ αυτό ο Κυριάκος επέλεξε την υβριδική και μεσοβέζικη τακτική της επιστολικής ψήφου. Σε διαφορετική περίπτωση, δηλαδή στην περίπτωση της καθολικής, μυστικής ψηφοφορίας, πολύ πιθανό κάποιοι «γαλάζιοι» και δυσαρεστημένοι να ψήφιζαν υπέρ Νίκου Ανδρουλάκη και Σωκράτη Φάμελλου! Δηλαδή υπέρ προσαγωγής του Μάκη και του Αυγενάκη στο σκαμνί.
Επομένως όλα αυτά που δημοσίως λέγονται, μαζί με τις

Ο Αλέξης Τσίπρας πρώτα θα αναμετρηθεί με την ιστορία του

Τρέμει, λένε το Μέγαρο Μαξίμου, την προοπτική επιστροφής Τσίπρα και για το λόγο αυτό επιδίδεται σε μια προληπτική αποδόμηση του δια των μέσων που ελέγχει. Για την υποτιθέμενη υπεροπλία της κυβέρνησης στα ΜΜΕ έχει γράψει με ονόματα και ποσοστά ο Δημήτρης Καμπουράκης σε ένα κατατοπιστικό άρθρο του.

Αρκούν επίσης μερικά λεπτά μπροστά σε ένα περίπτερο με κρεμασμένες εφημερίδες για να αντιληφθεί τη δύναμη πυρός που διαθέτει πλέον η αντιμητσοτακική αντιπολίτευση.

Συστημικά και περιθωριακά μέσα, μικρά και μεγάλα, αστικά και μη, συμπλέουν σε ατζέντα, αρθρογραφία, επιχειρηματολογία. Δικαίωμά τους. Δημοκρατία έχουμε. Το αποδεικνύει περίτρανα το γεγονός πως ο καθένας στη χώρα μας λέει και γράφει ό,τι επιθυμεί και πως κυκλοφορούν απολύτως μη διαφανή έντυπα που λειτουργούν ως πιστόλια και πλυντήρια.

Επιστρέφοντας όμως στο come back του κ. Τσίπρα τίθεται στην κρίση του κοινού, ποιος και γιατί μεθοδεύει τόσο επιδέξια την επάνοδό του παρέχοντας τα μέσα και τις ευκαιρίες για να διεκδικήσει τη δεύτερη φορά του. Μην είναι το νεόκοπο Ινστιτούτο του, οι λιγοστοί άξιοι συνεργάτες, που προβλέπονται ως προίκα ενός πρώην πρωθυπουργού ή μήπως οι νοσταλγοί της εποποιίας του 2015;  

Δεν αρκούν για να υποστηριχθεί το μέγεθος της

Τρώμε παντού καρπαζιές;

Τον τελευταίο καιρό έχει πέραση ένα «αφήγημα» ότι η Ελλάδα τρώει καρπαζιές και υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα.

Έχει μάλιστα απήχηση και σε καλοπροαίρετους πολίτες οι οποίοι δεν έχουν αντιπολιτευτική διάθεση. Μόνο που το αφήγημα είναι λανθασμένο. 
Κατά ένα παράδοξο τρόπο ο νέος γύρος σχετικών δημοσιευμάτων πυροδοτήθηκε από τη συμφωνία ειρήνης μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Όπως έγραψε για παράδειγμα ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Νίκος Οικονομίδης, η Ελλάδα κινδυνεύει να την πάθει όπως η Αρμενία όπου ο «προδότης» πρόεδρος της, υπό την πίεση του Τραμπ, υπέγραψε μια συμφωνία πλήρους ξεπουλήματος. Τι θα γίνει αν η Ελλάδα δεχθεί την ίδια πίεση από τον αμερικανό πρόεδρος καθώς είναι «ξυπόλητη» και ουσιαστικά νομιμοποιεί τις τουρκικές διεκδικήσεις; 

Ομολογώ ότι η αναλογία μου διαφεύγει. Ειδικός στο ζήτημα δεν είμαι, θα δίσταζα ωστόσο να αποκαλέσω προδότη κάποιον ο οποίος υπογράφει μια συμφωνία ειρήνης. Μια συμφωνία με την οποία κλείνει ένα ζήτημα το οποίο έχει κοστίσει χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και πρόσφυγες και στις δύο χώρες. Πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί μια ολοκληρωτική στρατιωτική ήττα. Η προστασία της Ρωσίας βλέπετε αποδείχθηκε ανεπαρκής. Το Αζερμπαϊτζάν, με την βοήθεια των τουρκικών drone, ανακατέλαβε το σύνολο σχεδόν των αμφισβητούμενων εδαφών. Αυτή τη δύσκολη συγκυρία εκμεταλλεύθηκε ο Τραμπ για να βάλει πόδι στην περιοχή. 
Αυτά από μόνα τους θα ήταν αρκετά για να μην αναζητεί κάποιος αναλογίες. Η Ελλάδα σήμερα, όχι μόνο δεν

Χρειάζεται νέο κυβερνητικό αφήγημα

Το πρόβλημα για την χώρα δεν είναι η παντελής έλλειψη αφηγήματος από την αντιπολίτευση. Είναι κυρίως το ξεθώριασμα του αφηγήματος της κυβέρνησης. Ότι κανένας από τους σημερινούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης δεν έχει προοπτικές πρωθυπουργίας, είναι δεδομένο στη συνείδηση του μέσου Έλληνα. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτός ο μέσος Έλληνας δεν δείχνει να περιμένει πλέον κάτι καινούριο και ρηξικέλευθο από τον Μητσοτάκη.

Εντάξει, ελλείψει αντιπάλου, το πιθανότερο είναι να του δώσει εν τέλει μια τρίτη θητεία, είτε ως αυτοδύναμο είτε ως συμμαχικό πρωθυπουργό (μετά από διαδοχικές κάλπες), πλην το θέμα παραμένει. Να ξαναγίνει πρωθυπουργός για να κάνει τι; Η ΝΔ και ο Κυριάκος πρέπει να απαντήσει σ’ αυτό. Και μάλιστα αρκετά πειστικά, ώστε να υποβοηθήσει εκείνον που σήμερα ταλαντεύεται μισοαπογοητευμένος.

Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση διαχειρίζεται μικρές καθημερινές ήττες. Όχι θανάσιμες, αλλά πάντως ορατές και ουσιαστικές. Φωτιές, ΟΠΕΚΕΠΕ, επίμονος πληθωρισμός. Για όλα έχει μια κάποια απάντηση, που όμως μοιάζει λειψή, ανεπαρκής και ύποπτα επαναλαμβανόμενη. Για τις φωτιές φταίνε η ξηρασία και οι αέρηδες, για τον ΟΠΕΚΕΠΕ οι διαχρονικές παθογένειες του ελληνικού κράτους, για την ακρίβεια η γενική αδηφαγία που γεννά η τουριστική έκρηξη. Ισχύουν όλα αυτά, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, όμως το

Η τοξικότητα αφαιρεί, δεν προσθέτει στο ΠΑΣΟΚ

Σύμφωνα με κρίση του εκπροσώπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως διατυπώθηκε σε τηλεοπτική του συνέντευξη, δεν υπάρχει πιο τοξικός και διχαστικός πολιτικός από τον πρωθυπουργό. Προκειμένου να στοιχειοθετήσει την κατηγορία ο κ.Τσουκαλάς παρέπεμψε στις τοποθετήσεις του Κ.Μητσοτάκη στη Βουλή!

Ίσως τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να παρακολουθούν συνεδριάσεις άλλου κοινοβουλίου και να μπερδεύουν πρόσωπα και καταστάσεις. 

Στην ίδια συνέντευξή του ο porte parole της Χαριλάου Τρικούπη, υποστήριξε ότι το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να τοποθετείται με πραότητα και νηφαλιότητα. 

Στην τακτική αυτή, διέπρεψε κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά ο Αλέξης Τσίπρας. Του καταλόγιζαν ότι λέει ψέματα, αντέστρεφε την κατηγορία και φώναζε ψεύτες τους άλλους. Κάπως έτσι συμπεριφέρεται τώρα το ΠΑΣΟΚ.

Ενώ έχει προσβληθεί από τον ιό της τοξικότητας και αναπτύσσει ρεβανσιστικά χαρακτηριστικά στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, υποκρίνεται ότι διέπεται από πολιτική νηφαλιότητα, πραότητα, και πολιτικό πολιτισμό.

Σε κεντρικό επίπεδο δεν χαρακτηρίζουν ούτε

Τα σενάρια της ανωμαλίας και η ευκαιρία Κυριάκου στη ΔΕΘ για ένα new deal

Μπορούν να ρίξουν τον Μητσοτάκη; Θεωρητικά ναι και με δεδομένο ότι πέρα από την αντιπολίτευση υπάρχουν και δυνάμεις εντός της ΝΔ που θα ήθελαν να «ανακτήσουν» τον έλεγχο. Τα σενάρια της εκτροπής αντιμετωπίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως αδύναμο και άβουλο. Δεν έχουν σκεφτεί ότι δεν έχουν απέναντί τους κάποιον «κουρασμένο». Ας πούμε, όμως, ότι το καταφέρνουν. Και μετά; Έχουν καταλάβει πού μπορεί να οδηγήσει αυτός ο κύκλος της τοξικότητας; Ο προηγούμενος πολιτικός κύκλος έκλεισε με μία τραγωδία στην Κύπρο. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης δεν μπορεί να κλείσει με την επιστροφή της ανωμαλίας.

Δεν είμαστε το Βέλγιο, για να μπορούμε να ζήσουμε ένα, δύο ή και τρία χρόνια χωρίς κυβέρνηση. Ο κρατικός μηχανισμός είναι για κλάματα, δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας αποστολής. Αν είχαμε έναν τέτοιο κρατικό μηχανισμό, θα ήμασταν μια άλλη χώρα. Αλλά δεν είμαστε και γι' αυτό ανησυχούμε.

Η Οικονομία δεν είναι «θωρακισμένη», όπως θέλανε παλιότερα αφηγήματα.  Δεν υπάρχουν στοιχεία που να ενισχύουν την εικόνα της ανάπτυξης και να προσφέρουν τόνους αισιοδοξίας.

Τα εθνικά θέματα βρίσκονται σε ένα

Εκφυλιστικά φαινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ

 

Όσο το στράτευμα επελαύνει νικηφόρο, όλοι τελούν εν συμπνοία ενωμένοι κάτω από τα κομματικά λάβαρα και τις νικητήριες ιαχές. Όταν αρχίσουν οι ήττες και οι αποδεκατισμοί, αρχίζει και η εσωτερική ανθρωποφαγία, δημιουργώντας συνθήκες εσωτερικής κρίσης στο κόμμα, από τους Ηρακλείς του στέμματος.

Η έπηλυς στον ΣΥΡΙΖΑ Έλενα Ακρίτα θύμωσε για ένα σχόλιο παραπολιτικής υφής κοινοβουλευτικού συντάκτη της εφημερίδας Documento. Η εφημερίδα έχει δώσει μάχες υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μπήκε στον κύκλο των υπονομευτών για τη δημοσίευση ανώνυμου σχολίου, βουλευτή που έκρινε λέει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Σ. Φάμελλο, καλό αλλά «λίγο».

Δεν άρεσε στην πρώην δημοσιογράφο η είδησούλα, και ανέσυρε για τον δημοσιογράφο χαρακτηρισμούς που κατά κόρον χρησιμοποίησαν τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ στο διαδίκτυο στους αντιμνημονιακούς καιρούς για όσους δεν ταυτίζονταν μαζί τους. Για όλους δηλαδή που δεν όμνυαν στην κούφια εν τέλει, αντιμνημονιακή ρητορική του κόμματος.

Έτσι ο δημοσιογράφος του Documento κατά την κα Ακρίτα έγινε «δημοσιογραφικός απόπατος», «χ@στης» και «δημοσιογράφος του κ@λου» γιατί «δεν είχε τα κότσια να στηρίξει με ονοματεπώνυμο το δημοσίευμα», που ήταν ένα δημοσίευμα «ανυπόγραφο», μια «λασπογραφία», ένα «κείμενο σκουπίδι». Βεβαίως, ο συντάκτης υπέγραφε στο σχόλιο, με τα αρχικά του όπως είθισται για ένα μικρό σχολιάκι 3-4 σειρών.

Την Ακρίτα αποδοκίμασε ο

Ο Φαραντούρης έπιασε το νόημα που χάνουν ο Φάμελλος και το ΠΑΣΟΚ

Πριν από λίγες μέρες ο Νικόλας Φαραντούρης ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ - και μην ξεχνάμε κάποτε υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος μαζί με Φάμελλο, Πολάκη και Γκλέτσο - πρωταγωνιστούσε με το έξαλλο ξέσπασμα του κατά της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού.

Οι λέξεις που χρησιμοποίησε και η αποκρουστική αισθητική που απέπνεε εκείνη η τηλεοπτική του παρουσία, υποδήλωναν μια ακραία μετάλλαξη.

Μια αντιποίηση πολιτικής περσόνας τύπου Κωνσταντοπούλου. Προχθές ωστόσο ο ίδιος άνθρωπος ανέλαβε μια πολιτική πρωτοβουλία με εθνικό πρόσημο που αξίζει μνείας.

Με την ιδιότητα και του μέλους της Επιτροπής Ασφάλειας και Άμυνας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έστειλε επιστολή στον αντιπρόεδρο της ιταλικής κυβέρνησης και υπουργό Εξωτερικών Αντόνιο Ταγιάνι στη σκιά της τριμερούς συνάντησης Ιταλίας-Τουρκίας-Λιβύης στην Κωνσταντινούπολη.

Σε αντίθεση με τους «συντρόφους» του, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τις ευρωπαϊκές διασυνδέσεις τους και το κοινοβούλιο σχεδόν αποκλειστικά για να δυσφημίσουν την κυβέρνηση και εξ αντανακλάσεως τη χώρα, η επιστολή αποτελεί υπόδειγμα για την αποστολή που αναλαμβάνει κάθε ένας και κάθε μια που εκλέγεται ευρωβουλευτής.   

Έγραψε ο κ. Φαραντούρης στον νυν αντιπρόεδρο της ιταλικής κυβέρνησης και πρώην πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:

Χαμάς: Γιατί τώρα οι φωτογραφίες των ομήρων;

 

Το να καταγγέλλουμε και να καταδικάζουμε είναι το μόνο εύκολο. Μπορεί να μας ανακουφίζει ψυχολογικά, όμως δεν προάγει την πολιτική συζήτηση. Αυτό που προέχει είναι να θέτουμε τα «γιατί» και να προσπαθούμε να απαντάμε σε αυτά. Έτσι, θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί μέσα σε ελάχιστες ώρες η Χαμάς έδωσε στη δημοσιότητα 1) τη φωτογραφία ενός Ισραηλινού ομήρου που απεικονίζεται σε άθλια κατάσταση και 2) τις θέσεις της για τον αφοπλισμό της. 

Ως γνωστόν η Γαλλία, η Βρετανία, ο Καναδάς και η Γερμανία δήλωσαν πως τον Σεπτέμβριο θα αναγνωρίσουν το Παλαιστινιακό κράτος υπό την προϋπόθεση της απελευθέρωσης των ομήρων και του αφοπλισμού της Χαμάς. Η ουσία, όπως το έχω γράψει, δεν βρίσκεται στη δήλωση προθέσεων, αλλά στις δύο προϋποθέσεις. Ήρθε λοιπόν η Χαμάς και απαντά ουσιαστικά στα τέσσερα κράτη λέγοντας πως εγώ θα αφοπλιστώ αφού πρώτα ιδρυθεί Παλαιστινιακό κράτος το οποίο και θα αναγνωρίσει η διεθνής κοινότητα, εννοώντας προφανώς τις ΗΠΑ. Ανοίγοντας παρένθεση να πω ότι πάνω από 140 κράτη έχουν αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό κράτος, μεταξύ των οποίων και οι δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις Κίνα και Ρωσία, αλλά δεν έχει αλλάξει τίποτα στην περιοχή. 

Η Χαμάς θέτοντας τον δικό της όρο στον οποίον υποκρύπτεται και η βούλησή της να παραμείνει στο

Συντονίζουν τα ρολόγια τους για να ρίξουν τον Μητσοτάκη

Η πολιτική ζωή της χώρας δεν στερείται παραδόξων. Αλλά αυτό που φαίνεται να εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα ξεπερνά τα όρια του παράδοξου και εισέρχεται πλέον στο πεδίο του πολιτικού φαινομένου: μια άτυπη και ετερόκλητη συμμαχία πρώην πρωθυπουργών με κοινό παρονομαστή τη φιλοδοξία να αποκαθηλώσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Κώστας Καραμανλής αλλά και στην πίσω γραμμή ο Γ. Παπανδρέου φαίνεται πως (συγ)κινούνται από τους ίδιους πολιτικούς στόχους. Πρωτεύον στόχος η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δευτερεύον και λιγότερο εμφανής στόχος, η συρρίκνωση του πολιτικού κεφαλαίου του, ώστε να κλείσουν οι δρόμοι για τυχόν ευρωπαϊκά αξιώματα όταν κλείσει πίσω του την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου.

Δεν πρόκειται βεβαίως για ομοειδείς πολιτικές προσωπικότητες ούτε για ανθρώπους με κοινή διαδρομή ή πολιτική συγκρότηση. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει –αντιθέτως, ίσως και να τους διευκολύνει– να συναντώνται πολιτικά στον κοινό παρονομαστή τους.

Το σενάριο ίδρυσης νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα, με τη στήριξη ή τη σιωπηρή ενθάρρυνση Καραμανλή και Παπανδρέου, παραμένει ισχυρό. Οι προπαρασκευαστικές ενέργειες το

Οι καιροί άλλαξαν, τίποτα δεν θα μένει αναπάντητο

Οι τρείς ηγέτες της Αριστεράς ακόμα δεν κατάλαβαν τι έγινε προχθές στη Βουλή. Συνηθισμένοι από το παρελθόν να λένε ό,τι θέλουν και ουδείς από τη Νέα Δημοκρατία να τους απαντά, αιφνιδιάστηκαν που ένας υπουργός της κυβέρνησης -και μάλιστα από την Κεντροαριστερά προερχόμενος- αμφισβήτησε με στοιχεία τον πατριωτισμό τους. Ως γνωστόν, διακηρυγμένος στόχος της Τουρκίας είναι να διαρραγούν οι άριστες σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα.

Και αυτό ακριβώς επιδιώκουν και τα ναυάγια του αριστερού περιθωρίου. Μια πατριωτική Αριστερά θα διαχώριζε τη θέση της από αυτές τις συμπεριφορές. Όμως και τα τρία κόμματα, όχι δεν διαχωρίζουν τη θέση τους, αλλά συμπαρατάσσονται με αυτές τις συλλογικότητες. Συνεπώς, εύλογα αμφισβητείται ο πατριωτισμός τους.

Για την Ιστορία να υπενθυμίσω πως στο μακρινό παρελθόν οι πιο εχθρικά διακείμενοι στην Αριστερά ήταν οι πολιτικοί των κομμάτων του Κέντρου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, εγκαλούσε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή διότι

Στραβή

Όλο και περισσότερο δυσκολεύομαι να καταλάβω τη Βουλή, τα κόμματα και τους βουλευτές τους.

Προχθές συγκροτήθηκε από την Ολομέλεια και με ευρεία πλειοψηφία μια εξεταστική επιτροπή.

Χθες οι ίδιοι συζητούσαν να φτιάξουν για το ίδιο θέμα και μια προανακριτική επιτροπή.

Πώς θα γινόταν αυτό; Στη μια αίθουσα θα εξέταζαν την υπόθεση και στην άλλη αίθουσα θα περνούσαν προανάκριση τους ίδιους και για την ίδια υπόθεση;

Προφανώς. Αλλά δεν είμαι βέβαιος αν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο παγκοσμίως.

Βεβαίως τη διαδικασία μπορούσε να διευκολύνει η πρόταση του ΠαΣοΚ. «Ψηφίστε την Προανακριτική, να ψηφίσουμε την Εξεταστική».