- «Που θα ήθελες να ζεις αν γίνει πυρηνικός πόλεμος;» ρωτούσε το παλιό ανέκδοτο
- «Στην Ελλάδα, γιατί όλα έρχονται με 40 χρόνια καθυστέρηση».
Ας ξαναθυμηθούμε: Το αντάρτικο πόλης
γεννήθηκε στα ανήλιαγα σοκάκια των pueblos jovenes, των μίζερων
παραγκουπόλεων της Λατινικής Αμερικής, εκεί στη χαμοζωή, που τα όνειρα
των ανθρώπων σκεπάζονταν από τη λάσπη, την απελπισία, την καταπίεση
δικτατόρων και την αρπακτικότητα των αμερικανικών πολυεθνικών.
Ευαγγέλιό τους έγινε το «Εγχειρίδιο του
Αντάρτη Πόλεων» του Βραζιλιάνου επαναστάτη Κάρλος Μαριγκέλα. Ονόματα
οργανώσεων μυθικών στην εποχή, «Τουπαμάρος», «Μοντενέρος», «Φωτεινό
Μονοπάτι, πιο πάνω Φιντέλ, Τσε. Εκεί κάπου στα 60ς, ένα παγκόσμιο αεράκι
μετέφερε από τόπο σε τόπο τα όνειρα της επανάστασης, το φαντασιακό μιας
νέας εποχής που ερχόταν.
Στην από δω μεριά του Ατλαντικού, κάτω
από τη Μεσόγειο, η Αλγερία του Μπεν Μπελά, λαμπύριζε ως αστέρι του
εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των λαών, ο Μαντέλα άρχισε να ταρακουνά το
απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, στη Ροδεσία ο Μπουγκάμπε έβαζε φωτιά στα
τόπια και πολιορκούσε τους Άγγλους απικιοκράτες.
Πάνω από τη Μεσόγειο, η ΕΤΑ των Βάσκων
διεκδικούσε με