Η πολεμική ρητορική και η «ασυλία» του Ερντογάν

 

Η κλιμακούμενη πολεµική ρητορική της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδος προκαλεί ευλόγως ανησυχία και θέτει σε εγρήγορση τους πάντες, καθώς ανεξαρτήτως προθέσεων και σχεδιασμών αποτελεί μια ευθεία απειλή για τη χώρα. Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που η ηγεσία της γειτονικής χώρας ξεφεύγει από κάθε λογική, αλλά η ένταση και η διάρκεια των προκλήσεων συνιστούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη μακρά παράδοση των αμφισβητήσεων εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Η γενικευμένη αποδοκιμασία των εξωφρενικών δηλώσεων της τουρκικής ηγεσίας από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ αποτελεί ένα θετικό στοιχείο για τη χώρα μας αλλά δεν αρκεί για να σταματήσει η αναταραχή και η πίεση.

Ασφαλώς και η πλήρης διαστρέβλωση της πραγματικότητας εκ μέρους του Ερντογάν και των άλλων μελών της τουρκικής κυβέρνησης διευκολύνει την ελληνική διπλωματία αλλά κυρίως καθιστά πιο ευανάγνωστες τις κινήσεις της Αγκυρας στον διεθνή παράγοντα. Η κυβέρνηση ορθώς διατηρεί την ψυχραιμία της και δεν προσχωρεί στη ρητορική της έντασης, αλλά είναι η στιγμή που μπορεί να απαιτήσει με αξιώσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση κάτι περισσότερο από τις δηλώσεις αποδοκιμασίας της Τουρκίας. Ένα ισχυρό πακέτο κυρώσεων πάνω στο τραπέζι με συγκεκριμένο

χρονοδιάγραμμα υλοποίησης θα μπορούσε να είναι το επόμενο βήμα – όχι ότι θα λειτουργούσε απαραιτήτως κατευναστικά αλλά κυρίως ως ένδειξη αλληλεγγύης εκ μέρους των εταίρων. Αν ισχύουν οι εκτιμήσεις των διεθνών αναλυτών για την κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας ενόψει των εκλογών του επομένου έτους, η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί εύκολα έως τότε. Ακόμη χειρότερα που η αντιπολίτευση στη γείτονα ανταγωνίζεται σε εθνικιστικές κορώνες τη σημερινή κυβέρνηση. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία την επόμενη περίοδο είναι η εξέλιξη των σχέσεων του Ερντογάν με την αμερικανική ηγεσία, καθώς φαίνεται ότι για εκείνον είναι ζήτημα επιβίωσης η διασφάλιση μιας συνεννόησης. Για ορισμένους η πίεση προς την Ελλάδα συνδέεται εμμέσως με την αγωνία του Τούρκου προέδρου να εξασφαλίσει από τις Ηνωμένες Πολιτείες όχι τόσο τα πολεμικά αεροπλάνα όσο κυρίως μια κάποια «ασυλία» σε περίπτωση που απολέσει την εξουσία. Οσοι έχουν γνώση του παρασκηνίου ισχυρίζονται ότι μια τέτοια συζήτηση είναι υπαρκτή και πολλά θα κριθούν από την έκβασή της.

Η κυβέρνηση ορθώς δεν προσχωρεί στη ρητορική της έντασης, αλλά είναι η στιγμή που μπορεί να απαιτήσει με αξιώσεις από την Ε.Ε. κάτι περισ- σότερο από δηλώσεις αποδοκιμασίας της Τουρκίας.

Στα θετικά των ημερών που συνδέονται εμμέσως, ασφαλώς μπορεί να υπολογίσει κανείς τις συνεχιζόμενες ήττες των Ρώσων στην Ουκρανία, καθώς εκτός της απομόνωσης ο Πούτιν υφίσταται και την ταπείνωση στα πεδία των μαχών. Αυτές οι εξελίξεις στέλνουν το μήνυμα εκεί που πρέπει και κυρίως καθιστούν σαφές ότι ο αναθεωρητισμός ενίοτε τιμωρείται σκληρά.

Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα έχει ταχθεί ευθέως και ξεκάθαρα με τη σωστή πλευρά και ευλόγως αναμένει ανάλογη στήριξη σε πολιτικό διπλωματικό πεδίο στην παρούσα φάση. Κατά τα λοιπά, σωστά ενισχύει με θυσίες τις ένοπλες δυνάμεις διατηρώντας το αξιόμαχο και τη μέγιστη δυνατή αποτρεπτική δύναμη με την ελπίδα να μη χρειαστεί να δοκιμαστούν στην πράξη.

Παν. Λάμψιας-Καθημερινή