Οι ηττημένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ

Αλίμονο. Αυτό έλειπε τώρα; Να κατακρίνονται οι κοινωνικές συναναστροφές. Να ενοχοποιούνται ως τόπος συμπαιγνίας οι ανοιχτές συνάξεις, τα φανερά δείπνα, οι φιλόξενες συντροφιές.

Να αποδοκιμάζονται ως σκευωροί οι εχέμυθοι οικοδεσπότες τους και ως ιντριγκαδόροι οι επιφανείς καλεσμένοι τους. Απαράδεκτο. Γιατί χίλιες δυο καχυποψίες μαζί δεν στοιχειοθετούν ούτε μία απόδειξη.
Τι γίνεται όμως όταν συμπέσουν καθιστοί σε μια ροτόντα ή όρθιοι πάνω από ένα μπουφέ δυο πολιτικοί από αντίπαλες παρατάξεις; Ειδικότερα όταν ο ένας υπήρξε δημοσίως υβριστής του άλλου.

Απλώς, για τα μάτια του κόσμου,ανταλλάσουν ένα ξερό χαιρετισμό, σπανίως μια τυπική φιλοφρόνηση και συνήθως λόγια του αέρα. Μιλάνε για τη μανέστρα , το κοκκινιστό, τη τιραμισού της μαγείρισσας.
Και στο τέλος ζητιάνε μια σόδα για να χωνέψουν ο ένας τη παρουσία του άλλου. Κανονικά σε αυτή την εθιμοτυπική ρουτίνα όφειλαν να ανταποκριθούν δυο γκρεμοτσακισμένοι πρώην πρωθυπουργοί.

Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ο γόνος μιας εγχώριας πολιτικής δυναστείας ενός αιώνα. Και ο Αλέξης Τσίπρας, ένας ηγέτης απ' αυτούς που γεννιούνται κάθε 100 χρόνια, όπως δήλωνε για αυτόν μια συντρόφισσα του με γνώσεις στις συνταγές για τα γεμιστά.

Ωστόσο, αφού αδιάψευστα παραβρεθήκαν ταυτόχρονα σε οικογενειακή μάζωξη θα έπρεπε σε επήκοο των υπολοίπων να κουβεντιάζουν ανάλαφρα για τα χόμπι τους. Για τα δίτροχα τους πχ. Ο ένας για το ποδήλατο του άλλος για τη παλιά του μοτοσικλέτα.

Ο πρώτος για το κανό του ο δεύτερος για τις διακοπές του ως μουσαφίρης σε κότερο. Αμφότεροι να εκθειάζουν την αγάπη και τη ροπή τους προς στη θάλασσα, δεδομένου ότι νοικιάζουν σπίτια με θεά στοΣαρωνικό. Ελάτε, όμως, τώρα; Κάτι τέτοια θα τα έλεγαν αναμεταξύ τους και σε διαδικτυακό chat.

Λογικά λοιπόν, χάριν της «μακραίωνη» ιστορίας τους στη διαχείριση των κοινών, θα είπαν και μια πολιτική κουβέντα παραπάνω. Λογικότερο ήταν να αναπτυχτούν σενάρια, αν και εφόσον τραβήχτηκαν τετ α τετ παράμερα και άρχισαν τα ψου ψου ψου.

Αλλά ακόμη κι αν δεν το έκαναν, έτσι και αλλιώς και οι δυο είναι κολλημένοι σαν το τέντζερη με το καπάκι στη πρόταση της «προοδευτικής» διακυβέρνησης της χώρας. Αναπότρεπτα θεωρείται ότι η διόλου τυχαία συνάντηση τους θα άνοιγε ένα παράθυρο για να κρεμαστεί στο περβάζι του μια μπουγάδα συνεννόησης τους.

Μόνο που ο Παπανδρέου τσάμπα θυμώνει που τον κατηγορούν ως συνωμότη. Οι συνομωσίες προϋποθέτουν συλλογικές αναφορές. Και ο ίδιος μπορεί να μιλάει αποκλειστικά εξ ονόματος του.

Δεν είναι καν αρχηγός του κόμματος του, αφότου το παράτησε, έφτιαξε δικό του αποτυχημένο κόμμα και ατύχησε παταγωδώς να εκλεγεί πριν ένα και κάτι χρόνο στην ηγεσία του Κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του.

Ένα απλός βουλευτής Αχαΐας είναι, που εκλέγεται ως πρώην πρωθυπουργός χωρίς σταυρό. Με αυτήν τη στεγνή ιδιότητα μοιάζει μάλλον μάταιο να επιζητεί στα 71 του εκλογική τρύπα για να κουμπώσει μια ηγετική του ρεβάνς.

Οπότε, τι να τον κάνει μόνο του τον μοιραίο ως πρώην πρωθυπουργό Παπανδρέου ο ξεπεσμένος τέως πρωθυπουργός Τσίπρας. Δεν τον χρειάζεται σε μια υποτιθέμενη μετεκλογική συνεργασία. Τώρα τον έχει ανάγκη για προεκλογική εκμετάλλευση .

Ως εκ τούτου καλλιεργεί την όποια σύνδεση ανάμεσα τους. Μια και ο πρώτος έχει ταλέντο στην υπνωτιστική ακροβασία ενώ ο δεύτερος στις σαλτιμπάγκικες κωλοτούμπες.

Αλλά με τέτοιο ρεπερτόριο δεν φτιάχνουν ούτε τσίρκο. Πόσο μάλλον συμμαχική κυβέρνηση; Για την οποία θα χρειαστούν και κάμποσους κλόουν από τρίτο κόμμα. Άρα κουβέντα να γίνεται για επικοινωνιακούς λόγους.

Συνεπώς, τα σενάρια για τη μεταξύ τους συνεννόηση εκπορεύονται κακογραμμένα από κάποιους πρώην κηπουρούς του Παπανδρέου που έχουν πια μετακομίσει για να σκαλίζουν τους μπαξέδες της Κουμουνδούρου.

Υπό τις ευλογίες της τελευταίας στοχεύουν να πιέσουν ασφυκτικά τον, κατά τους εκπροσώπους της, «εκβιάσιμο και πιασμένο» Ανδρουλάκη στις μετεκλογικές αποφάσεις του.

Για όλα αυτά βέβαια θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι στις προσεχείς εθνικές κάλπες. Ανεξάρτητα, πάντως, από την έκβαση τους, συνιστά κακεντρέχεια να στοχοποιούνται οι κοινωνικές επαφές των δυο ανδρών.

Για τα πολιτικά ήθη του τόπου είναι απαραίτητο οι πολιτικοί να συνομιλούν χαλαρά και να συγχρωτίζονται άνετα μεταξύ τους ακόμη και σε φολκλόρ τοπικά πανηγύρια. Όχι μόνο σε προφυλαγμένες από αδιάκριτα μάτια, ανυποψίαστες σπιτικές συναθροίσεις.

Ούτως ώστε οπουδήποτε ξαναβρεθούν μετά τις εκλογές ο Γιώργος και ο Αλέξης να μπορούν χωρίς ενοχές να δοκιμάσουν από κοινού πιάτα με μετρημένα κουκιά. Και επίσης να τραγουδήσουν ανενόχλητοι αντάμα μέχρι εκεί που αντέχει το ζηλευτό τους φωνητικό ντουέτο .

Ως το πασίγνωστο άσμα που θα ακούγεται με μικρή στιχουργική παραφθορά σαν «οι ηττημένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ».

 Δημ. Παγαδάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ