Η Πελασγία Φθιώτιδας στην αρχαιότητα

Δοκιμιακή Μελέτη Νίκου Μπατσικανή

Η Πελασγία είναι κοινότητα και έδρα διαμερίσματος του Δήμου Στυλίδας, στην ανατολική Φθιώτιδα. Πριν την εφαρμογή του προγράμματος «Καλλικράτης» (2011) αλλά και παλαιότερα υπήρξε έδρα δήμου.
Η ιστορία της Πελασγίας χάνεται στα βάθη των αιώνων. Είναι τόσο παλιά, που τα όρια μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, κάποιες φορές, δεν είναι ορατά, καθώς στην αρχαιότητα δεν υπήρχαν ιστορικοί, για να καταγράφουν τα διάφορα σημαντικά γεγονότα, και όλα όσα την αφορούν, κατά την προϊστορική περίοδο, γράφτηκαν πολλούς αιώνες αργότερα.
Στην τουρκοκρατία, η Πελασγία ονομαζόταν «Γαρδίκι» (σλαβικά = «πέρασμα») και «Γαρδίκιον Κρεμαστής Λαρίσης» μετά το έτος 1836, μέχρι και το 1926, επειδή έξω από τον οικισμό, ΒΑ αυτής, υπάρχει αρχαίο φρούριο, το οποίο σώζεται ακόμη και μοιάζει να «κρέμεται» στην πλαγιά, ενώ φέρει (ανά διαστήματα) πύργους, τρεις (3) πύλες και μία (1) πυλίδα εισόδου - εξόδου.
Στα 1927, το τότε Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Γαρδικίου Κρεμαστής Λαρίσης, λαμβάνοντας υπόψη του την παλαιότερη ονομασία «Πελασγία», που ίσχυε μέχρι και τον 5ο αι. μ.Χ. [ Στέφανος, ο Βυζάντιος (Έλληνας συγγραφέας, 5ος - 6ος αι. μ.Χ.) «Εθνικά», 514.12 ], αποφάσισε η κωμόπολη να λάβει το όνομα «Πελασγία».
Ως σφραγίδα του Δήμου καθιερώθηκε η κεφαλή του Αχιλλέα, επειδή νομίσματα με τη μορφή του και της μητέρας του, Θέτιδας, είχαν ανεβρεθεί στην Κρεμαστή Λάρισα. Τα νομίσματα αυτά είχαν

Είναι αποκλειστικά στο χέρι του ΠΑΣΟΚ

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα εξουσίας δεν υφίσταται πλέον. Όποιος και να εκλεγεί αρχηγός του, μετά βεβαιότητος, δε θα αποτρέψει μια νέα διάσπαση. Έχουν γίνει πολλά και έχουν ειπωθεί βαριές κουβέντες, κάτι που καθιστά αδύνατη τη συστέγαση στο ίδιο κόμμα όλων αυτών που πρωταγωνίστησαν και πρωταγωνιστούν στα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν εκεί μέσα. Άλλωστε αυτός ο χώρος, ιστορικά, ειδικεύεται στις διασπάσεις. 
Συνεπώς, αν κάποια δύναμη δύναται να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ. Προς το παρόν η Νέα Δημοκρατία απολαμβάνει την απόλυτη ηγεμονία της και καλά κάνει. Όσοι δεν της αναγνωρίζουν αυτό το αυτονόητο δικαίωμα έχουν μια προσκοπική αντίληψη για την πολιτική. Κανένα μεγάλο κόμμα δεν εκχωρεί αυτοβούλως ούτε ψήγμα της εξουσίας του. Αυτή είναι η φύση της πολιτικής. Η εξουσία δεν παραχωρείται ούτε χαρίζεται. Διεκδικείται και κατακτιέται. 
Άρα, αν θέλουμε όντως να αποκατασταθεί μια ισορροπία στο ισοζύγιο δυνάμεων, θα πρέπει να στρέψουμε τα βλέμματά μας προς το ΠΑΣΟΚ και όχι προς το κυβερνών κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να αποδείξει ότι και θέλει, αλλά κυρίως ότι

Τι δεν είναι πολιτική

 

Στην ιστορία του σουρεαλισμού αποτελεί ορόσημο ένας πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ. Απεικονίζει μια πίπα και έχει τίτλο «Αυτό δεν είναι μια πίπα».

Ο πίνακας έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Αυτό άλλωστε είναι και το κρυφό νόημα του σουρεαλισμού: φτιάχνεις κάτι ωραίο και μετά το ερμηνεύεις ξανά και ξανά έως ότου πέσεις λιπόθυμος από τη νύστα.

Δεν ξέρω ποιες θα ήταν οι σχέσεις του Μαγκρίτ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Υποθέτω όχι σπουδαίες.

Αν και η σουρεαλιστική θεώρηση πως η απεικόνιση της πραγματικότητας είναι ταυτοχρόνως και διάψευση της πραγματικότητας μπορεί να έβρισκε πολλούς οπαδούς στην Κουμουνδούρου.

Από την πλευρά της ιστορίας του σουρεαλισμού πάντως η ιδέα της εβδομάδας πρέπει να αποδοθεί στην Ολγα Γεροβασίλη.

Η οποία εξήγησε ότι επιθυμεί «μια μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη», η οποία θα δημιουργηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ «με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ» και διάφορες παραφυάδες του ΣΥΡΙΖΑ και στην οποία «θα μπορούσε να είναι επικεφαλής ο Τσίπρας» (Ant1, 23/9).

Υποθέτω ότι η ιδέα στηρίζεται στη λογική «να πάμε όλοι μαζί μήπως κερδίσουμε τον Μητσοτάκη». Κατά κάποιον τρόπο είναι η απόδοση στα ελληνικά μιας γαλλικής έκφρασης που λέει «όσο περισσότεροι τρελοί μαζευτούμε, τόσο μεγαλύτερη πλάκα έχει».

Αλλά έχει δύο λογικά κενά.

• Πρώτον, γιατί να μαζευτούν τώρα όταν δεν μαζεύτηκαν την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ μεσουρανούσε, ο Μητσοτάκης μπουσουλούσε και το ΠΑΣΟΚ ζούσε με κάτι αχαμνά μονοψήφια;
• Δεύτερον, γιατί θα νικήσουν σήμερα με τον Τσίπρα εκείνοι που έχασαν χθες με τον Τσίπρα με αποτέλεσμα να φύγει ο Τσίπρας;

Απαντήσεις προφανείς δεν υπάρχουν. Αλλά αυτό είναι το

Χ. Δούκας: Τινάζει την ενότητα του ΠΑΣΟΚ στον αέρα

Ελάχιστα ασχολήθηκα με τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ, διότι κάθε έξωθεν παρέμβαση είναι πολιτικά συζητήσιμη και ηθικά ανοίκεια. Εκείνο που πάντα γράφω είναι πως το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να βγει ενωμένο από αυτή την εκλογική διαδικασία. Να αφήσει επιτέλους πίσω του ένα κλίμα που το ταλαιπώρησε αφάνταστα από το 2007 και να χαράξει την πορεία μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Όλα δείχνουν ότι αυτό είναι εφικτό. Και η προχθεσινή τηλεμαχία αυτό έδειξε διότι, παρά τις επιμέρους εκτιμήσεις, όλοι συμφώνησαν ότι ήταν μια διαδικασία ενός ευπρεπούς διαλόγου, μιας χωρίς παρατράγουδα εσωκομματικής αντιπαράθεσης έξι υποψηφίων.

Αυτό το κλίμα ήρθε να το τορπιλίσει ο ένας από τους υποψηφίους, ο Χάρης Δούκας. Κατηγόρησε τον Νίκο Ανδρουλάκη ότι επιτρέπει σε συνεργάτες του να επιτίθενται εναντίον του «με τη ρητορική της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς», ενώ υποστηρίζει ότι η επίθεση εναντίον του των συνεργατών του Ν. Ανδρουλάκη «μετατράπηκε σε ακραία εργολαβία δολοφονίας χαρακτήρα» και συνεχίζει, λέγοντας πως «αναπαράγουν αυτούσια τη λάσπη που τροφοδοτεί το Μαξίμου σε βάρος του».

Επί του τελευταίου οφείλω να πω στον Χάρη Δούκα και στους παλαιοπασόκους καθοδηγητές του, ότι το Μαξίμου θα ανοίξει σαμπάνιες αν καταφέρει κι εκλεγεί. Προχθές το βράδυ έβαλαν πλερέζες μετά το τηλεοπτικό φιάσκο του, καθώς θεωρούν ότι

Ποιοι θα πάνε στις κάλπες του ΠΑΣΟΚ;

Μέσα στις επόμενες είκοσι ημέρες θα στηθούν δύο φορές κάλπες στο ΠΑΣΟΚ, στις 6 και στις 13 Οκτωβρίου, προκειμένου να εκλεγεί ο πρόεδρος του κόμματος.

Συμπίπτει αυτή η εκλογή με τα 50 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος από τον Ανδρέα Παπανδρέου και αφού τον έχουν διαδεχθεί ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, η Φώφη Γεννηματά και ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Είναι το ΠΑΣΟΚ το κόμμα που πλήρωσε βαρύτερο πολιτικό κόστος από εκείνο που πράγματι του αναλογούσε για την υπερδεκαετή μείζονα κρίση 2009-2019, με δεδομένο τον πλήρη οικονομικό εκτροχιασμό που είχε παραλάβει από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Και επίσης δεδομένες τις σκληρές επιθέσεις και την υπονόμευση που δέχθηκε από τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά και τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα όταν προσπαθούσε να διασώσει ό,τι μπορούσε να διασωθεί από τη μνημονιακή θύελλα. Ετσι, το ΠΑΣΟΚ των 3 εκατομμυρίων ψηφοφόρων του 2009 βρέθηκε με λιγότερους από 300.000 το 2015, από το 43,92% στο 4,68%.

Παρ'› όλα ταύτα επιβίωσε -συγκρατήθηκε μεν σε χαμηλά ποσοστά αντιμετωπίζοντας και διαλυτικά φαινόμενα- και διατήρησε την πολιτική παρουσία του, ενώ τώρα βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα ενδεχόμενο νέο ξεκίνημα. Και το ερώτημα είναι τι θα είναι αυτό το νέο ξεκίνημα, ποιο θα είναι το περιεχόμενο και το αφήγημά του και ποιος θα κληθεί από την κάλπη να το υπηρετήσει.
Ηδη σήμερα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε

Κατάφεραν να είναι ο Πολάκης, ο πιο σοβαρός τους

Πλάκα-πλάκα, όταν ο Πολάκης εξανίσταται με τη φράση «καμιά σοβαρή κουβέντα θα πούμε;», έχει δίκιο. Εκεί κατάντησαν στο άλλοτε κραταιό κόμμα της ριζοσπαστικής κυβερνώσας αριστεράς, ο πιο πολιτικός, ο πιο συγκροτημένος και ο πιο συνεπής στην αντιστοιχία λόγων-πράξεων, να είναι ο Παύλος Πολάκης. Ξέρετε δα ότι εγώ με τον Σφακιανό δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να παραδεχτώ ότι μέσα στο Συριζαϊκό μπάχαλο, ο Πολάκης ξεχωρίζει.

Μιλά και καταλαβαίνω τι λέει. Μπορεί να διαφωνώ με το 90% όσων λέει, μπορεί τα περισσότερα απ’ αυτά που υποστηρίζει να είναι εκτός εποχής και απολύτως απραγματοποίητα, αλλά βρε αδερφέ, βγάζουν κάποιο νόημα. Θέλει να κρατικοποιήσει μια από τις συστημικές τράπεζες κι ένα από τα δυο διυλιστήρια. Δεν γίνονται αυτά μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να τα κάνουμε πρέπει να φύγουμε από την Ένωση.

Θέλει να διώξει τους παλιούς δικαστές και να ανεβάσει πάνω στις έδρες μια φουρνιά καινούριων που θα φτιάξει ο ίδιος. Είναι παραβίαση κάθε έννοιας διάκρισης των εξουσιών, έξω και από

ΝΔ: Δε διαγράφηκε γιατί διαφώνησε

Για να το ξεκαθαρίσουμε. Ο κ. Μάριος Σαλμάς δε διαγράφηκε από τη Νέα Δημοκρατία γιατί διαφώνησε ή γιατί εξέφρασε τις ανησυχίες του για την πορεία του κόμματος. Διαγράφηκε διότι διατύπωσε ανυπόστατες κατηγορίες, ηθικής τάξεως, κατά της υπουργού Πολιτισμού κυρίας Λίνας Μενδώνη. Διαγράφηκε ομόφωνα, με ψήφους 5-0, κάτι που σημαίνει ότι ψήφισαν υπέρ της διαγραφής του και δύο βουλευτές εκ των 11 που υπέγραψαν την επερώτηση για τα κόκκινα δάνεια. Συνεπώς, να βάζουμε πάντα τα γεγονότα στις σωστές τους διαστάσεις. 

Το αν ο κ. Μ. Σαλμάς θα πάει σε άλλο κόμμα, αυτή τη στιγμή δεν ενδιαφέρει κανένα. Από τη στιγμή που έχει διαγραφεί, κάνει ό,τι θέλει. Επίσης δεν έχει νόημα να ψάχνουμε αν επεδίωξε τη διαγραφή του ή τα κίνητρα της επίμαχης καταγγελίας κατά της κυρίας Λ. Μενδώνη. Και το κυριότερο, είναι αστείο σήμερα να μιλούμε για κινήσεις αποστασίας εντός της Νέας Δημοκρατίας. 

Όποιος θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά ρίχνει την κυβέρνηση. Δε γνωρίζω αν υπάρχουν καμικάζι ούτε γνωρίζω αν υπάρχουν κυβερνητικοί βουλευτές που θα ήθελαν να εμπλακούν σε σχεδιασμούς εξωθεσμικών κέντρων. Αυτό που

«Επάγγελμα κλέφτης…»

Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι η παραβατικότητα και η κοινή εγκληματικότητα, κλοπές, διαρρήξεις στα σπίτια, στις γειτονιές του απλού κόσμου που μένει κυρίως στις μεγάλες πόλεις της χώρας, αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα που ενοχλεί, τρομοκρατεί και εξοργίζει συχνά και δικαιολογημένα τους πολίτες.

Να εξηγήσουμε από την αρχή ότι το φαινόμενο της μικροεγκληματικότητας στους δρόμους δεν είναι... διόλου ελληνικό. Στο Λονδίνο των εκατοντάδων χιλιάδων καμερών στους δρόμους και των ατελείωτων οικονομικών πόρων, δεν είναι και πολύ καλή ιδέα να κυκλοφορεί κανείς τα τελευταία χρόνια με ακριβά ρολόγια στα χέρια, ενώ και η κλοπή του κινητού είναι καθημερινό φαινόμενο. Παρόμοια συμβαίνουν στο Παρίσι, στη Ρώμη και αλλού στην Ευρώπη. Υπάρχει λύση περιορισμού αυτού του εξαιρετικά δυσμενούς φαινομένου που ενοχλεί τους πάντες;
Η απάντηση για την Ελλάδα που ζούμε είναι... λίγο πιο σύνθετη γιατί ναι μεν το τελευταίο διάστημα η Αστυνομία είναι εμφανώς πιο οργανωμένη, με καλύτερη παρουσία και περισσότερο «κόσμο» στον δρόμο, αλλά έως εκεί. Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο: όσοι κλέβουν σπίτια, μαγαζιά, αυτοκίνητα συνήθως... δεν το κάνουν για πρώτη φορά και ούτε φοβούνται ότι θα τους στοιχίσει και τίποτα σπουδαίο εκτός από μερικές ημέρες στο κρατητήριο ή στη φυλακή. Μέχρι να ξαναβγούν και να συνεχίσουν. Ναι, η αλήθεια είναι, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η πλειοψηφία αυτών είναι Ρομά, η συντριπτική πλειοψηφία, και, ναι, είναι πλέον μαζί με αρκετούς άλλους, κυρίως αλλοδαπούς, κάτι σαν «επάγγελμα μπουκαδόρος». Στα επικίνδυνα του επαγγέλματος εντάσσεται κι εκείνο το μέσα-έξω στο τμήμα ή στη φυλακή για λίγο έως καθόλου.

Κάτι που φυσικά διαιωνίζει το «επάγγελμα κλέφτης» και

ΣΥΡΙΖΑ: Όχι άλλο bullying, λυπηθείτε μας!

Πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ για τα οποία μάλλον έχει χυθεί πολύ περισσότερο μελάνι από όσο θα αναλογούσε στην πολιτική και εκλογική του επιρροή.
Οι αφορμές όμως για να ασχοληθεί κανείς ξανά και ξανά με ζητήματα που ξεφυτρώνουν στο δημόσιο διάλογο σαν μανιτάρια στο σκιερό δάσος του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνεχείς και αποτελούν μια διαρκή πρόκληση.
 Τελευταία αλλά όχι έσχατη αφορμή η συζήτηση περί εσωκομματικού bullying. Πρόκειται για νέο είδος «εκφοβισμού», το οποίο δεν συναντάται μέχρι τώρα διεθνώς στη βιβλιογραφία. Είναι, λοιπόν και σε αυτό πρωτοπόροι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως σε τόσα και τόσα άλλα. Το bullying - για να γνωρίζουμε για τι μιλάμε - είναι μια μορφή κακοποίησης, σωματικής ή ψυχολογικής. Μπορεί να γίνει στο σχολείο, στην οικογένεια, στην εργασία, στο Στρατό, στα γήπεδα - γιατί όχι και στα κόμματα. Το ερώτημα είναι από ποιο σημείο και πέρα σταματά κανείς να μιλά για εσωκομματική αντιπαράθεση, εφαρμογή της κομματικής ιεραρχίας ή εντάσεις που προκύπτουν από διαφορετικές προσωπικές εκτιμήσεις και αρχίζει να μιλάει για bullying. Παραδείγματος χάριν, όταν ένας αρχηγός ζητά μετ' επιτάσεως από έναν/μία βουλευτή του να υποστηρίξει την

Η απέχθεια των μπουρζουάδων της Αριστεράς για τον γιο της πλύστρας

 

Η αριστερά υπήρξε ανέκαθεν, το βολικό καταφύγιο αρκετών μπουρζουάδων και διακεκριμένων μελών της ελίτ, που επιδίωκαν και κατάφερναν να έχουν και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη.

Ανθρώπων που με πρόσχημα την αδικία που γεννάει η ταξική κοινωνία, τοποθετούσαν στο κεφάλι τους το φωτοστέφανο του αριστερού και χωρίς οχλήσεις, κριτική και κατάκριση απολάμβαναν τον πλούτο και τη δύναμη του.

Η κυρία Έλενα Ακρίτα, βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ακόμη εμβληματική εκπρόσωπος αυτής της δυσάρεστης έκφανσης της Αριστεράς.

Του χαβιαριού, της πισίνας και της αφόρητης υποκρισίας.

Κατά βάθος τέτοιοι δηλωμένοι ως αριστεροί, όχι μόνο επιζητούν να μείνει αδιατάρακτη η τάξη του κόσμου που ξέρουν αλλά απεχθάνονται βαθιά το λαϊκό κόσμο.

Δεν υπάρχει, κατά την άποψη μου, μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της απέχθειας, από τα εμπόδια που θέτει καθημερινά η εγχώρια αριστερά στον

Γιατί ποτέ δε θα γίνουμε Ισραήλ

Χθες, από εδώ στο Liberal.GR, o Δημήτρης Καμπουράκης αναρωτήθηκε επί λέξει: «μα πώς στο διάολο το κάνουν οι Ισραηλινοί κι εμείς δεν μπορούμε». Ένα ερώτημα που το έχω ακούσει άπειρες φορές, με έχει απασχολήσει και προσωπικά και έχω καταλήξει σε μια απλή, πολύ απλή απάντηση: όταν θα γίνουν οι Έλληνες σαν τους Ισραηλινούς και η Ελλάδα θα γίνει σαν το Ισραήλ. Μπορεί οι ηγεσίες να εμπνέουν, όμως οι λαοί είναι που κινητοποιούνται. Οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από έναν εθνικό στόχο. Τι σημαίνει λοιπόν οι Έλληνες πολίτες να αποκτήσουν τη νοοτροπία και τις συμπεριφορές των Ισραηλινών πολιτών;  

Αγόγγυστα να στρατεύονται στα 18 τους χρόνια κορίτσια και αγόρια, επίσης αγόγγυστα κάθε τόσο να καλούνται για στρατιωτική επανεκπαίδευση εγκαταλείποντας σπουδές και δουλειές, οι γονείς να μην κλαψουρίζουν γιατί τα παιδιά τους μπορεί να μπουν στη φωτιά του πολέμου, η αγάπη για την πατρίδα και τη σημαία να είναι υπεράνω όλων. Επίσης, να υπάρχει πειθαρχία σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής και να κυριαρχεί η κουλτούρα της συλλογικής προσπάθειας και της συνεργασίας. Οι πάντες να γνωρίζουν ότι

Απελθέτω απ’ εμού, το ποτήριον τούτο

Όταν σ’ ένα κόμμα εμφανίζονται μια ντουζίνα υποψήφιοι αρχηγοί, τότε το κόμμα περνά βαθιά κρίση. Έχει πάψει να έχει κεντρικό αφήγημα και προοπτική εξουσίας, δεν διαθέτει μια κυρίαρχη ζωογόνα αντίθεση στο εσωτερικό του με αντίστοιχους σοβαρούς εκφραστές που δίνει στο σύστημα ώθηση προς τα πάνω, αλλά αντιθέτως έχει μετατραπεί σε χαλαρό άθροισμα μικρών φεουδαρχών που αλληλοσφάζονται για μικρές και ανούσιες εξουσίες. Νόμιζα ότι μέχρι πρότινος, ο Σύριζα ήταν σ’ αυτή την κατάσταση.

Όσο περνά ο καιρός όμως, συνειδητοποιώ ότι υπάρχει και χειρότερη πίστα απ’ αυτήν που περιέγραψα στην πρώτη παράγραφο. Να μην υπάρχουν καν υποψήφιοι αρχηγοί. Τότε ο πολιτικός οργανισμός έχει ήδη πάψει να είναι κόμμα, απλώς δεν το ξέρει. Ή μάλλον οι αρχηγίσκοι το βλέπουν, αλλά αρνούνται πεισματικά να το αποδεχτούν. Δείτε τι γίνεται αυτές τις μέρες στην Κουμουνδούρου και θα αντιληφθείτε την ορθότητα όσων υποστηρίζω.

Ο Κασσελάκης θέλει να είναι υποψήφιος, αλλά μέρα με τη μέρα ωριμάζει η σκέψη όσων κατέχουν τα κλειδιά των γραφείων να τον διαγράψουν και να μην του επιτρέψουν καν να κατέβει για αρχηγός. Η Γεροβασίλη δέχεται παραινέσεις και πιέσεις να

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την … όπερα μπούφα σε όπερα της πεντάρας!

 

Οι προβολείς της δημοσιότητας φεύγουν σταδιακά από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς παύει συν τω χρόνω να αποτελεί οργανικό στοιχειό της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Οι πολιτικές του θέσεις συναντούν την αδιαφορία των Μέσων επειδή συναντούν την αδιαφορία του κοινού.

Το αυτοϊκανοποιητικό μοτίβο των Συριζαίων που ήταν ότι τους πολεμούν τα Μέσα της διαπλοκής, καθώς φαντασιώνονταν εαυτούς επαναστάτες, βλαστούς δρακογενιάς, και εχθρούς του συστήματος, έχει προ πολλού ξεθωριάσει.

Αλλά κι αν για την οικονομία του λόγου υποθέσουμε ότι αυτά ίσχυαν, ότι ήταν οι επίφοβοι εχθροί των αστικών ΜΜΕ (αν δηλαδή ξεχάσουμε τα νυχτερινά ραντεβού Τσίπρα ενώπιον της γάτας των Ιμαλαίων για να έχει την εύνοια του τότε συγκροτήματος Λαμπράκη, τις καταγγελίες του Κοντομηνά για τις απαιτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον Alpha για το ενημερωτικό του πρόγραμμα, τις περιπέτειες του κου 13-0, κα.), μένει η διαπίστωση:

Ακόμη και εχθρικά να ήταν τα ΜΜΕ κατά το συριζαϊκό αφήγημα, από το 2012 περίπου ως πρόσφατα, επειδή συνδιαμόρφωνε την πολιτική επικαιρότητα, τα πρωτοσέλιδα, οι πολιτικές ειδήσεις των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών δελτίων του διέθεταν αρκετό χώρο.

Προφανώς, θα εξακολουθήσει να

Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ

 

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, όποιος και να είναι ο αρχηγός του που θα προκύψει από τις εκλογές του Δεκεμβρίου, το κόμμα αυτό οδεύει προς την απόλυτη περιθωριοποίηση ή και την εξαφάνιση εφόσον μείνει εκτός Βουλής στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Αυτό το έχει αντιληφθεί ο ίδιος ο δημιουργός του, ο Τσίπρας, έστω και κάπως αργά, αλλά πάντως και σήμερα στους συνομιλητές του -απ’ ό,τι γνωρίζω- αναφέρεται σε κάτι καινούριο, πάντοτε εντός του πολιτικού χώρου όπου κινείται. Αλλωστε, δεν είναι και κάτι πρωτόγνωρο, ανά μεγάλα αλλά σταθερά χρονικά διαστήματα οι πολιτικοί χώροι διευρύνονται ή διασπώνται σε μεγαλύτερα ή μικρότερα κόμματα με νέα ονόματα και συσχετισμούς.
Μπορεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να συρρικνωνόταν λόγω απουσίας σοβαρού πολιτικού λόγου, δομημένης πολιτικής πρότασης και, κυρίως, έλλειψης προσώπων μετά τα μνημόνια, αλλά δεν θα ευτελιζόταν κατά τέτοιον τρόπο όπως τώρα, κάτι που μόνο ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου θα μπορούσε να το κάνει όπως ο Κασσελάκης. Karma is a bitch, λένε οι Αγγλοσάξωνες, ομάδες που βρίζουν και λιντσάρουν πολιτικούς στον δρόμο δεν συναντά κανείς παρά μόνο στα ακραία φασιστικά κόμματα.
Σταδιακά, λοιπόν, αλλά με πάσα βεβαιότητα το 8%-10% του ΣΥΡΙΖΑ και με δεδομένο ότι έχουμε μπροστά μας τουλάχιστον 24-30 μήνες για τις επόμενες κάλπες θα φθίνει σε σταθερά μονοψήφια νούμερα αρκετά πιο χαμηλά από σήμερα. Συνεπώς, μαθηματικά το κενό που θα δημιουργηθεί στον χώρο θα είναι ακόμα πιο μεγάλο. Ουσιαστικά, αν αθροίσουμε τα

Όχι δάκρυα για τον ΣΥΡΙΖΑ

Η φαρσοκωμωδία της αυτοδιάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει και παρακολουθείται με αμείωτο και εύλογο ενδιαφέρον από την κοινή γνώμη, την πολιτική τάξη, τα πολιτικά κόμματα και ποικίλα άλλα κέντρα οικονομικής ισχύος και ομάδων συμφερόντων. Διότι, εκτός των άλλων, πρόκειται για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ιδιαίτερα βέβαια παρακολουθείται από τα ΜΜΕ, που τροφοδοτούνται συνεχώς καθημερινά από τα ευτράπελα, τις ενδοκομματικές διαμάχες, τις χυδαίες αντεγκλήσεις, τον κυνισμό, τον τυχοδιωκτισμό, τις συκοφαντίες, την κτηνωδία της κομματικής νομενκλατούρας, τις προπηλακίσεις, τις συκοφαντίες, τις ίντριγκες, τις ύβρεις, τις φατρίες και φράξιες ων ουκ έστι αριθμός. Ανελέητος πόλεμος για το διαμερισμό των ιματίων.    

Αποκαλύπτεται σε όλο το μεγαλείο της, το πραγματικό περιεχόμενο του ανύπαρκτου «ηθικού πλεονεκτήματος» των ατόμων και της παράταξης που αποκαλείται Αριστερά, ένα λαϊκιστικό και νεοκομμουνιστικό απολίθωμα ιστορικά δοκιμασμένων και αποτυχημένων ιδεών που οδήγησαν στην εφαρμογή τους σε φοβερά εγκλήματα με εκατόμβες θυμάτων. Μπορεί κανείς να φανταστεί τα αντίστοιχα κατά αντιπάλων τους εφόσον όλα αυτά συμβαίνουν εντός των τειχών; Ασφαλώς και  μπορεί, μολονότι ο «εσωτερικός εχθρός» είναι πάντα ο πιο επικίνδυνος και ο πιο εύκολα «εξοντώσιμος».
Υπάρχει μακρά και αποτελεσματική εγκληματική παράδοση στα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα που

Γιατί η πόρτα του ΠΑΣΟΚ θα μείνει κλειστή για τον ΣΥΡΙΖΑ

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει στη διάλυση με ταχείς ρυθμούς και το ΠΑΣΟΚ αναζητά μια δυναμική επανεκκίνηση με την επικείμενη εκλογή της νέας ηγεσίας του, ξαφνικά επανήλθαν στο προσκήνιο σενάρια συμπόρευσης των δυο κομμάτων. Η ιστορία είναι παλιά αλλά η επαναφορά της σε αυτή τη φάση από συγκεκριμένα πρόσωπα μοιάζει με πολιτικό ανέκδοτο. 

Πρώτος το σκέφτηκε ο Γιάννης Ραγκούσης. Πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, υπουργός του Γιώργου Παπανδρέου, όχι μόνο στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ αλλά και στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ, αργότερα υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ( τερμάτισε τελευταίος παίρνοντας κάτω από 2%), μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ όπου έγινε βουλευτής και μετά στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε από το 31,5% στο 17,5%, οπότε και δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής. Παρά ταύτα, παρέμεινε βασικός εκφραστής του Τσιπρικού, αντι-Κασσελακικού μπλοκ με συχνή προβολή στα κανάλια.
Η πρόταση για συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ δεν είναι βέβαια κάποια φαεινή ιδέα την οποία γέννησε το μυαλό του Γιάννη Ραγκούση. Έχει συζητηθεί κατ επανάληψη, άλλωστε υπήρξε βασική προεκλογική θέση του Αλέξη Τσίπρα επί απλής αναλογικής, που τον οδήγησε στην εκλογική συντριβή. Ο Ραγκούσης, όμως, της δίνει άλλη διάσταση διότι τη συνδυάζει με την

Αστείοι είμαστε

Θα το γράψω κάπως κομψά. Ο κόσμος ολόκληρος (και η Ευρώπη) καίγονται, εμείς εδώ …χτενιζόμαστε. Πήρε κανένας από μας εδώ στην Ελλάδα χαμπάρι ποια απαίτηση διατύπωσε προς τον Μητσοτάκη ο Γερμανός αντικαγκελάριος ή έχουμε αποχαυνωθεί τελείως με τα γελοία Συριζαϊκά δρώμενα και με τα Πασοκικά δράματα; 

Θα μου πείτε, ποιο είναι πιο γουστόζικο θέαμα; Ο καυγάς του Πολάκη με τον στιχουργό Μωραΐτη, το αγωνιστικό κάλεσμα του δημάρχου Δούκα από την Έδεσσα «να σηκώσουμε ανάστημα κατά του Μητσοτάκη» την ώρα που η Αθήνα πνιγόταν ή η κατάργηση της συνθήκης Σένγκεν που προωθούν οι Γερμανοί; Ξέρω την απάντηση, μην ανησυχείτε. Μα με τη Σένγκεν θα ασχολούμαστε, ενώ η Ακρίτα τσακώνεται με την Καλογεροπούλου; 

Στην Ευρώπη το μεταναστευτικό βράζει πάλι, σύντομα θα αποδειχθεί καταλύτης για πολιτικό σεισμό σ’ όλη την ήπειρο, αλλά εδώ τρώμε τον χρόνο και την ενέργεια μας για ν’ ανακαλύψουμε τι λέει μέσω zoom με τους συνεργάτες του ο Κασσελάκης. Να φτιάξουν καινούριο κόμμα ή να ανακαταλάβουν το παλιό; Έλα μου ντε. 

Είδε ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη τον Γερμανό αντικαγκελάριο, ο οποίος ζήτησε-άκουσον, άκουσον-  από την Ελλάδα να αυξήσει τις παροχές προς τους μετανάστες, διότι τα γερμανικά δικαστήρια αρνούνται να

Δανεικός κι αγύριστος

Τους συστήθηκε από το πουθενά.

Τον υποδέχθηκαν, τον αποδέχθηκαν, τον ψήφισαν ,τον λούστηκαν. Δεν φτούρησε, τον τσαλάκωσαν, τον σούταραν Εντ οφ στόρι. Ας πρόσεχαν κι ας πρόσεχε.
Η περίπτωση Κασσελάκη συνιστά το χρονικό ενός προαναγγλεθέντος στραπάτσου. Προβλέψιμου, αναμενόμενου, γνωστού εξαρχής. Πολιτικά αστοιχείωτος δεν πήρε χαμπάρι με τι έμπλεξε. Με ποιους μπερδεύτηκε και σε ποια ξεπεσούρα θα περιερχόταν. Σε λιγότερο μόλις από ένα χρόνο ως εκλεγμένος με ένα δίευρω στη προεδρική καρέκλα.

Πατενταρισμένος μεγαλομανής τα ‘θελε και τα ‘παθε. Παντελώς ανίδεος από εσωκομματικές ίντριγκες, φράξιες, παρασκήνια, ραδιουργίες πίστευε ότι του αρκούσε για να τις σαγηνεύσει πλασάροντας τη γοητεία ενός γκόλντεν μπόι που μιλούσε καλά Αγγλικά.
Απολύτως αδαής για τα ιδιοτελή ήθη και τις συμφεροντολογικές αγκυλώσεις της κομματικής γραφειοκρατίας πόνταρε σε υστερόβουλα δεκανίκια για τονώσει το ηγετικό του προφίλ. Εμπιστεύτηκε δηλαδή ως προμότερ του μερικούς από τους μετρ της κωλοτούμπας, της διαβολής, των πισώπλατων μαχαιρωμάτων, του αμοραλιστικού ξεγελάσματος.

Ανέπαφος και απαράσκευος να

Τιτάνες

Ποπκόρν δεν τρώω. Αλλά τη θέση μου στον καναπέ την έπιασα. Την τιτανομαχία Πολάκης εναντίον Γκλέτσου για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τη χάνω με τίποτα.

Τη γλεντάω, μάλιστα.

Θυμάμαι τις εποχές που ο ΣΥΡΙΖΑ, «Η ΑΥΓΗ» και τα τρολ τους ήθελαν να κλείσουν «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το παλιό Mega διότι ήμασταν «συστημικοί». Δηλαδή, ήμασταν καλύτεροι.

Θυμάμαι τις εποχές που ένα ολόκληρο κομματικό και κυβερνητικό παρακράτος πάσχιζε να σιωπήσει όποια φωνή δεν συντασσόταν μαζί του. Είχε, λέει, το «ηθικό πλεονέκτημα» να αλλάξει την Ελλάδα.

Ε, λοιπόν, με τις εφημερίδες δεν τα κατάφεραν. Εκλεισε «Η ΑΥΓΗ».

Και τώρα ξέμειναν με τον Πολάκη, τον Γκλέτσο και τον σύντροφο «13-0» να τους εκπροσωπεί στη ΔΕΘ.

Μια χαρά τα πήγε το «ηθικό πλεονέκτημα».

Στο ΠΑΣΟΚ ευτυχώς τα πράγματα είναι πιο ήρεμα. Το ματσάκι δεν έχει ξεφύγει και οι υποψήφιοι δείχνουν όλοι τους καλά παιδιά, χωρίς ακρότητες, αντεγκλήσεις και εξάρσεις.

Προφανώς μένει ακόμα ένας μήνας και στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Γενικά όμως μιλάμε για φυσιολογικά πράγματα, έστω και χωρίς ιδιαίτερο πάθος.

Να σημειώσω παρεμπιπτόντως πως η τελευταία φορά που

Τσίπρας, ο βούδας του Σουνίου

Η καθαίρεση Κασσελάκη από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θα έχει πολλά ακόμη επεισόδια, λιγότερο ή περισσότερο κωμικοτραγικά, θα δείξει. Ήδη βάζει στο κάδρο και έναν άλλον στόχο: οι kasselistas θεωρούν υπεύθυνο για την εκπαραθύρωση του εκλεκτού τους τον Αλέξη Τσίπρα και ζητούν εκδίκηση.
Οι ίδιοι που λιβάνιζαν ολημερίς τον Τσίπρα ως ιστορική μορφή και μεγάλο ηγέτη της Αριστεράς, μετά την καθαίρεση Κασσελάκη τον καταριούνται ως άνθρωπο των παρασκηνίων και μέγα δολοπλόκο. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να επικαλούνται ακόμη και τον Μελανσόν που είχε χαρακτηρίσει τον Τσίπρα ως «μια από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής».
Επιπλέον, όπως πληροφορούμαι, οι kasselistas έχουν πάρει στο κυνήγι (εκτός από τον Τσίπρα) και τον Νίκο Παππά, διότι, λέει, διαβεβαίωνε ότι η μομφή δεν περνάει με τίποτα. Ο αλληλοσπαραγμός αποκορυφώνεται στα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία επιδίδονται στις γνωστές... αβρότητες στο Διαδίκτυο, με χαρακτηρισμούς για το ίδιο τους το κόμμα όπως «σύριζα βόθρος», «σύριζα τσίρκο», «σύριζα σούργελα», «σύριζα ξεφτίλες» και άλλα τέτοια εύηχα κοσμητικά. Προφανώς για να μην ξεχνάμε οι υπόλοιποι ότι η τέχνη της Αριστεράς να δολοφονεί χαρακτήρες και να σπιλώνει αντιπάλους αλλά και «συντρόφους» είναι ασυναγώνιστη, ανυπέρβλητη και τόσο παλιά όσο και ο αριστερός χώρος!
Και ενώ, υποθέτω, ο Τσίπρας θα

ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ: Διαφορά πολιτικού ήθους και αισθητικής

Χθες οι υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν τις υπογραφές που προβλέπονται από το καταστατικό, για να επικυρώσουν το δικαίωμα της υποψηφιότητας. Καθ’ όλο αυτό το διάστημα παρατηρήσαμε μια λελογισμένη και ηθική προεκλογική εκστρατεία, σε υπερβολικό σημείο, που περνούσε απαρατήρητη από τα μίντια.

Η εκστρατεία τους σαφώς πέρασε αδιάφορη και λόγω του ότι ο κόσμος βρέθηκε στις παραλίες. Κυρίως όμως γιατί πολιτεύτηκαν με όρους πολιτικού πολιτισμού. Στο κόμμα που καθιέρωσε τη φράση «συντροφικά μαχαιρώματα», αυτά ήταν μικρές επιδερμικές αμυχές, ίσως υπερβολικά μικρές.

Αλλά και τότε που καθιερώθηκε ο όρος των μαχαιρωμάτων, αυτά εκφράζονταν μέσα σε πολιτικό πλαίσιο, με πολιτική - έστω και προσχηματική – ορολογία και αιτιολογία.

Καμία σχέση με το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένει σε κατάσταση πολιτικής εφηβικής εξεγερσιακής φαντασίωσης, όπου όλοι βάλουν κατά όλων διεκδικώντας την αριστερή αυθεντικότητα, ενώ κάποιοι εκ των πολιτικών του, όπως ο Πολάκης ή ο ευρωβουλευτής μπασκετμπολίστας Νίκος Παππάς, εκφράζονται με φράσεις λούμπεν περιθωρίου.

Αριστεροί δημοσιολόγοι, απογοητευμένοι από

Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς

Ο τίτλος είναι από νουβέλα του Κίπλινγκ,  και μετέπειτα ταινία από  τον Τζον Χιούστον. Αφορά δυο Βρετανούς τυχοδιώκτες  που βρέθηκαν στο Καφιριστάν, μια απόμακρη του Αφγανιστάν, ώστε να κάνουν την τύχη τους. Τον έναν οι ντόπιοι τον εξέλαβαν ως Θεό, αλλά στη συνέχεια τον αποκαθήλωσαν, τον κυνήγησαν και τον  σκότωσαν, όταν είδαν να τρέχει αίμα από την πληγή του, απόδειξη ότι ήταν θνητός.

Ο Στέφανος ήρθε στο Ελλάντα, να θαμπώσει τους ντόπιους αριστερούς και να τον ανακηρύξουν πρόεδρο. Το πέτυχε. Μόνο που όπως και ο Βρετανός βασιλιάς του Καφιριστάν δεν ήξερε τις δοξασίες, τις αρχές, τις φαντασιοπληξίες, την ιδιότυπη ηθική, των νέων «υπηκόων του».

Χθες μετά την καθαίρεσή του ως αποτέλεσμα της πρότασης μομφής (163 υπέρ, 120 κατά, 2 λευκά, 1 άκυρο) είχε δίκιο κατά το ήμισυ  των δηλώσεών του.

Είχε δίκιο όταν είπε  πως «είναι πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία, η κομματική γραφειοκρατία να μην αποδέχεται από την πρώτη κιόλας μέρα την ψήφο των μελών του κόμματος. Έτσι πέρασα έναν ολόκληρο χρόνο», και ότι δεν μπορούσε να ακουμπήσει την πλάτη της αρχηγικής καρέκλας γιατί  είχε μαχαίρια.

Στα υπόλοιπα έδειξε την ασχετοσύνη του, σε βαθμό καταδικαστικό για τον ίδιο. Κατ’ αρχάς ο ισχυρισμός ότι

ΣΥΡΙΖΑ, μια τελειωμένη υπόθεση

«Με λένε Στέφανο και έχω κάτι να σας πω: Τα έκανα μπάχαλο» θα μπορούσε να είναι το νέο βίντεο του Στέφανου, εάν είχε κάποια παρρησία και του το επέτρεπε ο ουρανομήκης ναρκισσισμός του.

Βέβαια, ο Στέφανος έχει ένα δίκιο. Είναι αθώος του αίματος. Τους υποσχέθηκε ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη και ένα πλήθος εκπαιδευμένο από τον Τσίπρα στην αντιμητσοτακική (ούτε καν αντιδεξιά) ρητορεία, τον είδε ως εξ ουρανού ερχόμενο, για να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη - έτσι όπως οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ την αντιλαμβάνονται.

Ο άνθρωπος δεν ήξερε τις ιδεοληψίες της εγχώριας Αριστεράς, τις καθηλώσεις και τις αγκυλώσεις της. Θέλησε να προβάλει αυτό που γνώριζε, έστω και αν δεν το πίστευε, αφού στις ΗΠΑ ήταν γραμμένος στους Ρεπουμπλικάνους της Ν.Υ. και αρθρογραφούσε στον Εθνικό Κήρυκα υπέρ του Μητσοτάκη.

Καθώς έγινε αρχηγός αριστερού κόμματος χάρις στην α-πολιτική νοοτροπία της μεγάλης μάζας του ΣΥΡΙΖΑ, η πιο εύλογη λύση ήταν να αντιγράψει τις δομές και τον τρόπο λειτουργίας των Αμερικανών δημοκρατικών, οι οποίοι θεωρούνται οι left της υπερδύναμης.

Από αυτούς υιοθέτησε και την

Τα παράσιτα

 

Δύο κρίσιμες ερωτήσεις

Η πρώτη «γιατί γκρεμίστηκε η κυβέρνηση των ταχαριστερών του Αλέξη Τσίπρα;» Επειδή, θα πείτε «η συμφωνία των Πρεσπών». Για σκεφτείτε το λιγουλάκι. Επειδή θα πείτε «διέσυρε τις αξίες της Αριστεράς». Για ψάξτε το λιγουλάκι.
Οσο και να το ψάχνετε η απάντηση είναι γνωστή: μα επειδή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, με το επιτελείο του, έβαλαν τα χέρια τους στα πορτοφόλια των λεγόμενων μικρομεσαίων και ελεύθερων επαγγελματιών. Και πιστεύω, ακραδάντως, πως αν δεν έβαζαν τα χέρια τους στα πορτοφόλια των μικρομεσαίων και αν έκαναν μερικές μεταρρυθμίσεις μάλλον δεν θα έχαναν

Πάμε στη δεύτερη ερώτηση: γιατί κατρακυλάνε τα ποσοστά του Κυριάκου Μητσοτάκη; Λόγω νομιμοποίησης του γάμου των ομοφυλόφιλων; Δεν νομίζω. Αυτό το επιχείρημα το επικαλούνται ως υποστηρικτικό. Η απάντηση είναι απλή. Και η ακρίβεια αλλά και τα κάποια ελάχιστα χιλιάρικα που αναγκάζονται να πληρώνουν στην εφορία δεκάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες και άλλοι τόσοι καταστηματάρχες.
Το money λοιπόν. Κάπως έτσι ακούω διάφορους δικηγόρους, γιατρούς και άλλους μικρομεσαίους και μεγαλομεσαίους, να κραυγάζουν δημοσίως «να μου κοπεί το χέρι αν εγώ ξαναψηφίσω Κυριάκο Μητσοτάκη»

Μάλιστα σε έναν εξ αυτών, του δικηγορικού επαγγέλματος αυτός, εκνευρισμένος από το θράσος του ανδρός, αναγκάστηκα να

Ευκαιρία

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κόμμα που διαλύεται μέσα σε χαχανητά και χασμουρητά.

Δεν αμφισβητώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει πολλές αμαρτίες. Απλώς αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως η τιμωρία του είναι λίγο βαριά.

Σε τελευταία ανάλυση έχουμε δει πολλά κόμματα να μεγαλώνουν ή να μικραίνουν. Να κερδίζουν ή να χάνουν. Να αλλάζουν ή να μένουν ίδια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι το πρώτο κόμμα που διαλύεται μέσα σε χαχανητά και χασμουρητά.

Και δεν εννοώ τις αλλαγές που ευαγγελίζεται ο Κασσελάκης, ούτε τα πηγαινέλα των φίλων ή των αντιπάλων του, ούτε τη μετατροπή ενός κόμματος σε πρωινάδικο.

Εννοώ την παντελή έλλειψη πολιτικής συναίσθησης, αν δεχτούμε ότι η πολιτική συναίσθηση είναι εκείνη που διακρίνει ένα κόμμα από ένα πρωινάδικο.

Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ σοβαρό κόμμα με σοβαρούς ανθρώπους ή σοβαρές επεξεργασίες. Το μπαλαμούτι και το σορολόπ το είχε μέσα του.

Σε τελευταία ανάλυση πόσο σοβαρό μπορεί να

Κότες

Η αλήθεια να λέγεται. Να σε λένε «Μπατουχάν Μουμτζού» δεν είναι και πολύ καλλιτεχνικό όνομα. Πληγώνει.

Ακόμη χειρότερα όταν είσαι υφυπουργός Πολιτισμού της Τουρκίας.

Και τρισχειρότερα όταν τσακώνεσαι με το Netflix για ένα σίριαλ που δεν σου άρεσε και δεν σου πέφτει λόγος.

Αλλά νομίζω ότι δεν φταίει ο Μπατουχάν. Εχει λαλήσει ο αρχηγός και ξεφουρνίζει αρλούμπες κάθε είδους.

Παράδειγμα. Πάει ο Ερντι στο τουρκικό Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας και βγάζει έναν δεκάρικο όπου παρουσιάζει «τη γεωγραφία της καρδιάς μας» (30/8).

Εκεί εξηγεί από καρδιάς ότι η Τουρκία «είναι μια χώρα με παγκόσμια εμβέλεια» κι ότι «κάθε Τούρκος γεννιέται στρατιώτης».

Και από πότε συμβαίνει αυτό το μαγικό; «Είναι μια ιστορία άνω των 2.233 ετών» αποκάλυψε ο Ερντι!

Τι συνέβη όμως ξαφνικά το 209 π.Χ. και οι Τουρκάλες άρχισαν να γεννοβολούν φαντάρους;

Μυστήριο! Η παγκόσμια ιστορία δεν καταγράφει κανένα σχετικό αξιομνημόνευτο γεγονός, δεν καταγράφει καν Τούρκους ή Τουρκάλες την εποχή εκείνη. Τους γνώρισε καμία δεκαριά αιώνες αργότερα.

Υποθέτω λοιπόν ότι

Μπας και όλοι είμαστε ΠΑΣΟΚ;

Μισός αιώνας από την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι εναπομείναντες οπαδοί υμνολογούν. Οι «απάτριδες» νοσταλγούν. Οι αντίπαλοι αντιγράφουν και προσαρμόζουν. Και κάποια από τα «παιδιά» και τα εγγόνια του Αντρέα την ηγεσία διεκδικούν
Οι ιστορικοί του μέλλοντος, που λένε και στο χωριό μου, αυτοί θα καταγράψουν, θα αξιολογήσουν και ψύχραιμα και αντικειμενικά θα τοποθετηθούν. Προς το παρόν και εντελώς πρόχειρα, το ομολογώ, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σε δύο κατηγορίες θα το βρω. Από εδώ τα θετικά, από εκεί τα αρνητικά. Χωρίς συμψηφισμούς για λόγους βολικών ισορροπιών

Είναι αλήθεια πως ο Ανδρέας προχώρησε σε κορυφαίες μεταρρυθμίσεις. Και είναι κορυφαίες για την Ελλάδα της Σωρρακώσταινας, καθόλου όμως για την Ευρώπη. Όπως η κατάργηση της μοιχείας, όπως το διαζύγιο, όπως η ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα. Όπως το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Όπως η καύση των φακέλων κοινωνικών φρονημάτων. Όπως ο εκδημοκρατισμός σε όλους τους τομείς και όπως η δημιουργία του ΑΣΕΠ (ανώτατου συμβουλίου επιλογής προσωπικού)
Με απλά λόγια η Ελλάδα του εβδομήντα έσπευδε ασθμαίνουσα να προλάβει, έστω εξ αποστάσεως, τον βηματισμό των Ευρωπαίων συμμάχων. Ορθοπεταλιά στον ανήφορο. Όπως έλεγε και ο αείμνηστος Λένιν «ένα βήμα μπρος δύο πίσω»

Αφού ταυτόχρονα με όλα αυτά, το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» μεταλλάχτηκε, ως δια μαγείας «και με την ΕΟΚ και με το ΝΑΤΟ». Αφού σχεδόν άπαντες οι νεοέλληνες ηλικίας άνω των πενήντα κατάφεραν να

Κασσελάκης, εξαέρωση σε ζωντανή μετάδοση

Βρισκόμαστε προφανώς σε μια πολιτική καμπή: η κοινή γνώμη δείχνει σημάδια δυσαρέσκειας για τη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης και ταυτόχρονα απορρίπτει το σύνολο της αντιπολίτευσης ως εναλλακτική λύση.
Και αν υποθέσουμε ότι είναι φυσιολογικό η κυβερνώσα παράταξη στη δεύτερη τετραετία της να παρουσιάζει μια «κοιλιά» και να δείχνει σημάδια φθοράς, η έλλειψη εναλλακτικής κραυγάζει: αντιπολίτευση δεν υπάρχει ούτε φαίνεται στον ορίζοντα.
Ένα στοιχείο: Σε πρώτη μετακαλοκαιρινή δημοσκόπηση το ΠΑΣΟΚ πήγε 2ο κόμμα, χωρίς να ανεβάσει τα ποσοστά του [11,7%], γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε περισσότερο [8,3%].
Και δεύτερο στοιχείο: Ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2023 αναδείχθηκε για δεύτερη φορά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με 47 βουλευτές. Σήμερα έχουν μείνει 34. Πρόκειται για μεταπολιτευτικό ρεκόρ απωλειών κοινοβουλευτικού κόμματος, χωρίς να έχουν μεσολαβήσει εκλογές!
Προσώρας, παρά τα θρυλούμενα περί «κατάρας» της δεύτερης τετραετίας, που μένει να αποδειχθεί αν ισχύουν, η κυβέρνηση εξακολουθεί να διατηρεί σταθερό προβάδισμα και πρωτοβουλία των κινήσεων. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της είναι ότι έχει μπροστά της τρία χρόνια χωρίς εκλογικές αναμετρήσεις, κι αυτό της δίνει ελπίδες να ανακάμψει. Ορθολογιστής πολιτικός, ο Κ. Μητσοτάκης πάντα πόνταρε στον προγραμματισμό, στη σκληρή δουλειά και

Ο Πολάκης είναι φυσικός κληρονόμος του ΣΥΡΙΖΑ

Έχουν οι καιροί γυρίσματα, και η Ζανέτ Τσίπρα  έφτασε να χρησιμοποιεί εκφράσεις του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα για άλλους λόγους και με άλλη οπτική, αλλά η κατάληξη ίδια: Γράφει: «αυτό το πολιτικό μόρφωμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ κατά τη γνώμη μου τελείωσε. Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε».
Και αφού αφήνει αιχμές για τον Κασσελάκη, καταλήγει ότι «χρειάζεται αναμόρφωση όλου του προοδευτικού χώρου»!
Όντως το μόρφωμα ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Εχθροπάθεια, ηθική φτήνια, τραμπουκισμό, μίσος,  έκπτωση δημοσίου λόγου και δημοσίου ήθους, επιθετική (δήθεν αντισυστημική) προσπάθεια  χειραγώγησης των θεσμών, στοχοποίηση αθώων, ανθρωποφαγία, παραχώρηση (ξεπούλημα στη γλώσσα τους)  της δημόσιας περιουσίας, χασούρα τουλάχιστον 100 δις από την εθνική οικονομία, και όλα όσα κατά καιρούς έχουμε περιγράψει, με αντίτιμο τον ιταμό χαρακτηρισμό ότι είμαστε «τσιράκια του Κούλη».
Το «μόρφωμα» δεν έγινε μόρφωμα επί Κασσελάκη. Εξέλεγξε πρόεδρο τον Στέφανο, ακριβώς επειδή ήταν μόρφωμα. Μια σύναξη ανθρώπων με απλοϊκή γνώση του πολυπαραγοντικού  περιβάλλοντος της παγκοσμιοποίησης, που στ’ αλήθεια νόμιζε ότι θα βαράει τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές. 
Ότι αρκεί η βουλησιαρχία του ηγέτη για να

Χωρίς αντιπολίτευση

Δεν νομίζω ότι αποκαλύπτω κανένα κρατικό μυστικό, αν σας ενημερώσω ότι εκτίμηση της ηγεσίας της κυβέρνηση είναι πως δύσκολα θα υπάρξει δραματική αλλαγή πολιτικού σκηνικού και συσχετισμών έως τις επόμενες εκλογές.

Παρά τις όποιες καταγραφές των δημοσκοπήσεων.

Για ευνόητους λόγους βεβαίως δεν το διακηρύσσουν. Αλλά δύσκολα θα βρείτε κάποιον από τους κυβερνητικούς πρωτομάστορες που να εκτιμά ή να προεξοφλεί κάτι αντίθετο.

Τα υπόλοιπα είναι κουβέντα να γίνεται.

Και μια κι ο λόγος για κουβέντα. Η ωμή αλήθεια είναι πως αν δεν υπήρχε ο Κασσελάκης, ο Μητσοτάκης θα έπρεπε να τον εφεύρει. Αλλά όχι για τους λόγους που πολλοί νομίζουν.

Το πρόβλημα του Κασσελάκη δεν είναι προσωπικό.

Υποθέτω πως κάποιος του είπε ότι πολιτική σημαίνει να τρέχεις δεξιά κι αριστερά μήπως σε δει κανείς και να ξεφουρνίζεις ό,τι νομίζεις μήπως σε ακούσει κανένας.

Προφανώς δεν είναι αυτό πολιτική.

Δεν είναι ούτε να εγκαλείς ονομαστικά τον Πρωθυπουργό για να αυτοανακηρυχθείς συνομιλητής του.

Δεν θυμάμαι άλλωστε κανέναν Πρωθυπουργό τα τελευταία πενήντα χρόνια να δίνει τόσο λίγη σημασία στον επικεφαλής της αντιπολίτευσης.

Κι ούτε νομίζω να αποκαλύπτω κανένα άλλο κρατικό μυστικό αν σημειώσω ότι το