Κυριάκο, δεν είναι αργά! Κλείσε τον σιδηρόδρομο!

Ο μοιραίος σταθμάρχης είχε κάνει το ίδιο λάθος λίγη ώρα πριν στείλει τα δύο τρένα να τρακάρουν. Είχε βάλει και πάλι δύο τρένα στη λάθος γραμμή. Και αντί να βρεθεί εκτός βάρδιας για να αποφευχθούν τα χειρότερα, οι συνάδελφοί του είπαν να τονώσουν την αυτοπεποίθησή του και τον άφησαν ολομόναχο στον πιο νευραλγικό σιδηροδρομικό σταθμό της χώρας! Και έγινε το δυστύχημα και εκεί φάνηκε πλήρως η γύμνια του ελληνικού κράτους. Ένα κανονικό μπάχαλο! Η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης είναι ότι την επομένη του δυστυχήματος δεν έκλεισε τον σιδηρόδρομο. Αυτό πληρώνει σήμερα. Δεν είναι, πάντως, αργά!

Το πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας των Μεταφορών που βγήκε χτες στη δημοσιότητα είναι μια καλή αρχή για να ξεκινήσει ένας διάλογος ουσίας. Μακριά και πέρα από τις απίστευτες θεωρίες συνωμοσίας για την έκρηξη, τα χαμένα βαγόνια, τους χαμένους νεκρούς και τα λαθρεμπόρια που … καλύπτει η κυβέρνηση. Ξέρουμε ότι δεν θα υπάρχει κάποιος να ζητήσει συγγνώμη για τα όσα τερατώδη υποστήριξαν ακόμη και σοβαροί άνθρωποι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το κίνητρο αυτών που εφηύραν και διέδωσαν τις θεωρίες συνωμοσίας δεν ήταν η αλήθεια και η ασφάλεια των πολιτών. Εργαλειοποίησαν την τραγωδία των Τεμπών για να ρίξουν τον Μητσοτάκη. Περισσότερα για το θέμα και τα «μέσα» της νοσηρής εκστρατείας μίσους που δημιούργησαν θα έχουμε στις επόμενες ημέρες…

Φωνή

Υποψιάζομαι πως αν προκύπτει κάτι καλό από την επίθεση που δέχεται από πολλές πλευρές η Δικαιοσύνη είναι ότι η ίδια η Δικαιοσύνη αρχίζει να αποκτά φωνή.

Και δεν εννοώ τις δικαστικές ενώσεις που (στο κάτω-κάτω) δουλειά τους είναι να μιλούν. Εννοώ την ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Το τελευταίο διάστημα, η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, η εισαγγελέας, ο εκπρόσωπος του ανωτάτου δικαστηρίου, ακόμη και ανώτατοι ή ανώτεροι δικαστικοί, τοποθετούνται δημόσια, απαντούν, εξηγούν, ανασκευάζουν, παρουσιάζουν τα πράγματα όπως τα θεωρούν.

Λογικό και καλοδεχούμενο. Δεν σημαίνει ότι έχουν πάντα δίκιο στο σκεπτικό τους. Αλλά έχουν δίκιο να παρουσιάζουν το σκεπτικό τους, όποιο κι αν είναι αυτό.

Επί δεκαετίες η κοινωνία μας υπήρξε δέσμια της παλιομοδίτικης και ξεπερασμένης αντίληψης ότι η Δικαιοσύνη σιωπά και «ομιλεί μόνο διά των αποφάσεών της».

Κολοκύθια τούμπανα. Είχαμε φτάσει στο καλαμπούρι όλοι να αναλύουν τη Δικαιοσύνη πλην των δικαστών που απονέμουν τη δικαιοσύνη. Αυτοί οφείλουν μόνο να σιωπούν κι απλώς κάποτε να βγάζουν μια απόφαση.

Έτσι καταλήξαμε για δικαιοσύνη να μιλούν τα

Οι «πουθενάδες» του 7% θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση

 

Πρώτα-πρώτα να ευχηθούμε να κυλήσουν ομαλά όλες οι συγκεντρώσεις, χωρίς έκτροπα και τραυματισμούς. Αυτό είναι το βασικότερο όλων. Τις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα τις διοργανώνουν οι συγγενείς των 57 θυμάτων για να τιμήσουν τη μνήμη τους δύο χρόνια μετά την προσωπική τους τραγωδία, που έχει μετατραπεί από την πρώτη στιγμή σε τραγωδία ενός ολόκληρου λαού. Οι συγγενείς αντιλαμβανόμενοι τον κίνδυνο αυτό οι εκδηλώσεις να πολιτικοποιηθούν-κάτι που όπως λένε βρίσκεται έξω από τις προθέσεις τους-ζητούν να μην υπάρξουν κομματικά πανό και συνθήματα. Αυτό μένει να φανεί. 

Όμως τα κόμματα σύσσωμης της αντιπολίτευσης, με όχημα τον πόνο αυτών των ανθρώπων και την απαίτησή τους να αποδοθεί Δικαιοσύνη, βρήκαν την ευκαιρία-και καλά κάνουν από την πλευρά τους-να φθείρουν την κυβέρνηση, δημιουργώντας ένα σκηνικό αμφισβήτησης της ικανότητάς της να κυβερνά. Δηλαδή να θέσουν θέμα πολιτικής νομιμοποίησης. Επαναλαμβάνω, μιλώντας με πολιτικούς όρους, αυτή είναι η δουλειά τους. Να αντιμάχονται την κυβέρνηση με κάθε τρόπο. Το ότι δεν το έκανε αυτό η Νέα Δημοκρατία για τους 104 νεκρούς στο Μάτι, αυτό οφείλεται σε μια διαφορετική αντίληψη που είχε η ηγεσία της για την πολιτική και στο ότι οι Νεοδημοκράτες δεν κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο.

Συνεπώς, δεν υπάρχει καμιά εκτροπή στις

Δρόμος

Σε ένα πολιτικό σκηνικό που δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλες μεταβολές υπάρχουν πάντα κάποιες αιτίες που αυξομειώνουν τα ποσοστά των κομμάτων.

Η ΝΔ έχει τα Τέμπη. Η Ζωή έχει επίσης τα Τέμπη αλλά από την πλευρά του αυτοσχέδιου ντετέκτιβ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον ΣΥΡΙΖΑ κι αρκεί. Οι μικρότεροι δεξιοί κι αριστεροί σχηματισμοί δεν έχουν τίποτα.

Όλοι πορεύονται «μικροζωές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας» που έλεγε κι ο Αναγνωστάκης.

Το ΠαΣοΚ όμως γιατί πέφτει; Για την ακρίβεια πέφτει από το καλοκαίρι.

• Τον Οκτώβριο 2024 είχε 15,3% πρόθεση ψήφου και 19,8% εκτίμηση.
• Τον Δεκέμβριο 2024 έπαιρνε 14,7% σε πρόθεση ψήφου και 18,8% σε εκτίμηση.
• Τον Ιανουάριο 2025 είχε 13,7% πρόθεση και 17,4% εκτίμηση.
• Τον Φεβρουάριο 2025 είχε 11,3% στην πρόθεση και 14,6% στην εκτίμηση (Metron Analysis).

Από τον Οκτώβριο έως τον Φεβρουάριο έχει χάσει 4 μονάδες στην πρόθεση και 5,3 στην εκτίμηση ψήφου. Απώλειες της τάξεως του 25%!

Χωρίς δηλαδή να έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο ή αξιομνημόνευτο, το ΠαΣοΚ είδε σε λίγους μήνες να

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πρέπει να αρχίσουν να συνομιλούν

Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Αλλά σε τέτοιες ώρες λέγονται τέτοια λόγια. Όταν οι συγκυρίες αναδεικνύουν τις διαχωριστικές γραμμές τα μεγάλα κόμματα οφείλουν να λαμβάνουν θέση. Και η τρέχουσα συγκυρία αναδεικνύει αυτές τις διαχωριστικές γραμμές. Όπως και το 2012. 

Πολλά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας υποστηρίζουν πως το ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται σε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ. Εντελώς λάθος αυτή η προσέγγιση. Αλλά παρατηρώ τις τελευταίες μέρες πως και βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν και αυτά τη Νέα Δημοκρατία σα να είναι ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ. Εξίσου άστοχη και αυτή η προσέγγιση.

Προφανώς, αυτά τα δύο κόμματα ουδεμία σχέση έχουν με τον ΣΥΡΙΖΑ διότι ούτε ο Μητσοτάκης ούτε ο Ανδρουλάκης έχουν καμιά σχέση με τον Τσίπρα. Διότι όταν αναφερόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ, αναφερόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, στην εποχή της παντοδυναμίας του και των μεγαλείων. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ανυπόληπτο κόμμα χωρίς κανένα μέλλον.

Πριν από λίγες ημέρες είχα γράψει ότι

Δόγμα

Πριν από πολλά χρόνια οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» είχαν ανοίξει μια συζήτηση για το «παρανοειδές στυλ στην αμερικανική πολιτική» με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο του Ρίτσαρντ Χοφστάτερ (1965).

Παρουσίασαν τότε το παράδειγμα του μονόκερου.

– Υπάρχουν μονόκεροι; Ρωτάει ένας.

– Βεβαίως, απαντάει ο άλλος. Υπάρχουν και κρύβονται στα δάση του Αμαζονίου.

– Και γιατί δεν τους έχουμε δει ποτέ; Ξαναρωτάει δύσπιστα ο πρώτος.

– Βλέπεις πόσο καλά κρύβονται; Απαντάει ο άλλος.

Είναι ένα υπόδειγμα συνωμοσιολογικής σκέψης. Οπου η έλλειψη επιβεβαίωσης χρησιμοποιείται ως απόδειξη βεβαιότητας.

Στην Ελλάδα, το παράδειγμα του μονόκερου βρήκε δική του εφαρμογή. Διατυπώθηκε από την Πέννυ Δαλαμπούρα που είναι μέλος του ΠΣ του ΠΑΣΟΚ.

Τι λέει το «δόγμα Δαλαμπούρα»; Λέει πως όταν έχουμε μια συγκάλυψη, «δεν ξέρουμε τι συγκαλύπτει γιατί όταν συγκαλύπτεις δεν ξέρουμε τι προσπαθείς να συγκαλύπτεις» (One TV, 17/2).

Κακά τα ψέματα, είναι μια μεγάλη αλήθεια. Που οδηγεί στη διαπίστωση πως όλα μπορεί να είναι τελικά συγκαλυμμένα αφού δεν μπορούμε να ξέρουμε τι έχει συγκαλυφθεί.

Είναι, ας πούμε, κάτι σαν τους ψεκασμούς. Τους θυμάστε;

Πριν από δέκα χρόνια μας ψέκαζε με

Πρωταθλήτρια τοξικότητας

Όπως έλεγε και ο Αισχύλος «στον πόλεμο η πρώτη απώλεια είναι η αλήθεια»

Ποιον πόλεμο; Αυτόν στον οποίο ηγείται η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Φυσικά εναντίον της μισής κυβέρνησης. Φυσικά πρωτίστως εναντίον Κυριάκου. Και φυσικά χρησιμοποιώντας και αξιοποιώντας οτιδήποτε κατεβάσει η τυφλή, φανατική και ιδιοτελής, κομματικά, κούτρα της.
Εχει πάρει σβάρνα το σύμπαν των Τεμπών. Εχει αυτοανακηρυχθεί υπέρτατος εισαγγελέας, ανακριτής και δικαστής. Εχει αναλάβει υπό την δικηγορική της προστασία μανάδες, πατεράδες και συγγενείς αυτών των πενήντα δύο παιδιών που εξαερώθηκαν σε εκείνη την μοιραία σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών.

Εχει, ακόμα, από την πρώτη στιγμή εκδώσει την ετυμηγορία της. Φυσικά εις την πυρά. Ολοι από τον Τριαντόπουλο μέχρι Γεωργιάδη, Βορίδη, Φλωρίδη, Χρυσοχοίδη και φυσικά Κυριάκο. Ισως και την Μαρέβα, Γιατί, σου λέει, αυτό το θηλυκό είναι πονηρό και δόλιο. Επομένως αυτή όπως η Μυλαίδη της δολοπλοκίας και της συνωμοσίας στους «τρεις σωματοφύλακες» του Δουμά
Εχει φακελώσει το σύμπαν των πολιτικών ανταγωνιστών της στο πεδίο και στους τάφους των Τεμπών. Εχει αναγκάσει τους

Ανοίξτε το σαλονάκι σας

Ότι κάποιοι έχουν βάλει την 28η Φεβρουαρίου ως ορόσημο για την εκδίωξη Μητσοτάκη, το ξέρει πια και η Κουτσή Μαρία. Να μου το θυμάστε, θα γίνουν τέτοια επεισόδια σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις (για τα οποία φυσικά θα κατηγορηθεί η κυβέρνηση), που θα ανοίξει νέος φοβερός κύκλος αντιπαράθεσης και μίσους. Και το νταβαντούρι θα συνεχιστεί, μέχρι ο πρωθυπουργός, είτε να παραιτηθεί και να φύγει είτε να πάει σε εκλογές. Αυτή είναι η πολιτική στόχευση, ας μην κρυβόμαστε πίσω από μισόλογα και υπαινιγμούς. 

Και εδώ που τα λέμε, με τον τρόπο που σκέφτονται οι ηγεσίες και παραηγεσίες του «Κινήματος των Τεμπών», είναι απολύτως λογικό να ζητούν τον εξοβελισμό του Κυριάκου. Όταν τον θεωρείς ψυχρό φονιά που παραγγέλνει δολοφονίες ανθρώπων, προφανώς δεν τον θέλεις για πρωθυπουργό. Θυμάστε που το 2012-15, όσοι έλεγαν ότι «η χρεωκοπία έφερε τα μνημόνια» και όχι το ανάποδο, θεωρήθηκαν δολοφόνοι των νεαρών παιδιών που κάηκαν στη Λάρισα; Διότι εξ αιτίας των φονιάδων μνημονιακών, οι φοιτητές δεν είχαν λεφτά να βάλουν πετρέλαιο και άναψαν σόμπα που τους έκαψε; Εκεί ξαναγυρίσαμε. 

Μου λένε κάτι φίλοι μου που

Τα φαντάσματα του Αλέξη Τσίπρα

Θα ήταν δύσκολο σε ηλικία μόλις 50 ετών να έχει αποφασίσει ο Αλέξης Τσίπρας να αποσυρθεί οριστικά από την πολιτική και να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του ως συνταξιούχος.

Αλλωστε, από παιδί, από τα μαθητικά του χρόνια, είχε διακριθεί ως ακτιβιστής της Αριστεράς με ειδικότητα στις καταλήψεις. Δύσκολα λοιπόν άτομο αυτής της παιδιόθεν εκδηλωμένης ιδιοσυγκρασίας παραιτείται από την ενεργό δράση, νέος ακόμη, στα 50 του.
Φανερά λοιπόν έχει τώρα ξεκινήσει τη διαδικασία της επιστροφής του στην ενεργό πολιτική. Δεν αναμειγνύεται στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μετέχει στα διάφορα νεφελώματα περί συμπράξεων στον χώρο της Αριστεράς. Σπανίως και πάντα σιωπηλός εμφανίζεται στη Βουλή και μόνο όταν αυτό είναι αναγκαίο. Αντίθετα, έχει ισχυρή παρουσία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, της οποίας είναι μέλος και πρόεδρος της Επιτροπής για τα Δυτικά Βαλκάνια. Εχει συνεχείς επαφές εκτός Ελλάδας με υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη ευρωπαϊκών χωρών. Και εντός Ελλάδας αναπτύσσει αξιοσημείωτη δραστηριότητα με τις διαδοχικές εκδηλώσεις του Ινστιτούτου Τσίπρα, στις οποίες συχνά μετέχουν σημαντικοί ομιλητές.

Ο Αλ. Τσίπρας υπήρξε ο νεότερος σε ηλικία -μόλις 33 ετών- αρχηγός κόμματος στην Ελληνική Ιστορία. Υπήρξε ο δεύτερος νεότερος πρωθυπουργός, σε ηλικία 41 ετών, μετά τον Επαμεινώνδα Δεληγιώργη το 1865. Υπήρξε ένας από τους πιο ακραίους δημαγωγούς και λαϊκιστές των χρόνων της Μεταπολίτευσης. Αλλά υπήρξε σε ορισμένες περιπτώσεις και ένας εξαιρετικά υπεύθυνος πρωθυπουργός που αγνόησε σε κρίσιμες αποφάσεις το πολιτικό κόστος.

Αλλαγή πορείας

Αγνόησε το πολιτικό κόστος όταν έκανε την «κωλοτούμπα» μετά το δημοψήφισμα του 2015. Με δική του κυρίως ευθύνη η χώρα είχε οδηγηθεί στα βράχια στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά με δική του απόφαση έγινε την

Πόλεμος

Τον άκουσαν σιωπηλοί. Αποσβολωμένοι. Δεν χειροκρότησαν ούτε από ευγένεια.

Αλλά τι να χειροκροτήσουν; «Ενα πολύ παράξενο εικοσάλεπτο» που «πήγε πολύ άσχημα» (BBC, 14/2); Ή έναν ανόητο αμερικανό πολιτικό που «κήρυξε ιδεολογικό πόλεμο στην Ευρώπη» («Le Monde», 15/2);

Η νέα αμερικανική διοίκηση ετοιμάζεται στην ψύχρα να ξεπουλήσει την Ουκρανία για να την παραδώσει στον Πούτιν και έστειλε στο Μόναχο έναν πρώην πεζοναύτη να μας κάνει μαθήματα ελευθερίας και δημοκρατίας.

Τρελά πράγματα. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Ρούζβελτ και του Τσόρτσιλ.

Μπορεί στην Αμερική οι ψηφοφόροι να παρέδωσαν τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια παρέα ψώνιων και σε έναν «νέο σερίφη» αλλά να θυμίσω ότι η δική μας Γηραιά Ήπειρος δεν μετείχε στην επιλογή.

Στα μέρη μας ο τελευταίος σερίφης που ακούστηκε ήταν ο σερίφης του Νότιγχαμ όταν κυνηγούσε τον Ρομπέν των Δασών. Έκτοτε σερίφηδες βλέπουμε μόνο στα γουέστερν.

Θα το πω λοιπόν ξανά και ξανά. Μπλέξαμε.

Και κυρίως μπλέξαμε με ψεκασμένους. Που υποστηρίζουν το δικαίωμα άλλων ψεκασμένων, ακροδεξιών και

Η εξ αριστερών αποκαθήλωση του Αλέξη Τσίπρα

Γιατί οι παλαιοί σύντροφοι που κάποτε εκθείαζαν τον Αλέξη Τσίπρα, τώρα στρέφονται εναντίον του και τι απαντά εκείνος στη σφοδρή κριτική.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Κεντροαριστεράς, όχι για τους εχθρούς του που ποτέ δεν του αναγνώρισαν τέτοιον ρόλο, αλλά ούτε για τους συντρόφους του. Ακριβέστερα, για τους πρώην συντρόφους του, ορισμένοι εκ των οποίων τον αντιμετωπίζουν πλέον ως «καταστροφέα της Αριστεράς».

Το άστρο του Αλ. Τσίπρα ήταν πολύ ισχυρό και χρειάστηκαν δέκα χρόνια από την εκλογική νίκη τού 2015 και δύο εκδηλώσεις του Ινστιτούτου που ίδρυσε ώστε να γίνει ορατό αυτό που σιγόβραζε στα διάφορα κομμάτια τα οποία κάποτε συνέθεταν το κόμμα που τον έφερε στην εξουσία.

Αν κάποιοι ξαφνιάστηκαν από τη σφοδρότητα των επιθέσεων που δέχθηκε μετά την ημερίδα του Ινστιτούτου «Αλέξης Τσίπρας» με αντικείμενο το Κράτος Δικαίου και τη Δικαιοσύνη, ο ίδιος δεν πρέπει να αιφνιδιάστηκε. Γνωρίζει καλά τι λέγεται για εκείνον και συχνά αυτοσαρκάζεται όταν βρίσκεται σε κύκλο έμπιστων συνομιλητών.

Παρασκήνιο, ρήξεις και φίλια πυρά

Ωστόσο, οι φωτιές που άναψε η ομιλία του στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και οι πληγές που έξυσε ανέδειξαν παρασκηνιακές κόντρες και επιβεβαίωσαν τη διάρρηξη σχέσεων που

Πέσανε οι μάσκες. Θα τολμήσει ο Κυριάκος να απαντήσει;

Δεν πέφτει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως θα επιθυμούσαν ισχυροί εφοπλιστικοί και επιχειρηματικοί κύκλοι. Οι μάσκες είναι εκείνες που πέφτουν και γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο φανερή η εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών. Ρόλο πιστολιών έχουν αναλάβει οι συνήθεις ύποπτοι από την εποχή της πρώτης πλατείας. Οι εκστρατείες μίσους που εξελίσσονται αυτές τις ημέρες στα social media απαιτούν σημαντικούς οικονομικούς πόρους και οργάνωση επιπέδου ισχυρού κρατικού μηχανισμού. Προφανώς όχι της … Ελλάδας…

Τα όσα συμβαίνουν από την ώρα που εμφανίστηκε το «χαμένο βίντεο» της εμπορικής αμαξοστοιχίας δεν έχουν προηγούμενο. Ομάδες «αγανακτισμένων» προσπάθησαν να προκαλέσουν σύγχυση στο κοινό σε σχέση για τη γνησιότητα του υλικού και την ίδια ώρα εξαπέλυσαν απίστευτες επιθέσεις σε βάρος της Δικαιοσύνης και του εφέτη ανακριτή της υπόθεσης.

Το αποκορύφωμα ήταν η μήνυση που κατέθεσαν κατά του εφέτη ανακριτή η «μάνα των Τεμπών» και οι λίγοι συγγενείς που συνδράμουν στο «έργο» της. Η «στόχευση» προφανής: Η απαξίωση του νέου υλικού και όποιας απόφασης στο μέλλον δεν ικανοποιεί τις πολιτικές επιδιώξεις εκείνων που τους χρησιμοποιούν. Γνωρίζουν ότι η μήνυση κατά του εφέτη ανακριτή μπορεί να

Φωτογραφία

Χωρίς εκπλήξεις κι άλλα παρατράγουδα εξελέγη ο Κ. Τασούλας στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Λογικό. Ο Μητσοτάκης έκανε μια επιλογή λελογισμένης σιγουριάς και οι άλλοι αποδείχτηκαν «λίγοι» για να εκτροχιάσουν τη θεσμική διαδικασία.

Καλή θητεία λοιπόν στον νέο Πρόεδρο.

Η προεδρική εκλογή αποδείχτηκε ταυτοχρόνως και αξιόπιστη φωτογραφία του πολιτικού σκηνικού.

Έχουμε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία σκιαγμένη που ψάχνει αμήχανα τα μέτρα και τη συνοχή της.

Και μια αντιπολίτευση κατακερματισμένη κι αδύναμη που αναλώνεται σε αξιοθρήνητες αντιδράσεις και ακατάληπτες αντιδικίες.

Πώς το είπε ο Τσακαλώτος; Σιγά που χολοσκάει ο ελληνικός λαός αν θα βγει δεύτερος ο Γιαννίτσης ή η Κατσέλη!

Δίκιο έχει. Ολοι έχουν σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν.

Με μια παρατήρηση. Αυτό το σκηνικό δεν φαίνεται να αλλάζει.

Οι μεν έχουν κουραστεί κι έχουν κουράσει. Χρειάζονται εμφανώς μια δεύτερη ανάσα, νέες ιδέες και ανανεωμένη ρητορική. Μάλλον και κάποιες ενισχύσεις.

Οι άλλοι δεν είναι ικανοί να αγοράσουν ούτε εφημερίδα στο περίπτερο. Θα πάρουν τη λάθος εφημερίδα.

Όποιος έχει το κουράγιο και την υπομονή να παρακολουθήσει τη ρητορική της αντιπολίτευσης νομίζει ότι κρυφακούει συνομιλίες παρανοϊκών. Τα τρένα, τα βίντεο, οι εκρήξεις, τα λαθραία, οι δικογραφίες…

Κοίτα ποιος μιλάει;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο για τους πολιτικούς από την αδιαφορία των πολιτών.

Δεν υπάρχει πιο πικρή απογοήτευση από την αγνόηση τους από παλιούς φίλους και συντρόφους. Πόσο μάλλον από τους πλέον ευνοημένους τους.
Ο άλλοτε περιγραφόμενος ως άτρωτος, ανίκητος, άχαστος Αλέξης Τσίπρας δέχτηκε ισχυρό πλήγμα στο γόητρο του. Εξ οικείων αυτή τη φορά. Ο πρώην αχώριστος φίλος και στενός συνεργάτης του Νίκος Παππάς τον λησμόνησε επιδεικτικά.

Ο νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ -που κρίθηκε ομόφωνα ένοχος για παράβαση υπουργικού καθήκοντος και καταδικάστηκε στο Ειδικό Δικαστήριο- έκρινε άνευ αξίας την αναφορά του ονόματος του πρώην πρόεδρου του κόμματος και πρωθυπουργού. Το παρέλειψε εντελώς σε πρόσφατο άρθρο του για τις προ δεκαετίας δυο εκλογικές νίκες της «πρώτη φορά αριστερά».
Θα φανταζόταν κανείς ότι με θιγμένη τη υπόληψη και φορτωμένος με αλλεπάλληλες εκλογές σύντριβες ο άλλοτε αποκαλούμενος, «100 χρόνια ηγέτης» θα λούφαζε στη σιωπή. Θα ζάρωνε, υποτίθεται, στη περισυλλογή. Παρότι ο στοχασμός δεν ήταν ποτέ το φόρτε του.
Κάθε άλλο, όμως. Διαμηνύει εμμέσως πως είναι πάρων, πρόθυμος, σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος για επιστροφή στο πολιτικό προσκήνιο. Δικαίωμα του. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έκανε μια

Τραγωδία Τεμπών: Μιλά ένας ειδικός

 

Το θέμα, στην παρούσα φάση, στο πολιτικό του σκέλος έχει εξαντληθεί. Πλέον, όταν γράφουμε, ενώ εκκρεμεί η πραγματογνωμοσύνη για τη γνησιότητα ή μη των βίντεο που είδαμε, απλώς επαναλαμβάνουμε ήδη διατυπωμένες θέσεις. Δεν προάγουμε τη συζήτηση, αλλά την ανακυκλώνουμε. Είναι απολύτως φυσιολογικό σε μια τέτοια τραγωδία να υπάρχουν εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις, να παράγονται και να αναπαράγονται εντάσεις, να αναδεικνύονται συμπεριφορές και τελικά όλοι να προσδοκούμε την αλήθεια, με πρώτους τους συγγενείς των 57 νεκρών, αλλά αμφιβάλλω πολύ αν θα τη βρούμε. Πιο πιθανό να καταλήξουμε σε μια πιθανολόγηση. 

Και η δικαστική απόφαση; Ακόμα έχουμε δρόμο μακρύ για να φτάσουμε μέχρις εκεί. Ίσως και δύο χρόνια μέχρι την πρωτόδικη απόφαση και άλλο τόσο μέχρι την εφετειακή. Μεγάλη και σημαντική η δίκη, πολλοί οι δικηγόροι, πάρα πολλά τα τεκμήρια. 

Σε αυτή τη φάση το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δημοσιεύσω ένα τεχνικής φύσεως κείμενο, που αφορά τα αίτια του τραγικού δυστυχήματος, που μου απέστειλε εκλεκτός διαδικτυακός φίλος. Συντάκτης του, ηλεκτρολόγος - μηχανολόγος που εργάζεται σε γαλλική πολυεθνική με αντικείμενο τα μετρό και τους σιδηροδρόμους. Επειδή δεν κατέχω τεχνικές γνώσεις παραδίδω το κείμενο αυτούσιο στην κρίση των ειδημόνων για σχολιασμό. 

Επί της τραγωδίας των Τεμπών θα επανέλθω όταν

Ημερίδες

Ήταν γουστόζικη η ιδέα του Ινστιτούτου Τσίπρα να οργανώσει ημερίδα για το Κράτος Δικαίου, τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη (6/2).

Παρόλο που είναι αλήθεια ότι από τα πάνελ έλειψαν προβεβλημένοι στυλοβάτες του Κράτους Δικαίου επί κυβερνήσεων Τσίπρα, όπως ο Πάνος Καμμένος, ο Δ. Παπαγγελόπουλος, η κυρία Ξένη Δημητρίου ή ο Παππάς «13-0».

Ευτυχώς όμως πήγαν πολλοί άλλοι που τότε είχαν διαπρέψει κυρίως στο άθλημα της μουγγαμάρας. Πάλι καλά.

Κατ’ αρχήν είναι εύλογες οι ενστάσεις που διατύπωσε ο πρώην πρωθυπουργός για τον μη συναινετικό τρόπο με τον οποίο ο Μητσοτάκης χειρίστηκε την προεδρική εκλογή και πρότεινε τον Τασούλα.

Σε αντίθεση φυσικά με το 2014 – 2015 όταν ο Τσίπρας είχε προτιμήσει να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή για να γίνουν εκλογές και να ρίξει τον Σαμαρά. Προφανώς τότε ήταν μια υποδειγματικά συναινετική διαδικασία.

Ύστερα άκουσα διάφορους έγκριτους ομιλητές να επιχειρηματολογούν υποστηρίζοντας ότι ο Πρόεδρος πρέπει να αποτελεί κάτι σαν «αντίβαρο» στην κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό.

Δεν ξέρω πού το βρήκαν αυτό. Αλλά «δημοκρατία με δίδυμο» όπου ο ένας θα είναι η κυβέρνηση και ο άλλος θα κάνει την αντιπολίτευση δεν έχει καταγραφεί παγκοσμίως. Μπορεί να έχει πλάκα.

Οι ιδέες άλλωστε δεν λείπουν.

Η υποψηφία Πρόεδρος της Δημοκρατίας που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ (υποθέτω και ο Τσίπρας) δήλωνε πρόσφατα ότι

Η νέα εφόρμηση των… εντίμων και δημοκρατικών δυνάμεων

Ήταν πονηρή αλλά και ευτυχής η σχεδόν ταυτόχρονη επανεμφάνιση των Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου πριν από λίγα 24ωρα. Οι εταίροι, του πλέον ανάρμοστου κυβερνητικού και πολιτικού συνεταιρισμού του 2015, με τις παρεμβάσεις τους επέδειξαν εκ νέου τη συμβατότητα τους, που έκανε εφικτό τον πολύχρονο ανέφελο γάμο τους, πριν τα σπάσουν με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών.

Στο «παρών» που δηλώνει συντονισμένα και προσεκτικά εδώ και μήνες ο πρώην πρωθυπουργός σε σχέση με τις ατέρμονες διεργασίες στα αριστερά, προστέθηκε ο Πάνος Καμμένος δηλώνοντας διαθεσιμότητα για το καλό της πατρίδας και της ιστορίας προκειμένου να ενώσει τη λαϊκιστική υπερδεξιά των Βελόπουλου, Νατσιού και Λατινοπούλου.

Ο κ. Τσίπρας στην τελευταία ημερίδα που διοργάνωσε το ομώνυμο Ινστιτούτο του - το οποίο λειτουργεί ως κολυμβήθρα για τον ίδιο αλλά και για τους προσκεκλημένους του – διάλεξε να μιλήσει για το Κράτος Δικαίου, τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη.

Ο πρώην πρωθυπουργός αγαπάει τα ρίσκα και την έκθεση. Είχε την… τόλμη να μιλάει για κράτος δικαίου, δικαιοσύνη και δημοκρατία ακόμη κι όταν τον χειροκροτούσαν οι κ. Παππάς, Παπαγγελόπουλος, Πολάκης και άλλα εξέχοντα στελέχη της διακυβέρνησης του. Το έκανε άνευ αναστολών έχοντας στο

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται

Να το γράψω για πολλοστή φορά. Όλη η φασαρία, σε πολιτικό επίπεδο, έχει έναν στόχο: Τον Μητσοτάκη. Οπότε ας πάρουμε ξανά κάποια πράγματα από την αρχή για να γνωρίζουμε όλοι πού βρισκόμαστε.

Από τη Μεταπολίτευση και μετά μόνον σε μια περίπτωση πρωθυπουργός εξωθήθηκε σε παραίτηση λόγω εσωκομματικού προνουντσιαμέντου. Αναφέρομαι στον Γιώργο Παπανδρέου και στις ασφυκτικές συνθήκες του πρώτου μνημονίου. Όλοι οι άλλοι πρωθυπουργοί κρίθηκαν στις εκλογές, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, συμπεριλαμβανομένου. Ως γνωστόν, μετά και παρά την ανεξαρτητοποίηση Συμπιλίδη, ο Μητσοτάκης δεν είχε χάσει τη δεδηλωμένη – είχε 150 βουλευτές – μπορούσε να συνεχίσει να κυβερνά, όμως αυτός προτίμησε να πάει σε εκλογές που τις έχασε. Αυτό το τελευταίο σημειώστε το.

Σήμερα διακινείται – με επίκεντρο τους εμπνευστές του «σχεδίου Πυθία» – το σενάριο της αντικατάστασης του πρωθυπουργού από πρώην πρωθυπουργούς, οι οποίοι και θα αναλάβουν τη σωτηρία της πατρίδας μας. Πρώτιστη υποχρέωση των επίδοξων σωτήρων είναι

Βάση

Ενδεχομένως δεν το είχατε πάρει χαμπάρι. Αλλά «στη Σαντορίνη εξελίσσεται στρατιωτική επιχείρηση καταστροφής υπόγειας βάσης πιθανών εξωγήινων οντοτήτων. Ο Θεός να βάλει το χέρι του» (ανάρτηση Facebook, 4/2).

Δεν έχω λεπτομέρειες πώς εξελίσσεται η επιχείρηση και πώς αντιδρά το χέρι του Θεού. Κι ούτε υπάρχουν τίποτα συγγενείς των εξωγήινων να μας ενημερώνουν.

Συμβαίνουν αυτά. Εδώ στο ΠαΣοΚ δεν είχαν δει τη δικογραφία που είχε καταχωνιάσει ο Τασούλας από τις 23 Ιουλίου 2024, ούτε τα συμπληρωματικά στοιχεία που διαβιβάστηκαν από τη Δικαιοσύνη και επισυνάφθηκαν στη δικογραφία στις 6 Αυγούστου.

Τα οποία όμως είχε δει ο ΣΥΡΙΖΑ όπως εξήγησαν και η Γεροβασίλη και ο Κόκκαλης. Και φυσικά πρέπει να τα είχε δει και η ΝΔ αφού τα έκρυβε μην τα πάρει χαμπάρι ο Δουδωνής.

Πώς λοιπόν είχαν δει όλοι και είχαν αξιολογήσει όλοι πλην του ΠαΣοΚ τη δικογραφία που έκρυβε ο Τασούλας; Η οποία μάλιστα είχε ανακοινωθεί στη Βουλή από τον αντιπρόεδρο της Βουλής Κωνσταντινόπουλο που είναι ΠαΣοΚ;

Η εξήγηση είναι απλή. Η κρυμμένη δικογραφία είναι κάτι σαν την κρυφή «υπόγεια βάση εξωγήινων οντοτήτων» στη Σαντορίνη. Ευτυχώς που την καταστρέφουμε διότι δεν ξέραμε ότι υπάρχει.

Προχθές στη Βουλή είχαμε ένα χαριτωμένο μονόπρακτο.

Ο υπουργός Βορίδης ρωτάει από το βήμα να του πουν ποιον συγκαλύπτει η κυβέρνηση, πώς τον λένε, για ποιον λόγο τον

Μια εκπομπή γεμάτη μνήμες

Παρακολούθησα την άρτια, από κάθε άποψη, εκπομπή του κ. Παύλου Τσίμα στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ για τα δέκα χρόνια από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χρόνος πάντα λειαίνει τις γωνίες, σε βοηθάει να προσεγγίσεις ανθρώπους και καταστάσεις με μεγαλύτερη κατανόηση, όσο αυτό γίνεται, και το κυριότερο, να τα κρίνεις όλα αυτά ξαναζώντας το κλίμα εκείνης της εποχής. Την επόμενη μέρα από τη συγκεκριμένη εκπομπή ξανακοίταξα τις σημειώσεις μου από το εμβληματικό βιβλίο των κυριών Βαρβιτσιώτη και Δενδρινού «Η τελευταία μπλόφα» για να συμπληρώσω τα αναπόφευκτα κενά της μνήμης.

Τελικά τι έμεινε από όλη αυτή την περιπέτεια της αριστερής διακυβέρνησης; Ποια είναι η αίσθηση που υπάρχει μετά δέκα χρόνια; Για όσους από την πρώτη στιγμή τοποθετήθηκαν απέναντι, ο χρόνος εκτόνωσε τον θυμό τους; Είδαν με μεγαλύτερη επιείκεια τα πεπραγμένα των τότε πρωταγωνιστών; Προσωπικά, γνωρίζοντας πρόσωπα και συμπεριφορές, από την πρώτη στιγμή είπα πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πολιτικοί απατεώνες. Όντως πιστεύουν πως μπορεί να αλλάξουν την Ευρώπη. Ο βολονταρισμός είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του χώρου της μαρξιστικής Αριστεράς. «Δεν υπάρχουν άπαρτα κάστρα για εμάς», έλεγε ο Λένιν. Και με τα δικά του τα βιβλία διαπαιδαγωγήθηκε ο ιστορικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, όταν κέρδισαν τις εκλογές μέσα σε

Η εργαλειοποίηση μιας τραγωδίας

Η απονομή Δικαιοσύνης είναι πρωταρχικό θέμα για μια κοινωνία που θέλει να προχωρήσει. Και στην τραγωδία των Τεμπών οι οικογένειες των 57 θυμάτων ζητούν την αλήθεια. Ζητούν δικαίωση. Κι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή για κάποιον λόγο. Δεν έχει σχέση με τα λαϊκά δικαστήρια κι οι δικαστές δεν δικάζουν στις πλατείες. Η αλήθεια για τα Τέμπη δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις θεωρίες συνωμοσίας που εξυφαίνονται στο παρασκήνιο, ούτε με την πορτοκαλί επανάσταση που εξελίσσεται αυτήν τη στιγμή σε βάρος της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Η θλίψη των συγγενών, η αγανάκτησή τους για ένα κράτος που δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή, έχει εργαλειοποιηθεί στα χέρια αδίστακτων εμπόρων του πόνου. Ο στόχος τους δεν είναι η αναζήτηση της αλήθειας και η απόδοση ευθυνών στους υπαίτιους, αλλά η πτώση της κυβέρνησης.

Μας είπαν τερατώδη πράγματα, τροφοδοτώντας την κοινωνία με μεγάλες δόσεις τοξικότητας, επιχειρώντας να προκαταβάλλουν τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Κι ούτε που ένιωσαν την ανάγκη να ζητήσουν συγγνώμη από το ακροατήριό τους όταν οι διαδώσεις τους διαψεύστηκαν κατηγορηματικά από

Σχέδιο

Δεν ξέρω αν εξελίσσεται κάποιο «σχέδιο αποσταθεροποίησης». Αν και τίποτα δεν θα με εξέπληττε, στην Ελλάδα ζούμε όπου ο καθένας υποδύεται τον πολιτικό παράγοντα.

Αν εξελίσσεται όμως τέτοιο σχέδιο, δεν ξεκίνησε και πολύ καλά.

Ο πρώτος στόχος (αν θυμάστε) ήταν η υποψηφιότητα Τασούλα που δεν άρεσε σε κάποιους επειδή, λέει, «έκρυβε δικογραφίες».

Κανένα πρόβλημα. Προφανώς ο άνθρωπος δεν έκρυβε τίποτα και η διαδικασία εκλογής εξελίσσεται κανονικά.

Αν δεν προκύψει κάτι ουρανοκατέβατο ο Τασούλας θα εκλεγεί Πρόεδρος στην τέταρτη ψηφοφορία της 12ης Φεβρουαρίου.

Στη συνέχεια οι ενδιαφερόμενοι την έπεσαν στη Δικαιοσύνη.

Αλλά ούτε εκεί είδα τίποτα μεγάλες επιτυχίες. Οι δικαστές συνεχίζουν μέσα στη φασαρία να κάνουν τη δουλειά τους και μάλιστα με σοβαρότητα.

Μετά μπερδευτήκαμε. Ίσως επειδή μπερδεύτηκαν και εκείνοι με το «σχέδιο».

Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να πέσει η κυβέρνηση; Πώς; Με πρόταση δυσπιστίας; Με εκλογές; Με τρικλοποδιά;

Αλλά μεταξύ μας, ούτε αυτό το

Για φανταστείτε, να μην υπήρχε κυβέρνηση

Η ερώτηση είναι απλή. Αν υποθέσουμε ότι η χώρα βρισκόταν σε περίοδο αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης έπειτα από μία ή δυο συνεχόμενες εκλογές και ένας σεισμός βούλιαζε τη Σαντορίνη, πώς θα αντιδρούσε το ελληνικό κράτος; Σας την απαντώ από τώρα. Δεν θα αντιδρούσε. Μ’ έναν άσχετο δικαστικό για υπηρεσιακό πρωθυπουργό και με υπουργούς δίχως λογοδοσία και πολιτική νομιμοποίηση, το κράτος μας θα καθόταν και θα κοίταζε την καταστροφή (υλική, ανθρωπιστική και οικονομική) από την τηλεόραση. 

Κάνω και δεύτερη απλή ερώτηση. Αν αντί για σεισμό στην Σαντορίνη, συνέβαινε μια πλημμύρα παρόμοια μ’ αυτή της Θεσσαλίας σε κάποιο άλλο σημείο της χώρας, πώς θα αντιδρούσε ένα κράτος με τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου να παριστάνει τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου, περιμένοντας τις πολιτικές δυνάμεις να συνεννοηθούν για τον σχηματισμό κυβέρνησης; Ή αν, αντί για πλημμύρα ή καταποντισμό, εκείνη την κρίσιμη περίοδο αποφάσιζαν οι Τούρκοι να κάνουν κάποιο προχωρημένο τσαμπουκά; Το χουν ξανακάνει, στο ενδιάμεσο της μετάβασης από τον Ανδρέα στον Σημίτη. Ποιος υπεύθυνος θα έπαιρνε την καθοριστική απόφαση «απαντήστε»;  
 
Να το κάνω πιο light; Αν η οργή του κόσμου για

Ας φτιάξουν επιτέλους το λαϊκό μέτωπο, καλό θα κάνουν

Είναι προφανές νομίζω ότι η αντιπολίτευση που βρίσκεται στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας μόνον αν ενωθεί μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία, παρά το γνωστό εμπόδιο του εκλογικού νόμου για το μπόνους. Πάντως, θα πάψει να είναι το σημερινό σκορποχώρι που γκρινιάζει, φωνάζει, αλλά πολιτική δεν παράγει. Ας καθίσει ο Ανδρουλάκης, με τον Φάμελλο και τους λοιπούς-Ζωή, Βαρουφάκη, Χαρίτση, Κασσελάκη- γύρω από ένα τραπέζι και ας βρουν τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει. Και στη συνέχεια, αφού δώσουν τα χέρια, ας συντάξουν ένα κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα. Υποθέτω πως θα βρεθεί ένας τρόπος να ξεπεραστούν οι προσωπικές φιλοδοξίες και να επουλωθούν οι πληγές του παρελθόντος. Αυτές οι συγκλίσεις και οι συμμαχίες προχωρούν μόνον μέσα από συμβιβασμούς και παραμερισμό των προσωπικών φιλοδοξιών.

Αυτή τη συνεργασία ζητά και σχεδόν όλο το μέρος του αντιδεξιού ακροατηρίου που πλαισίωσε τις πρόσφατες συγκεντρώσεις. Δυσκολίες υπάρχουν; Φυσικά, είναι πολλές και αφορούν το ΠΑΣΟΚ, καθώς είναι δεδομένο πως τόσο σε επίπεδο στελεχών όσο και σε επίπεδο βάσης, αυτή την πορεία δε θα την ακολουθήσουν όλοι. Θα υπάρξουν σημαντικές διαρροές που

Φτου κι από την αρχή

Άντε, φτου κι από την αρχή. Θέλαμε – δεν θέλαμε, μπλέξαμε πάλι με τους «αντισυστημικούς».

Αν ήμουν λίγο περισσότερο ανορθολογικός θα υπέθετα πως έχουμε να κάνουμε με ένα είδος ενδημικής διαταραχής που ανακυκλώνεται κάθε δέκα – δεκαπέντε χρόνια για να μας ταλαιπωρεί.

Κάτι σαν «μάστιγα του Θεού».

Πρώτα οι «αντισυστημικοί» ήταν αριστερόστροφοι κι «αντιμνημονιακοί». Αντε και λίγο ψεκασμένοι.

«Αγανάκτηση», «αξιοπρέπεια», πλατείες, «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «στα βαριά καλαμπαλίκια του Αλέξη κρέμεται ολόκληρη η Ευρώπη» («Kontranews», 30/1/2015).

Μόλις όμως η Αριστερά γύρισε το αντάρτικο σε βαριετέ κι άρχισε να βγάζει γέλιο, ηρεμήσαμε. Τους πέρασε το νταηλίκι, πάει κι η μαγκιά.

Ύστερα οι «αντισυστημικοί» έγιναν «χρυσαυγίτες». Εκεί να δεις νταηλίκι και μαγκιά που έπεσε. Μέχρι μαχαίρια βγήκαν.

Τους μάζεψε τελικά ο μπόγιας, καταδικάστηκαν, χάθηκαν κι αυτοί από την παρέα.

Στη συνέχεια πλάκωσε η πανδημία και οι «αντισυστημικοί» κυκλοφορούσαν ως «αρνητές του κορωνοϊού» (στην αρχή) και «αρνητές των εμβολίων» (στη συνέχεια).

Καλώς ή κακώς οι άνθρωποι δεν ήθελαν το φορτωθούν το τσιπάκι που θα τους φύτευε μαζί με τα εμβόλια ο Μπιλ Γκέιτς. Καλά να πάθει ο Γκέιτς που τον πήραν χαμπάρι τα σαΐνια.

Τώρα και στη συνέχεια των προηγούμενων, καταλήξαμε σε κάτι δεξιόστροφους «αντισυστημικούς» που

Η πολιτική δεν είναι παίγνιο που παίζεται εν ου παικτοίς

Το πρωί της περασμένης Κυριακής «ανέβηκε», όπως σχεδόν κάθε Κυριακή, στον λογαριασμό του πρωθυπουργού στο fakebook ο -κατά το Μέγαρο Μαξίμου- εβδομαδιαίος απολογισμός της κυβερνητικής δράσης.

«Καλημέρα! Άλλη μία εβδομάδα γεμάτη με πολλές κυβερνητικές δράσεις, αλλά και με σημαντικές επενδυτικές κινήσεις, ολοκληρώθηκε και είμαι εδώ για να τα μοιραστώ μαζί σας. Πρωτοβουλίες μεγάλες, αλλά και μικρές, που αλλάζουν την καθημερινότητα των πολιτών και δίνουν μια νέα δυναμική στη χώρα μας», εμφανιζόταν να γράφει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον πρόλογο ενός μακροσκελέστατου κειμένου που αριθμούσε ούτε λίγο ούτε πολύ 2.491 λέξεις.
Είναι απορίας άξιον ποιος έπεισε τον πρωθυπουργό ότι υπάρχει κοινό στο Διαδίκτυο έτοιμο να αφιερώσει χρόνο για να διαβάσει ένα τέτοιο «μακρυνάρι», το οποίο αντιστοιχεί σε ένα πυκνογραμμένο τετρασέλιδο μιας κλασσικής εφημερίδας. Κι ακόμη μεγαλύτερη είναι η απορία για το αν βρέθηκε κάποιος να του μεταφέρει τα καταιγιστικά επικριτικά σχόλια χρηστών που σωρηδόν προστίθεντο κάτω από την ανάρτηση αμέσως μόλις αυτή δημοσιεύθηκε. Σχόλια τα οποία δεν είχαν σχέση με το περιεχόμενο του αναρτημένου κειμένου, αλλά στην συντριπτική τους πλειονότητα αναφερόταν στις προγραμματισμένες για τις επόμενες ώρες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.

Αν το κυβερνητικό επιτελείο διέθετε τους